Krzesło znów jest krzesłem

Za pierwszym razem umierałem. Cały czas trwałem w lekkim półśnie. Coraz rzadziej otwierałem oczy. Coraz rzadziej otwierałem usta. Coraz rzadziej jadłem, mówiłem. Było miło. Z tego snu zostałem nagle wyrwany. Ktoś przymusem przywrócił mnie do życia. I to była śmierć.

Z heroiną wszystko jest miękkie, ciepłe i okrągłe. Kiedy nagle wracamy do rzeczywistości, odkrywamy, jak bardzo twarde, zimne i kanciaste jest tak zwane normalne życie. Po paru miesiącach można się przyzwyczaić, ale te parę miesięcy to stan żywej śmierci. Wszystko nas odpycha, a odpychając, wypycha z tego świata.

Siada człowiek na krześle i płacze. Dlaczego płacze? Bo nagle się okazuje, że to stare, znane od dzieciństwa krzesło wcale nie jest tym samym krzesłem. Tamto było normalne: w miarę miękkie, w miarę wygodne, można było na nim siedzieć. To jest straszne - po prostu nieludzkie. Jakby zostało zrobione dla istoty o innym kształcie ciała. Nie jest niewygodne. Gorzej - jest kompletnie do ciebie niedopasowane. Siedzenie na nim okazuje się czymś tak absurdalnym, jak np. włożenie sobie na głowę maszynki do mielenia mięsa.

Tak jest z krzesłem. Tak jest z siedzeniem, z leżeniem, z chodzeniem, ze staniem, z kucaniem i z klęczeniem. Nie ma pozycji, w której człowiek czułby się jak człowiek.

Tak samo męczy mówienie, słuchanie i myślenie. Tak samo męczy jedzenie, picie i wydalanie. Wszystko jest potwornie ciężką i absurdalną pracą. Wszystkie funkcje życiowe i społeczne straciły swój sens. Człowiek przestał funkcjonować w świecie, przestał być częścią tego świata. Jest poza nim.

Jest więc nieżywy - i jest w piekle. A najgorszy jest żal. A właściwie dwa żale. Pierwszy - za tym normalnym światem, który kiedyś był przecież całkiem do zniesienia. I drugi - za tamtym nienormalnym światem, za światem absolutnego szczęścia. Heroina wypełniała przecież życie, budziła myśli, dostarczała nieemocji, czyli takich poruszeń umysłu, które są tylko przyjemne i prowadzą tylko w jednym kierunku: od rozkoszy do jeszcze większej rozkoszy.

Kiedy heroina nagle znika z twojego życia, jest tak, jakby umarł ktoś najbliższy.

Ożyłem wtedy tylko dzięki temu, że zacząłem się zastanawiać nad tym, czego tak strasznie pragnąłem. Pragnąłem, żeby coś wróciło - albo ten normalny świat sprzed heroiny, albo sama heroina. W moim piekielnym stanie oba te światy wydawały się bardzo podobne.

Po prostu chciałem, żeby było mi dobrze. Całkowicie dobrze. Mówiłem sobie "no dobrze, nie będę ćpał, tylko niech mi natychmiast będzie dobrze". Aż nagle zrozumiałem, że właśnie takie myślenie to śmierć.

Heroina przecież właśnie dlatego zrobiła mi tak źle, bo zrobiła mi dobrze. Nie dlatego, że była szkodliwym, trującym proszkiem, tylko dlatego, że dawała mi absolutne szczęście. To dlatego leżałem z zamkniętymi oczami - człowiek kompletnie szczęśliwy nie musi nic robić ani na nic patrzeć.

Każde inne szczęście, niezależnie od czego by pochodziło, zrobiłoby mi tak samo źle.

Kiedy to zrozumiałem, krzesło natychmiast stało się znowu krzesłem. Powróciłem do życia dzięki prostej wiedzy: można mieć w życiu wiele radości, ale nie wolno mieć szczęścia. Szczęście szkodzi.