Indonezyjski purpurat, kard. Malcolm Ranjith domaga się surowego ukarania handlarzy narkotyków, którzy kontynuują swą działalność również z więzienia.
Indonezyjski purpurat, kard. Malcolm Ranjith domaga się surowego ukarania handlarzy narkotyków, którzy kontynuują swą działalność również z więzienia. Zastrzega jednak, że kara śmierci jest ostatnim rozwiązaniem.
– Papież Franciszek nie akceptuje kary śmierci i takie jest też moje niezmienne stanowisko. Nie opowiadam się za powszechnym powrotem do kary głównej, która jeśli już, to powinna być ostatnim rozwiązaniem – uważa kard. Malcolm Ranjith. W ten sposób arcybiskup indonezyjskiej stolicy doprecyzował swoje stanowisko. Wcześniej domagał się on bowiem surowych kar dla handlarzy narkotyków, którzy kontynuują swą zbrodniczą działalność również z więzienia.
– Tacy ludzie, którzy kpią sobie z prawa i porządku, nie mogą być bezkarni. Nasza młodzież jest zbyt cenna, by poświęcać ją na ołtarzu filozoficznej sofistyki – podkreśla kard. Ranjith. Wspomniał on w tym kontekście o bólu wielu rodziców, którzy opowiadają kapłanom o tragedii, jaka spotkała ich dzieci i rodziny na skutek narkotyków. Jego archidiecezja organizowała już w tej sprawie marsze protestacyjne. Kard. Ranjith podkreśla zatem, że ani nie opowiada się za bezwarunkowym przywróceniem kary śmierci, ani nie chce zamykać oczu na to co się dzieję. – Czyż mamy jak Piłat umyć ręce i czekać aż zniszczą nam dzieci? – pyta indonezyjski hierarcha.
Za Katechizmem przypomina on zarazem, że tradycja Kościoła nie wyklucza kary śmierci, jeśli jest ona jedyną formą ochrony ludzkiego życia. Podkreśla zarazem, że chrześcijańska wiara bardzo surowo obchodzi się z tymi, którzy krzywdzą dzieci. Kard. Ranjith powołuje się na słowa samego Jezusa, który mówi, że temu, kto jest powodem grzechu dla najmniejszych, lepiej by było, „gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze”.
Stabilne acz chaotyczne. Siedzimy u kumpla jakieś 40 km od mojego miejsca zamieszkania. W głowie - spokój, lekki stresik spowodowany "obcymi" osobami. Towarzystwo - Grupka najbliższych mi osób, w tym moja dziewczyna :) Mamy do dyspozycji 2 pokoje, w których dzieją się równolegle 2 imprezy - U nas - ludzie w wieku 18+, drugi pokój, dzieciaki 12-16 lat.
Sam sylwester odbył się stosunkowo blisko mojego miejsca zamieszkania - jakieś 30 minutek PKS'em więc nie wynikały z tego żadne komplikacje :)
Razem ze mną Kartoniki jedli:
Indianer - I, Monika - M, Ola - O, Jaskier - J, Pachomia - P, oraz Martyna - M
>16:00 - 17:30 - jeszcze w domu
Nastawienie bardzo pozytywne, chęć odbicia się od codziennej rutyny. Mieszkanie puste do wieczora.
Mimo obecnie panującej pogody dzień był dość ładny, mama oświadczyła że wraz z siostrą jedzie do babci więc postanowiłem się nie nudzić i oddałem się pożądaniu.
Kiedy około godziny 13:30 w mieszkaniu zostałem tylko ja i mój mały piesek sięgnąłem do prawej kieszeni swojej kurtki, z której wyciągnąłem dwa opakowania Tussidexu.
Wszystko w domowym zaciszu, posprzątane, brak obowiązków na głowie i spraw do nagłego rozwiązania - chwila dla siebie.
Tak.. dziwnie to opisywać, coś na co brakuje słów. Dzień po znacznie mniej się pamięta, efekt pierwszy raz w zyciu powaliły, coś kompletnie niespodziewanego, innego, abstrakcyjnego. Postaram się podjąć wyzwania i skrobnąć co nie co, dzieląc się doświadczeniem. Lat 24, delikatne oderwane dwa drobne kawałeczki od zbitej trojki g. Wszystko w domowym zaciszu, posprzątane, brak obowiązków na głowie i spraw do nagłego rozwiazania - chwila dla siebie. Czas jest względny, nie będę go tutaj podawał, ale będzie się pojawiał dośc intuicyjnie, w słowach.
