Uzależnienie od amfetaminy: charakterystyka neurobiologiczno-kliniczna

UZALEŻNIENIE OD AMFETAMINY:
CHARAKTERYSTYKA NEUROBIOLOGICZNO-KLINICZNA

Roman Stefański
Zakład Farmakologii i Fizjologii Układu Nerwowego
Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie

WSTĘP

Środki psychostymulujące (psychostymulanty) wywołujące silne pobudzenie psychomotoryczne należą do najsilniejszych narkotyków. Zaliczamy do nich kokainę oraz amfetaminę i jej pochodne. Wywołują one aktywację sensoromotoryczną manifestującą się wzmożoną pobudliwością i czujnością, gotowością do działania oraz ogólnym pobudzeniem behawioralnym.

Amfetamina wykazuje strukturalnie pewne podobieństwo do naturalnie występujących związków roślinnych, wśród których na plan pierwszy wysuwa się katinon (cathinone) będący aktywnym składnikiem Catha edulis, wiecznie zielonego krzewu rosnącego we wschodniej Afryce i na Półwyspie Arabskim. W 1992 roku żołnierze amerykańscy przebywający w Somalii z misją pomocy humanitarnej \'odkryli\' psychostymulujące i psychoenergizujące efekty żucia liści Catha edulis, co wkrótce zostało docenione przez innych w różnych częściach świata jako skuteczna alternatywa zażywania amfetaminy czy metamfetaminy. Innym amfetaminopodobnym związkiem odkrytym przez Chińczyków ponad 5000 lat temu w Ephedra vulgaris jest efedryna, która na początku lat 20. naszego stulecia znalazła zastosowanie jako lek rozszerzający oskrzela. Ponieważ zużycie efedryny ciągle rosło, rozpoczęto intensywne poszukiwania jej syntetycznego analogu. Taką substancją okazała się amfetamina zsyntetyzowana po raz pierwszy w 1887 przez Edeleano, a wprowadzona w 1932 roku na rynek farmaceutyczny przez firmę Smith, Kline & French pod nazwą Benzedrine. Inhalator z benzedryną zawierał 250 mg prawo- i lewoskrętnego siarczanu amfetaminy i był stosowany jako lek zmniejszający przekrwienie błony śluzowej nosa i oskrzeli w nieżytach górnych dróg oddechowych. Niektórzy pacjenci z bardziej nasilonymi objawami choroby, zażywając większe dawki benzedryny, obserwowali wyraźne poprawienie nastroju, zniknięcie objawów zmęczenia, czasami pojawiały się u nich omamy wzrokowe i słuchowe (39). W 1935 roku wprowadzono amfetaminę w postaci tabletek jako skuteczny środek w leczeniu narkolepsji. Spożycie amfetaminy ze wskazań innych niż leczniczych wzrastało systematycznie z roku na rok. Jej psychostymulujące działanie zostało wykorzystane przez personel militarny w czasie II wojny światowej, zaś w latach 50. i 60. była powszechnie stosowana przez kierowców ciężarówek jak również studentów przygotowujących się do egzaminów. Amfetamina może być zażywana doustnie, donosowo, dożylnie i podskórnie. Można ją spotkać pod nazwą "uppers", "bennies", "dexies", "black beauties" czy "diet pills". Po podaniu doustnym w dawce 5-15 mg pierwsze efekty działania amfetaminy pojawiają się po około 30 minutach i są zdecydowanie słabsze w porównaniu z podaniami dożylnymi. W celu wydłużenia okresu trwania przyjemnych odczuć subiektywnych do kilku godzin a nawet dni, amfetamina jest zażywana dożylnie, wielokrotnie w dużych dawkach podawanych w krótkim odstępie czasu, często łącznie z heroiną ("speedball"). Ze względu na silniejsze i dłużej utrzymujące się działanie euforyzujące i psychostymulujące, coraz większym zainteresowaniem i popularnością cieszy się pochodna metylowa amfetaminy, metamfetamina, często określana jako \'speed\', \'crystal\', \'crack\', \'go\' czy \'ice\'. Jest tania, łatwa w produkcji i wygodna w użyciu, gdyż może być zażywana drogą inhalacji, paląc ją w szklanych fajkach lub wdychając dym powstający po jej podgrzaniu na kawałku folii aluminiowej.

MECHANIZM DZIAŁANIA

Amfetaminy można ogólnie scharakteryzować jako grupę pośrednich agonistów układu katecholaminowego. Ich mechanizm działania jest związany z (1) uwalnianiem katecholamin z zakończeń presynaptycznych, (2) blokowaniem ich wychwytu zwrotnego a przy wyższych dawkach (3) hamowaniem ich metabolizmu poprzez blokowanie monoaminooksydazy typu A (MAO-A).

Na początku lat 70. pojawiły się pierwsze prace wskazujące, iż mechanizm działania amfetaminy może być związany z kompetytywną blokadą wychwytu zwrotnego dopaminy, noradrenaliny (2, 41) a przy wyższych dawkach również serotoniny (132). W kilka lat później udowodniono, iż amfetamina jest związkiem silnie uwalniającym endogenną dopaminę (1, 99) oraz w mniejszym stopniu noradrenalinę (1, 98, 64) w sposób niezależny od impulsu nerwowego w skrawkach prążkowia, kory mózgowej i istoty czarnej. Odkrycie to wzbudziło duże zainteresowanie, gdyż wiązano z nim nadzieję na szybkie zrozumienie mechanizmu psychostymulującego działania amfetamin. Wkrótce wykazano, iż amfetamina wnika poprzez błony plazmatyczne do wnętrza większości neuronów na drodze dyfuzji biernej oraz selektywnie do zakończeń neuronów dopaminergicznych na drodze procesu aktywnego przy udziale białka transportującego dopaminę (transporter dopaminowy). W odróżnieniu od typowych blokerów wychwytu zwrotnego uniemożliwiających napływ endogennego neuroprzekaźnika do wnętrza komórki, amfetamina łącząc się z miejscem na transporterze dopaminowym sama staje się substratem dla transportu dokomórkowego (88). Przemawiają za tym wyniki eksperymentów w których indukowane amfetaminą uwalnianie dopaminy było hamowane antagonistami wychwytu zwrotnego dopaminy (31, 70, 100). Podobnie nie obserwowano wzmożonej aktywności lokomotorycznej i nasilonego uwalniania dopaminy po podaniu amfetaminy u zwierząt pozbawionych genu kierującego syntezą transporterów dopaminowych (knockout mice) (36). W 1979 roku poznano dokładny mechanizm indukowanego amfetaminą uwalniania dopaminy i nazwano go modelem wymiany dyfuzyjnej (exchange diffusion model) (31, 70). Amfetamina w szczelinie synaptycznej wiąże się z transporterem dopaminowym, dzięki któremu jest przenoszona do wnętrza zakończenia nerwowego i uwalniana do cytoplazmy komórkowej. Do zwolnionego miejsca wiązania po amfetaminie przyłącza się endogenna dopamina, która na drodze dyfuzji wymiennej jest transportowana na zewnątrz neuronu. Opisany mechanizm odgrywa decydującą rolę po podaniu małych dawek amfetaminy i wymaga czynnego udziału transporterów dopaminowych.

