Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

        Tekst ustawy ustalony ostatecznie po rozpatrzeniu poprawek Senatu
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
                                   U S T A W A
                             z dnia 29 lipca 2005 r.
                                        
                         o przeciwdziałaniu narkomanii[1]
                                        
                                        
                                   Rozdział 1
                                 Przepisy ogólne
                                        
                                     Art. 1.
Ustawa określa:
   1) zasady i tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
   2) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek
     samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania
     naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu
     i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii;
   3) organy właściwe do wykonania:
     a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 273/2004 z dnia
       11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 047
       z 18.02.2004;), zwanego dalej "rozporządzeniem 273/2004",
     b) rozporządzenia (WE) Rady nr 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r.
       określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków
       pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005,
       str. 1; w Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r. t. 48, str.
       1), zwanego dalej "rozporządzeniem 111/2005";
   4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i rozporządzeń wymienionych w
     pkt 3.
                                        
                                     Art. 2.
1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie
  polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w
  szczególności:
   1)  działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i zapobiegawczą;
   2)  leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych;
   3)  ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych;
   4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii;
   5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i
     posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii;
   6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie
   może prowadzić do narkomanii.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, są finansowane ze środków własnych
  podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii,
  środków przeznaczonych na realizację programów zdrowotnych finansowanych z
  części budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
  zdrowia, oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4-6, są finansowane z budżetu państwa
  z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów.
                                        
                                     Art. 3.
Przepisy ustawy stosuje się do:
   1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami
     psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie
     z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53,
     poz. 533, z późn. zm.)[2];
   2) substancji i preparatów chemicznych, które są prekursorami, w zakresie
     nieuregulowanym w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i
     preparatach chemicznych (Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.)[3].
                                        
                                     Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
   1) grzyby halucynogenne - grzyby zawierające substancje psychotropowe;
   2) importer - osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę nieposiadającą
     osobowości prawnej, która dokonuje przywozu i składa zgłoszenie celne lub
     w imieniu której składane jest zgłoszenie celne;
   3) jednostki naukowe - jednostki naukowe w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z
     dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238,
     poz. 2390 i Nr 273, poz. 2703);
   4) konopie - rośliny z rodzaju konopie (Cannabis L.);
   5) konopie włókniste - rośliny z gatunku konopie siewne (Cannabis sativa
     L.), w których zawartość delta-9-tetrahydrokannabinolu w kwiatowych lub
     owocujących wierzchołkach roślin, z których nie usunięto żywicy, wynosi
     poniżej 0,20% w przeliczeniu na suchą masę;
   6) leczenie - leczenie zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania
     spowodowanych używaniem środków odurzających lub substancji
     psychotropowych;
   7) leczenie substytucyjne - stosowanie, w ramach programu leczenia
     uzależnienia, produktów leczniczych lub środków odurzających o działaniu
     antagonistycznym na receptor opioidowy;
   8) mak - roślinę z gatunku mak lekarski (Papaver somniferum L.), zwaną
     również makiem ogrodowym albo uprawnym;
   9) mak niskomorfinowy - roślinę z gatunku mak lekarski należącą do odmiany,
     w której zawartość morfiny w torebce (makówce) bez nasion, wraz z
     przylegającą do niej łodygą o długości do 7 cm, wynosi poniżej 0,06% w
     przeliczeniu na zasadę morfiny i na suchą masę wymienionych części
     rośliny;
  10) mleczko makowe - sok mleczny torebki (makówki) maku;
  11) narkomania - stałe lub okresowe używanie w celach innych niż medyczne
     środków odurzających lub substancji psychotropowych albo środków
     zastępczych, w wyniku czego może powstać lub powstało uzależnienie od
     nich;
  12) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych - działania ukierunkowane na
     zmniejszenie problemów zdrowotnych i społecznych wynikających z używania w
  celach innych niż medyczne środków odurzających lub substancji
     psychotropowych albo środków zastępczych;
  13) opium - stężały sok mleczny torebki (makówki) maku;
  14) osoba zagrożona uzależnieniem - osobę, u której zespół zjawisk
     psychicznych i oddziaływań środowiskowych stwarza duże prawdopodobieństwo
     powstania uzależnienia od środków odurzających lub substancji
     psychotropowych, albo osobę sporadycznie używającą środkw odurzających,
     substancji psychotropowych lub środkw zastępczych;
  15) osoba uzależniona - osobę, która w wyniku używania środków odurzających,
     substancji psychotropowych lub środków zastępczych albo używania ich w
     celach medycznych znajduje się w stanie uzależnienia od tych środków lub
     substancji;
  16) prekursor - prekursor narkotykowy będący substancją sklasyfikowaną, o
     której mowa w art. 2 pkt a rozporządzenia 273/2004, którego kategorię
     określa załącznik nr 1 do tego rozporządzenia;
  17) preparat - produkt leczniczy zawierający co najmniej jeden środek
     odurzający lub substancję psychotropową albo ich prekursory;
  18) producent - przedsiębiorcę wytwarzającego, przetwarzającego lub
     przerabiającego środki odurzające, substancje psychotropowe lub
     prekursory;
  19) przetwarzanie - czynności prowadzące do przemiany środków odurzających,
     substancji psychotropowych lub prekursorów na inne środki odurzające,
     substancje psychotropowe lub prekursory albo na substancje niebędące
     środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami;
  20) przerób - otrzymywanie mieszanin środków odurzających, substancji
     psychotropowych lub prekursorów oraz nadawanie tym środkom lub substancjom
     postaci stosowanej w lecznictwie;
  21) przywóz - każde wprowadzenie na obszar celny Wspólnoty Europejskiej
     środków odurzających lub substancji psychotropowych;
  22) rehabilitacja - proces, w którym osoba z zaburzeniami psychicznymi
     spowodowanymi przez przyjmowanie środków odurzających lub substancji
     psychotropowych osiąga optymalny stan zdrowia, funkcjonowania psychicznego
     i społecznego;
  23) reintegracja - efekt działań określonych w art. 14-16 i art. 18 ustawy z
     dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz. U. Nr 122, poz. 1143
     oraz z 2004 r. Nr 69, poz. 624 i Nr 99, poz. 1001);
  24) słoma makowa - torebkę (makówkę) maku bez nasion, wraz z łodygą, lub
     poszczególne ich części;
  25) substancja psychotropowa - każdą substancję pochodzenia naturalnego lub
     syntetycznego, działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie
     substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy;
  26) środek odurzający - każdą substancję pochodzenia naturalnego lub
     syntetycznego działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie
     środków odurzających stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy;
  27) środek zastępczy - substancję w każdym stanie fizycznym, która jest
     trucizną lub środkiem szkodliwym, używaną zamiast lub w takich samych
     celach innych niż medyczne jak środek odurzający lub substancja
     psychotropowa;
  28) uprawa maku lub konopi - każdą uprawę maku lub konopi bez względu na
     powierzchnię;
  29) uzależnienie od środków odurzających lub substancji psychotropowych -
     zespół zjawisk psychicznych lub somatycznych wynikających z działania
     środków odurzających lub substancji psychotropowych na organizm ludzki,
     charakteryzujący się zmianą zachowania lub innymi reakcjami
     psychofizycznymi i koniecznością używania stale lub okresowo tych środków
     lub substancji w celu doznania ich wpływu na psychikę lub dla uniknięcia
     następstw wywołanych ich brakiem;
  30) używanie szkodliwe - używanie substancji psychoaktywnej powodujące szkody
     somatyczne lub psychiczne, włączając upośledzenie sądzenia lub
     dysfunkcyjne zachowanie, które może prowadzić do niesprawności lub mieć
     niepożądane następstwa dla związków z innymi ludźmi;
  31) używanie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub środka
     zastępczego - wprowadzanie do organizmu człowieka środka odurzającego,
     substancji psychotropowej lub środka zastępczego, niezależnie od drogi
     podania;
  32) wewnątrzwspólnotowa dostawa - przemieszczenie środków odurzających lub
     substancji psychotropowych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na
     terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
  33) wewnątrzwspólnotowe nabycie - przemieszczenie środków odurzających lub
     substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego Unii
     Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
  34) wprowadzanie do obrotu - udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub
     nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
     prekursorów;
  35) wytwarzanie - czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środki
     odurzające lub substancje psychotropowe albo ich prekursory, ich
     oczyszczanie, ekstrakcję surowców i półproduktów oraz otrzymywanie soli
     tych środków lub substancji;
  36) wywóz - każde wyprowadzenie poza obszar celny Wspólnoty Europejskiej
     środków odurzających lub substancji psychotropowych;
  37) ziele konopi - kwiatowe lub owocujące wierzchołki konopi, z których nie
     usunięto żywicy, a w przypadku roślin w stadium przed zawiązaniem wiechy -
     liście i łodygi konopi;
  38) żywica konopi - żywicę i inne produkty konopi zawierające delta-9-
     tetrahydrokannabinol lub inne aktywne biologicznie kannabinole.
                                        
                                   Rozdział 2
       Podmioty realizujące zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii
                                        
                                     Art. 5.
1. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii realizują organy
  administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie
  określonym w ustawie.
2. Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii są realizowane, w zakresie
  określonym w ustawie, także przez:
   1) przedszkola, szkoły i inne jednostki organizacyjne wymienione w art. 2
     pkt 3-5 i 7-9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
     z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)[4];
   2) szkoły wyższe;
   3) zakłady opieki zdrowotnej i inne podmioty działające w ochronie zdrowia;
   4) jednostki Wojska Polskiego, Policji i Straży Granicznej;
   5) organy celne;
   6) jednostki organizacyjne Służby Więziennej oraz zakłady poprawcze
     i schroniska dla nieletnich;
   7) ośrodki pomocy społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie i regionalne
     ośrodki polityki społecznej;
   8) środki masowego przekazu.
3. W realizacji zadań, o których mowa w art. 2 ust. 1, mogą uczestniczyć
  organizacje pozarządowe i inne podmioty, których działalność statutowa
  obejmuje zadania należące do sfery zadań publicznych w zakresie ochrony i
promocji zdrowia, pomocy społecznej, działalności charytatywnej, nauki,
  edukacji, oświaty i wychowania, kultury fizycznej, porządku i bezpieczeństwa
  publicznego lub przeciwdziałania patologiom społecznym, promocji i
  organizacji wolontariatu, oraz samorządy zawodów medycznych, rodziny osób
  uzależnionych, a także grupy samopomocy osób uzależnionych i ich rodzin.
                                        
