Marihuana a stwardnienie rozsiane - opinie pacjentów

Ten list, datowany na 27 września 1993r. został wysłany do Clare Hodges z ACT (Alliance for Cannabis Therapeutics) przez chorego na MS Brytyjczyka, który pragnie pozostać anonimowy.

Stwardnienie rozsiane zdiagnozowano u mnie w 1991r., w dzień moich 35 urodzin, kilka tygodni po pełnej złości i nienawiści sprawie rozwodowej. Moja żona rzuciła mnie, twierdząc że ma mnie dość i powiedziała swojemu adwokatowi, że jestem uzależniony od heroiny, co było oczywiście bzdurą. Moja niewyraźna i pełna zająknięć mowa nie dawała większych szans obrony.

Zdałem sobie sprawę, że nienawiść i frustracja, w którą wpadłem, zaostrza tylko moje symptomy. Zdecydowałem więc zapalić zioło, po trzyletniej abstynencji, bo, jak powiedział Ken Kesey, "Sprawia że do większości rzeczy podchodzisz bardziej filozoficznie".

Byłem całkowicie nieprzygotowany i nie spodziewałem się, że dziwne odczucia w nogach oraz ból twarzy znikną jak ręką odjął, po raz pierwszy od miesięcy. Choć zawroty głowy nie zniknęły, nudności i "choroba morska" przeszły całkowicie. Po raz pierwszy od miesięcy spałem jak dziecko, nie czując potrzeby wstawania co dwie godziny by oddać mocz.

Nie posunę się tak daleko, żeby uznać to za początek powrotu do zdrowia, ale na pewno mogę powiedzieć, że był to koniec mojego wyniszczenia!

Ten list, datowany na 21 września 1993r. został wysłany do Clare Hodges z ACT (Alliance for Cannabis Therapeutics) przez chorego na MS Brytyjczyka, który pragnie pozostać anonimowy.

Czytając artykuł "Medicine, Man" (Guardian Weekend, 18 września) doszedłem do wniosku, że najwiekszą przeszkodą w uznaniu kanabisu za lekarstwo, jest własny interes biznesmenów, a dokładniej - zachodnich producentów syntetycznych lekarstw. To nieprawdopodobne, żeby brytyjski rząd rozważał radykalne zmiany prawne na przekór presji ze strony pacjentów, opiekunów, opinii publicznej i lekarzy, nie widząc w tym interesu. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie pojawi się ktoś, kto jednak posłucha bardziej zasadnych argumentów.

Stwardnienie rozsiane wykryto u mnie pięć lat temu, gdy byłem w wieku 45 lat. Powiedziano mi, że mój stan prawdopodobnie będzie się tylko pogarszał. Prognoza się sprawdziła - dwa lata temu musiałem porzucić pracę, a teraz poruszam się na wózku. Cierpię na wyjątkowo silne spazmy od pasa w dół, które unieruchamiają mi nogi i wywołują coraz większy ból; czuję poza tym, jakbym ciągle miał grypę. Rok temu przyjaciel pokazał mi artykuł z Daily Mail o chorym na MS, który używając kanabisu, poczuł wyraźną ulgę w najbardziej dokuczliwych objawach. Pomimo wpojonej niechęci do zakazanych substancji, uległem presji rodziny i zacząłem palić. Efekty nie były euforyczne, ale mogłem już wyprostować nogi, zarówno siedząc na podłodze, jak i leżąc w łóżku. Mogłem oglądać telewizję przez kilka godzin, nie zwijając się w kłębek z bólu. Mogę też wybrać się na przejażdżkę samochodem, nie bojąc się o stan pęcherza. Zarówno ja, jak i moja żona, możemy już spać bez przerwy przez 3-4 godziny. Palenie kanabisu nie jest dla mnie problemem. Najważniejsze, że działa - jako rozluźniacz mięśni, uspokajacz, itp.

Stres i depresja zawsze towarzyszą rozwojowi MS i podobnych schorzeń i wszystko, co może im zapobiec, jest bezcenne zarówno dla chorych, jak i ich rodzin. Jeśli w Anglii jest rzeczywiście 80.000 chorych na MS, to muszą być też setki tysięcy ludzi, których życie mogłoby się znacznie polepszyć gdyby tylko zalegalizowano i udostępniono im lekarstwo. Są też inne choroby, których symptomy możnaby załagodzić. Dosłownie jak u Orwella - mała grupa ludzi dbająca o własny interes i przestarzałe uprzedzenia sprawiają, że miliony muszą cierpieć. W samej Wielkiej Brytanii musi być wiele tysięcy ludzi regularnie używających nielegalnego kanabisu by ułatwić życie sobie i otoczeniu. Przydałoby się, żeby wszyscy w jednym momencie wyszli z ukrycia, ale wydaje mi się, że nie zrobiłoby to wrażenia na obecnym rządzie.