Przy dużych stężeniach wywołujących nasycenie transporterów dopaminowych, amfetamina przenika do wnętrza komórki na drodze dyfuzji biernej. Po przedostaniu się do wnętrza neuronu, powoduje zwiększenie uwalniania dopaminy z miejsca jej magazynowania w pęcherzykach synaptycznych, przyczyniając się do wzrostu stężenia tzw. wewnątrzkomórkowej dopaminy cytoplazmatycznej. W modelu zaproponowanym przez Sulzera (130, 131), amfetamina jako słaba zasada wykazująca powinowactwo do tłuszczów z łatwością penetruje przez błonę pęcherzyków synaptycznych. Ponieważ wnętrze pęcherzyków w porównaniu z cytoplazmą neuronalną ma odczyn kwaśny, cząsteczka amfetaminy po przyłączeniu do jej grupy aminowej jonu H+ ulega protonizacji i w tej formie z trudem przekracza błonę pęcherzyków pozostając niejako \'uwięziona\' w ich wnętrzu. Ubytek jonów H+ przyczynia się do zmniejszenia \'kwasowości\' wnętrza pęcherzyka i redukcji gradientu pH błony pęcherzykowej, co w konsekwencji prowadzi do nasilonego uwalniania dopaminy przy jednoczesnym zahamowaniu jej wychwytu zwrotnego. Duże stężenie dopaminy cytoplazmatycznej wywołuje przesunięcie gradientu stężeniowego błony plazmatycznej neuronu, co w konsekwencji prowadzi do uwolnienia endogennego neuroprzekaźnika do szczeliny synaptycznej.

Poza tym wykazano, że amfetamina w małych stężeniach nasila syntezę dopaminy w prążkowiu (15, 26, 84, 137) a osłabia w istocie czarnej (26). Przy wyższych dawkach obserwowano efekt odwrotny (15, 137) lub jego brak (26, 84). Z kolei w strukturach takich jak jądro półleżące przegrody, opuszka węchowa i kora przedczołowa amfetamina nie miała wpływu na syntezę dopaminy (84, 135, 145). W dawce 10 mg/kg amfetamina hamowała aktywność MAO-A, enzymu biorącego udział w metaboliźmie katecholamin (79).

Jednorazowe podania amfetaminy wywoływały również zmiany w neuronach prążkowiowych mających kontakt synaptyczny z zakończeniami układu nigrostriatalnego. Do zmian tych należą (1) nasilona transkrypcja genu odpowiedzi natychmiastowej c-fos (38) oraz genu kodującego substancję P (50), (2) desensytyzacja cyklazy adenylowej aktywowanej stymulacją receptora dopaminowego D1 (3, 109) oraz (3) wzmożone zużycie glukozy w jądrze półleżącym przegrody po podaniu małych dawek amfetaminy (0,2 mg/kg) i w strukturach układu pozapiramidowego po podaniu dawek wyższych (5 mg/kg) (96). W badaniach elektrofizjologicznych wykazano, że amfetamina hamuje aktywność bioelektryczną neuronów dopaminergicznych, noradrenergicznych i serotoninergicznych (8, 27, 37, 103). W przypadku układu nigrostriatalnego efekt ten był związany ze stymulacją hamujących autoreceptorów D2 zarówno somatodendrytycznych w istocie czarnej (7) jak i presynaptycznych w prążkowiu (40).

Kokaina

W przeciwieństwie do amfetaminy, kokaina ma niewielki wpływ na uwalnianie katecholamin (42, 83). Jej główny mechanizm działania jest związany z hamowaniem wychwytu zwrotnego monoamin poprzez blokowanie transporterów dopaminowych, noradrenergicznych i serotoninowych (148). Właściwości takie mają również syntetyczne związki kokainopodobne, które wykazują silne powinowactwo do transporterów monoaminowych. I tak WIN 35,428 wykazuje silniejsze i bardziej selektywne od kokainy powinowactwo do transporterów dopaminowych (57, 73) podczas gdy RTI-55 w jednakowym stopniu wiąże się z transporterami dopaminowymi i serotoninowymi (5, 14, 119).

Kokaina po podaniu jednorazowym wpływa hamująco na syntezę endogennej dopaminy i serotoniny (33). Można to wytłumaczyć reakcją kompensacyjną obu systemów neuroprzekaźnikowych na zwiększone stężenie dopaminy i serotoniny w szczelinie synaptycznej w mechaniźmie stymulacji autoreceptorów presynaptycznych i somatodendrytycznych.

Przy wyższych stężeniach kokaina wykazuje powinowactwo do receptorów sigma (dawniej zaliczanych do grupy receptorów opioidowych) (123), serotoninowych 5-HT3 (61), cholinergicznych muskarynowych (124) oraz zależnych od błonowego potencjału kanałów sodowych (76). Z tym ostatnim mechanizmem wiąże się miejscowo znieczulające działanie kokainy oraz jej pochodnych (lidokaina, prokaina).

Kokaina indukuje ekspresję genu należącego do tzw. genów odpowiedzi natychmiastowej, c-fos w neuronach prążkowia wchodzących w skład drogi striatonigralnej łączącej prążkowie z istotą czarną (38, 12). Indukcja ta jest związana z aktywacją receptorów dopaminowych D1 (151) i w mniejszym stopniu postsynaptycznie zlokalizowanych receptorów D2 (113). Podobnie jak w przypadku amfetaminy, obserwowano również dawkozależny wpływ kokainy na zużycie glukozy przez tkanki mózgu (97).

W badaniach elektrofizjologiczych wykazano, że kokaina hamuje aktywność bioelektryczną neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej i polu nakrywki brzusznej (ventral tegmental area, VTA) (23, 67), a także neuronów noradrenergicznych w jądrze miejsca sinawego (nucleus locus coeruleus) (94) i serotoninergicznych w jądrze grzbietowym szwu (nucleus raphe dorsalis) (17). Efekt ten jest związany ze stymulacją somatodendrytycznych autoreceptorów na poziomie ciał komórkowych, jak również z aktywacją dróg ujemnego sprzężenia zwrotnego, np. łączących jądro półleżące przegrody z obszarem VTA czy prążkowie z istotą czarną. Należy też zauważyć, że kokaina nasila elektrofizjologiczne efekty stymulacji neuronów postsynaptycznych w jądrze półleżącym przegrody indukowane przez endogenną serotoninę w stopniu zdecydowanie większym niż indukowane przez endogenną dopaminę (136), co potwierdza wcześniejsze doniesienia sugerujące większe powinowactwo kokainy do transportera serotoninowego niż dopaminergicznego (106).