                                     Art. 6.
1. Działalność w zakresie przeciwdziałania narkomanii prowadzi Krajowe Biuro do
  Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwane dalej "Biurem".
2. Biuro jest jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw
  zdrowia.
3. Do zadań Biura należy:
   1) opracowywanie projektu Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii
     oraz koordynowanie i monitorowanie jego wykonania, przy współpracy z
     innymi podmiotami właściwymi do podejmowania działań wynikających z tego
     programu;
   2) opracowywanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
     raportu z realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii,
     uwzględniającego informacje, o których mowa w art. 11 ust. 2, w terminie
     do dnia 30 czerwca każdego roku;
   3) wykonywanie zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii, polegających na
     powierzaniu i wspieraniu wykonywania zadań publicznych, wraz z udzielaniem
     dotacji na finansowanie ich realizacji na podstawie pełnomocnictwa
     ministra właściwego do spraw zdrowia;
   4) inicjowanie działań zmierzających do ograniczania używania środków
     odurzających, substancji psychotropowych i środków zastępczych;
   5) inicjowanie, wspieranie i prowadzenie analiz oraz badań naukowych nad
     problematyką narkomanii, w tym sporządzanie oceny epidemiologicznej
     zagrożeń narkomanią;
   6) inicjowanie prac nad nowymi rozwiązaniami legislacyjnymi służącymi
     przeciwdziałaniu narkomanii;
   7) dokonywanie okresowych ocen programów profilaktycznych, leczniczych,
     rehabilitacyjnych i readaptacyjnych pod względem ich skuteczności w
     zakresie ograniczenia używania środków odurzających, substancji
     psychotropowych i środków zastępczych;
   8) opracowywanie standardów w zakresie profilaktyki uzależnień oraz leczenia
     i rehabilitacji osób uzależnionych;
   9) inicjowanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń dla osób realizujących
     zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii;
  10) udzielanie pomocy fachowej podmiotom realizującym zadania w zakresie
     przeciwdziałania narkomanii, w tym jednostkom samorządu terytorialnego,
     oraz podmiotom prowadzącym działalność oświatowo-informacyjną, badawczą,
     profilaktyczną, leczniczą, rehabilitacyjną i reintegracyjną;
  11) współpraca z organizacjami międzynarodowymi prowadzącymi działalność w
     zakresie przeciwdziałania narkomanii i likwidacji szkód nią wywołanych;
  12) prowadzenie krajowego systemu informacji o narkotykach oraz monitorowanie
     działań podejmowanych na rzecz przeciwdziałania narkomanii na poziomie
     krajowym i międzynarodowym, w tym:
     a) zbieranie, gromadzenie, wymianę informacji i dokumentacji w zakresie
       przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi
       statystyki publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych
       danych,
     b) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków i
       narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników,
     c) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
       narkotyków i narkomanii,
     d) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu odpowiedniej do
       sytuacji strategii reagowania na problem narkomanii,
     e) koordynowanie działań ekspertów wojewódzkich, o których mowa w art. 9
       ust. 6,
     f) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków i
       narkomanii,
     g) pełnienie roli punktu obserwacyjnego (Focal Point) Europejskiego
       Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii,
     h) udział w pracach sprawozdawczych na rzecz organizacji międzynarodowych,
     i) współpraca z Europejskim Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii
       oraz Europejską Siecią Informacji o Narkotykach i Narkomanii (Reitox),
     j) opracowywanie i publikowanie corocznego raportu o stanie narkomanii w
       Polsce,
     k) bieżąca ocena realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania
       Narkomanii;
  13) podejmowanie działań interwencyjnych w sprawach skarg i wniosków
     dotyczących problematyki przeciwdziałania narkomanii, kierowanych do Biura
     lub do ministra właściwego do spraw zdrowia;
  14) wykonywanie innych zadań w zakresie przeciwdziałania narkomanii,
     zleconych przez ministra właściwego do spraw zdrowia;
  15) obsługa techniczno-organizacyjna Rady do Spraw Przeciwdziałania
     Narkomanii.
4. Biuro, wykonując zadania, o których mowa w ust. 3, współpracuje z organami
  administracji publicznej wykonującymi zadania, o których mowa w art. 2, oraz
  może tworzyć zespoły robocze.
5. Zadania, o których mowa w ust. 3 pkt 12, realizuje Centrum Informacji o
  Narkotykach i Narkomanii będące komórką organizacyjną Biura.
                                        
                                     Art. 7.
1. Podstawę do działań w zakresie przeciwdziałania narkomanii stanowi Krajowy
  Program Przeciwdziałania Narkomanii.
2. W Krajowym Programie Przeciwdziałania Narkomanii, zwanym dalej "Krajowym
  Programem", określa się w szczególności: kierunki i rodzaje działań w
  zakresie przeciwdziałania narkomanii, harmonogram przyjętych działań, cele
  oraz sposoby ich osiągania oraz ministrów odpowiedzialnych za ich realizację,
  a także podmioty właściwe do podejmowania określonych działań.
3. Koszty realizacji zadań wynikających z Krajowego Programu są finansowane z
  budżetu państwa z części, których dysponentami są właściwi ministrowie
  odpowiedzialni za realizację określonych działań.
4. W Krajowym Programie określa się również kierunki działań przewidzianych do
  realizacji przez jednostki samorządu terytorialnego w zakresie
  przeciwdziałania narkomanii.
5. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, Krajowy Program,
  uwzględniając zagadnienia, o których mowa w ust. 2 i 4, oraz biorąc pod uwagę
  sytuację epidemiologiczną w zakresie zagrożeń narkomanią, a także strategię
  działań wynikających z Europejskiego Planu Walki z Narkotykami.
                                        
                                     Art. 8.
1. Minister właściwy do spraw zdrowia przedkłada Radzie Ministrów, w terminie
  do dnia 30 września każdego roku, informację o realizacji działań
  wynikających z Krajowego Programu w roku poprzednim.
2. Rada Ministrów składa corocznie Sejmowi, w terminie do dnia 31 października,
  informację o realizacji Krajowego Programu w roku poprzednim.
                                        
                                     Art. 9.
1. Organ wykonawczy samorządu województwa opracowuje projekt Wojewódzkiego
  Programu Przeciwdziałania Narkomanii, zwanego dalej "Wojewódzkim Programem",
  uwzględniając kierunki i rodzaje działań określone w Krajowym Programie oraz
  zadania w zakresie określonym w art. 2 ust. 1 pkt 1-3. Wojewódzki Program
  stanowi część strategii wojewódzkiej w zakresie polityki społecznej.
2. Wojewódzki Program uchwala sejmik województwa.
3. Organ wykonawczy samorządu województwa:
   1) odpowiada za przygotowanie projektu Wojewódzkiego Programu i jego
     realizację oraz koordynację;
   2) udziela pomocy merytorycznej podmiotom realizującym zadania objęte
     Wojewódzkim Programem;
   3) współdziała z innymi organami administracji publicznej w zakresie
     przeciwdziałania narkomanii.
4. Wojewódzki Program jest realizowany przez jednostkę wskazaną w tym
  programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 3 pkt 1, organ wykonawczy
  samorządu województwa może powołać pełnomocnika.
6. Organ wykonawczy samorządu województwa powołuje i odwołuje eksperta
  wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach i narkomanii.
7. Do zadań eksperta wojewódzkiego do spraw informacji o narkotykach i
  narkomanii, realizowanych na terenie województwa ze środków określonych w
  budżecie samorządu województwa, należą:
   1) zbieranie, gromadzenie, wymiana informacji i dokumentacji w zakresie
     przeciwdziałania narkomanii, objętych badaniami statystycznymi statystyki
     publicznej, oraz opracowywanie i przetwarzanie zebranych danych;
   2) prowadzenie i inicjowanie badań dotyczących problemów narkotyków i
     narkomanii oraz opracowywanie i udostępnianie ich wyników;
   3) gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie baz danych dotyczących
     narkotyków i narkomanii;
   4) formułowanie wniosków sprzyjających kształtowaniu adekwatnej do sytuacji
     strategii reagowania na problem narkomanii;
   5) gromadzenie i udostępnianie publikacji na temat narkotyków i narkomanii.
                                        
                                    Art. 10.
1. Przeciwdziałanie narkomanii należy do zadań własnych gminy, obejmujących:
   1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób
     uzależnionych i osób zagrożonych uzależnieniem;
   2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy narkomanii, pomocy
     psychospołecznej i prawnej;
   3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej, edukacyjnej oraz
     szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów narkomanii,
     w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie zajęć sportowo-
     rekreacyjnych dla uczniów, a także działań na rzecz dożywiania dzieci
     uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych
     i socjoterapeutycznych;
   4) wspomaganie działań instytucji, organizacji pozarządowych i osób
     fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów narkomanii;
   5) pomoc społeczną osobom uzależnionym i rodzinom osób uzależnionych
     dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym i integrowanie ze
     rodowiskiem lokalnym tych osób z wykorzystaniem pracy socjalnej i
     kontraktu socjalnego.
2. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) w celu realizacji zadań, o których mowa w
  ust. 1, opracowuje projekt Gminnego Programu Przeciwdziałania Narkomanii,
  zwanego dalej "Gminnym Programem", uwzględniając zadania określone w art. 2
  ust. 1 pkt 1-3 oraz kierunki działań wynikające z Krajowego Programu. Gminny
  Program stanowi część gminnej strategii rozwiązywania problemów społecznych.
3. Gminny Program uchwala rada gminy.
4. Gminny Program jest realizowany przez jednostkę wskazaną w tym programie.
5. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1 pkt 5, wójt (burmistrz,
  prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.
                                        
                                    Art. 11.
1. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza raport z wykonania
  w danym roku Wojewódzkiego Programu i Gminnego Programu i efektów ich
  realizacji, który przedkłada odpowiednio sejmikowi województwa lub radzie
  gminy, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego
  dotyczy raport.
2. Organ wykonawczy samorządu województwa i gminy sporządza, na podstawie
  opracowanej przez Biuro ankiety, informację z realizacji działań
  podejmowanych w danym roku, wynikających z Wojewódzkiego i Gminnego Programu,
  i przesyła ją do Biura, w terminie do dnia 15 kwietnia roku następującego po
  roku, którego dotyczy informacja.
                                        
                                    Art. 12.
1. Tworzy się Radę do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, zwaną dalej "Radą".
2. Rada działa przy Prezesie Rady Ministrów.
3. Rada jest organem koordynacyjno-doradczym w sprawach z zakresu
  przeciwdziałania narkomanii.
4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze zarządzenia, statut Rady,
  uwzględniając szczegółowe warunki i tryb jej działania, w tym sposób
  działania zespołów roboczych, o których mowa w art. 17.
                                        
                                    Art. 13.
1.Członków Rady powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.
2. W skład Rady wchodzą:
   1) przewodniczący - sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie obsługującym
     ministra właściwego do spraw zdrowia;
   2) zastępca przewodniczącego - sekretarz lub podsekretarz stanu w urzędzie
     obsługującym ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
   3) sekretarz - Dyrektor Biura;
   4) członkowie - sekretarze lub podsekretarze stanu w urzędach obsługujących
     ministrów:
     a) Sprawiedliwości,
     b) właściwego do spraw oświaty i wychowania,
     c) Obrony Narodowej,
     d) właściwego do spraw rolnictwa,
     e) właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego,
     f) właściwego do spraw finansów publicznych - Szef Służby Celnej,
     g) właściwego do spraw zagranicznych,
     h) właściwego do spraw nauki;
   5) członek - przedstawiciel strony samorządowej w Komisji Wspólnej Rządu
     i Samorządu Terytorialnego, przez nią wskazany.
3. Posiedzenia Rady zwoływane są co najmniej 2 razy w roku.
                                        
                                    Art. 14.
1. Prezes Rady Ministrów odwołuje członka Rady z powodu:
   1) złożenia rezygnacji;
   2) nieuczestniczenia w pracach Rady;
   3) złożenia wniosku o jego odwołanie przez podmiot, którego osoba ta jest
     przedstawicielem;
   4) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo albo umyślne
     przestępstwo skarbowe.
2. W przypadku odwołania albo śmierci członka Rady właściwy podmiot przedstawia
  wniosek o powołanie innego przedstawiciela na członka Rady.
                                        
