Marek Kotański 11.03.1942 - 19.08.2002

Trudno jest Go pożegnać. Istniał zawsze. I miał być na zawsze. Próbowałam już kilkakrotnie Go żegnać. Wśród swojej społeczności w Graczach, gdy wieczorem 19.08.2002 roku zorganizowaliśmy wieczór wspomnień; potem, gdy rozmawiałam o Nim z Jego przyjaciółmi z Monaru; gdy towarzyszyłam w Jego ostatniej drodze na Powązki.

A może nie chcę Go żegnać... może część Jego pasji, entuzjazmu zostanie we mnie, będzie tym odrodzonym ziarnem z kazania biskupa Piotra Jareckiego.

Spróbuję zabrać to, co dla mnie było u Niego najważniejsze. Szacunek dla człowieka. Każdego. I walka o to, abyśmy wszyscy go szanowali.

Umiejętności wdrażania wizji w rzeczywistość. Znam wielu ludzi, którzy mają pomysły na różne rozwiązania tego, co nazywamy polityką społeczną. Marek należał do nielicznych, którzy wizje zmieniali w konkrety, bez względu na otaczającą go rzeczywistość społeczno-polityczno-ekonomiczną.

Uspokajał moje sumienie. Nie czuję się dobrze, gdy myślę, ile jest krzywdy wokół mnie, ile niesprawiedliwości. Nie zawsze znajduję w sobie siłę do pochylenia się nad każdym potrzebującym pomocy. I wiem, że ważne są rozwiązania strukturalne. On je tworzył. Było gdzie się dołączyć.

Ważny był dla mnie jako przedstawiciel mojego zawodu. Lubię swój zawód - ale w kuluarach gabinetu psychologicznego czegoś mi brakowało. Dzięki Niemu poznałam ludzi, takimi, jakimi są. W swoim środowisku. Marek usankcjonował i pokazał, jak wyjść z gabinetów. Jak wykorzystać swoje umiejętności zawodowe najefektywniej dla ludzi - towarzysząc im, ich zmianom i rozwojowi. Pomagając tam, gdzie są, a nie czekając, aż przyjdą do nas.

Uczył mnie pokory. Pomagając wielu, nie gubił z oczu jednostki. Angażował swoją energię nie tylko w wielkie akcje i rozwiązania - było w Nim miejsce dla indywidualnych ludzi.

Różnie nam się układało. Nasze spotkania - najczęściej przy okazji uroczystości, konferencji - obfitowały w dyskusje, czasem przepychanki słowne. Nie był ideałem, ale w człowieku musi być miejsce na słabe momenty. Na pewno znacznie więcej było dobrych chwil. Był cholerykiem. Złościł się, ale szybko umiał ponownie otworzyć ramiona.

Wiele zawdzięczam jego ideom, pomysłom, ale i tym bezpośrednim rozmowom.

Dziękuję Ci, Marku.


Mirosława Olszewska, pełnomocnik zarządu województwa opolskiego ds. przeciwdziałania narkomanii