Efekty behawioralne u zwierząt

Aktywność motoryczna

W przeciwieństwie do nadmiernej pobudliwości ruchowej, indukowanej przez strychninę czy pentylenetetrazol, a opisywanej jako bezcelowe, niekontrolowane i bezładne bieganie, skakanie czy \'ślepe\' wpadanie na napotykane przeszkody, amfetamina powoduje (1) wzrost ogólnej aktywności lokomotorycznej, (2) stereotypie ruchowe oraz (3) ma wpływ na tempo nagradzanej odpowiedzi instrumentalnej (121). Po jednorazowej iniekcji dootrzewnowej w dawce 0,25-1 mg/kg obserwowano nasilenie aktywności motorycznej badanych zwierząt (szczególnie gryzoni laboratoryjnych), charakterystyczne ruchy unoszenia głowy i ciała (rearing) oraz umiarkowane stereotypowe węszenie i ruchy potrząsania głową. Po zwiększeniu dawki do 10 mg/kg, w miejsce opisanego pobudzenia lokomotorycznego pojawiają się stereotypie opisywane jako rytmiczne, powtarzalne, pozornie bezcelowe ruchy różnych części ciała ograniczone do miejsca przebywania (121). Wśród zachowań stereotypowych obserwowanych u szczurów, myszy i świnek morskich wymienia się intensywne pociąganie nosem i węszenie, „przytakujące” ruchy głowy i kończyn górnych, gryzienie i ślinienie. U kotów zamkniętych w klatce opisywano węszenie, zaś na otwartej przestrzeni dominowały gwałtowne ruchy głowy połączone z charakterystycznymi zmianami w fiksacji wzroku przy patrzeniu na różne przedmioty. Ruchy te nie występowały u kotów ślepych sugerując, iż stereotypie mają charakter czuciowo-ruchowy, a nie jak sądzono wcześniej wyłącznie motoryczny. Stereotypie u małp polegają na gapieniu się, wpatrywaniu się w jeden przedmiot, \'sterczeniu\' języka, kołysaniu się, bujaniu, wykonywaniu stereotypowych zabiegów pielęgnacyjnych, wykonywaniu ruchów żucia, \'szarpnięciach\' szyi i ramion, \'łapaniu powietrza\' kończynami górnymi. Z kolei u gołębi obserwowano rytmiczne, uporczywe dziobanie ograniczone do jednego punktu (101, 104, 141).

W literaturze istnieje więc zgodność co do faktu, iż amfetamina w małych dawkach nasila aktywność lokomotoryczną badanych zwierząt, podczas gdy w większych stężeniach powoduje stereotypie ogniskowe ograniczone do miejsca przebywania. Niektórzy autorzy jak Rebec i Bashore (1984) twierdzą, iż indukowany małymi dawkami wzrost aktywności lokomotorycznej, charakteryzujący się powtarzalnymi ruchami tam i z powrotem wzdłuż jednej ze stron otwartego pola, ma sam w sobie charakter stereotypii. Z kolei Lyon i Robbins (1975) uważają, iż działanie amfetaminy sprowadza się do inicjacji tych wszystkich zachowań, których prawdopodobieństwo wystąpienia bez podania narkotyku jest niewielkie. W miarę zwiększania dawki nie tylko dochodzi do skrócenia przerw pomiędzy poszczególnymi sekwencjami określonego zachowania, ale również do swego rodzaju \'konkurencji\' pomiędzy różnymi typami zachowań, co w konsekwencji prowadzi do zahamowania ogólnej aktywności lokomotorycznej a nasilenia prostych, powtarzanych z dużą częstotliwością zachowań stereotypowych.

Neuroprzekaźnikiem odgrywającym decydującą rolę w powstawaniu poamfetaminowej stereotypii jest dopamina. Antagonista hydroksylazy tyrozynowej hamujący syntezę dopaminy, AMPT (?-metylo-p-tyrozyna) znosi stereotypie indukowane amfetaminą (143). Z kolei po uprzednim podaniu rezerpiny obserwowano efekt odwrotny czyli nasilenie stereotypii, co najprawdopodobniej było związane z wystąpieniem nadwrażliwości receptorowej w wyniku podania rezerpiny (9, 48). Nie ulega wątpliwości, iż aktywacja układu dopaminergicznego w jądrze półleżącym przegrody jest związana z poamfetaminowym wzrostem ogólnej aktywności lokomotorycznej, zaś powstawanie stereotypii wiąże się ze wzrostami stężenia dopaminy w grzbietowym prążkowiu (jądro ogoniaste i skorupa). Przemawiają za tym wyniki wielu eksperymentów przeprowadzonych w ciągu ostatnich 20 lat. Mikroiniekcje dopaminy i amfetaminy do jądra półleżącego przegrody powodowały wzrost ogólnej aktywności motorycznej (24, 93, 127), zaś do jądra ogoniastego stereotypie (58, 127). Nadmierna aktywność lokomotoryczna indukowana małymi dawkami amfetaminy była blokowana mikroiniekcjami haloperidolu do jądra półleżącego przegrody jak również jego uszkodzeniem (59, 30, 92). Podobnego efektu nie uzyskano po mikroiniekcjach i lezjach jądra ogoniastego (59, 30, 92). Z kolei stereotypie indukowane dużymi dawkami amfetaminy były znoszone lezjami jądra ogoniastego wywołanymi 6-hydroksydopaminą, nie zaś jądra półleżącego przegrody (16, 51, 59). Wykorzystując technikę mikrodializ udowodniono, że poamfetaminowy wzrost ogólnej aktywności lokomotorycznej jest związany z uwalnianiem dopaminy w jądrze półleżącym przegrody, zaś stereotypie korelowano ze wzrostem stężenia dopaminy w górnym prążkowiu (125). Wyniki te jednak należy traktować z pewną ostrożnością ze względu na doniesienia braku związku uwalniania dopaminy w różnych częściach mózgu z zachowaniem indukowanym przez amfetaminę (121).

Amfetamina jako nagroda w odruchu instrumentalnym

Zwierzęta doświadczalne (np. szczury) można wyuczyć odruchu instrumentalnego, np. naciskania na dźwignię w specjalnie skonstruowanej klatce Skinnera, w celu otrzymania dawki amfetaminy wstrzykniętej dożylnie za pomocą pompy infuzyjnej. Wpływ amfetaminy na zachowanie zwierząt w dużej mierze zależy od wyjściowego tempa odpowiedzi instrumentalnej. Przy niskiej reakcji wyjściowej, amfetamina zwiększa tempo nagradzanej odpowiedzi instrumentalnej, zaś przy wysokiej odpowiedzi wyjściowej obserwowano efekt odwrotny (20). Na przykład, w międzyprzedziałowym schemacie wzmocnienia ze ściśle określonym przedziałem czasowym (FI-fixed interval schedule), gdzie tempo naciskania dźwigni znacząco wzrasta pod koniec trwania przedziału czasowego, amfetamina zwiększa liczbę odpowiedzi instrumentalnych w początkowej fazie przedziału czasowego, zaś zmniejsza w jego fazie końcowej. W przypadku różnicowego schematu wzmocnienia z wolnym tempem odpowiedzi (DRL-differential reinforcement of low rates of responding schedule), amfetamina powodowała zwiększenie liczby naciśnięć na dźwignię, co w konsekwencji prowadziło do ograniczenia ilości otrzymywanych nagród. Podobne działanie amfetaminy obserwowano w progresywnym schemacie wzmocnienia (PR-progressive ratio schedule) (95), a wiąże się to najprawdopodobniej z jej zdolnością do potęgowania różnych bodźców warunkowych sprzężonych z naciskaniem dźwigni w klatce Skinnera (107). W schemacie tym zwierzęta stopniowo dochodzą do coraz większej liczby naciśnięć w celu uzyskania nagrody, a granica, którą jeszcze akceptują, określana jest jako \'breaking point\'. Z kolei hamujący wpływ amfetaminy na wyjściowo wysokie tempo odpowiedzi instrumentalnej może być związany z uaktywnieniem zachowań innych niż związanych z naciskaniem dźwigni lub skróceniem (okrojeniem) schematów zachowań wymaganych do wykonania odpowiedzi instrumentalnej przed jej zakończeniem (122).