                                    Art. 15.
Do zadań Rady należy w szczególności:
   1) monitorowanie i koordynowanie działań w zakresie realizacji polityki
     państwa w obszarze środków odurzających, substancji psychotropowych i
     prekursorów;
   2) występowanie do ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawach
     dotyczących tworzenia, zmian i uzupełnień do krajowych strategii i planów
     przeciwdziałania problemom wywoływanym przez obrót i używanie środków
     odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów;
   3) monitorowanie informacji o realizacji krajowych strategii i planów
     działania;
   4) monitorowanie realizacji Krajowego Programu;
   5) zalecanie rozwiązań organizacyjnych w zakresie dotyczącym
     przeciwdziałania narkomanii;
   6) współdziałanie z podmiotami, o których mowa w art. 5, w zakresie
     problematyki dotyczącej działalności Rady.
                                        
                                    Art. 16.
1. Do udziału w posiedzeniach Rady przewodniczący Rady może zapraszać
  specjalistów zajmujących się problematyką przeciwdziałania narkomanii.
2. Rada wydaje opinie i przedstawia wnioski w formie uchwał podejmowanych
  większością głosów.
                                        
                                    Art. 17.
W celu wykonywania zadań Rady, przewodniczący Rady może powoływać zespoły
robocze, w skład których wchodzą członkowie Rady lub inne osoby, w szczególności
specjaliści zajmujący się problematyką przeciwdziałania narkomanii.
                                        
                                    Art. 18.
1. Za udział w pracach Rady członkom Rady nie przysługuje wynagrodzenie.
2. Członkom Rady przysługuje zwrot kosztów podróży na zasadach określonych w
  przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.
                                        
                                   Rozdział 3
        Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna i zapobiegawcza
                                        
                                    Art. 19.
1. Działalność wychowawcza, edukacyjna, informacyjna i zapobiegawcza obejmuje:
   1) promocję zdrowia psychicznego;
   2) promocję zdrowego stylu życia;
   3) informowanie o szkodliwości środków i substancji, których używanie może
     prowadzić do narkomanii, oraz o narkomanii i jej skutkach;
   4) edukację psychologiczną i społeczną;
   5) edukację prawną;
   6) działania interwencyjne.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
   1) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
     wychowawczych jednostek organizacyjnych systemu oświaty;
   2) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów
     przygotowania zawodowego osób zajmujących się wychowaniem oraz
     profilaktyką w szkołach i innych placówkach systemu oświaty oraz w
     szkołach wyższych;
   3) wprowadzanie problematyki zapobiegania narkomanii do programów szkolenia
     żołnierzy zasadniczej służby wojskowej, kandydatów na żołnierzy zawodowych
     oraz żołnierzy zawodowych;
   4) prowadzenie działalności zapobiegawczej, w szczególności w środowiskach
     zagrożonych uzależnieniem;
   5) wspieranie działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których
     mowa w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych;
   6) uwzględnianie problematyki zapobiegania narkomanii w działalności
     publicznej radiofonii i telewizji oraz innych środków masowego przekazu;
   7) prowadzenie badań naukowych nad problematyką narkomanii.
3. Szczegółowe zadania z zakresu działalności wychowawczej, edukacyjnej,
  informacyjnej i zapobiegawczej określa Krajowy Program.
                                        
                                    Art. 20.
1. Zabrania się reklamy i promocji substancji psychotropowych lub środków
  odurzających.
2. Produkty lecznicze zawierające substancje psychotropowe lub środki
  odurzające mogą być reklamowane na zasadach określonych w ustawie z dnia 6
  września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne.
                                        
                                    Art. 21.
1. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania uwzględni w podstawie
  programowej kształcenia ogólnego problematykę promocji zdrowia psychicznego
  i zdrowego stylu życia, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień dotyczących
  zapobiegania narkomanii.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z ministrem
  właściwym do spraw zdrowia podejmie działania na rzecz uwzględnienia
  problematyki promocji zdrowia psychicznego i zdrowego stylu życia, w tym
  zagadnień dotyczących zapobiegania narkomanii w programach przygotowania
  zawodowego nauczycieli i osób zajmujących się wychowaniem i nauczaniem dzieci
  i młodzieży w szkołach i innych placówkach systemu oświaty.
                                        
                                    Art. 22.
1. Ministrowie właściwi do spraw oświaty i wychowania, zdrowia, kultury
  i ochrony dziedzictwa narodowego, rolnictwa, spraw wewnętrznych,
  administracji publicznej, transportu, Minister Obrony Narodowej i Minister
  Sprawiedliwości, każdy w zakresie swojego działania, są obowiązani rozwijać i
  popierać działalność edukacyjną oraz zapobiegawczą podejmowaną w celu
  informowania społeczeństwa o szkodliwości narkomanii.
2. Organy wymienione w ust. 1 są obowiązane prowadzić działalność wychowawczą,
  edukacyjną, informacyjną i zapobiegawczą polegającą na:
   1) promocji zdrowego stylu życia;
   2) wspieraniu działań ogólnokrajowych i lokalnych organizacji, o których
     mowa w art. 5 ust. 3, oraz innych inicjatyw społecznych.
3. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z ministrem
  właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, formy
  działalności wychowawczej, edukacyjnej, informacyjnej i zapobiegawczej wśród
  dzieci i młodzieży zagrożonych uzależnieniem, mając na względzie dobro dzieci
  i młodzieży.
                                        
                                    Art. 23.
1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, szkolnictwa wyższego, finansów
  publicznych, spraw wewnętrznych, administracji publicznej, transportu, pracy,
  nauki i Minister Sprawiedliwości stwarzają warunki do prowadzenia badań
  naukowych nad problematyką narkomanii oraz badań statystycznych i
  epidemiologicznych.
2. Jednostki naukowe realizujące zadania w zakresie prowadzenia badań naukowych
  nad problematyką narkomanii, jeżeli jest to niezbędne dla prowadzenia takich
  badań, mogą posiadać, przechowywać oraz dokonywać zakupu środków
  odurzających, substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
  kategorii 1.
3. Jednostki naukowe, o których mowa w ust. 2, są obowiązane:
   1) dokonywać zakupu środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
     preparatów oraz prekursorów kategorii 1 w hurtowni farmaceutycznej na
     podstawie zapotrzebowania;
   2)  prowadzić ewidencję posiadanych środków odurzających, substancji
     psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1;
   3) przechowywać posiadane środki odurzające, substancje psychotropowe lub
     ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w sposób zabezpieczający przed
     kradzieżą lub zniszczeniem.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrami właściwymi do
  spraw wewnętrznych, nauki, finansów publicznych oraz szkolnictwa wyższego
  określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania w jednostkach
  naukowych, o których mowa w ust. 2, ze środkami odurzającymi, substancjami
  psychotropowymi lub ich preparatami oraz prekursorami kategorii 1,
  uwzględniając konieczność uniemożliwienia dostępu osób trzecich do tych
  środków i substancji.
                                        
                                    Art. 24.
1. Ministrowie właściwi do spraw zdrowia, oświaty i wychowania, spraw
  wewnętrznych, administracji publicznej, finansów publicznych, transportu,
  pracy oraz Minister Obrony Narodowej i Minister Sprawiedliwości zapewniają
  przygotowanie niezbędnej liczby osób do realizacji zadań, o których mowa w
  art. 2 ust. 1.
2. Jednostki organizacyjne administracji rządowej, jednostki organizacyjne
  Służby Więziennej, Żandarmerii Wojskowej oraz szkół wyższych prowadzące
  szkolenie osób, o których mowa w ust. 1, mogą posiadać, przechowywać oraz
  nabywać środki odurzające, substancje psychotropowe i ich preparaty oraz
  prekursory kategorii 1 w ilości niezbędnej do prowadzenia tego szkolenia.
3. Jednostki organizacyjne administracji rządowej oraz Żandarmerii Wojskowej
  wykonujące czynności operacyjno-rozpoznawcze mogą wchodzić w posiadanie
  środków odurzających, substancji psychotropowych i ich preparatów oraz
  prekursorów kategorii 1 w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badań
  potwierdzających popełnienie przestępstwa.
4. Jednostki naukowe lub inne podmioty prowadzące badania z wykorzystaniem
  środków odurzających, substancji psychotropowych i ich preparatów oraz
  prekursorów kategorii 1 celem ich identyfikacji i potwierdzenia popełnienia
  przestępstwa mogą je posiadać, przechowywać oraz dokonywać zakupu w ilości
  niezbędnej do przeprowadzenia tych badań.
5. Jednostki i podmioty, o których mowa w ust. 2-4, są obowiązane:
   1) nabywać środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty
     oraz prekursory kategorii 1 w hurtowni farmaceutycznej na podstawie
     zapotrzebowania;
   2)  prowadzić ewidencję posiadanych środków odurzających, substancji
     psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1;
   3) przechowywać i używać do celów szkoleniowych posiadane środki odurzające,
     substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w
     sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem;
   4) niszczyć środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty
     oraz prekursory kategorii 1 w sposób uniemożliwiający dostęp osób
     nieupoważnionych do tych środków i substancji.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrami właściwymi do
  spraw wewnętrznych, finansów publicznych, szkolnictwa wyższego i Ministrem
  Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb oraz
  warunki nabywania i wchodzenia w posiadanie, przechowywania oraz używania do
  celów szkoleniowych środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
  preparatów oraz prekursorów kategorii 1 przez jednostki lub podmioty, o
  których mowa w ust. 2-4, a także warunki przechowywania środków odurzających,
  substancji psychotropowych, ich preparatów i prekursorów kategorii 1 oraz
  sposób ich niszczenia przez jednostki lub podmioty, o których mowa w ust. 2-
  4, uwzględniając zabezpieczenie tych substancji przed dostępem osób trzecich.
                                        
                                   Rozdział 4
                      Postępowanie z osobami uzależnionymi
                                        
                                    Art. 25.
Podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób uzależnionych jest
dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
                                        
                                    Art. 26.
1. Leczenie osoby uzależnionej prowadzi zakład opieki zdrowotnej lub lekarz
  wykonujący praktykę lekarską, w tym w ramach grupowej praktyki lekarskiej.
2. Rehabilitację osoby uzależnionej mogą prowadzić:
   1) lekarz posiadający specjalizację w dziedzinie psychiatrii;
   2) osoba posiadająca certyfikat specjalisty terapii uzależnień.
3. W rehabilitacji osoby uzależnionej może uczestniczyć osoba posiadająca
  certyfikat instruktora terapii uzależnień.
4. Reintegrację osób uzależnionych mogą prowadzić centra integracji społecznej,
  tworzone na podstawie przepisów o zatrudnieniu socjalnym, oraz podmioty
  wymienione w ust. 1 i 2 oraz w art. 5 ust. 3.
5. Za świadczenia, o których mowa w ust. 1-4, udzielane osobie uzależnionej
  niezależnie od jej miejsca zamieszkania w kraju, nie pobiera się od tej osoby
  opłat.
                                        
