Zgadzam się w stu procentach, rutyna jest bardzo ważna. Z jednej strony oczywiście będzie ból dupy, że nudno, etc., ale z drugiej w długofalowej perspektywnie stała praca, stały, zdrowy związek, uregulowanie pór dnia, ma kolosalne znaczenie, by czuć się lepiej ze samym sobą.

Jak się jest super niestabilnym we wszystkim - od wyboru kanapki na śniadanie po obraz samego siebie i całego świata - to trzeba się z całych sił trzymać czegoś/kogoś, kto da poczucie bezpieczeństwa i akceptację. To jest chyba kluczowe, nie wiem, jakie było wasze dzieciństwo, ale u mnie brakowało zwłaszcza tego drugiego. Generalnie właśnie dzieciństwo niestety sprawiło, że jestem taka jaka jestem, nie trzeba wychowywac się w rodzinie alkoholików żeby stać się borderem, jak się jest super wrażliwym to już rodzice, którzy tworzą unieważniające środowisko, są nieakceptujący, etc. potrafią nieźle zryć banię.

Druga sprawa - Dla mnie też bardzo ważne było odstawienie alkoholu, oczywiście czasem zdarza mi się wypić, ale jest to raz, dwa na miesiąc, nie pięć razy w tygodniu, jak kiedyś. alko miał na mnie bardzo zły wpływ, jak piłam to się czułam super, ale następnego dnia lęki i depresja razy miliard.

Mnie bardzo pomogły takie książki jak "Umysł wyzwolony" S. Hayes i "Życie - piękna katastrofa" Kabat-Zinn.
Jasne, mam czasami gorsze dni, ale w takim przypadku wiem, że muszę zadbać o siebie, zamawiam sobie dobre jedzenie, kładę się do łóżka i próbuję przejść przez to gorsze samopoczucie, pozwolić sobie na nie, zamiast w ogóle nie dopuszczać go do siebie.
Kiedyś pewnie bym się pocięła, nawrzucała prochów + alko + pocisnęła komu się da.
To był zawsze mój problem - fobia emocji - tak bardzo bałam się cokolwiek czuć, że od razu dusiłam wszystko w zarodku, co oczywiście doprowadziło do chorób psychosomatycznych, nieustannego napięcia, etc.

Trzymajcie się, pamiętajcie, że jest nadzieja :)

Haha No wiec po kilku latach odpowiem, pomaga odwyk i życie bez używek. Ale wraca jak bumerang, bo znów tu jestem

albo się leczysz albo ćpasz; o destabilizację łatwo w borderze. dlatego w ćpunskim świecie najbardziej niestabilne i zaburzone dziewczyny to przecież borderki

Osobiście jeśli chodzi o ustabilizowanie nastroju to po ostatniej próbie samobójczej psychiatra przypisał mi lit, lamitrin mi nic nie dawal i muszę powiedziec ze czuje poprawę. Ale nadal mam ogromny problem z lekiem przed odrzuceniem. Wiem, że wiąże się to z dzieciństwem, gdzie w związku z byciem chorowitym i grubym dzieckiem moim głównym i jedynym w sumie przyjacielem był ojciec, który potem zaczął chlać i mnie zostawił. Nie mogę sobie poradzić obecnie w jakimlolwiek momencie gdzie chociażby mi się tylko wydaje że ktoś dla mnie ważny mnie "olewa" albo daje jakikolwiek sygnał który ja odbieram jako to że nie jestem dla tej osoby ważny. Od razu wpadam dosłownie w szal i potrafię zranic taka osobę. Czy ktokolwiek ma/miał podobne doswiadczenia?
Dodam że do bordera dochodzi u mnie depresja lękowa (leczona fluoksetyną) oraz zerowe poczucie własnej wartosci i wręcz nienawiść do siebie.

Temat stary, ale jakbym czytała o sobie: „Nie mogę sobie poradzić obecnie w jakimlolwiek momencie gdzie chociażby mi się tylko wydaje że ktoś dla mnie ważny mnie "olewa" albo daje jakikolwiek sygnał który ja odbieram jako to że nie jestem dla tej osoby ważny. Od razu wpadam dosłownie w szal i potrafię zranic taka osobę. Czy ktokolwiek ma/miał podobne doswiadczenia?”

Chcesz mnie zranić, zeszmacić, skrzywdzić - zignoruj mnie, a właściwie nie, po prostu nie poświęcaj mi 100% swojej uwagi, bo ja i tak odbiorę to w ten sposób, że masz mnie w głębokim powarzaniu i chcesz mnie skrzywdzić. A jak się odpowiada na krzywdę? Oczywiście atakiem.

Diagnozę bordera i narcyza dostałam rok temu, pierwsze podejrzewałam, drugie mnie zaskoczyło, ale w końcu rozumiem czemu nieraz (często) zachowuję się jak totalnie przewrażliwiona wariatka.

I do postów wyżej: tak, poczucie bezpieczeństwa, stały związek, to elementy, które jako tako pozwalają mi na co dzień funkcjonować, ale deficytów z dzieciństwa nigdy nie odbuduję. Jestem jak ten bezdomny pies żebrzący o uwagę, a zaraz potem wściekła suka rzucająca się do gardła.

W takim razie jestem pełen podziwu, że żyjesz w stałym i stabilnym związku.

Zażywasz jakieś leki W związku z tym zaburzeniem?

Ja nie wyobrażam sobie żeby związek z borderką miał przetrwać ponad dwa lata.

Border ma wiele wspólnego z ADHD. Objawy się pokrywają przez co łatwo o błędną diagnozę. Niskie poczucie własnej wartości (w borderline) jest skorelowane z niskim poziomem dopaminy (w ADHD).
Zaburzenia te mogą też występować równocześnie.
Jest hipoteza że BPD może być skutkiem nieleczonego ADHD. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6850677/

Podobno pomagają inhibitory MAO. Za granicą czasami eksperymentalnie stosują metylofenidat. Ale nie próbujcie leczyć się stimami, proszę.

Jest taka roślina gou teng, jest jednocześnie inhibitorem MAO i antypsychotykiem. Widzę tu potencjał.

Moja żona, z którą jestem od 15 lat, ma rys osobowości bordeline i rzeczywiście bywa... różnie ;). Co ciekawe, kupiłem jej kropelki z gou teng właśnie, więc mam zamiar na niej sprawdzić, czy będzie jakaś poprawa.

Przede wszystkim to sie przewaznie stabilizuje z wiekiem, tak po 30ce, no tylko problem dozyc. A i tak ww. kwestie domniemanego olewania przez partnerow/przyjaciol w pewnej mierze pozostaja. Na szczeście na poziomie do opanowania, najwyzej w myslach planujesz zbrodnie doskonala na najlepszym kumplu, bo nie odpisal w ciagu 5min
Idzie przywyknać mimo wszystko, nawyk przypominania sobie ze emocje ksztaltuje percepcja rzeczywistosci a nie "obiektywna" rzeczywistosc sporo pomaga.