Oto kilka artykułów i badań koncentrujących się na implikacjach HDAC inhibicji zwiazanych z PTSD i ogólnym dobrym samopoczuciem, długoterminowe wzmocnienie pamięci , wszystko to, co można przetłumaczyć, aby rozwiązać jego konsekwencje w innych problemach takich jak lęk, unikanie lub nawet rodzaje depresji i problemy związane z wiekiem, o czym wspomina drugie badanie.

Inhibitory HDAC jako wzmacniacze kognitywne w terapii strachu, lęku i traumy: gdzie stoimy?



Nowatorską strategią leczenia lęków i zaburzeń związanych ze strachem, takich jak fobie, panika i PTSD (zespół stresu pourazowego), jest łączenie CBT (kognitywnej terapii behawioralnej), w tym terapii narażającej na wyginięcie, ze wzmacniaczami kognitywnymi. Poprzez ukierunkowanie i wzmocnienie mechanizmów leżących u podstaw uczenia się, rozwój leków w tej dziedzinie ma na celu zaprojektowanie związków wzmacniających CBT, które pomogą przezwyciężyć deficyty wymierania wymarcia, promować długotrwałe hamowanie lęku, a tym samym wspomagać zapobieganie nawrotom. Postęp w ujawnianiu roli regulacji epigenetycznej określonych genów związanych z generowaniem pamięci wyginięcia otworzył nowe drogi w tym kierunku. W niniejszym przeglądzie przeanalizowano najnowsze dane z przedklinicznych badań wskazujące na rosnące acetylowanie histonów, poprzez genetyczne lub farmakologiczne hamowanie HDAC (deacetylaz histonowych) przez np. vorinostat / SAHA (kwas suberoilanilotoksamowy), entinostat / MS-275, maślan sodu, TSA (trichostatyna A) lub VPA (kwas walproinowy), lub przez ukierunkowanie na HAT (histon) acetylotransferazy), wzmaga wyginięcie strachu i, co ważne, generuje długotrwałą pamięć wyginięcia, która może chronić przed powrotem zjawisk strachu. Mechanizmy molekularne i związane z nimi szlaki, w tym BDNF (czynnik neurotroficzny pochodzenia mózgowego) i sygnalizacja receptora NMDA (N-metylo-D-asparaginianu) dopiero zaczynają być ujawniane. Pierwsze badania na zdrowych ludziach mają na celu wspomaganie wyniszczającego działania inhibitorów HDAC. Najnowsze dowody na to, że inhibitory HDAC mogą ratować deficyty u gryzoni zagrożonych wyginięciem, wskazują na potencjalną kliniczną użyteczność tego podejścia również u pacjentów opornych na leczenie. Ważne przyszłe prace obejmują badanie długoterminowych aspektów bezpieczeństwa leczenia inhibitorami HDAC, a także projektowanie inhibitorów specyficznych dla izotypu (ów). Podsumowując, inhibitory HDAC wykazują obiecujący potencjał jako uzupełnienie farmakologiczne w celu zwiększenia skuteczności podejść opartych na narażeniu w leczeniu lękowym i traumatycznym.

Nowe podejście terapeutyczne do leczenia zespołu stresu pourazowego (PTSD): ułatwienie obnizenia strachu.

