Pasaż Schillera w Łodzi, popularnie zwany "paskiem", to miejsce gdzie spotykają się kolejne pokolenia zbuntowanej młodzieży. Dawniej schodzili się tam anarchiści i skini, a dziś...
Pasaż Schillera w Łodzi, popularnie zwany "paskiem", to miejsce gdzie spotykają się kolejne pokolenia zbuntowanej młodzieży. Dawniej schodzili się tam anarchiści i skini, a dziś...
Jednych odstrasza, innych przyciąga. Równie łatwo można na nim "zarobić w dziąsło", jak i poznać ciekawych ludzi. Dawniej schodzili się tam anarchiści i skini. Teraz spotykają się kolejne pokolenia zbuntowanej młodzieży. świat się zmienił. Łódź się zmieniła, a pasaż Schillera nie.
Centrum miasta, sto metrów od magistratu. Stąd do "Centralu" idzie się pięć minut.
- Siedzieliśmy spokojnie i obracaliśmy wino - Marek wskazuje ręką miejsce, w którym stała niegdyś ławeczka. - Z piskiem opon zajechała "suka". Wyskoczyło kilku milicjantów i kazali nam się pakować. Zawieźli nas na komendę. Jakaś pani, która zgubiła portfel, siedziała kilka metrów od nas i uznała, że to my jej buchnęliśmy. W tamtych czasach milicja się nie cackała - dostałem kilka pałek. To był jedyny w moim życiu kontakt z organami ścigania w Peer- elu. Od tamtej pory przestałem tam chodzić.
Marek miał wówczas 17 lat. Nosił wysokie buty, czarną skórę i "irokeza". Przychodził do pasażu przez kilkanaście miesięcy w drugiej połowie lat 80. Dlaczego? Tylko tutaj można było posiedzieć w grupie takich samych świrów, pokazać się publicznie, czyli poszpanować. - Nie było innych powodów - mówi. - Tam było inaczej.
Marek ma dziś firmę. Nie chciałby, by jego córki "tam" chodziły. Nigdy im nie opowiadał, że tam niegdyś bywał.
Dlaczego pasaż Schillera grupował odrzuconych lub skazanych na społeczną banicję z wyboru? Nikt tego nie pamięta. Zawsze przychodzili tutaj posiedzieć anarchiści, skinheadzi, metalowcy i inni. Dla niektórych przygoda z pasażem skończyła się źle.
- To w pasażu po raz pierwszy paliłam marihuanę - wspomina Agnieszka, dziś mieszkająca w Hiszpanii. - Zanim tu przyszłam pierwszy raz, słyszałam różne opowieści. Już wtedy przyłazili tu osobnicy spragnieni narkotyków. I jakimś cudem je dostawali, choć milicjantów było dwa razy więcej niż teraz.
Kumpel Agnieszki z pasażu tu spotkał ludzi, z którymi później ćpał. Aż do śmierci. Agnieszka czasem myśli, że może gdyby tu nigdy nie trafił, dziś żyłby. Kiedy przyjechała do Łodzi, dała się namówić na krótki spacer do pasażu Schillera. Na ławkach siedzieli długowłosi, roześmiani młodzi ludzie, popijali piwo, schowane za murkiem. Gdy się skończyło, dwóch chłopaków zrobiło zrzutkę i poszli po kolejne.
- Po co mam siedzieć w domu, w domu ludzie umierają - odpowiada Zbyszek, który od czasu do czasu spotyka się z kumplami w pasażu, lub jak teraz mówią na "pasku". - Tu zawsze można pogadać. A jak brakuje na browar, to się szybko kombinuje... - uśmiecha się.
Jak? Wyłapuje się młodszych, którzy przechodzą i "pożycza". Rzadko odmawiają. Niedaleko jest III LO. Dużo grzecznej młodzieży.
Młodzi, którzy spotykają się w pasażu Schillera, nie są skorzy do rozmowy. Lubią to miejsce, ale nie wiedzą, dlaczego. - W klasie mam samych dupków, przerażonych kujonów. Tutaj mam kumpli - opowiada długowłosy Kamil. - Wolę spotykać się tu niż w multikinie. Tam jest wiocha...
O tym, że dziś zdarzają się tam podobne ekscesy jak przed laty, świadczy list, który dotarł do redakcji "DŁ" od uczennicy jednego z łódzkich liceów, pragnącej zachować anonimowość. Przytaczamy fragmenty:
"Jest to miejsce wyjątkowe, skrywające wiele tajemnic, pełne wielu młodych ludzi. Jedni z nich są inteligentni, wśród których można znaleźć prawdziwych przyjaciół, ale jak wiadomo w każdym koszu znajdzie się kilka zgniłych jabłek. "Pasek" wciąga, uzależnia, staje się częścią życia, jednych niszczy, a drugim otwiera oczy. Osoby o słabym charakterze szybko spadną na dno, zaczną pić, ćpać, rzucą szkołę.Dla stałych bywalców, nieodzownym elementem "Paska" jest ulica Nawrot. Znajdują się na niej najczęściej odwiedzane sklepy: Lotto oraz łťabka. W nich jeden interesujący nas produkt. Tanie wina - jabole. Nazw jaboli jest tyle, ile sklepów na Pietrynie, lecz jak każdy sklep również wino ma swoją markę i zwolenników. Numer jeden to "Komandos", następnie "Wino Wino", "Truskaweczka". Najgorsze to "Ryk Byka" lub "Węgrzyn". (...)
