U mnie to jest tak .
Detoxujesz sie , leczysz a a poprawy nie ma
To potrafi dobic
Potem wpadasz znowu w substancje psychoaktywne zeby sobie ulzyc, ale wszystko jest z takim podswiadomym moralniakiem i pogarda do siebie .
Nie ma w tym tej radosci z cpania.
Wyrzuty sumienia, a w efekcie znowu bania porysowana podwojnie. Przez sam zjazd i te pojebane mysli. Totalne obnizenie poczucia wlasnej wartosci .
Powodzenia.
Czy sam sobie dasz rade musisz odpowiedziec sam szczerze , bez oszukuwania.

U mnie to samo. Jestem na bombie i wiem już przez doswiadczenie z przeszłości jak będę się czuł potem. A jestem z tych osób, które zjazdy przeżywają naprawdę ostro przez skłonność do depresji i stanów lękowych. Przez to w przeszłości wjebałem się po uszy w benzo, bo myślałem że znalazłem złotą metodę. Niestety nie zdawałem sobie sprawy z konsekwencji. Ostatnio przez 3 tygodnie zredukowałem do zera pregabalinę którą brałem w kosmicznych dawkach 1.2 grama dziennie z częstymi wyskokami nawet do 3. Nie chciałem już brać tego kurestwa. Czułem się maksymalnie ogłupiony. Wykańczało mnie to finansowo. E recepty i psychiatrzy prywatnie. Nie jest łatwo brać takie dawki pod względem logistycznym. Zszedłem do zera i się zaczęło. Ciągłe napięcie emocjonalne, płaczliwość przez którą już byłem na skraju wyczerapania.
Więc ostrzegam wszystkich tutaj którzy mówią że pregabalina to taki zajebisty lek. Jeżeli ma się sklonnosci do uzależnien to można się wjebać po uszy tak jak ja.

Hej wszystkim,
Nie biorę już nic od czterech lat. Dzisiaj znalazłam screena z tej strony i postanowiłam się odezwać.
Da się, ale mi udało się jak całkiem odcięłam wszystko, treści jakie oglądam, znajomych i miejsca, gdzie chodziłam imprezować. Przestałam oglądać wywiady z ludźmi, którym udało się przestać brać, bo potrafiłam robić to przez 24h, żeby tylko słuchać o ćpaniu (albo poczuć się lepiej, że byłam lepszym ćpunem niż oni). Wątek też czytałam niby żeby przestać a tak naprawdę, żeby poczytać sobie o ćpaniu. Znajomych odciąć było najtrudniej, ale bez tego by się nie udało.
Zawsze biorąc cokolwiek zaciągacie dług na dzień następny, im lepiej i więcej tym gorzej czujecie się, jak zejdzie. Zawsze tak będzie.
Do końca życia będę uzależniona, ale musiałam się z tym pogodzić. Na początku było ciężko, odrealnienie ustało może po roku. Musiałam na nowo nauczyć się nazywać emocje i radzić sobie ze wstydem. Było bardzo ciężko, ale mówiłam sobie, że to minie i to tylko przejściowe. W tym momencie nigdy nie chce wrócić do tego co było, jakość życia jest nieporównywalnie lepsza. Nie dawajcie sobie zbyt krótkiego okresu na to, że będzie lepiej. Będzie, ale to wymaga czasu i da się :)
Wszystkie stany depresyjne miałam, bo nie robiłam nic innego w życiu. Jak bierzesz to nie ma miejsca na zainteresowania i inne aktywności. Żyjemy po to, aby coś robić, a nie poddawać się bezmyślnie substancji, która nas ogranicza i trzyma w miejscu.

Ma ktos z was problem z impulsywnym naduzywaniem substancji? Jestem socjopata i uczestnicze w terapii, moze ktos z was tez ma problemy z impulsywnoscia i ma jakies rady?

Adrianie S, to Ty?

/ przepraszam, ale no chyba łapiemy o co chodzi z lore hajpa

Cześć, drodzy. Pytanie do tych, którzy od opioidów odtruwali się szpitalnie. Pojutrze rozpoczynam detoks na oddziale i potwornie się boję, że będą ze mną problemy. Od prawie siedmiu lat, zamiast leczyć, pielęgnuję w sobie dość zaawansowaną nerwicę wegetatywną. Nabawiłem się przed tymi siedmioma laty silnych traum po przedawkowaniach DXM, 3- i 4-CMC, amfetaminy, marihuany i paroksetyny (sic!). Nic nie jest od tamtej pory takie samo, unikam jak ognia marihuany, stadionowych koncertów, dużych placów bez dostępu do cienia czy nawet nieostrożnego wchodzenia z dworu do żabki po zmroku – ze względu na kontrast ciemna na zewnątrz z rażącą jasnością wnętrz. Takie bodźce wywołują we mnie silne reakcje stresowe, podczas których boję się o swoje życie. I nie inaczej jest teraz, gdy czuję się, jakbym czekał na wykonanie kary śmierci. Jaka jest umieralność na detoksie w tej grupie pacjentów? Czy ataki paniki są wśród pacjentów powszechną rzeczą? Jak radzą sobie osoby z nieco nadszarpniętym zdrowiem? Mogę mieć gorączkę i robić pod siebie, chciałbym tylko uniknąć hardkoru typu zaburzenia rytmu serca, zagrożenie życia itp.

Doświadczeni opiatowcy, proszę Was, podnieście mnie na duchu.

Wszystko będzie ok, od detoxu się nie umiera. Teraz twój umysł wyolbrzymia wszystko na maxa do wrecz karykaturalnych rozmiarów, tak działa nerwica. W szpitalu dostaniesz buprę i rolki i inne uspokajacze na zejście to się wyciszysz.

Bo robisz to na opak.
Musisz sobie znaleźć coś co Cię cieszy. Góry, sport, muzyka, książki jeden choj.
Do tego musisz sobie wyznaczać małe cele które będziesz realizować. I tyle.