                                    Art. 27.
1. Certyfikaty, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są wydawane osobom, które
  ukończyły szkolenie w dziedzinie uzależnienia, zgodne z programem wybieranym
  w drodze konkursu przeprowadzanego przez Biuro co najmniej raz w roku
  kalendarzowym.
2. Oferty konkursowe, składane do Biura, zawierają następujące dane:
   1) imię i nazwisko oraz miejsce zamieszkania i adres albo nazwę (firmę),
     siedzibę i adres siedziby oferenta;
   2) formę organizacyjno-prawną oferenta;
   3) numer wpisu oferenta do rejestru przedsiębiorców, ewidencji działalności
     gospodarczej albo innego właściwego rejestru;
   4) miejsce prowadzenia szkolenia;
   5) planowane terminy rozpoczęcia i zakończenia szkolenia;
   6) program szkolenia.
3. Podmiot prowadzący szkolenie jest obowiązany zapewniać:
   1) kadrę dydaktyczną o kwalifikacjach odpowiednich dla właściwego
     przeprowadzenia szkolenia;
   2) odpowiednią do realizacji programu kształcenia bazę dydaktyczną;
   3) posiadanie wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia,
     uwzględniającego narzędzia oceny jakości kształcenia oraz metody tej
     oceny.
4. Oferty rozpatruje komisja konkursowa wyłoniona przez dyrektora Biura.
5. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, kończy się egzaminem organizowanym przez
  Biuro co najmniej dwa razy w roku.
6. Egzamin końcowy składa się z części pisemnej i ustnej.
7. Certyfikat specjalisty terapii uzależnień może otrzymać osoba posiadająca
  wyższe wykształcenie medyczne lub wyższe wykształcenie w dziedzinie
  psychologii, pedagogiki, resocjalizacji, socjologii, nauk o rodzinie lub
  teologii.
8. Certyfikat instruktora terapii uzależnień może otrzymać osoba posiadająca
  wykształcenie co najmniej średnie.
9. Osoby, które ukończyły szkolenie, o którym mowa w ust. 1, i uzyskały
  certyfikat instruktora terapii uzależnień oraz w terminie 3 lat od ukończenia
  tego szkolenia uzyskały tytuł magistra w dziedzinie mającej zastosowanie w
  ochronie zdrowia lub ukończyły wyższą szkołę medyczną, mogą przystąpić do
  egzaminu w zakresie specjalisty terapii uzależnień bez konieczności
  uczestniczenia w szkoleniu.
10. Koszty szkolenia, o którym mowa w ust. 1, egzaminu oraz wydania certyfikatu
  ponosi uczestnik tego szkolenia.
11. Biuro prowadzi ewidencję wydawanych certyfikatów.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, tryb
  składania ofert, kryteria ich oceny oraz terminy postępowania konkursowego, o
  którym mowa w ust. 1, uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego
  poziomu szkolenia.
13. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
   1) wymagania, jakie powinny spełniać podmioty prowadzące szkolenia w
     dziedzinie uzależnień,
   2) ramowe programy szkoleń w dziedzinie uzależnień,
   3) tryb i sposób przeprowadzania egzaminu,
   4) skład komisji egzaminacyjnej przeprowadzającej egzamin,
   5) wzory certyfikatów: instruktora terapii uzależnień i specjalisty terapii
     uzależnień
   - uwzględniając konieczność zapewnienia najwyższego poziomu szkolenia oraz
   jego rodzaj.
                                        
                                    Art. 28.
1. Osoba uzależniona może być leczona przy zastosowaniu leczenia
  substytucyjnego.
2. Leczenie substytucyjne może prowadzić zakład opieki zdrowotnej po uzyskaniu
  zezwolenia wojewody, wydanego po uzyskaniu pozytywnej opinii dyrektora Biura
  odnośnie do spełniania wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie
  ust. 7.
3. Zezwolenie na leczenie substytucyjne w zakładach opieki zdrowotnej dla osób
  pozbawionych wolności wydaje Dyrektor Generalny Służby Więziennej po
  zasięgnięciu opinii dyrektora Biura.
4. Zezwolenie na leczenie substytucyjne może otrzymać zakład opieki zdrowotnej,
  który posiada:
   1) aptekę szpitalną lub zawarł umowę z apteką w zakresie zaopatrzenia w
     środek substytucyjny;
   2) pomieszczenia przystosowane do:
     a) wydawania środka substytucyjnego,
     b) prowadzenia terapii grupowej,
     c) pracy lekarza, terapeuty i pracownika socjalnego,
     d) pobierania próbek do analizy,
     e) przechowywania i przygotowania środków substytucyjnych w sposób
       uniemożliwiający dostęp osób nieupoważnionych;
   3) odpowiednie warunki kadrowe zapewniające realizację programu prowadzenia
     leczenia ambulatoryjnego dotyczące w szczególności kierownika programu
     oraz przeszkolonych w zakresie realizowanego programu pielęgniarek i
     pracowników pomocniczych.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 2 i 3, są wydawane w drodze decyzji
  administracyjnej.
6. Zezwolenie na leczenie substytucyjne cofa się, gdy zakład opieki zdrowotnej
  przestał spełniać warunki stanowiące podstawę wydania zezwolenia.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowy tryb postępowania przy leczeniu substytucyjnym oraz szczegółowe
  warunki, które powinien spełniać zakład opieki zdrowotnej prowadzący leczenie
  substytucyjne, mając na względzie dobro osób uzależnionych.
                                        
                                    Art. 29.
1. W zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich oraz jednostkach
  organizacyjnych Służby Więziennej prowadzi się leczenie, rehabilitację i
  reintegrację osób uzależnionych umieszczonych w tych zakładach.
2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
  zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
  postępowania leczniczego, rehabilitacyjnego i reintegracyjnego w stosunku do
  osób uzależnionych, umieszczonych w:
   1) zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich,
   2)  jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej
   - mając na względzie dobro osób przebywających w tych jednostkach.
                                        
                                    Art. 30.
1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa
  lub faktycznego opiekuna albo z urzędu sąd rodzinny może skierować
  niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację.
2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może
  on być jednak dłuższy niż 2 lata.
3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem przymusowego
  leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny
  do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak
  niż określony w ust. 2.
4. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, toczy się według przepisów
  o postępowaniu w sprawach nieletnich.
                                        
                                   Rozdział 5
            Prekursory, środki odurzające i substancje psychotropowe
                                        
                                    Art. 31.
1. Środki odurzające dzieli się na grupy w zależności od stopnia ryzyka
  powstania uzależnienia w przypadku używania ich w celach innych niż medyczne
  oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. Podział środków odurzających na grupy I-N, II-N, III-N i IV-N określa
  załącznik nr 1 do ustawy.
                                        
                                    Art. 32.
1. Substancje psychotropowe dzieli się na grupy w zależności od stopnia ryzyka
  powstania uzależnienia w przypadku używania ich w celach innych niż medyczne
  oraz zakresu ich stosowania w celach medycznych.
2. Podział substancji psychotropowych na grupy I-P, II-P, III-P i IV-P określa
  załącznik nr 2 do ustawy.
                                        
                                    Art. 33.
1. Środki odurzające grup I-N i II-N oraz substancje psychotropowe grup II-P,
  III-P i IV-P mogą być używane wyłącznie w celach medycznych, przemysłowych
  lub prowadzenia badań.
2. Substancje psychotropowe grupy I-P mogą być używane wyłącznie w celu
  prowadzenia badań, a środki odurzające grupy IV-N wyłącznie w celu
  prowadzenia badań oraz w lecznictwie zwierząt - w zakresie wskazanym w
  załączniku nr 1 do ustawy.
                                        
                                    Art. 34.
1. Środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz
  prekursory kategorii 1 może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka
  organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie przepisów ustawy,
  rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia 111/2005.
2. Posiadane bez uprawnienia środki odurzające, substancje psychotropowe lub
  ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 podlegają zabezpieczeniu przez
  organy ścigania lub organy celne w trybie określonym w przepisach o
  postępowaniu karnym.
3. W przypadku gdy nie zostało wszczęte postępowanie karne, o przepadku na
  rzecz Skarbu Państwa środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich
  preparatów oraz prekursorów kategorii 1 orzeka sąd na wniosek wojewódzkiego
  inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska
  Polskiego.
4. W przypadku orzeczenia przez sąd o przepadku na rzecz Skarbu Państwa środków
  odurzających, substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
  kategorii 1 podlegają one zniszczeniu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
  Sprawiedliwości, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem
  właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia,
  podmioty uprawnione do przechowywania oraz niszczenia środków odurzających,
  substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów kategorii 1, a
  także szczegółowy tryb i warunki ich przechowywania oraz niszczenia, mając na
  względzie konieczność zabezpieczenia tych środków i substancji przed dostępem
  osób trzecich.
                                        
                                    Art. 35.
1. Środki odurzające lub substancje psychotropowe będące produktami leczniczymi
  może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać, z zastrzeżeniem ust. 4, wyłącznie
  przedsiębiorca posiadający wydane na podstawie przepisów prawa
  farmaceutycznego zezwolenie na wytwarzanie produktów leczniczych, po
  uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego określającego
  środki lub substancje, które mogą być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania
  lub przerobu.
2. Środki odurzające lub substancje psychotropowe niebędące produktami
  leczniczymi może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać wyłącznie
  przedsiębiorca, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego,
  określającego środki lub substancje, które mogą być przedmiotem wytwarzania,
  przetwarzania lub przerobu.
3. Prekursory kategorii 1 może wytwarzać, przetwarzać lub przerabiać, z
  zastrzeżeniem ust. 4, wyłącznie przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie
  Głównego Inspektora Farmaceutycznego określające prekursory kategorii 1,
  które mogą być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania lub przerobu.
4. Środki odurzające grup I-N, II-N i IV-N, substancje psychotropowe grup I-P,
  II-P, III-P i IV-P lub prekursory kategorii 1 może wytwarzać, przetwarzać lub
  przerabiać, w celu prowadzenia badań naukowych, wyłącznie jednostka naukowa,
  w zakresie swojej działalności statutowej, po uzyskaniu zezwolenia Głównego
  Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub substancje, które mogą
  być przedmiotem wytwarzania, przetwarzania lub przerobu.
5. Nie wymaga zezwolenia przerób środków odurzających, substancji
  psychotropowych i prekursorów, jeżeli jest dokonywany w aptece, na zasadach
  określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne.
6. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-4 i 7, mogą być wydane po stwierdzeniu
  przez wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że przedsiębiorca
  występujący o wydanie zezwolenia zapewnia warunki produkcji i obrotu
  zabezpieczające przed użyciem środków odurzających, substancji
  psychotropowych lub prekursorów kategorii 1 objętych zezwoleniem przez osoby
  nieupoważnione lub w celach innych niż określone w wydanym zezwoleniu.
7. Środki odurzające grupy IV-N lub substancje psychotropowe grupy I-P może
  stosować, w celu prowadzenia badań naukowych, jednostka naukowa, w zakresie
  swojej działalności statutowej, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora
  Farmaceutycznego, określającego środki lub substancje będące przedmiotem
  zezwolenia.
8. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-4 i 7, określają dozwoloną wielkość i
  cel wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub stosowania każdego środka
  odurzającego, substancji psychotropowej lub prekursora oraz termin ważności
  zezwolenia.
9. Środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1, z
  zastrzeżeniem ust. 7, może stosować, w celu prowadzenia badań naukowych,
  wyłącznie jednostka naukowa, w zakresie swojej działalności statutowej, po
  zgłoszeniu tego faktu i uzyskaniu zezwolenia wojewódzkiego inspektora
  farmaceutycznego.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których mowa w
  ust. 1-4, 7 i 9, a także wymagania, jakie muszą spełniać podmioty posiadające
  te zezwolenia, w szczególności w zakresie przechowywania środków objętych
  zezwoleniem oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej ich posiadania i obrotu
  nimi, a także treść wniosku o wydanie tych zezwoleń - uwzględniając
  zapewnienie sprawności postępowania.
                                        