Środki farmakologiczne wzmacniające obniżenie strachu mogą być obiecującymi narzędziami do leczenia PTSD. W tworzeniu pamięci bierze udział acetylacja histonowa, a inhibitory deacetylazy histonowej (HDAC) zwiększają acetylację histonów, a następnie obniżają poziom strachu. W tym badaniu zbadaliśmy, czy vorinostat, inhibitor HDAC, ułatwił obniżył poziom lęku, stosując kontekstowy paradygmat warunkowania strachowego (FC). Odkryliśmy, że vorinostat ułatwił wyginięcie strachu. Następnie poziomy globalnego acetylowanego histonu mierzono metodą Western blotting. Oceniliśmy również wpływ vorinostatu na poziomy hipokampa mRNA receptora NMDA w ilościowym PCR w czasie rzeczywistym (RT-PCR). Poziomy acetylowanego histonu i mRNA NR2B, ale nie mRNA NR1 lub NR2A, były podwyższone w hipokampie 2 h po podaniu worinostatu. Badaliśmy poziomy acetylowanych histonów i wiązania fosfo-CREB (p-CREB) w promotorze genu NR2B, stosując test immunoprecypitacji chromatyny (ChIP), a następnie RT-PCR. Zwiększył się poziom acetylowanego histonu i wiązanie p-CREB do jego miejsca wiązania przy promotorze genu NR2B. Te wyniki sugerują, że vorinostat w połączeniu z terapią ekspozycji może być obiecującą nową drogą w leczeniu PTSD.
Koniecz czesci I

Cześć II.

Deacetylazy histonów w pamięci i poznaniu.

W ciągu ostatnich 30 lat ustalono, że acetylacja lizyny z histonowymi i nonhistonowymi białkami stała się kluczowym modulatorem ekspresji genów regulujących liczne aspekty biologii komórki. Wzrost neuronów i plastyczność nie są wyjątkiem; Rola acetylacji lizyny i deacetylacji w funkcji i dysfunkcji mózgu jest nadal nieodkryta. Programy transkrypcyjne sprzęgające aktywność synaptyczną ze zmianami w ekspresji genów są kluczowe dla mechanizmów plastyczności leżących u podstaw wyższych funkcji mózgu. Te programy transkrypcji mogą być modulowane przez zmiany w acetylacji histonów iw wielu przypadkach czynniki transkrypcji i enzymy modyfikujące histony są rekrutowane razem z genami związanymi z plastycznością. Acetylacja lizyny, katalizowana przez acetylotransferazy lizyny (KAT), ogólnie promuje wydajność poznawczą, podczas gdy proces przeciwstawny, katalizowane przez deacetylazy lizyny histonowej (HDAC), wydaje się negatywnie regulować funkcje poznawcze w wielu regionach mózgu. Konsekwentnie, mutacja lub deregulacja różnych KAT lub HDAC przyczynia się do dysfunkcji neurologicznej i neurodegeneracji. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. wydaje się negatywnie regulować funkcje poznawcze w wielu regionach mózgu. Konsekwentnie, mutacja lub deregulacja różnych KAT lub HDAC przyczynia się do dysfunkcji neurologicznej i neurodegeneracji. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. wydaje się negatywnie regulować funkcje poznawcze w wielu regionach mózgu. Konsekwentnie, mutacja lub deregulacja różnych KAT lub HDAC przyczynia się do dysfunkcji neurologicznej i neurodegeneracji. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. mutacja lub deregulacja różnych KAT lub HDAC przyczynia się do dysfunkcji neurologicznej i neurodegeneracji. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. mutacja lub deregulacja różnych KAT lub HDAC przyczynia się do dysfunkcji neurologicznej i neurodegeneracji. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie. Inhibitory HDAC okazały się obiecujące jako środek do zwalczania spadku zdolności poznawczych związanych ze starzeniem i chorobą neurodegeneracyjną, jak również do łagodzenia objawów depresji i zespołu stresu pourazowego, między innymi. W tym przeglądzie omawiamy dowody na rolę HDAC w funkcjach poznawczych, a także w zaburzeniach i chorobach neurologicznych. W szczególności skupiamy się na HDAC2, który odgrywa kluczową rolę w łączeniu acetylacji lizyny z plastycznością synaptyczną i pośredniczy w wielu skutkach hamowania HDAC w poznaniu i chorobie.

Działanie kwasu walproinowego w hipokampie i korze przedczołowej w zwierzęcym modelu zespołu stresu pourazowego.