Amfetamina jako bodziec różnicujący

Środki o silnym działaniu psychotropowym, szczególnie uzależniające, wywołują specyficzne doznania subiektywne, które zarówno zwierzęta jak i ludzie mogą odróżniać od innych bodźców. Mają więc właściwości sygnału różnicującego (discriminative stimulus). Amfetamina może spełniać rolę interoceptywnego bodźca różnicującego kontrolującego zachowanie instrumentalne (32). W procedurze odróżniania bodźca, zwierzęta eksperymentalne uczone są wykonywania jednej odpowiedzi instrumentalnej (np. naciskania prawej dźwigni w klatce Skinnera) po podaniu amfetaminy, innej zaś (np. naciskania lewej dźwigni) po wstrzyknięciu soli fizjologicznej. Po 10-12 dniach treningu zwierzęta z ponad 90% dokładnością odróżniają bodziec amfetaminy podawanej w dawce 1 mg/kg od soli i mogą spełniać surowe kryterium wyuczenia naciskając np. 10 kolejnych razy odpowiednią dźwignię w klatce Skinnera (FR-10, fixed ratio 10). W przeprowadzonym następnie teście generalizacji (czyli podstawiania pod uprzednio poznany sygnał), amfetamina w dawkach 0.5, 1 i 2 mg/kg była identyfikowana jako interoceptywny bodziec dyskryminujący amfetaminy (1 mg/kg), w dawkach zaś mniejszych niż 0.125 mg/kg nie była odróżniana od soli, czyli wywoływała naciskanie tej samej dźwigni co sól fizjologiczna (66). Wśród innych związków \'podstawiających\' się w pełni pod sygnał amfetaminy wymienić należy metamfetaminę, kokainę i metylfenidat (49, 66, 150). Podobnego efektu nie obserwowano po podaniach innych silnych środków psychotropowych, takich jak meskalina, LSD-25, nikotyna, kofeina, kanabinole i fenfluramina (66, 118, 150). Badania wykonane na ludziach wykazały silne właściwości amfetaminy jako bodźca różnicującego w dawce 10 mg (13).

Bodziec różnicujący amfetaminy blokowany jest przez inhibitor hydroksylazy tyrozynowej, AMPT, a także po uszkodzeniu neuronów katecholaminergicznych po dokomorowym podaniu 6-OHDA oraz przez antagonistów receptorów dopaminergicznych D1 i D2 (85, 117, 144, 147). Podobnego efektu nie obserwowano po podaniach disulfiramu (inhibitor ß-hydroksylazy dopaminy), p-chlorofenyloalaniny (pCPA, inhibitor hydroksylazy tryptofanu) oraz różnych antagonistów receptorów adrenergicznych i serotoninergicznych (117, 144). Należy podkreślić, że amfetamina podana bezpośrednio do jądra półleżącego przegrody podstawiała się pod sygnał różnicujący indukowany dootrzewnowymi podaniami amfetaminy, a efekt ten był blokowany współpodaniem sulpirydu, antagonisty receptora D2 (86). Dowodzi to znaczenia dopaminy w tworzeniu się sygnału interoceptywnego amfetaminy. W zjawisku tym istotną rolę odgrywa mezolimbiczny układ dopaminergiczny, a ściślej jądro półleżące przegrody.

Pozytywnie wzmacniające działanie amfetaminy

Zdolność samopodawania dożylnego psychostymulantów przez większość zwierząt eksperymentalnych (myszy, szczury, psy, koty i małpy) wydaje się być wyrazem ich zdolności nagradzających a zarazem doskonałym czynnikiem predykcyjnym ich potencjalnych właściwości uzależniających u ludzi. Z pewnością dotyczy to amfetaminy, metamfetaminy i kokainy, które zalicza się do najsilniejszych związków pozytywnie wzmacniających, czyli nagradzających w procedurze samopodawania dożylnego (149). U zwierząt mających nieograniczony dostęp do amfetaminy obserwuje się w tej sytuacji występowanie naprzemiennych okresów abstynencji i czynnego samopodawania narkotyku. Okres przyjmowania charakteryzuje się pojawieniem zachowań stereotypowych, zmniejszeniem przyjmowania pokarmu i wody oraz redukcją snu. Mimo pojawiających się okresów abstynencji, nieograniczony dostęp do amfetaminy prowadzi nieuchronnie do śmierci badanych zwierząt z powodu drastycznego spadku wagi ciała, drgawek i innych działań toksycznych (91, 149). Dlatego w większości badań ogranicza się dzienny dostęp do narkotyku do kilku godzin dziennie. Wśród zwierząt istnieje indywidualna wrażliwość na samopodawanie małych dawek amfetaminy. W przeciwieństwie do osobników szybko adaptujących się do nowego środowiska, szczury wolno adaptujące się bardzo szybko nabywały samopodawanie amfetaminy w porcjach 0,01 mg/iniekcję. Różnice te znikały jednak po wcześniejszych iniekcjach dootrzewnowych amfetaminy (1,5 mg/kg) sugerując, iż (1) wyjściowa reaktywność behawioralna badanych zwierząt oraz (2) uprzedni kontakt z narkotykiem mogą mieć istotny wpływ na potencjał uzależniający badanych związków (90). Pozytywnie wzmacniające działanie amfetaminy wykazano również w teście warunkowanej preferencji miejsca (conditioned place preference) czyli sytuacji, w której zwierzę wybiera miejsce, w którym otrzymuje narkotyk (47). Jednak przy większej liczbie iniekcji i dłuższym okresie warunkowania, amfetamina powodując sensytyzację na jej psychoaktywujące właściwości jednocześnie wywoływała warunkowe unikanie miejsca, co sugeruje awersyjny charakter sensytyzacji (140).

Neurochemiczne podłoże pozytywnie wzmacniającego (nagradzającego) działania amfetaminy badano określając wpływ różnych związków na jej dożylne samopodawanie w klatkach Skinnera. Wykazano, że małe dawki związków hamujących samopodawanie dożylne amfetaminy (AMPT, antagoniści receptorów dopaminergicznych) wywołują wzrost tempa odpowiedzi instrumentalnej, co można interpretować jako próbę przezwyciężenia spadku pozytywnie wzmacniającego działania narkotyku poprzez zwiększenie jego stężenia we krwi (77, 149). Przy odpowiednio większej dawce antagonistów dopaminergicznych, opisany mechanizm kompensacyjny stawał się niewydolny, co w konsekwencji prowadziło do spadku tempa lub całkowitego wygaszenia odpowiedzi instrumentalnej. Podobne wyniki uzyskano w teście warunkowanej preferencji miejsca (44, 45, 47). Próbowano również znaleźć związek pomiędzy tempem samopodawania amfetaminy i związków pokrewnych a siłą ich powinowactwa do transporterów dopaminergicznych, noradrenergicznych i serotoninergicznych. Z wyjątkiem pewnej tendencji w odniesieniu do transportera dopaminergicznego, nie znaleziono żadnej pozytywnej korelacji. Uważa się, iż indukowany przez amfetaminę efekt uwalniania dopaminy z zakończeń presynaptycznych w porównaniu z blokowaniem wychwytu zwrotnego odgrywa daleko ważniejszą rolę w jej zdolności wywoływania pozytywnego wzmocnienia (105).

Strukturą odgrywającą kluczową rolę w samopodawaniu amfetaminy okazało się wspomniane już jądro półleżące przegrody. W przeciwieństwie do tej struktury, nie udało się uzyskać samopodawania amfetaminy do jądra ogoniastego (nucleus caudatus) (46, 11, 10). Potwierdza to raz jeszcze istotne znaczenie mezolimbicznego szlaku dopaminergicznego w powstawaniu pozytywnie wzmacniającego działania amfetaminy. Rola innych układów neuroprzekaźnikowych pozostaje w dużej mierze do wyjaśnienia, choć w literaturze spotkać można prace sugerujące istotne znaczenie układów serotoninergicznego i noradrenergicznego w takich działaniach amfetaminy, jak aktywność lokomotoryczna i samopodawanie (133, 71, 68, 105, 152).