                                    Art. 36.
1. Zbiór mleczka makowego i opium z maku oraz ziela lub żywicy konopi innych
  niż włókniste jest dozwolony wyłącznie w celu prowadzenia badań naukowych, po
  uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Sporządzanie wyciągów ze słomy makowej może odbywać się wyłącznie u
  przedsiębiorcy oraz w jednostce naukowej i Centralnym Ośrodku Badania Odmian
  Roślin Uprawnych - w zakresie ich działalności statutowej, po uzyskaniu
  zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, warunki
  i tryb wydawania i cofania zezwoleń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz treść
  wniosku o wydanie tych zezwoleń, uwzględniając zasadę poszanowania praw
  podmiotu ubiegającego się o zezwolenie oraz zapewnienie sprawności
  postępowania.
                                        
                                    Art. 37.
1. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
  środków odurzających lub substancji psychotropowych mogą być dokonywane
  wyłącznie przez przedsiębiorców, o których mowa w art. 35 ust. 1 i 2 lub art.
  40 ust. 1 i 2.
2. Przywóz środków odurzających i substancji psychotropowych będących
  produktami leczniczymi może być dokonywany wyłącznie przez przedsiębiorców
  posiadających zezwolenie, o którym mowa w art. 38 ust. 1a ustawy z dnia 6
  września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, po uzyskaniu pozwolenia Głównego
  Inspektora Farmaceutycznego określającego środki lub substancje, które mogą
  być przedmiotem przywozu.
3. Przywóz lub wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających lub substancji
  psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki przywożonej
  na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
   1) pozwolenia na przywóz albo na wewnątrzwspólnotowe nabycie, wydanego przez
     Głównego Inspektora Farmaceutycznego, oraz
   2) pozwolenia na wywóz albo na wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego przez
     właściwe władze kraju wywozu.
4. Wywóz lub wewnątrzwspólnotowa dostawa środków odurzających lub substancji
  psychotropowych może nastąpić po uzyskaniu, dla każdej przesyłki wywożonej z
  terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pozwolenia na wywóz albo na
  wewnątrzwspólnotową dostawę, wydanego przez Głównego Inspektora
  Farmaceutycznego na podstawie pozwolenia na przywóz lub wewnątrzwspólnotowe
  nabycie wydanego przez właściwe władze kraju przywozu.
5. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
  słomy makowej mogą być dokonywane wyłącznie przez przedsiębiorców, o których
  mowa w art. 35 ust. 1 lub art. 40 ust. 1, po uzyskaniu pozwoleń
  przewidzianych w ust. 3 i 4.
6. Przewóz przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających,
  substancji psychotropowych oraz słomy makowej jest dozwolony na podstawie
  pozwolenia na wywóz, wydanego przez właściwe władze kraju wywozu dla każdej
  przesyłki.
7. W przypadkach, o których mowa w ust. 3-6, pozwolenia na wywóz albo
  wewnątrzwspólnotową dostawę są dołączane do każdej przesyłki.
8. Przywóz środków odurzających do składu celnego jest zabroniony.
9. Przywóz środków odurzających, substancji psychotropowych do wolnych obszarów
  celnych jest zabroniony.
10. Przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowa dostawa lub wewnątrzwspólnotowe nabycie
  środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów kategorii 1
  na własne potrzeby lecznicze może być dokonywany na podstawie dokumentów
  określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 12.
11. Pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotową dostawę lub
  wewnątrzwspólnotowe nabycie środków odurzających i substancji psychotropowych
  stanowiących zapasy jednostek organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej
  biorących udział w misjach, ćwiczeniach lub szkoleniach poza granicami kraju
  udziela Naczelny Inspektor Farmaceutyczny Wojska Polskiego na wniosek
  kierownika (dowódcy, komendanta, szefa) jednostki organizacyjnej.
12. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowe warunki i tryb wydawania pozwoleń i dokumentów, o których mowa w
  ust. 3, 4 i 10, wzory tych pozwoleń i dokumentów, obowiązki podmiotów i osób
  posiadających te pozwolenia i dokumenty w zakresie przechowywania środków
  objętych pozwoleniem, wydawania tych środków jednostkom uprawnionym oraz
  prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu nimi, mając na
  względzie sprawność postępowania w sprawie udzielenia pozwoleń.
                                        
                                    Art. 38.
1. Przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie wytwarzania, przetwarzania,
  przerobu, przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub
  wewnątrzwspólnotowego nabycia i obrotu hurtowego prekursorami kategorii 1
  przekazują Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu informacje o wszelkich
  wzbudzających podejrzenie co do zgodności z przepisami prawa:
   1) zamówieniach na te substancje;
   2) działaniach z udziałem tych substancji;
   3)  próbach wykorzystania tych substancji.
2. Przepisy ust. 1 stosuje się również do prekursorów kategorii 2 i 3, z tym że
  informacje, o których mowa w tych przepisach przekazuje się Głównemu
  Inspektorowi Sanitarnemu.
3. Główny Inspektor Farmaceutyczny w odniesieniu do prekursorów kategorii 1,
  a Główny Inspektor Sanitarny w odniesieniu do prekursorów kategorii 2 i 3,
  w uzasadnionych przypadkach powiadamiają Policję i organy celne o
  konieczności zatrzymania przesyłki prekursorów, która nie spełnia wymagań
  określonych w przepisach prawa.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny i Główny Inspektor Sanitarny prowadzą
  ewidencję informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
  spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
  określi, w drodze rozporządzenia:
   1) szczegółowy sposób przekazywania informacji,
   2) sposób prowadzenia ewidencji informacji uzyskanych w trybie ust. 1 i 2,
   3) szczegółowy tryb i sposób powiadamiania, o którym mowa w ust. 3, a także
     wzór takiego powiadomienia,
   4) tryb i sposób postępowania z przesyłką, o której mowa w ust. 3
   - mając na uwadze uniemożliwienie nielegalnej produkcji prekursorów.
                                        
                                    Art. 39.
1. Zezwoleń, o których mowa w art. 35 ust. 1-4 i 7, art. 36 oraz art. 40,
  udziela się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy.
2. Przed podjęciem decyzji w sprawie wydania zezwolenia organ wydający
  zezwolenie, zwany dalej "organem zezwalającym":
   1) może wzywać wnioskodawcę do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie,
     brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone
     przepisami ustawy;
   2) może dokonać kontrolnego sprawdzenia faktów podanych we wniosku o
     udzielenie zezwolenia w celu stwierdzenia, czy podmiot spełnia warunki
     wykonywania działalności objętej zezwoleniem.
3. Zezwolenie wydaje się na czas nieoznaczony albo, na wniosek podmiotu
  ubiegającego się, na czas oznaczony.
4. Udzielenie zezwolenia, odmowa udzielenia zezwolenia oraz cofnięcie
  zezwolenia następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja o cofnięciu
  zezwolenia podlega natychmiastowemu wykonaniu.
5. Organ zezwalający w przypadku powzięcia informacji o tym, że podmiot,
  któremu udzielono zezwolenia działa w sposób niezgodny z przepisami ustawy
  regulującymi działalność objętą zezwoleniem wyznacza niezwłocznie termin do
  usunięcia tych nieprawidłowości.
6. Organ zezwalający cofa zezwolenie, w przypadku gdy:
   1) podmiot, któremu udzielono zezwolenia, przestał spełniać warunki wymagane
     do wykonywania działalności określonej w zezwoleniu;
   2) podmiot, o którym mowa w pkt 1, nie usunął, w wyznaczonym przez organ
     zezwalający terminie, stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego
     z przepisami ustawy regulującymi działalność objętą zezwoleniem.
7. Podmiot, któremu udzielono zezwolenia, jest obowiązany zgłaszać organowi
  zezwalającemu wszelkie zmiany danych określonych w zezwoleniu.
8. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie z przyczyn, o których mowa w
  ust. 6, może ponownie wystąpić z wnioskiem o wydanie zezwolenia w takim samym
  zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o
  cofnięciu zezwolenia.
9. Za udzielenie zezwolenia na wytwarzanie, przetwarzanie, przerób, stosowanie
  do badań oraz pozwolenia na przywóz, wywóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie i
  wewnątrzwspólnotową dostawę środków odurzających, substancji psychotropowych
  i prekursorów kategorii 1, a także zmianę tych zezwoleń lub pozwoleń
  pobierane są opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa.
10. Przepisy ust. 1-9 i 11 stosuje się do zezwoleń, o których mowa w art. 35
  ust. 1-4 i 7, art. 36 oraz art. 40, w zakresie nieuregulowanym w tych
  przepisach.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  wysokość i sposób pobierania opłat, o których mowa w ust. 9, uwzględniając w
  szczególności zakres wytwarzania, przetwarzania, przerobu środków
  odurzających, substancji psychotropowych i prekursorów kategorii 1.
                                        
                                    Art. 40.
1. Obrót hurtowy środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi
  będącymi produktami leczniczymi może być prowadzony przez przedsiębiorcę, o
  którym mowa w art. 72 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo
  farmaceutyczne, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Obrót hurtowy środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi, które
  nie są produktami leczniczymi, może być prowadzony przez przedsiębiorcę po
  uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
3. Obrót hurtowy prekursorami kategorii 1 może być prowadzony przez
  przedsiębiorcę po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
4. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1-3, są obowiązani:
   1) prowadzić dokumentację dotyczącą posiadanych środków odurzających,
     substancji psychotropowych lub ich preparatów oraz prekursorów
     kategorii 1;
   2) przechowywać w komorach przeładunkowych posiadane środki odurzające,
     substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 w
     sposób zabezpieczający przed kradzieżą lub zniszczeniem.
5. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1-3, mogą być wydane po stwierdzeniu przez
  wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, że przedsiębiorca występujący o
  wydanie zezwolenia zapewnia warunki obrotu uniemożliwiające użycie środków
  odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów objętych zezwoleniem
  przez osoby nieupoważnione lub do celów innych niż określone w wydanym
  zezwoleniu.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowe warunki i tryb wydawania oraz cofania zezwoleń, o których mowa w
  ust. 1-3, treść wniosku o wydanie tych zezwoleń, a także szczegółowe
  obowiązki podmiotów posiadających te zezwolenia, w szczególności w zakresie
  przechowywania środków objętych zezwoleniem, wydawania tych środków
  jednostkom uprawnionym oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej ich
  posiadania i obrotu nimi, a także w zakresie warunków, jakie podmiot musi
  spełniać celem przechowywania środków objętych zezwoleniem w komorach
  przeładunkowych, mając na względzie sprawność postępowania w sprawie
  udzielenia zezwoleń.
                                        
                                    Art. 41.
1. Obrót detaliczny środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i
  prekursorami będącymi produktami leczniczymi prowadzą apteki i punkty
  apteczne, zapewniając odpowiednie warunki ich przechowywania uniemożliwiające
  dostęp osób nieuprawnionych do tych środków i substancji.
2. Preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe są
  wydawane z apteki wyłącznie na podstawie specjalnie oznakowanej recepty albo
  zapotrzebowania, z zastrzeżeniem ust. 4.
3. Do podmiotów, o których mowa w ust. 1, stosuje się art. 40 ust. 4.
4. Preparaty zawierające środki odurzające grupy II-N lub substancje
  psychotropowe grup III-P i IV-P mogą być wydawane z apteki na podstawie
  recept innych niż określone w ust. 2, a preparaty zawierające środki
  odurzające grupy III-N mogą być wydawane z apteki bez recepty.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
   1) szczegółowe warunki przechowywania przez apteki środków odurzających,
     substancji psychotropowych, prekursorów kategorii 1 i preparatów
     zawierających te środki lub substancje oraz sposób prowadzenia
     dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu, uwzględniając
     zabezpieczenie tych substancji przed dostępem osób trzecich;
   2) szczegółowe warunki wystawiania recept i zapotrzebowań na preparaty
     zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, wzory tych
     dokumentów oraz wydawania tych preparatów z aptek, uwzględniając warunki
     bezpieczeństwa dystrybucji preparatów.
                                        