Reaktywne formy tlenu (ROS) i prozapalne cytokiny (PIC) ulegają zwiększeniu w PTSD (post-traumatic stress disorder). Inhibitory deacetylazy histonowej (HDACi) modyfikują transkrypcję genetyczną i mogą zmniejszać eskalację ROS i PIC. Mogą także modulować poziomy neuroprzekaźników, takich jak katecholaminy i serotonina (5-HT). Tak więc, w tym badaniu starano się przeanalizować wpływ kwasu HDACi walproinowego (VA) na stres oksydacyjny, stan zapalny i modulację neuroprzekaźników za pomocą modelu zwierzęcego PTSD z narażeniem na stres / psychospołecznym stresem. Działania podobne do PTSD indukowano u samców szczurów Sprague-Dawley (n = 6 / grupa x 4 grupy). Szczury mocowano w cylindrach z pleksiglasu i umieszczano w klatce z kotem na 1 godzinę w dniach 1, 11 i 40 40-dniowego reżimu stresu. Szczury PTSD były również poddawane stresowi psychospołecznemu poprzez codzienne zmiany kohortowe w kojcach. Po zakończeniu reżimu stresowego grupie leczonej (PTSD + VA) i szczurom grupy kontrolnej (kontrola + VA) podawano VA w wodzie pitnej przez 30 dni. Szczury zostały następnie poddane eutanazji i ich mózgi zostały wycięte w celu usunięcia hipokampa i kory przedczołowej (PFC). Krew pełną zebrano w celu oceny systemowego stresu oksydacyjnego. MRI i białka ROS i PIC w grupie PTSD znormalizowano za pomocą VA. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększa wygaśnięcie lęku i koryguje zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. grupie leczonej (PTSD + VA) i grupie kontrolnej (kontrola + VA) szczurom podawano VA w wodzie pitnej przez 30 dni. Szczury zostały następnie poddane eutanazji i ich mózgi zostały wycięte w celu usunięcia hipokampa i kory przedczołowej (PFC). Krew pełną zebrano w celu oceny systemowego stresu oksydacyjnego. MRI i białka ROS i PIC w grupie PTSD znormalizowano za pomocą VA. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. grupie leczonej (PTSD + VA) i grupie kontrolnej (kontrola + VA) szczurom podawano VA w wodzie pitnej przez 30 dni. Szczury zostały następnie poddane eutanazji i ich mózgi zostały wycięte w celu usunięcia hipokampa i kory przedczołowej (PFC). Krew pełną zebrano w celu oceny systemowego stresu oksydacyjnego. MRI i białka ROS i PIC w grupie PTSD znormalizowano za pomocą VA. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. Szczury zostały następnie poddane eutanazji i ich mózgi zostały wycięte w celu usunięcia hipokampa i kory przedczołowej (PFC). Krew pełną zebrano w celu oceny systemowego stresu oksydacyjnego. MRI i białka ROS i PIC w grupie PTSD znormalizowano za pomocą VA. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. Szczury zostały następnie poddane eutanazji i ich mózgi zostały wycięte w celu usunięcia hipokampa i kory przedczołowej (PFC). Krew pełną zebrano w celu oceny systemowego stresu oksydacyjnego. MRI i białka ROS i PIC w grupie PTSD znormalizowano za pomocą VA. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD. Niepokój zmniejszył się w tej grupie dzięki lepszej wydajności w podwyższonym labiryncie typu plus (EPM). Żadne zmiany nie zostały przypisane VA w grupie kontrolnej i nie odnotowano żadnej poprawy w grupach pojazdów. Wyniki wskazują, że VA może łagodzić stres oksydacyjny i stan zapalny, zwiększać wygaśnięcie lęku i korygować zaburzenia neurotransmiterów w szczurzym modelu PTSD.