Efekty behawioralne u ludzi

Farmakologicznie amfetamina została sklasyfikowana jako związek sympatykomimetyczny powodujący wzrost ciśnienia skurczowego i rozkurczowego krwi, rozkurcz mięśni gładkich oskrzelowych i jelitowych, przyśpieszenie oddechu i częstości skurczów serca, zwiększenie przemiany materii i zużycia tlenu oraz podwyższenie ciepłoty ciała (75, 82). Podana jednorazowo u ludzi wywołuje podwyższoną czujność, pewność siebie, uczucie podekscytowania i ogólnego dobrego samopoczucia, zmniejszenie zmęczenia i poczucia znudzenia (39). Poprawiające nastrój i euforyzujące działanie amfetaminy po raz pierwszy opisano w literaturze medycznej w połowie lat 30. naszego stulecia i potwierdzono w latach następnych wykorzystując do tego celu specjalistyczne skale i kwestionariusze psychologiczne (np. Addiction Research Center Inventory, Profile of Mood State). W badaniach eksperymentalnych obserwowano korzystny wpływ amfetaminy (w mechanizmie zmniejszenia męczliwości oraz zwiększenia ogólnego zainteresowania i pewności siebie) na wykonywanie prostych, powtarzalnych zadań psychomotorycznych (39). Poza tym amfetamina opóźnia zasypianie oraz skraca czas snu, szczególnie fazy REM, co praktycznie wykorzystywano w czasie II wojny światowej wśród pilotów i kierowców ciężarówek biorących udział w wielogodzinnych zadaniach bojowych. Ze względu na swoje właściwości psychostymulujące, amfetamina była wykorzystywana przez sportowców jako środek dopingujący.

Zastosowanie kliniczne amfetaminy i jej pochodnych sprowadza się głównie do leczenia narkolepsji i choroby deficytu uwagi i nadmiernego pobudzenia ruchowego (attention deficit hyperactivity disorder). Narkolepsja charakteryzuje się nawracającymi i niemożliwymi do opanowania atakami snu w ciągu dnia, niemożnością zaśnięcia w godzinach wieczornych, katalepsją czyli nagłą utratą władzy i napięcia w mięśniach oraz omamami hipnagoicznymi występującymi w półśnie podczas zapadania w sen. Mimo ryzyka uzależnienia jak również wystąpienia innych objawów ubocznych związanych ze stymulacją układu współczulnego, zarówno amfetamina jak i związek psychostymulujący o innej budowie metylfenidat w dużych dawkach z powodzeniem są stosowane w leczeniu narkolepsji (126). Mniej uzasadnione jest zastosowanie amfetaminy w leczeniu otyłości, ze względu na wysoki potencjał uzależniający oraz występowanie tolerancji na jej właściwości anorektyczne, tzn. hamowania apetytu i przyjmowania pokarmu. Z kolei amfetamina, metylfenidat i pemolina pozostają lekami z wyboru w leczeniu choroby deficytu uwagi i nadmiernego pobudzenia ruchowego charakteryzującej się u dzieci jak i u dorosłych hiperkinezami, dużego stopnia impulsywnością polegającą na wzmożonej reakcji na wszystkie bodźce środowiskowe, rozproszeniem uwagi, frustracją, uporem, despotyzmem, awanturnictwem, zawziętością, niezdyscyplinowniem oraz obojętnością na potrzeby innych (134). Paradoksalny mechanizm \'uspokajającego\' działania amfetaminy i metylfenidatu pozostaje w dalszym ciągu niewyjaśniony. Co więcej, mimo wyraźnych różnic w mechaniźmie działania amfetaminy i metylfenidatu (metylfenidat w większym stopniu niż amfetamina hamuje wychwyt zwrotny dopaminy, w mniejszym zaś wpływa na uwalnianie dopaminy z pęcherzyków synaptycznych) (28, 29, 87), oba związki w jednakowo skuteczny sposób znoszą symptomy nadpobudliwości ruchowej i deficytu uwagi (153). Donoszono również o korzystnym wpływie małych dawek amfetaminy (10 mg doustnie na 30 minut przed rozpoczęciem fizykoterapii) na tempo wycofywania się afazji i niedowładu połowiczego u chorych z przebytym udarem niedokrwiennym mózgu (138, 139).

Ogólny obraz narkomanii amfetaminowej

Narkomania wiąże się z niekontrolowanym i kompulsywnym zażywaniem środka uzależniającego pomimo oczywistych, niekorzystnych konsekwencji związanych z jego przyjmowaniem. Rozpoczęcie procesu uzależnienia od amfetaminy może być związane z przyjmowaniem narkotyku jako środka terapeutycznego (np. amfetaminy w leczeniu narkolepsji) lub nielegalnie dostępnej substancji zażywanej w celu podniesienia poczucia wartości i pewności siebie oraz ucieczki przed przygnębieniem, depresją, frustracją czy złością. Jeśli przyjmowanie narkotyku jest kontynuowane, w celu uzyskania silniejszego efektu euforyzującego często dochodzi do zamiany drogi podania z doustnej na dożylną lub, jak w przypadku metamfetaminy, inhalacyjną. Dożylnie amfetamina jest przyjmowana w odstępach dwugodzinnych w postaci \'ciągów\' trwających od 3 do 6 dni, a charakteryzujących się bezsennością i drastycznym zredukowaniem ilości przyjmowanego pokarmu. Pod koniec \'ciągu\', w stanie skrajnego wyczerpania osoby zażywające amfetaminę zapadają w długotrwały sen (63, 39).

Tolerancja i sensytyzacja

Przez wiele lat uważano, iż pojawienie się zjawiska tolerancji jest równoznaczne z rozpoznaniem narkomanii. Obecnie, jakkolwiek tolerancja jest tylko jedynym z kryteriów rozpoznawczych narkomanii, to nadal jej pojawienie się jest istotnym elementem składowym procesu uzależnienia. W przypadku amfetaminy tolerancja dotyczy jej działania nagradzającego, anorektycznego, hypertermicznego i sercowo-naczyniowego (69, 89). Mechanizm tolerancji amfetaminowej jest najprawdopodobniej związany głównie z malejącymi w miarę podawania właściwościami nagradzającymi (euforyzującymi) narkotyku (19), a nie jak dawniej sądzono z jej nasilonym metabolizmem i wydalaniem z organizmu (65, 89). Wyjątek stanowią osobnicy z zaawansowaną anoreksją, u których dochodzi do silnego zakwaszenia moczu, co z kolei nasila wydalanie niezmetabolizowanej amfetaminy z ustroju. W badaniach eksperymentalnych na ludziach nie stwierdzono objawów tolerancji na efekt euforyzujący metamfetaminy po 14 dniach jej doustnego podawania w dawce 10 mg (89). Pozostaje to w kontraście z wypowiedziami tzw. \'ulicznych\' narkomanów, którzy słabnący efekt euforyzujący próbują przezwyciężyć zwiększając wielokrotnie dawkę przyjmowanego narkotyku (63, 39). Często prowadzi to do rozwoju psychoz amfetaminowych.

