Kluby konopi wykorzystują lukę w hiszpańskim prawie narkotykowym

Coraz więcej palaczy tworzy kluby “tylko dla członków” wykorzystując prawo, które pozwala na używanie konopi w miejscach prywatnych.

Tabliczka na drzwiach Prywatnego Klubu Konopi w Paracuellos de Jarama, mieście-sypialni Madrytu, jest jednoznaczna, a ostry zapach i dym unoszący się wokoło są dowodem na to, że działa on zgodnie z założeniami. – To jedyne miejsce, gdzie możemy spokojnie sobie palić – mówi klient siedzący przy barze i zwijający w długą bibułkę mieszankę tytoniu i wysuszonych, rozdrobnionych liści konopi.

Prywatny Klub Konopi, z charakterystycznymi zielonymi liśćmi namalowanymi na ścianach i nazwą wyrytą na przyciemnionych szybach, jest jednym z pierwszych zwiastunów nowego ruchu hiszpańskich aktywistów działających na rzecz konopi. Jego członkowie zauważyli lukę w hiszpańskim prawie narkotykowym, dzięki której działalność takich jak ten, prywatnych klubów, jest całkowicie legalna.

Przestronny klub mieszczący się w budynku po byłej restauracji w Paracuellos de Jarama, mieście wznoszącym się nad madryckim lotniskiem Barajas, wyposażony jest w bar, kuchnię, stoły bilardowe i telewizory. Jest to najbardziej wyrafinowany spośród prawie 40 klubów konopi, które pojawiły się w garażach i kanciapach w całej Hiszpanii odkąd aktywiści doszli to tego, że prawo zabraniające używania konopi w miejscach publicznych nie obowiązuje prywatnych klubów „tylko dla członków”.

- Działamy od dwóch miesięcy i już mamy 125 członków – mówi prezes stowarzyszenia, Pedro Álvaro Zamora. Członkowie ci płacą 120 euro rocznie, a Zamora i jego towarzysze przestrzegają zasad, które wydają się podobne do tych obowiązujących w elitarnych klubach pokerowych. Tabliczka przy drzwiach informuje, że wstęp mają tylko członkowie, a komisja weryfikuje nowych kandydatów, część z nich odrzucając. Alicia Méndez, przedstawicielka klubu mówi: - Przeprowadzamy wywiad z przyszłymi członkami i nie przyjmujemy każdego chętnego. Nasi członkowie muszą odpowiadać naszym wymaganiom i być odpowiedzialnymi ludźmi.

Zamora: - To nie Amsterdam, to nie coffee shop. To jest siedziba naszego stowarzyszenia, prywatne miejsce. Nie jest otwarta dla wszystkich.

W Hiszpanii nie ma prawa zabraniającego używania marihuany w takich miejscach, a członkowie twierdzą, że bezpieczniej jest palić w zaciszu klubu, niż robić to miejscach publicznych, takich jak parki.

Zamora: - Klub uznaje, że nie każdemu konopie służą. My proponujemy odpowiedzialną formę konsumpcji. Nie każdy powinien palić. Wiemy, że są pewne zagrożenia.

Członkowie mogą przynosić swój własny towar albo korzystać z klubowych zapasów. Mogą nawet wynieść trochę ze sobą, jeśli tylko to pokwitują, a konopie są na ich własny użytek. Pomimo tego, że klubowa siedziba, znana lokalnym władzom, nie jest niepokojona przez policję, członkowie mogą mieć kłopoty, jeśli zostaną złapani z konopiami. Nielegalne jest ich kupowanie, sprzedawanie czy przenoszenie, więc możesz zostać ukarany grzywną jeśli zostaniesz z nimi złapany. Klub oferuje pomoc prawną ukaranym członkom. Kolejnym problemem, jako że sprzedawanie konopi jest nielegalne, jest zaopatrywanie klubu.

– Walczymy o prawo do legalnego uprawiania – mówi Zamora.

Klub złożył wniosek o medyczne pozwolenie na uprawę, został on jednak odrzucony. Policja zrobiła nalot na ich ukrytą plantację i zniszczyła rośliny. Zamora powiedział, że zaskarżą w sądzie prawo do zniszczenia plantacji, która zaopatruje prywatny klub: – Jesteśmy ludźmi, którzy pracują i płacą podatki. Nie jesteśmy przestępcami.

Niektórzy sędziowie nakazali policji oddanie klubom skonfiskowanej marihuany. Kazali im ją zwrócić uzasadniając, że nie było zagrożenia dla zdrowia publicznego.
Zamora podkreślił, że klubowi dostawcy nie należą do narkotykowego podziemia: – Nie kupujemy na czarnym rynku. Znamy rolników, którzy uprawiają konopie i mogą nas zaopatrzyć.

Klub walczy też o zmianę prawa. – Prohibicja nie działa. Konopi używano od wieków i będzie się ich używać... na wieki. Prohibicja tworzy nielegalny rynek i wszystko, co się z tym wiąże. Lepiej byłoby edukować ludzi, niż wydawać pieniądze na nieskuteczną prohibicję.