                                    Art. 42.
1. Preparaty zawierające środki odurzające grup I-N, II-N i III-N lub
  substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P, które zostały dopuszczone
  do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa
  farmaceutycznego, może posiadać, w celach medycznych, po uzyskaniu zgody
  wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, zakład opieki zdrowotnej niemający
  apteki szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt oraz lekarz, lekarz dentysta
  lub lekarz weterynarii, prowadzący praktykę lekarską, a także inny podmiot,
  którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
  preparatów i ich ilości, jakie mogą posiadać podmioty, o których mowa w ust.
  1, szczegółowe warunki zaopatrywania, przechowywania tych preparatów oraz
  prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i stosowania, a także
  rodzaje podmiotów, których działalność wymaga posiadania i stosowania
  preparatów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając zabezpieczenie tych
  substancji przed niewłaściwym użyciem.
                                        
                                    Art. 43.
1. Przedsiębiorca i inna jednostka organizacyjna, którzy uzyskali zezwolenia, o
  których mowa w art. 35 ust. 1 i 2 lub art. 40 ust. 1 i 2, lub pozwolenia, o
  których mowa w art. 37 ust. 3-5, są obowiązani do składania Głównemu
  Inspektorowi Farmaceutycznemu sprawozdań z działalności określonej w
  zezwoleniu lub pozwoleniu.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowe warunki, tryb oraz terminy składania sprawozdań, o których mowa w
  ust. 1, uwzględniając niezbędne dane, jakie powinny zawierać.
                                        
                                    Art. 44.
1. Nadzór nad wytwarzaniem, przetwarzaniem, przerobem, przechowywaniem, obrotem
  i niszczeniem środków odurzających, substancji psychotropowych oraz
  prekursorów kategorii 1 sprawuje wojewódzki inspektor farmaceutyczny właściwy
  ze względu na siedzibę wytwórcy, importera lub innego podmiotu
  wprowadzającego do obrotu - poprzez kontrolę realizacji obowiązków
  wynikających z rozporządzenia 273/2004, rozporządzenia 111/2005 i przepisów
  prawa farmaceutycznego.
2. Nadzór nad prekursorami kategorii 2 i 3 sprawuje państwowy powiatowy
  inspektor sanitarny właściwy ze względu na siedzibę wytwórcy, importera lub
  innego podmiotu wprowadzającego do obrotu - poprzez kontrolę realizacji
  obowiązków nałożonych na producenta, importera lub inny podmiot wprowadzający
  do obrotu wynikających z ustawy, rozporządzenia 273/2004 i rozporządzenia
  111/2005 oraz wydawania pozwoleń - na zasadach i w trybie określonych w
  przepisach o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, rozporządzeniu 273/2004 i
  rozporządzeniu 111/2005.
3. Organem właściwym do występowania do krajów trzecich z powiadomieniem przed
  wywozem w zakresie prekursorów kategorii 2 i 3, o którym mowa w art. 11
  ust. 1 i 2 rozporządzenia 111/2005, jest Główny Inspektor Sanitarny.
4. Inspektor do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych prowadzi rejestr
  producentów, importerów i innych podmiotów wprowadzających do obrotu
  prekursory kategorii 2, uwzględniający dane, o których mowa w art. 3 ust. 6
  rozporządzenia 273/2004, oraz powiadamia o zgłoszeniu właściwego państwowego
  powiatowego inspektora sanitarnego.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje Komisji Europejskiej
  informacje, o których mowa w art. 13 i 16 rozporządzenia 273/2004 i art. 32
  rozporządzenia 111/2005.
6. Minister Obrony Narodowej sprawuje nadzór nad przerobem, przechowywaniem,
  obrotem oraz zapasami środków odurzających i substancji psychotropowych w
  podległych jednostkach organizacyjnych - na zasadach i w trybie określonych w
  przepisach, o których mowa w ust. 1 i 2.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad przerobem,
  przechowywaniem, obrotem oraz zapasami prekursorów grupy kategorii 2 i 3 w
  podległych jednostkach organizacyjnych - na zasadach i w trybie określonych w
  przepisach, o których mowa w ust. 2.
8. Podmioty, które w ramach swojej działalności posiadają podrobione, zepsute,
  sfałszowane środki odurzające, substancje psychotropowe i prekursory
  kategorii 1, ich mieszaniny, również jako składniki produktów leczniczych,
  lub którym upłynął termin ważności niszczą te substancje w sposób określony w
  ust. 9.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
  szczegółowe warunki i tryb postępowania ze środkami odurzającymi,
  substancjami psychotropowymi i prekursorami kategorii 1, ich mieszaninami,
  produktami leczniczymi, podrobionymi, zepsutymi, sfałszowanymi lub którym
  upłynął termin ważności, zawierającymi w swoim składzie środki odurzające,
  substancje psychotropowe i prekursory kategorii 1, oraz prekursorami
  kategorii 1 stosowanymi w przemyśle kosmetycznym lub spożywczym,
  uwzględniając w szczególności wymogi zabezpieczenia przed ich niewłaściwym
  użyciem, sposoby niszczenia tych środków w zależności od ich rodzaju i ilości
  oraz podmioty obowiązane do pokrywania kosztów związanych z niszczeniem tych
  środków.
                                        
                                   Rozdział 6
                              Uprawa maku i konopi
                                        
                                    Art. 45.
1. Uprawa maku, z wyjątkiem maku niskomorfinowego, może być prowadzona
  wyłącznie na potrzeby przemysłu farmaceutycznego i nasiennictwa.
2. Uprawa maku niskomorfinowego może być prowadzona wyłącznie na cele spożywcze
  i nasiennictwa.
3. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona wyłącznie na potrzeby
  przemysłu włókienniczego, chemicznego, celulozowo-papierniczego, spożywczego,
  kosmetycznego, farmaceutycznego, materiałów budowlanych oraz nasiennictwa.
4. Uprawa konopi innych niż wymienione w ust. 3 jest zabroniona.
                                        
                                    Art. 46.
1. Uprawa maku może być prowadzona na określonej powierzchni, w wyznaczonych
  rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawę, przy zastosowaniu materiału
  siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu
  przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo umowy kontraktacji, zawartej z
  podmiotem posiadającym zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w
  zakresie skupu maku.
2. Uprawa konopi włóknistych może być prowadzona na określonej powierzchni, w
  wyznaczonych rejonach, na podstawie zezwolenia na uprawę, przy zastosowaniu
  materiału siewnego kategorii elitarny albo kategorii kwalifikowany w
  rozumieniu przepisów o nasiennictwie oraz dodatkowo:
   1) umowy kontraktacji, zawartej z podmiotem posiadającym zezwolenie wojewody
     na prowadzenie działalności w zakresie skupu konopi włóknistych,
     niewpisanym do rejestru uznanych pierwszych przetwórców słomy lnianej lub
     konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o organizacji niektórych rynków
     rolnych, lub
   2) umowy sprzedaży, o której mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE)
     nr 1673/2000 z dnia 27 lipca 2000 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku
     lnu i konopi uprawianych na włókno (Dz. Urz. WE L 193 z 29.07.2000, str.
     16; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 30, str. ƒ),
     zwanego dalej "rozporządzeniem 1673/2000", zawartej z podmiotem
     posiadającym zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w zakresie
     skupu konopi włóknistych, wpisanym do rejestru uznanych pierwszych
     przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o
     organizacji niektórych rynków rolnych, a w przypadku przetwórcy
     pochodzącego z państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż
     Rzeczpospolita Polska - uznanym przez to państwo, lub
   3) umowy o przetworzenie słomy konopnej na włókno, o której mowa w art. 2
     ust. 1 lit. b rozporządzenia 1673/2000, zawartej z podmiotem posiadającym
     zezwolenie wojewody na prowadzenie działalności w zakresie skupu konopi
     włóknistych, wpisanym do rejestru uznanych pierwszych przetwórców słomy
     lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o organizacji
     niektórych rynków rolnych, a w przypadku przetwórcy pochodzącego z państwa
     członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska -
     uznanym przez to państwo, lub
   4) zobowiązania do przetworzenia słomy konopnej na włókno, o którym mowa w
     art. 2 ust. 1 lit. a rozporządzenia 1673/2000, składanego Prezesowi
     Agencji Rynku Rolnego, w przypadku gdy prowadzący uprawę konopi
     włóknistych jest jednocześnie wpisany do rejestru uznanych pierwszych
     przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu przepisów o
     organizacji niektórych rynków rolnych.
3. Stosowanie materiału siewnego maku lub konopi włóknistych kategorii elitarny
  albo kategorii kwalifikowany w rozumieniu przepisów o nasiennictwie
  potwierdza się fakturą zakupu tego materiału siewnego oraz etykietą z
  opakowań materiału siewnego tych roślin.
4. Działalność w zakresie skupu:
   1) maku, na podstawie umowy, o której mowa w ust. 1,
   2) konopi włóknistych na podstawie umów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2
   - może prowadzić podmiot posiadający zezwolenie wojewody właściwego dla
   miejsca położenia uprawy, określające w szczególności zakres i cel
   prowadzonej działalności.
5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, wydaje się w drodze decyzji, na wniosek,
  który zawiera:
   1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę
     (firmę), siedzibę i adres wnioskodawcy;
   2) numer NIP albo numer REGON wnioskodawcy;
   3) adres miejsca wykonywania działalności w zakresie skupu;
   4) informację o zakresie i celu podejmowanej działalności.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 5, dołącza się:
   1) oświadczenie, że wnioskodawca dysponuje magazynem lub środkiem
     transportu, zabezpieczonym przed kradzieżą torebki (makówki), o której
     mowa w art. 48 ust. 1, lub
   2) kopię decyzji Prezesa Agencji Rynku Rolnego o wpisie do rejestru uznanych
     pierwszych przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno w rozumieniu
     przepisów o organizacji niektórych rynków rolnych albo kopię dokumentu
     potwierdzającego uznanie przetwórcy przez państwo członkowskie Unii
     Europejskiej inne niż Rzeczpospolita Polska - w przypadku zezwolenia
     wojewody na działalność w zakresie skupu konopi włóknistych na podstawie
     umowy sprzedaży;
   3) zobowiązanie do przekazywania na żądanie wojewody informacji dotyczących
     zakresu i celu prowadzonej działalności.
7. Wojewoda cofa zezwolenie w razie naruszenia warunków prowadzenia
  działalności określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
8. Wojewoda, działając w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia
  oraz ministrem właściwym do spraw rolnictwa, określi, w drodze rozporządzenia
  - aktu prawa miejscowego, ogólną powierzchnię przeznaczoną corocznie pod
  uprawy maku lub konopi włóknistych oraz rejonizację tych upraw, mając na
  względzie zagrożenie narkomanią, zapotrzebowanie na surowce pochodzące z tych
  upraw oraz tradycję uprawy maku i konopi włóknistych.
                                        