Efekt odwrotny do tolerancji, czyli sensytyzację, uzyskano doświadczalnie po wielokrotnych podaniach amfetaminy w sposób przerywany (np. jedna iniekcja co 3-4 dni przez okres 1 miesiąca). U zwierząt laboratoryjnych obserwowano rozwój sensytyzacji na ogólną aktywność motoryczną i elementy zachowań stereotypowych takie jak węszenie, potrząsanie głową i przednimi łapami. Sensytyzacja amfetaminowa nie miała wpływu na stereotypie oralne (gryzienie, żucie), nasilała się w miarę upływu czasu od ostatniej iniekcji oraz utrzymywała się do roku i dłużej. Pojedyńcza, mała dawka amfetaminy uczulała zwierzęta na efekty drugiej dawki podanej w terminie późniejszym. Obserwowano krzyżową sensytyzację na podawanie amfetaminy i ekspozycję na stres, co czyniło „amfetaminosensytywne” zwierzęta nadwrażliwe na bodźce stresowe i odwrotnie zwierzęta nadwrażliwe na stres – nadmiernie podatne na amfetaminę (110). U ludzi obserwowano indukowaną amfetaminą sensytyzację następujących zachowań stereotypowych: dziwaczne ruchy kończyn, obgryzanie paznokci, ciągłe ruchy żucia i lizania warg, bezcelowe przemieszczanie się oraz tzw. „punding” charakteryzujący się stereotypowymi zachowaniami poznawczymi i manipulacyjnymi (np. przymusowe sortowanie małych przedmiotów, ciągłe manipulacje przy jednym, małym przedmiocie, demontaż i składanie skomplikowanych przedmiotów jak radio czy odbiornik telewizyjny) (120, 114, 25, 104). Pojawienie się opisanych stereotypii często poprzedzało występowanie objawów psychozy amfetaminowej, do których zaliczamy omamy wzrokowe i słuchowe, dezorganizację behawioralną oraz stan paranoidalny z urojeniami prześladowczymi (63). Objawy te przypominają schizofrenię paranoidalną i są podatne na leczenie neuroleptykami. Symptomy psychotyczne pojawiają się u osób chronicznie nadużywających psychostymulantów i w miarę czasu ulegają sensytyzacji. Znane są przypadki psychoz indukowanych przyjmowaniem narkotyku nawet po bardzo długim okresie abstynencji (116).

W powstawaniu sensytyzacji wyróżniamy fazę inicjacji i ekspresji (53). Faza inicjacji odnosi się do wczesnych, tymczasowych procesów adaptacyjnych niezbędnych do dalszego rozwoju nadwrażliwości, podczas gdy w fazie ekspresji dochodzi do trwałych zmian adaptacyjnych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego manifestujących się nadwrażliwością behawioralną na przypominającą dawkę narkotyku. Po wielokrotnych podaniach amfetaminy w sposób przerywany obserwowano zmiany w podstawowych poziomach pozakomórkowej dopaminy w jądrze półleżącym przegrody oraz w gęstościach receptorów i transporterów dopaminowych, wskazując na istotną rolę układu dopaminergicznego w mechanizmie powstawania sensytyzacji (53). Faza ekspresji procesu sensytyzacji jest związana ze wzrostem wrażliwości elektrofizjologicznej receptora dopaminergicznego D1 oraz zwiększonym poziomem pozakomórkowej dopaminy w jądrze półleżącym przegrody w odpowiedzi na stres, przypominającą dawkę narkotyku czy elektrycznie indukowaną depolaryzację neuronów. Sensytyzacja była inicjowana mikroiniekcjami amfetaminy do obszaru VTA, nie zaś do jądra półleżącego przegrody (22, 54). Co więcej, mikroiniekcje antagonisty receptora dopaminergicznego D1 do pola brzusznego nakrywki zapobiegały powstawaniu sensytyzacji amfetaminowej (129). Nie ulega więc wątpliwości, że pole brzuszne pokrywki ma decydujący wpływ na inicjację sensytyzacji amfetaminowej i kokainowej, podczas gdy faza ekspresji jest niewątpliwie związana z procesami neuroadaptacyjnymi zachodzącymi w jądrze półleżącym przegrody. Spośród innych systemów neuroprzekaźnikowych zaangażowanych w procesie sensytyzacji wymienić należy układ aminokwasów pobudzających. Stwierdzono, że antagoniści receptora glutaminianowego typu NMDA selektywnie blokują fazę inicjacji (55, 128), pozostali zaś antagoniści układu aminokwasów pobudzających mają hamujący wpływ zarówno na fazę inicjacji jak i ekspresji (56). W zaproponowanym przez Kalivasa (1995) hipotetycznym modelu sensytyzacji, psychostymulanty nasilają uwalnianie dopaminy z ciał neuronów i dendrytów w VTA, czyli polu brzusznym nakrywki, jak również w jądrze półleżącym przegrody, gdzie dochodzi do pobudzenia receptorów D1 leżących na przegrodowych neuronach eferentnych zmierzających do VTA. Tak więc aktywacja receptorów dopaminowych D1 w jądrze półleżącym przegrody powoduje uwalnianie aminokwasów pobudzających w obrębie VTA. Aminokwasy te poprzez stymulację receptorów NMDA zlokalizowanych na ciałach komórkowych układu mezolimbicznego, prowadzą do zwiększenia wewnątrzkomórkowego stężenia jonów wapnia, co z kolei prowadzi do trwałych zmian w ekspresji genów i funkcjonowaniu układu dopaminergicznego.

Zespół abstynencyjny

Zaprzestanie przyjmowania środków psychostymulujących wiąże się z występowaniem objawów abstynencyjnych, których nasilenie w dużej mierze zależy od długości \'ciągu\' oraz całkowitej dawki przyjętego narkotyku (34, 35).

W początkowym okresie abstynencji (crash) trwającym od kilkunastu godzin do kilku dni obserwujemy nasiloną dysforię charakteryzującą się depresją, uczuciem niepokoju i lęku połączoną z intensywnym pragnieniem ponownego zażycia narkotyku. To pragnienie ustępuje po kilku godzinach, a w jego miejsce pojawia się męczliwość, znużenie oraz senność. Sen, trwający od kilku godzin do kilku dni, może być przerywany okresami czuwania, w czasie którego dochodzi do spożywania dużej ilości pokarmu. Nie obserwowano w tym czasie pojawienia się głodu narkotykowego.

Na początku środkowego okresu abstynencji (withdrawal) trwającego od 1 do 10 tygodni obserwuje się normalizację snu, pojawia się dobry nastrój, a poziomy lęku i głodu narkotycznego są niskie. Po kilku dniach pozornej \'normalności\' rozpoczyna się okres intensywnego znudzenia, braku odczuwania przyjemności i energii do życia, pojawia się lęk. Dramatycznie narasta głód narkotykowy, często wyzwalany warunkowymi bodźcami sprzężonymi z euforią indukowaną przez psychostymulanty. Ryzyko nawrotu przyjmowania narkotyku jest bardzo duże.

Osoby uzależnione, którym dotychczas udało się uniknąć nawrotu przyjmowania narkotyku, wkraczają w ostatni okres abstynencyjny (wygaszania) charakteryzujący się normalnym nastrojem i prawidłowymi odpowiedziami hedonistycznymi. Pojawiają się okresowo przemijające epizody głodu narkotykowego, które ciągle mogą prowadzić do nawrotu, chociaż prawdopodobieństwo jego wystąpienia jest zdecydowanie mniejsze niż w środkowym okresie abstynencji.