Podstawowa decyzja, która zawsze zapadała w piątki: idziemy na wino!!! Zbierało się 20 osób i przemierzało krótki odcinek ul. Piotrkowskiej. Zrzuta na winiasze i do bramy. Tam śpiewy, bluźnierstwa, dźwięk wyskakujących korków z butelek i rytuał, polegający na odlaniu wina na glany (wysokie sznurowane buty - przyp. red). Po kilku minutach ludzie zamieszkujący kamienicę zaczynają straszyć policją. Gdy patrzę na to z perspektywy czasu, to, tak szczerze mówiąc, nie chciałabym mieszkać na Nawrocie...
(...) Nie jest mi łatwo pisać o rzeczach, których się wprawdzie nie wstydzę, ale również nie mam powodu do chwalenia się. Pamiętam wszystko jakby to było wczoraj. Pamiętam jak po kilku miesiącach przychodzenia na "Pasek" byłam bliska uzależnienia od alkoholu, miałam problemy z koncentracją, zaczynałam mieć coraz gorsze oceny w szkole. Moja najlepsza przyjaciółka na rok się ode mnie odsunęła.
Być może dla osób trzecich "Pasek" nie wygląda na miejsce pełne miłości, lecz, niestety, tak jest. (...) Na "Pasku" każdy był z każdym. I nie ma znaczenia, czy ktoś kogoś zna rok, czy jeden dzień. Czasami jest się trudno zorientować, kto z kim jest, ponieważ związki zmieniają się jak w kalejdoskopie.
Gdy pierwszy raz przyszłam na "Pasek", byłam w szoku. Poznałam wspaniałych ludzi, miłych otwartych. To uczucie minęło po kilku miesiącach. Zaczęłam zauważać zakłamanie tych ludzi. Poznawałam ćpunów, którzy okradają swoich przyjaciół, by tylko mieć kasę na towar. Byłam namawiana do spróbowania amfetaminy czy heroiny. Widziałam ich zachowania na głodzie. Na początku chciałam im pomóc, lecz szybko zrezygnowałam, widząc, że moje gadanie nic nie pomaga. Jedni pochodzą z bardzo dobrych domów, chodzili do najlepszych szkół w ł?odzi, inni żyją na ulicy od 12. roku życia. Każdy mówi, że chciałby skończyć z tym g..., lecz w tym wypadku same chęci nie pomogą. (...) Jedno jest pewne, żadna osoba z zewnątrz nie zrozumie "Paskowiczów". Mimo negatywnych stron "Pasek" ma również zalety. Zaczęłam trochę inaczej patrzeć na niektóre sprawy i problemy, poznałam ludzi z wielu środowisk. Jestem pewna, że gdybym na własne oczy nie zobaczyła, co narkotyki lub alkohol może zrobić z ludźmi, zupełnie inaczej patrzyłabym na te używki. Kiedyś ćpun był dla mnie zerem, nic nieznaczącym człowiekiem. Teraz jest inaczej. Wiem, że potrzebuje pomocy i nie jest istotne, dlaczego zaczął brać. Oni wiedzą, że narkotyki ich zabijają, są przesiąknięci żalem i bólem, ale sami sobie nie potrafią poradzić.
Młodzi ludzie na pewno patrzą inaczej na to wszystko niż ich rodzice. Dla nich przesiadywanie na "Pasku" to strata czasu. Jeszcze raz powtórzę: wszystko zależy od charakteru danej osoby. Jednym "Pasek" otwiera oczy, innych stacza na samo dno. Ja, na szczęście, należę do tej pierwszej grupy".
Miejsce: Pokój. Mamy zimę która nie sprzyja eksperymentowaniu w plenerze. Nastawienie: Ciekawość, chęć skosztowania kolejnej fenetylaminy. Lekka niecierpliwość, spowodowana spóźnieniem dostawy
Mało jest tekstów co do tej substancji. Więc postanowiłem samemu coś skrobnąć. Nie będę podawać nawet przybliżonego czasu wydarzeń, bo go nie liczyłem. Zamierzam tu umieścić pewne informacje o 25C-NBOMe, które są jak mi się wydaje dość rzadko publikowane.
klub the Egg, Londyn, sobotnia noc; nastawienie czysto imprezowe, relaks ze znajomymi po pracowitym tygodniu
Waga 80kg;
Witam.
Na tą stronkę trafiłem już wiele lat temu, ale mimo doświadczenia z kilkoma substancjami nigdy nie zebrałem się na to, żeby coś tu napisać. Aż do dzisiaj, kiedy to wrażenia po wczorajszym (właściwie dzisiejszonocnym) tripie są jeszcze świeże.
Otoz wszystko to co mam zamiar opisac, wydarzylo sie mniej wiecej 1,5 roku temu, we wczesna wiosne... jezeli mnie pamiec nie myli, byl to zapewne marzec lub kwiecien. Mielismy z jakiejs okazji (nie pamietam juz niestety dlaczego) kilka dni wolnych od budy, i zeby bylo smiesznie, na te kilka dni, moii starzy wybyli z domu na jakas wycieczke za granice... Szkoly nie bylo, chata wolna... czegoz jeszcze do szczescia potrzeba ??? Stwierdzilismy z moim najlepszym kumplem (psedonim Rochu), iz mozna by ten wolny czas wykorzystac i pokrecic sie troche na czyms naturalnym, a najlepiej na skunie.
doświadczenie: tak
set&setting: jak na okoliczność pierwszej komunii co najmniej
Komentarze