Ze wspomnień klientki

NAJLEPSZYMI SĄSIADAMI SĄ DILERZY
Oczywiście, nie samochodów, tylko ziół oraz tych mniej konfekcyjnych narkotyków. W późnych latrach 90. zeszłego stulecia zamieszkiwałam przyzwoity lokal w północnej części miasta. Komin Huty Żerań dodawał tej dzielnicy efektownej plastyczności. Weekendy można było spędzać, snując się po Wolumenie w poszukiwaniu swego niedawno skradzionego radia lub roweru. Kiedyś odkupiłam tu włąsne felgi do fiata kanciaka i cieszyłam się z nich, jakby były nowe - i to po cenie okazyjnej. Po zmroku ta część Warszawy stawała się czarną dziurą. Zdesperowany piwosz nie mógł tutaj liczyć na budkę z browarem. Centrum życia towarzyskiego skupiało się wokół dworca autobusowego, przed wejściem do nocnego sklepu.
Można było sączyć piwko z blachy, czyli z puszki, i obserwować nowych klientów nocnego.

OKOLICA ZDAWAŁA SIĘ NIE SPRZYJAĆ
działalności dilerskiej. A mimo to miałam sąsiada dilera. Odniosłam wrażenie, że jego jedynymi klientami są uczniowie marymonckich i bielańskicyh osiedlowych tysiąclatek oraz ja wraz z moimi gośćmi. Jako sąsiadka dilera byłam osobą popularną w mieście. Znajomi chętnie do mnie zaglądali, wiedząc, że zawsze ich czymś poczęstuję, dzięki czemu oni zmulą się czym prędzej i nie będą się nudzić podczas rozmów ze mną. A jednak z dnia na dzień musiałam zweryfikowac swoje poglądy, gdyż interes dilera, wraz z dilerem, rośli w oczach. Pucołowaty chłopczyna o cerze niemowlęcia był bowiem w wieku gimnazjalnym.
Biznes i on rośli jak na drożdżach. Koleżka diler zamieszkiwał skromne M3 wraz z matką, ojcem, foksterierem i jeszcze młodszym bratem. Rodzice byli kompletnie nieświadomi zaradności synalka. Ojciec rano wychodził do pracy, a matkę często spotykałam na klatce, jak obie taskałyśmy do windy siaty z zakupami. Gotowała rodzince porządne obiady z trzech dań. Rankiem diler żegnał się czule z mamusią i, zarzucając plecaczek na ramię, wychodził rzekomo do szkoły. Darzył mnie szacunkiem, jakim darzy się dobrą klientkę i jakim gimnazjalista darzy studentkę.
Na klatce, nawet jeśli nie dobijaliśmy targu, kłaniał mi się w pas.

NAIWNOŚĆ RODZICÓW DILERA FASCYNOWAŁA
mnie bardziej niż środowisko nastoletnich handlarzy. Rodzice byli ewidentnie ludźmi niezamożnymi. Jak mogli nie zauważyć, że jeden z ich synalków nosi nową puchówkę, skejtowe plecaczki i obrendowane luźne spodnie, a co kilka miesięcy zmienia adidasy cna nowy model? Czy nie przyszło im do głowy, by sprawdzić w sklepie sportowym, że na takie buty musieliby wydać pół swej miesięcznej pensji?
Diler był prawdziwym dżentelmenem. Zimą pomagał mi uruchamiać fiata, zakładać rower na bagażnik. Po dwóch latach zapukał do mych drzwi i wręczył w prezencie swoje demo z prośbą o recenzję. Okazał się początkującym hiphopowcem. Liczył na moje kontakty w prasie. Jego działalność zaczęła mnie niebezpiecznie interesować. Skąd bierze towar? Gdzie w tej martwej dzielnicy ma klientów? Kiedyś przyuważyłam go, gdy odkurzałam wnętrze auta w myjni przy osiedlu Wrzeciono. Okazało się, że chłopczyna jest właścicielem "malucha" z przyciemnionymi szybami, który to obiekt służy mu za biuro.

