Klasyfikacja podstawowa[edytuj]

Metka substancji[edytuj]

Wygląd

Informacje ogólne[edytuj]

Łysiczka lancetowata to gatunek grzyba z rodzaju Psilocybe, należącego do rodziny pierścieniakowatych. Jest jednym z najpopularniejszych na świecie, najpopularniejszym w Europie i w wielu krajach jedynym mającym większe znaczenie gatunkiem grzyba psylocybinowego. Pośród tych ostatnich łysiczka wyróżnia się dużą mocą, pomimo małych rozmiarów. W zestawieniach porównujących zawartość alkaloidów lokowana jest na trzecim miejscu na świecie, po P. azurenscens i P. bohemica. Alkaloidy łysiczki lancetowatej to psylocybina (0,98%), psylocyna ( 0,02%) i baeocystyna (0,36%).

Opracowania naukowe[edytuj]

Halucynogenne grzyby – łysiczki (Psylocibe). Część I. Charakterystyka, skutki zażycia, rozpoznawanie [1]

Halucynogenne grzyby – łysiczki (Psilocybe). Część II. Identyfikacja Psilocybe semilanceata przy pomocy techniki PCR [2]

Identyfikacja grzybów halucynogennych ze wskazaniem najpowszechniej stosowanych metod oznaczania substancji halucynogennych z grzybów we krwi [3]

Rozmieszczenie grzybów halucynogennych z rodzaju Psilocybe (fr.) P. Kumm w Polsce [4]

Autorskie zdjęcia i filmy związane z substancją[edytuj]

Otrzymywanie / pozyskiwanie[edytuj]

Pozyskiwanie Łysiczki Lancentowatej odbywa się poprzez zbiór owocników w miejscach jej występowania. Owocniki wyrastają od lata do jesieni. Najwięcej grzybów można spodziewać się około września i października. Zwykle występują po silnych opadach. Dla łysiczki wilgotność to kluczowa sprawa. Nie rośnie w lasach iglastych i liściastych. Rosną najczęściej w grupach, po kilka; w trawie i mchach, w miejscach podmokłych, na ścieżkach. Przede wszystkim na byłych pastwiskach. Charakterystyczne zwykle występowanie: kępy trawy przypominających gniazda, inaczej zwanymi „jeżykami”.

Zastosowanie[edytuj]

Zastosowanie medyczne[edytuj]

Stwierdzona jest przydatność psychodelików w walce z schorzeniami psychicznymi, między innymi depresją, zespołem stresu pourazowego, uzależnieniem, schizofrenią. Do pionierów badań nad wykorzystaniem tych substancji do celów leczniczych zaliczyć można Alberta Hofmanna (odkrywcę LSD) i Stanislava Grofa (czeskiego psychiatrę, współtwórcę Towarzystwa Psychologii Transpersonalnej). Grof prowadził psychoterapię z użyciem LSD i psylocybiny, która pozwalała na ujawnianie ukrytych urazów, nawet tak odległych jak trauma związana z narodzinami. Sam efekt terapii przywoływał skojarzenie z psychoanalizą, jednak proces terapeutyczny postępował znacznie szybciej.

Zastosowanie rekreacyjne[edytuj]

Efekty psychoaktywne psylocybiny, podobnie jak w przypadku większości psychodelików, są bardzo indywidualne i nieprzewidywalne. Choć u różnych osób może się to bardzo zmieniać, zwykle obejmują poprawienie nastroju i podniesienie humoru, modyfikacje percepcji, efekty wizualne i ogólną zmianę postrzegania zmysłowego. Małe dawki zwykle sprawiają, że intoksykowany może widzieć kolorowe geometryczne wzory, fraktale czy zintensyfikowanie kolorów. Nieprawdą jest, że psylocybina powoduje halucynacje. Efekty wizualne wywoływane przez psychodeliki nie polegają na widzeniu urojonych obiektów, lecz na widzeniu w obiektach rzeczywistych czegoś, czym nie są – np. drzewo może wydawać się człowiekiem, kształty i kolory mogą ulegać deformacjom, może zaniknąć poczucie skali – coś, co jest małe, może być postrzegane jako wielkie, czas może się rozciągać bądź zagęszczać. Wizje często są bardziej wyraziste przy zamkniętych oczach. Większe dawki mogą sprawić, że osoba będąca pod wpływem psylocybiny zacznie gubić się w swoich myślach i mieć problemy z odróżnieniem, co jest rzeczywiste a co nie. Jako że psylocybina jest silnym psychodelikiem, po intoksykacji nią może wystąpić zjawisko potocznie zwane bad tripem. Może też wystąpić chwiejność humoru. Efekty działania psylocybiny bardzo ciężko opisać ponieważ są bardzo odległe od zwykłego stanu świadomości oraz bardzo indywidualne. Psylocybina może też powodować magiczne odczucia jak wyczuwanie bóstwa czy duchów. Może także powodować religijno-filozoficzne myśli, u niektórych może sprowokować renesans życiowy. Indianie uważali, iż psylocybina sprawia, że człowiek zaczyna zauważać rzeczy, które do tej pory nie były ważne.