W przypadku osób przyjmujących bardzo duże dawki psychostymulantów w relatywnie krótkim czasie (zazwyczaj jednego dnia), obserwuje się zespół abstynencyjny, na który składają się lęk, depresja, ogólne zmęczenie i uczucie złości, a także bardzo silny głód narkotykowy. Jeśli nie dojdzie do nawrotu, w miarę upływu kilku tygodni dochodzi do stopniowej redukcji głodu oraz normalizacji nastroju (142).

Głód narkotyku (craving)

Ponieważ głód narkotykowy jest kluczowym elementem nawrotu przyjmowania psychostymulantów, zrozumienie jego podłoża neurobiologicznego może okazać się niezwykle przydatne przy opracowywaniu strategii leczenia uzależnień. W zaproponowanej przez Dackisa i Golda (1985) teorii deficytu dopaminowgo (dopamine depletion hypothesis), obserwowane w czasie zażywania psychostymulantów zwiększone stężenie dopaminy synaptycznej jest odpowiedzialne za doznawanie efektu euforycznego. Zaprzestanie przyjmowania psychostymulantów prowadzi do patologicznego obniżenia poziomu dopaminy w szczelinie synaptycznej, co powoduje dysforię oraz symptomy głodu narkotykowego. W literaturze znaleźć można doniesienia zarówno wspierające, jak i zaprzeczające teorii deficytu dopaminowego. Na przykład u szczurów, po 3-tygodniowej przerwie w samopodawaniu dożylnym kokainy obserwowano spadki poziomu dopaminy w jądrze półleżącym przegrody i polu VTA (6). Podobne wyniki otrzymano wykorzystując technikę mikrodializy (112). Z kolei wykazano, że u ludzi głód kokainowy w zespole abstynencyjnym był związany ze zwiększonym stężeniem metabolitu dopaminy, kwasu homowanilinowego w płynie mózgowo-rdzeniowym i surowicy krwi (60, 74).

W 1993 roku Robinson i Berridge zaproponowali inną teorię głodu narkotykowego opartą na koncepcji sensytyzacji zachęt (incentive sensitization). Teoria ta odróżnia proces \'lubienia\', odczuwania przyjemności (\'liking\') od motywacyjnego procesu \'chcenia\', \'dostrzegania zachęt\' (\'wanting\', \'attribution of incentive salience\'). Proces \'chcenia\' jest doznawany podświadomie i powoduje postrzeganie psychologicznej reprezentacji obiektu chcianego i mocno pożądanego. Zażywanie psychostymulantów w obecności różnych, pierwotnie obojętnych bodźców warunkowych kojarzonych z narkotykiem powoduje warunkową sensytyzację mechanizmów neuronalnych kierujących procesem \'chcenia\'. W konsekwencji prowadzi to do ciągle nasilającego się przymusu zażywania substancji uzależniającej (proces \'chcenia\') pomimo faktycznie słabnącego działania nagradzającego narkotyku (proces \'lubienia\'). Między motywacją a nagrodą zaczyna więc narastać rozdźwięk, co sprawia że ta pierwsza pozostaje głównym motorem podtrzymywania patologicznego wzorca zachowania.

Wśród innych przyczyn, oprócz głodu narkotykowego, prowadzących do nawrotu przyjmowania psychostymulantów wymienić należy poczucie samotności, depresję, lęk, złość, presje socjalne, pożądanie doznań euforycznych, nadmiar wolnego czasu i dostęp do pieniędzy (78).

Neurobiologiczny substrat uzależnień: zaburzenie układu nagrody czy motywacji?

Pomimo wyraźnych różnic w mechanizmie działania poszczególnych środków uzależniających, niektórzy autorzy sugerują istnienie \'wspólnej drogi końcowej\' będącej neurobiologicznym substratem dla pozytywnie wzmacniającego działania wszystkich narkotyków.

Wise i Bozarth (1987) twierdzą, iż cechą wspólną wszystkich środków uzależniających jest ich zdolność indukowania aktywności psychomotorycznej pozostającej w ścisłym związku z pozytywnie wzmacniającym działaniem narkotyków. Dotyczy to również takich związków, jak opiaty, alkohol, barbiturany czy benzodiazepiny, które w małych dawkach powodują wzrost aktywności lokomotorycznej, zaś w dużych wyraźne zahamowanie behawioralne. Oba efekty, tzn. psychomotoryczny i nagradzający, są w znacznej, jeśli nie głównej mierze związane z nasileniem transmisji dopaminergicznej w jądrze półleżącym przegrody. Używając techniki mikrodializ wykazano pozytywną korelację pomiędzy wzrostem stężenia pozakomórkowej dopaminy w jądrze półleżącym przegrody a wzrostem aktywności lokomotorycznej po podaniu amfetaminy, kokainy, morfiny, nikotyny i alkoholu (21). Podobnego efektu nie obserwowano po podaniach substancji, które nie są nadużywane przez ludzi i samopodawane przez zwierzęta. Jakkolwiek uważa się, iż nasilenie mezolimbicznej transmisji dopaminergicznej jest efektem charakterystycznym dla większości środków uzależniających, to pamiętać należy również o dowodach zaprzeczających tej hipotezie. Na przykład nie obserwowano wzrostu stężenia dopaminy w jądrze półleżącym przegrody u szczurów samopodających dożylnie heroinę (43).

W alternatywnej teorii zaproponowanej przez Kooba i Blooma (1988), neurobiologicznym substratem dla pozytywnie wzmacniającego działania wszystkich narkotyków jest sieć połączeń neuronalnych pomiędzy śródmózgowiem, przodomózgowiem i układem pozapiramidowym, aktywowanych przez większość substancji uzależniających (tzn. psychostymulanty, opiaty, środki sedatywno-nasenne). Zasadniczym elementem składowym omawianego kręgu jest dopaminergiczny układ mezolimbiczny łączący obszar nakrywki brzusznej śródmózgowia (VTA) z jądrem półleżącym przegrody i korą czołową. Jądro półleżące przegrody znajduje się pod wpływem aferentnej projekcji limbicznej z kory czołowej, ciała migdałowatego, hipokampa i grzbietowo- -przyśrodkowego wzgórza. Eferentna projekcja z jądra półleżącego przegrody dociera do gałki bladej i istoty szarej pnia mózgu, składowych pozapiramidowego układu ruchowego. Impulsy motywacyjne płynące z różnych struktur układu limbicznego docierają do jądra półleżącego przegrody, które poprzez połączenia z pozapiramidowym układem ruchowym aktywuje reakcje behawioralne związane z przyjmowaniem narkotyków. W modelu tym oprócz niekwestionowanej roli układu dopaminergicznego, również procesy neuroadaptacyjne w obrębie innych systemów neuroprzekaźnikowych mogą odgrywać istotną rolę w przekazywaniu pozytywnie wzmacniającego działania środków uzależniających.

