Władze Medellin nie chcą, by ich miasto kojarzyło się całemu światu z postacią Pabla Escobara, słynnego dealera narkotyków Jednak to, co drażni urzędników w ratuszu, jest źródłem dochodów dla agencji turystycznych.
Władze Medellin nie chcą, by ich miasto kojarzyło się całemu światu z postacią Pabla Escobara, słynnego dealera narkotyków Jednak to, co drażni urzędników w ratuszu, jest źródłem dochodów dla agencji turystycznych.
Dwóch młodych Amerykanów z uwagą ogląda zniszczony budynek z zamurowanymi oknami, na którym wciąż widnieją numery 45-94. – 2 grudnia 1993 roku kolumbijskiej policji udało się, dzięki podsłuchanej rozmowie telefonicznej, namierzyć Pablo Escobara. Dom, w którym się ukrywał, został natychmiast otoczony, z góry nadleciały amerykańskie śmigłowce. Escobar próbował uciec przez dach. Tam zginął – opowiada Hector Jimenez, przewodnik z Medellin. W tym mieście, gdzie urodził się i dokonał żywota najsłynniejszy na świecie handlarz kokainą, uważa się, że liczby 45-94 przynoszą szczęście. – Podobno wyrywają je sobie w totku – mówi Hector, trzydziestotrzyletni adwokat, wielbiciel sportów ekstremalnych, który dwa lata temu założył małą agencję turystyczną. Na pomysł zorganizowania wycieczek z przewodnikiem tropem Pablo Escobara wpadł właściwie przypadkiem. – Pewien kanadyjski turysta, który przybył w te okolice, by latać na paralotniach i uprawiać rafting, zadręczał mnie pytaniami o „Pabla” – tłumaczy Hector. – Zaproponowałem mu więc wyprawę do miasta i opowiedziałem, co wiem o tej ponurej, ale dość fascynującej postaci. Wiecie, że Escobar był jednym z siedmiu najbogatszych ludzi świata? Kanadyjczyk słuchał mnie z zapartym tchem. (…) Dwóch amerykańskich turystów wsiada do AWD, samochodu agencji Medellin Experience. Teraz pojadą do Envigado, przedmieścia, gdzie dorastał narkotykowy baron. Dom jego dzieciństwa już nie istnieje, ale wciąż stoi szkoła, w której nauczycielką była jego matka. Auto zmierza na cmentarz Itagui. Tam pochowany jest Pablo Escobar wraz z rodziną, starą służącą i wiernym do ostatniej chwili ochroniarzem "Citronem". Grób pod palmami zawsze zdobią kwiaty.
– Nierzadko można tu spotkać jakąś zastygłą w skupieniu postać – informuje nas Hector. Do dziś Pablo Escobar może liczyć na swoich wiernych wielbicieli, zwłaszcza w dzielnicy noszącej jego imię. W czasach, gdy kokainowy król próbował zrobić karierę polityczną, zdobył się na gest i wybudował 500 domów dla najbardziej potrzebujących. Jego problem polegał na tym, że za szybko naciskał na spust. Kiedy, pod presją Waszyngtonu, władze Kolumbii wypowiedziały mu wojnę, odpowiedział bombami. Przed każdą zbrodnią jego płatni zabójcy przychodzili zapalić świeczkę Najświętszej Panience w kościółku Sabaneta, by pomogła nie chybić celu. Inicjatywa Medellin Experience nie spodobała się władzom miasta, które chciałyby zerwać ze stereotypem łączącym Medellin z narkobiznesem. – Wyjaśniliśmy, że nie głosimy apologii Pablo Escobara. Przeciwnie, jest on pretekstem, by opowiedzieć o historii tego miasta, o piekle, przez które przeszło i pokazać jakie jest teraz. A Medellin to dziś jedna z najbardziej dynamicznych i najbezpieczniejszych aglomeracji Ameryki Południowej – tłumaczy Hector. Przewodnik przypomina, że Fernando Botero, również pochodzący z Medellin, namalował kiedyś obraz przedstawiający śmierć Pablo Escobara. Dzieło można zobaczyć w miejskim muzeum. – Czy tego chcemy czy nie nasze miasto swą światową sławę zawdzięcza Escobarowi – podsumowuje Hector Jimenez.
E. przyjechała do nas dzień wcześniej, byłam podekscytowana, bo bardzo dawno nie widzieliśmy nikogo z H. Nie, żebysmy chcieli widzieć zbyt wielu... Jednak E. bardzo lubimy, bo jest, powiedzmy, normalna, bezproblemowa i mamy wspólne zainteresowania. Nie, nie tylko dragi. :) Humor dopisywał, pogoda rownież. Nic, tylko pierdolnąc dawę!
Obudziliśmy się, nie tyle z planami, a z nadzieja raczej. Ta nadzieja nie byla zbyt duża, prz-najmniej u mnie - listonosze tak szybko nie przychodzą. A jednak nie zawsze mam pecha, bo przed poludniem przyniósł nam 100 mg 3-meo-pcp i 120 mg 3c-p. Dzień wcześniej coś tam już sobie wrzuciliśmy, E. nas poczęstowała, wiec tym bardziej zgrała nam się przesyłka w czasie, coby się odwdzięczyć.
Chyba dobre
Zastanawiałem się- jak to będzie?
Spodziewałem się mniej więcej czegoś w stylu DXM x100
Ale srogo się myliłem.
Oczekiwanie podniecało mnie niemiłosiernie. Dzięki pewnemu człowiekowi (świat niech Ci błogosławi :D) paczka z Divinorum gnała do mnie kurierem. Dzisiaj zadzwonił około godziny dwunastej, że zaraz będzie. To był dla mnie Święty Graal.
Chciałem wykorzystać wyjazd do klubu jako odskocznię od wrednej rzeczywistości, byłem w kompletnej rozsypce psychicznej. Przestałem się przejmować konsekwencjami i tym jak dużo biorę. Liczyło się jak największe oderwanie od bólu i zapomnienie o problemach natury egzystencjalnej. Otoczenie do takiego doświadczenia wybrałem bardzo źle, ale też przez to, że nie widziałem z czym przyjdzie mi się zmierzyć.
Trip był w okresie, kiedy codziennie marzyłem o tym, żeby się zabić.
Mniej więcej było to tak, że zabrałem się ze swoimi kolegami na imprezę. Tym razem miało być inaczej, bardziej grubo. Na odwagę zaczęło się tradycyjnie od trawy w niewielkich ilościach. Trochę zmuliło ale wprowadziło też w odmienny nastrój. Potem leci feta. Niestety diler dał ciała i nie był to produkt pierwszej klasy, nie klepał.
Do wiadra podchodziłem podekscytowany i zmieszany. Palenie odbyło się u ziomka na chacie w 5 osób, wszyscy dobrze mi znani bez żadnych nowych osób.
Siema, jestem Marcin i napiszę o tripie który miał miejsce już dość dawno (maj 2017).
Wtedy jeszcze jako 16 letni gówniarz, wraz z kolegami poszukiwaliśmy nowych wrażeń i stwierdziliśmy, że zajebiemy sobie wiadro. Wybiła 17, byłem podekscytowany ponieważ z takowym obrzędem w moim nastoletnim życiu jeszcze do czynienia nie miałem. Ziomek ogarnął niecałe 2g baki wątpliwej jakości. Z początku wszystko fajnie, rozsiedliśmy się u ziomka. Ekscytacja narasta, w tle leci muzyka. Po nabiciu lufki zaczynamy zabawę.