NAGLE POCZUŁAM SIĘ JAKOŚ NIE W PORZĄDKU
Z jednej strony - zaprzyjaźniłam się z matką, z drugiej korzystałam z usług młodzieńca, którego los był niepewny. Czy mam przykablować mamie, jednocześnie zdradzając sąsiada, zdolnego muzyka? Przypomniałam sobie paru kumpli, których straciłam po tym, jak poszli w dragi. Może to mój milusiński ich wykończył? Co prawda na mnie towar dilera nie robił specjalnego wrażenia, bowiem wykańcza mnie zupełnie inny rodzaj używek. Lenistwo, słodycze i zamiłowanie do skrajnych emocji. Moją psychikę rozwalają wakacje. Po nich nie jestem w stanie się pozbierać. A nie mogę się im oprzeć. Ale być może ten dżentelmen z klatki posyła setki warszawiaków na detoks? Podczas pewnej bezsennej nocy obejrzałam w telewizji film o amerykańskim biurze do walki z narkomanią. Głównym bohaterem był zadbany, 20-letni chłopiec, który w przerwie między joggingiem a wyciskaniem na siłowni handlował wszystkim, kradł samochody, zastrzelił i zakopał trzy osoby, które za dużo wiedziały, oraz wysadził komisariat w powietrze.

ZROZUMIAŁAM, ŻE NIE WOLNO ZAWIERAĆ BLIŻSZEJ ZNAJOMOŚCI Z DILEREM
Nie wolno zaprzyjaźniać się w pracy. To utrudnia obiektywizm i zimną kalkulację w interesach. Poznając siatkę i teren działania dilera, poznając jego naiwną rodzinę, wykorzystywaną dziewczynę, poznając jego muzykę itd., niszczymy profesjonalny układ handlarz - klient. Zaczynamy się o dilera martwić, zaczynamy być podejrzliwi, chcemy wiedzieć, jak naprawdę ma na imię, zaczynamy mieć do niego pretensje, że być może to przez niego nasz kumpel ze studiów rzucił się z dachu, próbujemy namówić dilera, by lepiej zajął się komponowaniem. Aby transakcje narkotykowe były udane, muszą być anonimowe. Jednak żyjemy w mieście pełnym dostawców i odbiorców. Może popadam w obsesję, ale pewnie na każdym osiedlu mieszka jakiś miły diler z dobrej rodziny. W takim małym mieście jak Warszawa trzeba być twardym ignorantem, by nie zauważać sąsiadów. Staramy się to robić, by nie umrzeć ze zgryzoty.

Teraz mieszkam w centrum. Tu jest taki ruch w interesie, że łatwiej o anonimowość. W sąsiedztwie kręci się wulgarny element. śpią pod krzakami, nie zamykają drzwi od klatki, kradną klamki. Moja sąsiadka to alkoholiczka, która mnie nie poznaje. Wokół pełno klubów i ich nakoksowanych bywalców. Nakręceni jak marionetki ładują się emocjami całą noc, a w dzień jęczą. Dilerów jest tu tak wielu, że nie sposób poznać ich po twarzy, po głosie, po samochodzie.

Na ulicach i parkingach więcej transakcji niż świerków w Tatrach.
W środku gniazda łatwiej o znieczulicę. Czasem tylko zdzwonię się z koleżanką z podstawówki, zapytam, co u J. i dowiem się, że J. i jedna trzecia klasy albo leczą się gdzieś w Stanach, albo siedzą, albo nie żyją. Niekiedy wspominam czasy na zacisznej Północy. Jedno mnie tylko dręczy. Czy ta mamusia dilera nadal nie wie? A może po prostu pozwala, by obowiązkowy syn łożył na dom?

Agata Passent: felietonistka "City Magazine" i "Twojego Stylu".
Absolwentka Uniwersytetu Harvarda.