Wiele informacji wskazuje na to, że dopamina może być powiązana nie tyle z działaniem pierwotnie nagradzającym, ile z procesem kojarzenia bodźców i warunkowaniem oraz ze zjawiskami motywacyjnymi prowadzącymi do reakcji apetytywnych. W 1980 roku Mogenson, Jones i Yim opublikowali niezwykle interesującą pracę, w której wykazali, iż jądro półleżące przegrody pełni rolę \'stacji przełącznikowej\' pomiędzy układem limbicznym a układem kontrolującym aktywność motoryczną. Innymi słowy, mezolimbiczny układ dopaminergiczny w przedstawionym modelu jest częścią mechanizmu \'bramkowego\' przetwarzającego stany motywacyjne w odpowiednią odpowiedź motoryczną. Robbins, Cador i współpracownicy (1989) dopatrują się w interakcji układu limbicznego z brzusznym prążkowiem neurobiologicznego substratu dla warunkowego wzmocnienia pozytywnego. Typowe czynności motywacyjne skierowane na osiągnięcie jakiegoś celu (np. pokarmu, narkotyku) rozpoczynają się fazą apetytywną, na którą składają się sekwencje zachowań nakierunkowanych na zbliżenie się i kontakt organizmu z sygnałem pozytywnie wzmacniającym (celem). Faza apetytywna często charakteryzuje się pobudzeniem behawioralnym, którego istotnym elementem może być wzrost ogólnej aktywności motorycznej. Z kolei faza konsumacyjna, w której dochodzi do bezpośredniego kontaktu i spożycia np. pokarmu czy narkotyku, ma zazwyczaj charakter automatyzmu. Bodziec pozytywnie wzmacniający, oprócz indukowania obu faz procesu motywacyjnego, może także wtórnie wzmacniać sygnały pierwotnie obojętne, nadając im charakter substytutu nagrody. Jest to niezwykle ważny mechanizm prowadzący do powstania wtórnych wzmocnień i nadający różnego typu sygnałom istotne znaczenie w rozwoju, utrwalaniu i nawracaniu wytworzonych reakcji. Dopamina w tzw. brzusznym prążkowiu reprezentowanym przez jądro półleżące przegrody wydaje się być istotnym neurobiologicznym substratem aspektu motywacyjnego reakcji apetytywnych, podczas gdy grzbietowe prążkowie (jądro ogoniaste i skorupa) wydaje się być bardziej związane z jego fazą konsumacyjną. Przemawiają za tym wyniki badań eksperymentalnych, w których uszkodzenie jądra półleżącego przegrody przy pomocy 6-OHDA nie wpływając decydująco na sam proces spożywania pokarmu, wyraźnie upośledzały reakcje apetytywne, poszukiwawcze, nakierowane na kontakt z nagrodą (108). Do podobnych wniosków doszli Blackburn, Pfaus i Phillips (1992) dodając, iż bodźce o istotnym zabarwieniu motywacyjnym zdecydowanie zwiększają aktywność dopaminergiczną w przodomózgowiu, konsekwencją czego jest przygotowanie organizmu do odpowiedzi behawioralnej na istotne bodźce środowiskowe, które mogą pojawić się w niedalekiej przyszłości. Według Salamone (1992) uszkodzenie wstępujących szlaków dopaminergicznych (mezolimbicznego i nigrostriatalnego) prowadzi do \'apraksji podkorowej\' charakteryzującej się brakiem modulującego wpływu procesów sensorycznych, kojarzeniowych i afektywnych na kompleksowe zachowanie motoryczne. Wreszcie Miller, Wickens i Beninger (1990) uważają, iż dopamina oprócz roli wewnętrznego sygnału nagradzającego przekazywanego głównie przez receptory D1 jest również niezbędna w procesie aktywowania organizmu do działania. Ten ostatni mechanizm jest przekazywany przez receptory D2.

Przytoczone fakty wskazują na istotną rolę neurotransmisji dopaminergicznej w obrębie przodomózgowia w procesach motywacji i uczenia. Jakkolwiek niektórzy autorzy wciąż tradycyjnie przypisują dopaminie funkcję \'nagradzającą\' płynącą z jądra półleżącego przegrody zaś funkcję \'motoryczną\' dopaminie uwalnianej w grzbietowym prążkowiu, narastająca liczba informacji wskazuje na to, iż dopamina odgrywa szczególnie ważną rolę w procesie integrowania funkcji sensorycznych, motorycznych i motywacyjnych. Nadaje to jej szczególne znaczenie w procesie rozwoju uzależnień lekowych rozumianych jako zaburzenie procesu motywacji prowadzące do wytwarzania się trwałej, nawracającej i przymusowej reakcji poszukiwania oraz konsumowania narkotyku. Szczególne znaczenie dla rozwoju uzależnienia może mieć powiązanie dopaminy z ekspresją \'zachęt\' indukujących formy zachowania apetytywnego, a więc z ekspresją sygnałów warunkowych o wtórnych właściwościach wzmacniających. Takie rozumienie uzależnienia jest zgodne z omówioną wcześniej koncepcją sensytyzacji procesów motywacyjnych przedstawioną w 1993 roku przez Robinsona i Berridge’a. Według tej teorii układ dopaminergiczny jest niezbędny w powstawaniu zjawiska \'chcenia\', nie odgrywa natomiast większego znaczenia jako neurochemiczny substrat procesu \'lubienia\'. Dopamina może więc, ze względu na wspomniane powiązania z procesami motywacyjnymi, odgrywać istotną rolę w inicjowaniu używania środków o właściwościach nagradzających i w powstawaniu nawrotów. Znalezienie neurobiologicznego substratu procesów motywacyjnych (a więc zmian receptorowych, wewnątrzkomórkowych i molekularnych) związanego z pozytywnie wzmacniającym działaniem środków uzależniających niewątpliwie przyczyni się do dokładniejszego poznania patomechanizmu narkomanii a w konsekwencji do postępu w farmakoterapii tych zaburzeń.

STRESZCZENIE

Amfetamina i metamfetamina należą do grupy syntetycznych związków określanych jako środki psychostymulujące. U ludzi amfetamina wywołuje podwyższoną czujność, zmniejszenie zmęczenia i uczucie podekscytowania. Opóźnia zasypianie i wpływa korzystnie na wykonywanie prostych, powtarzalnych zadań psychomotorycznych. Ma silne działanie uzależniające i jest przyjmowana w odstępach kilkugodzinnych w postaci \'ciągów\' trwających kilka dni. W wyniku pojawiającej się tolerancji na efekt euforyzujący wielu narkomanów zwiększa wielokrotnie dawkę amfetaminy, co prowadzi do rozwoju psychoz przypominających schizofrenię paranoidalną. Działanie nagradzające i psychoruchowopobudzające amfetamin jest związane z aktywacją układu dopaminergicznego w jądrze półleżącym przegrody. Istnieją przekonywające dowody w piśmiennictwie na to, iż amfetaminy można ogólnie scharakteryzować jako grupę pośrednich agonistów układu dopaminergicznego. Ich mechanizm działania jest związany z uwalnianiem dopaminy z zakończeń presynaptycznych, blokowaniem jej wychwytu zwrotnego oraz przy wyższych dawkach hamowaniem jej metabolizmu poprzez blokowanie monoaminooksydazy typu A. Fizjologicznie amfetamina została sklasyfikowana jako związek sympatykomimetyczny powodujący wzrost ciśnienia skurczowego i rozkurczowego krwi, przyśpieszenie oddechu i częstości skurczów serca oraz zwiększenie przemiany materii i zużycia tlenu. Pomimo ewidentnych działań ubocznych, amfetamina znalazła zastosowanie kliniczne w leczeniu narkolepsji i choroby deficytu uwagi i nadmiernego pobudzenia ruchowego. Ponieważ pozytywnie wzmacniające działanie amfetaminy jest związane z funkcjonowaniem mezolimbicznego układu dopaminergicznego, wielu autorów przypisuje dopaminie istotną rolę w procesie integracji czynności sensorycznych, motywacyjnych i regulujących aktywność motoryczną.

Słowa kluczowe: narkomania amfetaminowa, wzmocnienie, neuroadaptacje, modele zwierzęce, dopamina.

PIŚMIENNICTWO:

danke hydrogenowi