TALK - Rozmowy [H]

[Amaterasu]

Masz w dużym stopniu rację i mam często wątpliwości, gdzie zaczyna a gdzie kończy się właściwa ingerencja. Mimo to, ewolucja doszła do momentu, gdzie nie rozwiniemy się dalej, jeśli nie podejmiemy świadomego wysiłku; zwłaszcza, że wiele właściwych działań bywa po prostu odkręcaniem konsekwencji już zaszłej ingerencji ze strony człowieka - jak choćby wielu przykrych następstw tworzenia społeczeństw. Naturalnie człowiek żyje w grupach, gdzie musi dostosować się do pewnych reguł i wnieść jakąś wartość; na przykład u niektórych prymitywnych ludów słabi mężczyźni przejmują role bardziej kobiecie i dzięki temu wszystko trzyma się jako tako kupy.

Weź też pod uwagę to, że o ile faktycznie tylko bóg zna prawdziwie optymalny bieg wydarzeń, to są jednostki bardziej i mniej świadome - bliżej tego poznania i dalej. Im bardziej zaawansowana jednostka, tym większy wpływ powinna mieć na bieg rzeczywistości; jeśli damy wszystkim równe prawa wpływania na nią - stoczymy się w dół. Nie zapominaj, że również ludzie ingerujący w wiele praw są częścią tej boskiej nauki.

Oczywiście, najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby wyjątkowo silne i świadome osoby wpływały na mniej rozwinięte, podnosząc ich świadomość, ale to jeszcze nie ten czas, żeby było to codzienną praktyką, dlatego czasem poświęcenia są konieczne.

Co do części bardziej duchowej, z moich doświadczeń wygląda to mniej więcej tak: trzeba wpierw podzielić, żeby zjednoczyć. Objęcie sobą niższej świadomości i przekonwertowanie jej na bardziej "miłujący" tor, wymaga znacznej różnicy sił - wpierw trzeba się czasem dla wzmocnienia odizolować od negatywnego wpływu, żeby zmierzyć się z nim później i stopić w harmonijną jedność. Krok po kroku, każde wyzwanie ma swój czas.

Podsumowując: nabroiliśmy tyle, że niektóre rzeczy moim zdaniem trzeba odkręcać czasami w dość radykalny sposób. Oczywiście nic nie jest czarno-białe, sztywnych reguł być nie powinno, ale nie można mylić litości ze współczuciem.

Współczucie jest zupełnie czym innym, niż litość. Litowanie się jest egoistyczne("och, tak dobrze rozumiem, co przechodzisz... chodź, pocierpimy razem" - kuszące, ale nie kończy się dobrze). Współczucie jest bezlitosne ale pełne prawdziwej miłości, która czasem musi połamać słabe gałęzie, żeby ocalić drzewo; nie cacka się z chorymi gałęziami(metafora np. myśli i uczuć), tylko ścina je bez litości(popełniłeś błąd - poniesiesz konsekwencje, bo inaczej się nie nauczysz). Prawdziwe współczucie poświęca(/się) w imię miłości. Nie znaczy to, że jest ono oschłe czy bez uczuć, ale nie głaszcze po głowie tam, gdzie należy się klaps w pupę.

Ostatecznie - nie wiem, czy żałowałbym dokonanej decyzji, czy nie, ale jeśli tak, to być może właśnie byłaby to dla mnie ogromna nauka na temat granicy odpowiedniej ingerencji. Biorąc pod uwagę to, że mam mocne postanowienie wciąż rozwijać świadomość, wydaje mi się, że korzyści ostatecznie przewyższyłyby potencjalne szkody. A może nie. Tak czy siak, po coś posiadamy te ciała i umysły, więc każdy w jakimś stopniu musi ingerować w rzeczywistość; i jestem przekonany, że każdy ma inną optymalną granicę tej ingerencji.