Nie mam pieniędzy, tylko czas i złość, ale jeśli mógłbym pomóc w jakikolwiek sposób, proszę mi dać znać. Przepraszam za jakość listu, ale komputer jest piętro niżej, a ja nie.

Ten list, został wysłany do Clare Hodges z ACT (Alliance for Cannabis Therapeutics) przez chorego na MS Brytyjczyka, który pragnie pozostać anonimowy.

Zaczęte 27 września 1993, zakończone 2 października. Pisane palcem wskazującym lewej ręki.

Jestem 49-letnim mężczyzną, byłym kierownikiem administracyjnym w oddziale IBM zatrudniającym 53 ludzi. MS wykryto u mnie w 1990r. Teraz nie mogę chodzić i jestem całkowicie uzależniony od mojej opiekunki - wspaniałej żony.

Paliłem kanabis do momentu gdy udało mi się namówić lekarza, by przepisał mi Cesamet (nabilon). Cztery tabletki dziennie sprawiły, że:

• Mogłem kontrolować swój pęcherz. Dotarcie do toalety zajmuje mi 5 minut, więc często kończyło się to dość krępującymi wypadkami.
• Zmniejszyły się spazmy; moja lewa noga czasami trzęsie się niekontrolowanie.
• Łatwiej jest mi zachować równowagę

Mam ramę na kółkach, przy pomocy której spaceruję po przedpokoju, by uratować mięśnie przed zanikiem.

Nabilon został wycofany z apteki i nie jest już dostępny, więc ostatniej nocy zapaliłem zioło - efekt był piorunujący. Przeszedłem przez pokój, wspiąłem się dość łatwo po schodach (normalnie ktoś musi mi przestawiać nogi ze stopnia na stopień), nie trząsłem się. Dobrze wypadłem w "testach sprawnościowych", które opracowałem sobie przez ostatni rok. Minęło też uczucie, które porównałbym do włożenia dłoni w szybkowiążący beton. Stałem się o wiele zręczniejszy.

Więc dlaczego mogę nabyć marihuanę tylko nielegalnie? Nie przejmuję się efektami ubocznymi i palę kanabis z przyjemnością. Wierzę że kilka lat w takim stanie, w jakim byłem zeszłej nocy, byłoby czymś wspaniałym dla podobnych mi ludzi. Gdyby kanabis był legalny, mógłbym zażywać dokładnie odmierzone i czyste porcje. Obecna metoda jest ryzykowna i zmusza mnie do palenia marihuany niewiadomego pochodzenia. Jest to też bardzo kosztowne.

Ten list, datowany na 22 października 1993r. został wysłany do Clare Hodges z ACT (Alliance for Cannabis Therapeutics) przez chorego na MS Australijczyka, który pragnie pozostać anonimowy.

Pański list został wysłany do Multiple Sclerosis Society przy ACT, ale jak można było się spodziewać, nie przyjęli go do wiadomości. Przypuszczam, że mogłoby to zaszkodzić ich dotacjom, gdyby dowiedziano się, że mają do czynienia z narkotykami.

Zacząłem palić kanabis około czterech lat temu, zaraz po tym, jak stwierdzono u mnie stwardnienie rozsiane. Muszę przyznać, że pierwsza korzyść jaką odniosłem wynikała po prostu z odurzenia - tzn. zapominałem o nękającym mnie problemie. Później zdałem sobie sprawę, że kanabis pomaga mi także zredukować spazmy i to przy dużo mniejszej dawce (chmurka lub dwie). Na szczęście dość łatwo jest go uprawiać w Australii, a na terenie ACT jego używanie zostało ostatnio zdekryminalizowane (posiadanie małych ilości grozi tylko drobnym mandatem).

Próbowałem także jeść kanabis, ale zdałem sobie sprawę że trudno go w ten sposób dawkować. Efekt w dużej mierze zależał od tego, co jadłem przed i po kanabisie.