                                    Art. 47.
1. Zezwolenie na uprawę maku lub konopi włóknistych wydaje wójt (burmistrz,
  prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia uprawy.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się, w drodze decyzji, na wniosek
  zawierający:
   1) imię, nazwisko, określenie miejsca zamieszkania i adres albo nazwę
     (firmę), siedzibę i adres wnioskodawcy;
   2) informację o odmianie maku lub konopi włóknistych, powierzchni uprawy
     oraz numer działki ewidencyjnej w ewidencji gruntów i budynków, określonej
     na podstawie przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego;
   3) informację o rodzaju umowy albo o zobowiązaniu do przetworzenia słomy
     konopnej na włókno, o których mowa w art. 46 ust. 2;
   4) oświadczenie wnioskodawcy, że dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym
     przed kradzieżą torebki (makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1;
   5) oświadczenie wnioskodawcy, że nie był karany za popełnienie przestępstwa,
     o którym mowa w art. 63 lub 64, i wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
3. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, określa:
   1) podmiot, dla którego je wydano;
   2) numer kolejny zezwolenia;
   3) odmianę maku lub konopi włóknistych;
   4) powierzchnię uprawy maku lub konopi włóknistych;
   5) numer działki, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, na której prowadzona będzie
     uprawa maku lub konopi włóknistych;
   6) termin ważności;
   7) datę wydania zezwolenia.
4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) odmawia wydania zezwolenia, jeżeli
  wnioskodawca nie daje rękojmi należytego zabezpieczenia zbioru z tych upraw
  przed wykorzystaniem do celów innych niż określone w ustawie, a w
  szczególności:
   1) nie dysponuje pomieszczeniem zabezpieczonym przed kradzieżą torebki
     (makówki), o której mowa w art. 48 ust. 1, lub
   2) był karany za popełnienie przestępstwa, o którym mowa w art. 63 lub 64,
     lub
   3) był karany za popełnienie wykroczenia, o którym mowa w art. 65.
5. Zezwolenie cofa się w razie naruszenia warunków prowadzenia działalności
  określonych w ustawie lub w zezwoleniu.
6. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) prowadzi rejestr wydawanych zezwoleń.
                                        
                                    Art. 48.
1. Torebkę (makówkę) z nasionami, uzyskaną z uprawy maku prowadzonej na
  potrzeby przemysłu farmaceutycznego, wraz z przylegającą do niej łodygą o
  długości do 7 cm, w całości przekazuje się podmiotowi prowadzącemu
  kontraktację maku, na warunkach określonych w umowie kontraktacji. Słomę
  makową, pozostałą po oddzieleniu torebki (makówki) i przylegającej do niej
  łodygi o długości do 7 cm, niszczy prowadzący uprawę w sposób określony w
  umowie kontraktacji.
2. Słomę makową z uprawy maku niskomorfinowego niszczy prowadzący uprawę na
  swój koszt, w sposób określony w umowie kontraktacji.
3. Pozostałe na polu resztki pożniwne maku niszczy się w miejscu prowadzenia
  uprawy, w wyniku wykonania odpowiedniego zabiegu agrotechnicznego, na
  warunkach określonych w umowie kontraktacji.
                                        
                                    Art. 49.
Przepisów art. 45-48, z wyjątkiem przepisów dotyczących obowiązku niszczenia
słomy makowej i resztek pożniwnych maku, nie stosuje się do upraw maku i konopi
prowadzonych przez jednostkę naukową oraz Centralny Ośrodek Badania Odmian
Roślin Uprawnych, w ramach działalności statutowej, a także przez podmiot
zajmujący się hodowlą roślin i stosujący konopie włókniste w celach
izolacyjnych.
                                        
                                    Art. 50.
1. Nadzór nad uprawami maku lub konopi włóknistych sprawuje wójt (burmistrz,
  prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia tych upraw.
2. W ramach wykonywania nadzoru osoby upoważnione przez organ, o którym mowa w
  ust. 1, są uprawnione do:
   1) wejścia na grunty, na których są prowadzone uprawy maku lub konopi
     włóknistych, oraz dojścia do tych gruntów przez inne nieruchomości;
   2) kontroli dokumentów uprawniających do prowadzenia upraw maku lub konopi
     włóknistych;
   3) żądania wyjaśnień od prowadzącego uprawy maku lub konopi włóknistych.
3. Osoby upoważnione do wykonywania czynności określonych w ust. 2 są
  obowiązane do okazania upoważnienia wydanego przez organ sprawujący nadzór.
                                        
                                    Art. 51.
W przypadku stwierdzenia prowadzenia upraw maku lub konopi włóknistych w sposób
niezgodny z art. 46 i 47 wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje nakaz
zniszczenia tych upraw przez zaoranie lub przekopanie gruntu, na koszt
prowadzącego uprawę; nakazowi nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
                                        
                                    Art. 52.
Zadania, o których mowa w art. 47, 50 i 51, są wykonywane przez gminę jako
zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
                                        
                                   Rozdział 7
                                 Przepisy karne
                                        
                                    Art. 53.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza, przetwarza albo przerabia środki
  odurzające lub substancje psychotropowe albo przetwarza słomę makową,
 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
  odurzających, substancji psychotropowych albo słomy makowej lub czyn ten
  został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
  sprawca
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
                                        
                                    Art. 54.
1. Kto wyrabia, posiada, przechowuje, zbywa lub nabywa przyrządy, jeżeli
  z okoliczności wynika, że służą one lub są przeznaczone do niedozwolonego
  wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających lub substancji
  psychotropowych,
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
  2.
2. Tej samej karze podlega, kto:
   1) przystosowuje do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub
     konsumpcji środków odurzających lub substancji psychotropowych naczynia i
     przyrządy, choćby były wytworzone w innym celu, albo
   2) wchodzi w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa
     określonego w art. 53 ust. 2.
                                        
                                    Art. 55.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, dokonuje przywozu, wywozu,
  wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub przewozi
  przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa
  środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową,
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
  roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
  odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej albo czyn ten
  został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
  sprawca
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
                                        
                                    Art. 56.
1. Kto, wbrew przepisom art. 33-35 i 37, wprowadza do obrotu środki odurzające,
  substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie,
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
  roku.
3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
  odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, sprawca
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 10.
                                        
                                    Art. 57.
1. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55 ust. 1 lub
  art. 56 ust. 1,
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
  2.
2. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 55 ust. 3 lub
  art. 56 ust. 3,
 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
                                        
                                    Art. 58.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, udziela innej osobie środka odurzającego lub
  substancji psychotropowej, ułatwia albo umożliwia ich użycie albo nakłania do
  użycia takiego środka lub substancji,
 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego
  lub substancji psychotropowej małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego
  środka lub substancji albo udziela ich w znacznych ilościach innej osobie,
 podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.
                                        
                                    Art. 59.
1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej
  osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo
  nakłania do użycia takiego środka lub substancji,
 podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego
  lub substancji psychotropowej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go
  do użycia takiego środka lub substancji,
 podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
  2.
                                        
                                    Art. 60.
Kto, będąc właścicielem lub działającym w jego imieniu zarządcą albo
kierownikiem zakładu gastronomicznego, lokalu rozrywkowego lub prowadząc inną
działalność usługową, mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu przestępstwa
określonego w art. 56, 58 lub 59 na terenie tego zakładu lub lokalu, nie
powiadamia o tym niezwłocznie organów ścigania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2.
                                        
                                    Art. 61.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia
111/2005, w celu niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego lub substancji
psychotropowej, wytwarza, przetwarza, przerabia, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy, przewozi przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa, nabywa,
posiada lub przechowuje prekursory,
podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
                                        
                                    Art. 62.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje
  psychotropowe,
 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków
  odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca
 podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
  roku.
                                        
                                    Art. 63.
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak, z wyjątkiem maku niskomorfinowego,
  lub konopie, z wyjątkiem konopi włóknistych,
 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
  2.
2. Tej samej karze podlega, kto, wbrew przepisom ustawy, zbiera mleczko makowe,
  opium, słomę makową, żywicę lub ziele konopi innych niż włókniste.
                                        
                                    Art. 64.
Kto zabiera, w celu przywłaszczenia, środki odurzające, substancje
psychotropowe, mleczko makowe lub słomę makową, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.
                                        
                                    Art. 65.
Kto, wbrew przepisom ustawy, uprawia mak niskomorfinowy lub konopie włókniste,
podlega karze grzywny.
                                        
                                    Art. 66.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia
111/2005, wytwarza, przetwarza, przerabia, stosuje, dokonuje przywozu, wywozu,
wewnątrzwspólnotowego nabycia, wewnątrzwspólnotowej dostawy, przewozi przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub terytorium innego państwa, nabywa,
posiada lub przechowuje prekursory,
podlega karze grzywny.
                                        
                                    Art. 67.
Kto, wbrew przepisom ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia
111/2005, nie dopełnia obowiązku prowadzenia ewidencji wytwarzania,
przetwarzania, przerobu środków odurzających, substancji psychotropowych lub
prekursorów i obrotu nimi albo w inny sposób narusza przepisy określające zasady
stosowania środków, substancji lub prekursorów i obrotu nimi,
podlega karze grzywny.
                                        
                                    Art. 68.
Kto, wbrew przepisom art. 20 ust. 1, prowadzi reklamę lub promuje substancję
psychotropową lub środek odurzający, w celach innych niż medyczne,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
                                        
                                    Art. 69.
1. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 65-67 następuje w trybie
  przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
2. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 65 lub 66 orzeka się
  przepadek przedmiotów wykroczenia, a także przedmiotów pochodzących
  bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia, nawet jeżeli nie były one
  własnością sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich
  zniszczenie. Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.
                                        
                                    Art. 70.
1. W razie skazania za przestępstwa określone w art. 53-61, 63 i 64 można orzec
  przepadek przedmiotu przestępstwa oraz przedmiotów i narzędzi, które służyły
  lub były przeznaczone do jego popełnienia, nawet jeżeli nie były własnością
  sprawcy.
2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 62 oraz w razie umorzenia
  lub warunkowego umorzenia postępowania karnego orzeka się przepadek środka
  odurzającego lub substancji psychotropowej, nawet jeżeli nie był własnością
  sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich
  zniszczenie. Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.
3. Przepadku nie orzeka się, jeżeli środek odurzający lub substancja
  psychotropowa są własnością osoby trzeciej, a sprawca uzyskał je w drodze
  przestępstwa lub wykroczenia albo wszedł w ich posiadanie w sposób rażąco
  naruszający obowiązki pracownicze albo warunki umowy łączącej go z
  właścicielem tych środków odurzających lub substancji psychotropowych.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 53-63 sąd może orzec na
  cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50 000 zł.
5. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do sprawcy przestępstwa określonego w art.
  62 ust. 1, jeżeli jest on osobą uzależnioną.
                                        
                                    Art. 71.
1. W razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo pozostające w związku z
  używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej na karę
  pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje
  skazanego do poddania się leczeniu lub rehabilitacji w zakładzie opieki
  zdrowotnej i oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub
  stowarzyszenia.
2. Sąd może zarządzić wykonanie zawieszonej kary pozbawienia wolności, jeżeli
  skazany w okresie próby uchyla się od obowiązku, o którym mowa w ust. 1, albo
  dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu zakładu, do którego został
  skierowany.
3. W razie skazania osoby uzależnionej, z uwzględnieniem warunków określonych w
  ust. 1, na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej
  wykonania, sąd może orzec umieszczenie sprawcy przed wykonaniem kary w
  odpowiednim zakładzie opieki zdrowotnej.
4. Czasu pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej nie określa się z góry, nie może
  on jednak być dłuższy niż 2 lata; o zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na
  podstawie wyników leczenia lub rehabilitacji. Jeżeli skazany nie poddaje się
  leczeniu lub rehabilitacji albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu
  zakładu opieki zdrowotnej, zwolnienie może nastąpić także na wniosek zakładu
  prowadzącego leczenie.
5. Sąd rozstrzyga po zakończeniu leczenia lub rehabilitacji, czy orzeczoną karę
  pozbawienia wolności należy wykonać.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
  Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb
  postępowania w przedmiocie leczenia lub rehabilitacji osób uzależnionych, o
  których mowa w ust. 1-3, mając na względzie dobro osoby uzależnionej.
                                        