Inne zastosowania[edytuj]

Ozdobne, dekoracyjne, kulinarne, talizmaniczne.

Sposoby przyjmowania, dawkowanie i zagrożenia[edytuj]

Zasadniczym sposobem przyjmowania łysiczek lancetowatych jest ich spożycie. Mogą być to grzyby świeże, suszone, sproszkowane. W zależności od formy, w której znajduje się surowiec, wybiera się jego dawkowanie. Przyjmuje się, iż substancje psychoaktywne zawarte P. semilanceta, wynoszą 0,98% psylocybiny, 0,02% psylocyny, oraz 0,36% baeocystyny. Są to główne aktywne środki psychoaktywne grzybów halucynogennych.

W związku z nieregularną wielkością samych owocników grzybowych nie powinno się stosować dawkowania liczebnego, które jest jednak najbardziej spopularyzowane wśród użytkowników magicznych kapeluszy. Istnieje pięciostopniowy podział mocy działania w odniesieniu do ilości spożytych łysiczek.

Poziom 1- 6g świeżych, lub 0,6g suszonych

Poziom 2- 10g świeżych, lub 1g suszonych

Poziom 3- 18g świeżych, lub 1,8 suszonych

Poziom 4- 27g świeżych, lub 2,7g suszonych

Poziom 5- 37g świeżych lub 3,7g suszonych

Aby dokładnie powiedzieć, ile to sztuk, należy je, niestety, zważyć, gdyż różnią się one znacząco wielkością w zależności od warunków środowiskowych oraz cech osobniczych.

Funkcjonowanie na rynku lub w podziemiu[edytuj]

Grzybki psylocybinowe będąc nielegalne w Polsce, występują tylko na czarnym rynku. Najczęściej w sezonie można nabyć grzyby na sztuki lub tak zwane porcje (ok 1 gram suszonych grzybów). Cena może wahać się od 10 gr do 1 zł za sztukę i od 20 do 30 zł za porcję.

Chemia i farmakologia substancji[edytuj]

Zawiera substancje psychoaktywne: psylocybinę (w stężeniu wachającym się od 0.25% do ponad 2%) oraz śladowe ilości psylocyny (0,02%) i baeocystyny (0.36%). Psylocybina w organizmie szybko ulega defosforylacji do psylocyny, która jest agonistą receptorów serotoninowych 5-HT.1A i 5-HT2A/2C. Psylocybina jest metabolizowana głównie w żołądku, a także przez enzym monoaminooksydazę. Przyjęcie inhibitorów monoaminooksydazy przed zażyciem psylocybiny może niebezpiecznie wzmocnić jej działanie, nawet dwukrotnie (np. sok z czarnej porzeczki lub Moklobemid). Przyjęcie psylocybiny powoduje szybkie pojawienie się zjawiska tolerancji fizjologicznej, które ustępuje po okresie około 48 godzin. Dawkowanie substancji waha się w przedziale 2–25 mg.

Uzależnienie i sposoby jego leczenia[edytuj]

Zażywanie grzybów psylocybinowych nie prowadzi do uzależnienia fizycznego. Może wystąpić uzależnienie psychiczne. Mijające wraz z końcem sezonu.

Status prawny w poszczególnych krajach[edytuj]

Polska[edytuj]

Żaden gatunek grzybów nie jest w Polsce wymieniony w załącznikach do Ustawy o Przeciwdziałaniu Narkomanii, tym niemniej posiadanie grzybów zawierających psylocybinę[5] i psylocynę[6] jest w praktyce traktowane tak samo, jak posiadanie tych kontrolowanych substancji.

USA[edytuj]

Prawo Stanów Zjednoczonych z zasady traktuje posiadanie grzybów psylocybinowych jako posiadanie nielegalnych środków w postaci psylocyny i psylocybiny.

Wielka Brytania[edytuj]

W Wielkiej Brytanii zakazane jest obecnie posiadanie grzybów psylocybinowych jako takich, zarówno świeżych, jak i przetworzonych.

Czechy[edytuj]

Według części źródel, posiadanie grzybów psylocybinowych jest w Czechach legalne, zabroniony jest jedynie handel nimi. Według innych - mowa jest jedynie o ich dekryminalizacji.

Obecność substancji / rośliny w dziełach kultury i dyskursie społecznym[edytuj]

Istnieje wiele odnieśień do grzybów w literaturze i sztuce. Pod wpływem grzybów powstało wiele książek zarówno naukowych (np. "Pokarm Bogów" i "Prawdziwe Halucynacje", Terrence McKenna) jak i fantastycznych. Grzyby psylocybinowe bywają inspiracją dla malarzy. [7] W kulturze z powodu kształtu, a przewrotnie pewnie i z powodu właściwości psychoaktywnych grzyb Psilocybe semilanceata nazywany jest czapką wolności inaczej czapka frygijska nakrycie głowy w kształcie stożka, z opadającym do przodu szpicem. W czapkach frygijskich przedstawione są smerfy - stworzeni przez Peyo bohaterowie komiksu i serialu animowanego.