Odporność zdalnych, traumatycznych wspomnień na tłumienie za pośrednictwem terapii pośredniej

Jak złagodzić traumatyczne wspomnienia od dawna były przedmiotem intensywnych wysiłków badawczych, ponieważ traumatyczne wspomnienia są wyjątkowo trwałe i silnie wpływają na jakość życia. Pomimo tego, że traumatyczne wspomnienia często nie są łatwe do natychmiastowej interwencji, zaskakująco niewiele badań zbadało możliwości leczenia odległej traumaty w modelach zwierzęcych. Nieliczni, którzy jednogłośnie stwierdzili, że podejście oparte na terapii ekspozycyjnej, najskuteczniejsza interwencja behawioralna w celu osłabienia ostatnich form traumatycznych u ludzi, nie pozwala skutecznie zmniejszyć odległych wspomnień strachu. Tutaj przedstawiamy przegląd tych badań na zwierzętach z naciskiem na to, dlaczego zdalne traumatyczne wspomnienia mogą być niewrażliwe na interwencje behawioralne: Brak neuroplastyczności w obszarach mózgu istotnych dla uczenia się i pamięci wyłania się jako wspólny mianownik takiej sprężystości. Następnie przedstawiamy wyniki ostatnich badań przeprowadzonych na myszach, pokazując, że dzięki połączeniu metod podobnych do ekspozycji z małocząsteczkowymi inhibitorami deacetylaz histonowych (HDACis) nawet zdalne wspomnienia mogą być trwale tłumione. Ta farmakologiczna interwencja przywróciła neuroplastyczność do poziomów porównywalnych z tymi, które znaleziono po skutecznym osłabieniu ostatnich wspomnień. Zatem HDACis - lub jakikolwiek inny czynnik zdolny do podwyższania neuroplastyczności - w połączeniu z terapiami opartymi na terapii ekspozycyjnej może stanowić obiecujące podejście do pokonania odległej traumaty. Następnie przedstawiamy wyniki ostatnich badań przeprowadzonych na myszach, pokazując, że dzięki połączeniu metod podobnych do ekspozycji z małocząsteczkowymi inhibitorami deacetylaz histonowych (HDACis) nawet zdalne wspomnienia mogą być trwale tłumione. Ta farmakologiczna interwencja przywróciła neuroplastyczność do poziomów porównywalnych z tymi, które znaleziono po skutecznym osłabieniu ostatnich wspomnień. Zatem HDACis - lub jakikolwiek inny czynnik zdolny do podwyższania neuroplastyczności - w połączeniu z terapiami opartymi na terapii ekspozycyjnej może stanowić obiecujące podejście do pokonania odległej traumaty. Następnie przedstawiamy wyniki ostatnich badań przeprowadzonych na myszach, pokazując, że dzięki połączeniu metod podobnych do ekspozycji z małocząsteczkowymi inhibitorami deacetylaz histonowych (HDACis) nawet zdalne wspomnienia mogą być trwale tłumione. Ta farmakologiczna interwencja przywróciła neuroplastyczność do poziomów porównywalnych z tymi, które znaleziono po skutecznym osłabieniu ostatnich wspomnień. Zatem HDACis - lub jakikolwiek inny czynnik zdolny do podwyższania neuroplastyczności - w połączeniu z terapiami opartymi na terapii ekspozycyjnej może stanowić obiecujące podejście do pokonania odległej traumaty.