                                    Art. 72.
1. Jeżeli osoba uzależniona lub używająca substancje psychoaktywne szkodliwie,
  której zarzucono popełnienie przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą
  5 lat pozbawienia wolności, podda się leczeniu i rehabilitacji lub udziałowi
  w programie profilaktyczno-leczniczym prowadzonym przez zakład opieki
  zdrowotnej lub inny podmiot działający w ochronie zdrowia, prokurator może
  zawiesić postępowanie do czasu zakończenia leczenia.
2. Po podjęciu postępowania prokurator, uwzględniając wyniki leczenia
  postanawia o dalszym prowadzeniu postępowania albo występuje do sądu z
  wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania.
3. Na postanowienie o dalszym prowadzeniu postępowania podejrzanemu przysługuje
  zażalenie.
4. W wypadku wskazanym w ust. 2 warunkowe umorzenie można zastosować do sprawcy
  przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
                                        
                                    Art. 73.
Przepis art. 72 stosuje się odpowiednio w postępowaniu sądowym do chwili
zamknięcia przewodu sądowego.
                                        
                                    Art. 74.
W zakresie uregulowanym w niniejszym rozdziale nie stosuje się art. 96-98
Kodeksu karnego.
                                        
                                   Rozdział 8
     Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe
                                        
                                    Art. 75.
W ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr “, poz. 1231, z późn.
zm.)[5] wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 93 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
  "1. Opłaty, o których mowa w art. 92 ust. 1, mogą być wykorzystane przez
     zarządy województw wyłącznie na finansowanie:
     1) zadań określonych w art. 4 ust. 1 ustawy;
     2) zadań określonych w Wojewódzkim Programie, o którym mowa w art. 9 ust.
       1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
       Nr ..., poz. ...).";
2) art. 182 otrzymuje brzmienie:
        "Art. 182. Dochody z opłat za zezwolenia wydane na podstawie art. 18
              lub art. 181 oraz dochody z opłat określonych w art. 111
              wykorzystywane będą na realizację gminnych programów profilaktyki
              i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz Gminnych Programów, o
              których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
              przeciwdziałaniu narkomanii, i nie mogą być przeznaczane na inne
              cele.".
                                        
                                    Art. 76.
W ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z
1998 r. Nr 90, poz. 575, z późn. zm.)[6] w art. 4 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
     "9) przestrzegania przez podmioty wprowadzające do obrotu prekursory
       kategorii 2 i 3 obowiązków wynikających z ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
       o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr -, poz. -), rozporządzenia (WE)
       Parlamentu Europejskiego i Rady nr 273/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. w
       sprawie prekursorów narkotykowych oraz rozporządzenia (WE) Rady nr
       111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania
       handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami
       trzecimi.".
                                        
                                    Art. 77.
W ustawie z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr
253, poz. 2532 oraz z 2005 r. Nr 14, poz. 115) w tabeli stanowiącej załącznik do
ustawy, w Części IV Zezwolenia pkt 27 otrzymuje brzmienie:
  "27. Od zezwoleń wydawanych na podstawie przepisów o przeciwdziałaniu
     narkomanii:
     1) na uprawę maku lub konopi włóknistych 25 zł
     2) na skup maku na podstawie umowy kontraktacji lub skup konopi
       włóknistych na podstawie umowy kontraktacji albo umowy sprzedaży 120
       zł".
                                        
                                    Art. 78.
W ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych
(Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.)[7] w art. 11 w ust. 1 pkt 5a otrzymuje
brzmienie:
     "5a) przyjmowanie i gromadzenie danych dotyczących prekursorów kategorii
       2, określonych w przepisach o przeciwdziałaniu narkomanii,".
                                        
                                    Art. 79.
W ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr
53, poz. 533, z późn. zm.)[8] w art. 68 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
  "6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do środków odurzających i substancji
  psychotropowych, których przywóz z zagranicy określają przepisy ustawy
     z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr -, poz.
     -).".
                                        
                                    Art. 80.
W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 173, poz. 1807 i Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289) w art. 75
w ust. 1 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
     "5) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
       Nr -, poz. -);".
                                        
                                    Art. 81.
W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2‡) w art. 12 pkt 3
otrzymuje brzmienie:
     "3) art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
       narkomanii (Dz. U. Nr -, poz. -).".
                                        
                                    Art. 82.
Zezwolenia wydane na podstawie art. 23 ust. 1-3 i 8, art. 25 ust. 2 i 3 oraz
art. 27 ust. 1 i 2 ustawy, o której mowa w art. 90, zachowują ważność po wejściu
w życie niniejszej ustawy.
                                        
                                    Art. 83.
Zezwolenia na leczenie substytucyjne wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych stają się z dniem wejścia w życie ustawy zezwoleniami, o których
mowa w art. 28.
                                        
                                    Art. 84.
1. Zezwolenia na kontraktację maku lub konopi włóknistych wydane przed dniem
  wejścia w życie niniejszej ustawy tracą ważność z dniem 31 grudnia 2005 r.
2. W przypadku gdy podmiot posiadający zezwolenie, o którym mowa w ust. 1,
  wystąpi, w terminie do dnia 31 grudnia 2005 r., z wnioskiem o wydanie
  zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie skupu maku lub konopi
  włóknistych, dotychczasowe zezwolenie zachowuje ważność do dnia, w którym
  decyzja wydana po rozpatrzeniu wniosku stanie się ostateczna.
                                        
                                    Art. 85.
Certyfikaty ukończenia specjalistycznego szkolenia w dziedzinie uzależnienia od
narkotyków w zakresie specjalisty terapii uzależnień i instruktora terapii
uzależnień uzyskane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się
certyfikatami specjalisty terapii uzależnień i instruktora terapii uzależnień w
rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
                                        
                                    Art. 86.
Osoby zatrudnione w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w jednostkach
prowadzących rehabilitację, które nie uzyskały certyfikatu specjalisty terapii
uzależnień lub instruktora terapii uzależnień, są obowiązane do ukończenia
szkolenia, o którym mowa w art. 27 ust. 1, w terminie 5 lat od dnia wejścia w
życie ustawy.
                                        
                                    Art. 87.
Szkolenia rozpoczęte przed dniem wejścia w życie ustawy oraz egzamin kończący te
szkolenia przeprowadza się według programów szkolenia w dziedzinie uzależnienia
od narkotyków zatwierdzonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
                                        
                                    Art. 88.
1. Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające na podstawie
  niniejszej ustawy wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki Krajowego Biura do
  Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działającego na podstawie art. 3a ust. 1
  ustawy, o której mowa w art. 90.
2. Mienie użytkowane przez Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii
  działające na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, staje
  się z dniem wejścia w życie ustawy mieniem użytkowanym przez Krajowe Biuro do
  Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działające na podstawie niniejszej ustawy.
3. Przejście praw i mienia Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii
  działającego na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, na
  Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, działające na podstawie
  niniejszej ustawy, następuje nieodpłatnie oraz jest wolne od podatków i
  opłat.
4. Pracownicy Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii działającego
  na podstawie art. 3a ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 90, z dniem wejścia
  w życie ustawy stają się pracownikami Krajowego Biura do Spraw
  Przeciwdziałania Narkomanii działającego na podstawie niniejszej ustawy.
                                        
                                    Art. 89.
Akty wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ust. 6, art. 9 ust. 4, art. 11
ust. 3, art. 12 ust. 3, art. 14 ust. 4, art. 15 ust. 5, art. 16, art. 22 ust. 5,
art. 23 ust. 14, art. 24 ust. 2, art. 25 ust. 4, art. 27 ust. 6, art. 28 ust. 4,
art. 29 ust. 2, art. 30 ust. 2, art. 31 ust. 2b i art. 56 ust. 6 ustawy, o
której mowa w art. 90 niniejszej ustawy, zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wydanych na podstawie art. 7 ust. 5, art. 12 ust. 4, art. 22 ust. 3,
art. 23 ust. 4, art. 24 ust. 6, art. 27 ust. 12 i 13, art. 28 ust. 7, art. 29
ust. 2, art. 34 ust. 5, art. 35 ust. 10, art. 36 ust. 3, art. 37 ust. 12, art.
38 ust. 5, art. 40 ust. 6, art. 41 ust. 5, art. 42 ust. 2, art. 43 ust. 2 i art.
44 ust. 9.
                                        
                                    Art. 90.
Traci moc ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.
U. z 2003 r. Nr 24, poz. 198 i Nr 122, poz. 1143).
                                        
                                    Art. 91.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
                                      
                                      

Nowa ustawa o przeciwdzialaniu narkomanii - wersja PDF


Nowa ustawa o przeciwdzialaniu narkomanii - załączniki


 
 
                             
_______________________________
[1]  Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 26 października 1982 r. o
 wychowaniu  w  trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, ustawę  z  dnia  14
 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, ustawę z dnia 9 września  2000
 r.  o  opłacie  skarbowej, ustawę z dnia 11 stycznia 2001 r. o  substancjach  i
 preparatach   chemicznych,  ustawę  z  dnia  6  września  2001   r.   -   Prawo
 farmaceutyczne,  ustawę  z  dnia  2  lipca 2004  r.  o  swobodzie  działalności
 gospodarczej  oraz  ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r.  o  świadczeniach  opieki
 zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
[2]  Zmiany  tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.  U.  z
 2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877, Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896,  Nr
 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2‡ i Nr 273, poz. 2703.
[3]  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 100,  poz.
 1085, Nr 123, poz. ‡0 i Nr 125, poz. 7, z 2002 r. Nr ‡, poz. 1‘  i  Nr
 142,  poz. 1187, z 2003 r. Nr 189, poz. 1852 oraz z 2004 r. Nr 96, poz.  959  i
 Nr 121, poz. 1263.
[4]  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały opublikowane w Dz. U. z
 2004 r. Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2781 oraz z 2005 r. Nr 17, poz. 141.
[5] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002
 r.  Nr  167, poz. ‰2, z 2003 r. Nr 80, poz. 719, Nr 122, poz. 1143, z 2004  r.
 Nr  29, poz. 257, Nr 99, poz. 1001, Nr ˜, poz. Ÿ7, Nr 273, poz. 2703, z 2005
 r. Nr 23, poz. 186.
[6]  Zmiany  tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.  U.  z
 1998  r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 756, z 1999 r. Nr 70, poz. 778, z 2000
 r.  Nr 12, poz.  i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 29,  poz.
 320,  Nr 42, poz. 473, Nr 63, poz. 634, Nr 125, poz. 7, Nr 126, poz. Š2  i
 Nr  128, poz. Œ7 i Œ8, z 2002 r. Nr 37, poz. 329, Nr 74, poz. 676 i Nr ‡,
 poz.  1‘,  z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i Nr 208, poz. 2020 oraz z  2004  r.  Nr
 273, poz. 2703.
[7]  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 100,  poz.
 1085, Nr 123, poz. ‡0 i Nr 125, poz. 7, z 2002 r. Nr ‡, poz. 1‘  i  Nr
 142,  poz. 1187, z 2003 r. Nr 189, poz. 1852 oraz z 2004 r. Nr 96, poz.  959  i
 Nr 121, poz. 1263.
[8]  Zmiany  tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.  U.  z
 2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877, Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896,  Nr
 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2‡ i Nr 273, poz. 2703.