IMO jasno Ci napisałem. Ale spróbuję Ci to rozbić na czynniki pierwsze.

Depresja początkowa charakteryzuje się zazwyczaj mniej intensywnymi objawami i krótszym czasem trwania w porównaniu do depresji zaawansowanej. Dana persona może doświadczać okresowego przygnębienia, utraty zainteresowania życiem lub zmniejszenia energii. Objawy te mogą być reakcją na określone wydarzenia życiowe(IMO), takie jak stres, utrata pracy czy problemy w relacjach.

Z kolei depresja zaawansowana to bardziej głęboki i przewlekły stan, który znacznie wpływa na codzienne funkcjonowanie. Objawy są bardziej nasilone i utrzymują się przez dłuższy okres, często przez co najmniej kilka miesięcy. Z kolei persona z depresją zaawansowaną może doświadczać uczucia beznadziejności, bezsensu życia, utraty zainteresowania nawet tym, co wcześniej sprawiało jej przyjemność, a także zaburzeń snu i apetytu.

---

Czy różnica z goła jest widoczna? Ja myślę, że tak. Bo w przypadku osób "z początkowym stadium" wykrycie tego jest bardzo ciężkie, wręcz procentowo małe. A te osoby, które Ty już widzisz, a które zacytowałeś -- to zaawansowane stadium depresji kolego.

Mój wcześniejszy post odnosił się do tego, że początkowe stadia mogą wcale nie sugerować, że to depresja. Natomiast w przypadku zaawansowanej (przewlekłej) idzie to zauważyć bardzo prosto. Tylko wiesz, że zazwyczaj potencjalne samobójstwa pojawiają się w połowie (pomiędzy stadium średnim, kiedy faktycznie bezsilność już się wkrada, a dana osoba nie ma nawet u kogo szukać pomocy). Dlatego tak ważnym jest, aby to dusić od początku - czyli: czym szybciej wykryta i leczona, tym lepiej.

Zgadzam sie z oboma postami. Depresja czesto zaczyna sie dosc "niewinnie". Od samych mysli, ktore sa jednak rozpatrzane w glowie w stylu negatywnym,

pozdrawiam :-)

Zauważyłem u siebie że depresja to chyba próba osiągnięcia wewnętrznej ciszy. nie spokoju, tylko zagłuszanie krzyku problemów, mimo że zdaje się sobie sprawę to występuje automatyczna blokada zrozumienia jak działać, bo lęk przed niepowodzeniem jest silniejszy niż wola reakcji, i tu popieram @hubii że terapia jest najskuteczniejsza w konfrontacji sprawdzenia się w czasie rzeczywistym niż ciągłe wałkowanie psychologii analitycznej.

Miał ktoś z Was epizod lub epizody depresji psychotycznej tzw. urojeniowej?

Ciekaw jestem, jakie macie dobrane leki.

Ja ostatnio próbowałem odstawić amisan i już mi zaczęło wjeżdżać takie myślenie katastroficzne z silnym poczuciem winy i mega lękiem.

Często mam "stany depresyjne" zwłaszcza w nocy, mam ochotę wtedy się pociąć ze względu na to że sobie nie radzę w życiu i mam takie wrażenie że los tudzież "szatan" mnie pokarał jak jezusa na krzyżu. Oczywiście jestem nie wierzący ale na prawdę wkurwia mnie mój marny los, tyle lat się męczę.