Mechanizmy epigenetyczne są podobnie uwikłane w uzależnienie od narkotyków. Zarówno ostre, jak i przewlekłe podawanie kokainy zwiększa acetylację histonów na H3 i H4 w NAc, krytycznym regionie mózgu związanym z nagrodą ( Kumar i wsp. 2005 ). Myszy, które nie mają HDAC1 klasy 1, ale nie HDAC2 lub HDAC3, w NAc wyraźnie wykazują deficyty w uczuleniu lokomotorycznym wywołanym kokainą ( Kennedy i wsp. 2013 ). Nokaut HDAC1 w prążkowiu osłabia odczulaną przez amfetaminę desensytyzację genu c-fos , natychmiastowego genu wczesnej odpowiedzi, który jest szybko indukowany w prążkowiu po ostrym narażeniu na działanie psychostymulantów ( Renthal i wsp. 2008).). Zmiany epigenetyczne są związane z przejściem od używania narkotyków do narkomanii, jak również z przewlekłym stresem, poprzez działanie HDAC5 ( Renthal i wsp. 2007 ). Myszy, które otrzymały iniekcje specyficzne względem miejsca iniekcji kwasu I i II inhibitora HDAC kwasu suberoilanilidowego (SAHA) do NAc podczas warunkowania miejsca, wykazują polepszenie w wywołanym kokainą CPP ( Renthal i wsp. 2007 ). Grupa ta odkryła także, że pojedynczy zastrzyk kokainy u myszy chronicznie eksponowany na indukowaną kokainą ekspresję HDAC5, efekt nie występuje po pojedynczej dawce kokainy u myszy naiwnych. Odwrotnie, nadekspresja HDAC5 za pomocą ekspresji transgenu za pośrednictwem HSV osłabia CPP indukowany kokainą ( Renthal i in.2007 ). Podobnie przewlekła, ale nie ostra, społeczna porażka zmniejsza liczbę mRNA Hdac5 w NAc ( Renthal i wsp. 2007 ). Podsumowując, odkrycia te zdecydowanie sugerują, że HDAC5 reguluje behawioralne reakcje na kokainę.



Metylacja DNA jest również zaangażowana w modulowanie odpowiedzi na nadużywanie narkotyków. Stwierdzono, że DNMT3a ulega zwiększeniu w ciągu 4 godzin po zarówno ostrym, jak i przewlekłym podawaniu kokainy, ale jest obniżona w 24 godziny później ( LaPlant i wsp. 2010 ). Wstrzyknięcie inhibitora metylacji DNA RG108 do zwiększonego CPC indukowanego przez kokainę CPP i indukowanej kokainą wrażliwości lokomotorycznej w dawce, która zmniejszyła metylację na całym świecie ( LaPlant i wsp. 2010 ). Odwrotnie, zależna od wirusa nadekspresja DNMT3a w NAc łagodzi indukowany kokainą CPP ( LaPlant i wsp. 2010). Regulację epigenetyczną obserwowano również w eksperymentach dotyczących nie-psychostymulantów, w tym heroiny. heroina indukuje fosfoacetylację H3 w NAc, a śródścienna iniekcja TSA zwiększa CPP indukowaną przez heroinę, co sugeruje zwiększoną wartość nagrody ( Sheng i wsp. 2011 ).



Zarówno stres, jak i ekspozycja na nadużywanie leków indukują epigenetyczne zmiany, które skutkują trwałymi zmianami zachowania, z których niektóre mogą przyczyniać się do powstawania uzależnienia od narkotyków lub zaburzeń psychicznych związanych ze stresem. Dlatego też bardzo interesujące jest znalezienie nowych możliwości terapeutycznych w leczeniu tych zaburzeń oraz stosowanie środków, które promują wyginięcie jako obiecująca nowa klasa leków.

inhibitor HDAC może również pomoc w zaprzestaniu uzależnień i zachowań uzależniających, nie tylko poprzez jego ulepszenia do nauka i pamięci ale także jej wpływ na MAO, COMT, neuroprzekaźniki i transportery itp. Inhibitor HDAC jest doskonałym kandydatem do pomagania w uwalnianiu się od kokainy, kofeiny.

Źródło informacji warto przeczytać.
Link:
https://www.longecity.org/forum/topic/9 ... -and-more/

Kurkukima warta polecenia w tym aspekcie.

To prawda ale nie jest za silna tylko umiarkowana ale to naturalna substancja.
Jeszcze EGCG( zielona herbata) jest dobra ale znowu stale ladowanie jej w organizm moze byc niebezpieczne dla wątroby ( chodzi o stale przyjmowanie stałej duzej ilosci przez dlugi okres czasu np ekstrakty z zielonej herbaty przez 3 miesiące bez przerwy.

https://biotechnologia.pl/farmacja/inhi ... kowa,14579
HDACi w walce z kamienica nerkowa.

http://www.medonet.pl/zdrowie/wiadomosc ... 44844.html
HDACi odwraca przerost mięśnia sercowego.