Otóż kiedyś zdiagnozowano u mnie schizofrenię, brałem neuroleptyki parę lat. Od dwóch lat jestem czysty, to znaczy zero alkoholu, czy używek, a także nie biorę już "leków" neuroleptycznych. Nie mam żadnych objawów chorobowych. Interesuje się wsparciem moich funkcji kognitywnych (które są na ok poziomie, nie jest tak, że czuję tutaj duży deficyt). Popracowałbym nad większą pewnością siebie (takim szybkim działaniem, bardziej spontanicznym po prostu), motywacją i koncentracją na wytyczonym celu. Jakie preparaty nootropowe, czy nootropowopodobne mi polecicie? Zaznaczam, że nie interesują mnie takie eksperymentalne, czy zbyt inwazyjne, czy z dużymi skutkami ubocznymi, czy takie, po których jest zjazd. Najbardziej takie, których efekty mogą po prostu pozostać, chodź wiem, że to nie łatwe. Jeśli chodzi o natural, to stosowałem brahmi, ashwagandha, gotu kola, lecytyna, miłorząb, i dużo innych.

Wkurwiłem się, bo poznałem fajną dziewczynę na Badoo dogadujemy się i w ogóle, mówiłem jej o mojej schizofreni, której nie omieszkała się powiedzieć psychologowi i odradził jej kontakt ze mną jako chłopak dziewczyna jedynie jako koledzy, wkurwiłem się strasznie, bo od ponad roku jestem w remisji i nie słyszę żadnych głosów i leki jem regularnie.

Xanvix duzo tego kwasu jadłeś? Jak teraz z objawami? Jak długo już to trwa? Pytam bo mam podobny problem..

ja jestem schizofrenikiem od roku czasu, pierwszy raz zachorowałem w wakację 2023, pojawił się epizod psychotyczny i miałem przechlapane, wszystko się powoli układało aż w końcu przyszła schizofrenia, po raz pierwszy usłyszałem w ciele głos nieznajomego mężczyzny który mówił że czeka pod moim blokiem i chcę mnie zabić, potem było więcej objawów wytwórczych, gdy zaczęły się zaczynać się gorsze objawy typu, brak motywacji do nauki, życia, po epizodzie psychotycznym zachorowałem na depresję poschizofreniczną która trwała 3 miesiące dzień w dzień łapałem różne doły i nie dało się z tego wyjść, aż w końcu trafiłem do szpitala psychiatrycznego gdy próbowałem zabić ojca nożem i wyskoczyć z 12 piętra, leżałem tam 25 dni, aż w końcu postawili mi diagnozę schizofrenii paranoidalnej, teraz chodzę do psychiatry i wypisali mi Ranofren 10mg na rano i wieczorem, kiedyś brałem rispolept i sertraline krka ale te leki były nie ciekawe

Jak radzicie sobie z chorobą oprócz zażywania leków na schizofrenię?
Ja totalnie sobie nie radzę i dostaję już na głowę sama ze sobą.

Przy odpisywaniu poddałem się ale coś udało mi się sklecić z swoich wypocin.

Czuję się tak źle że zaczynam rozważać kolejną próbę odłożenia leków. Anhedonia, trudności z .nawiązaniem kontaktu, jeśli o to drugie idzie to nawet się nie odzywam już do lekarza jak idę po receptę i widzę że jej taki stan rzeczy odpowiada. Co jeszcze? Prokrastynacja u mnie jest tak duża że mało kiedy jestem w stanie siebie zmusić do umycia zębów przed snem. Ogólnie to żyję w brudzie i smrodzie, a ogród wygląda gorzej niż łąka. Chyba jakieś zboże mi na nim rośnie...

W desperacji próbowałem zamienić olanzapinę arypirazolem z nadzieją że będę mógł się ruszyć. Niestety lek był przeterminowany i czwartego dnia dość poważnie się nim zatrułem. Czekam na kolejną wizytę u lekarza podczas której będę miał trudności z mówieniem :/

Pocieszam się tym że zawsze mogło być gorzej i powinienem się cieszyć tym co mam.

Tak, ciężko to wszystko sklasyfikować. Multum objawów, interpretacji medycznych, własnego nadawania znaczenia.
I pytania czy za chorobę można uznać odmianę od przyjętej normy czy tylko stan, który przeszkadza w funkcjonowaniu.
Ale nie chcę frazesować.
Polecam generalnie medytację - zacząć od 10 min., roszerzać z czasem, obserwować. Mogę doradzić, jak zacząć, jak to robić.
Jest szeroko rozpowszechniony błędny pogląd na jej temat - że to pozbywanie się myśli, walka z nimi, ale dla mnie to ich obserwacja i dystansowanie.
<Na codzień idziesz chodnikiem wraz z pochodem myśli, medytując odłączasz się, stajesz z boku i przyglądasz się im>.
Często zaburzenia wynikają z dyskomfortu przebywania z samym sobą, z tym co pojawia się w głowie, z uznawaniem tego wszystkiego za 1:1 siebie.
Medytując, można spełnić dwa cele - 1) uświadomić siebie jako egzystencję rezydującą w obrębie umysłu i nauczyć się decydować, co jest zgodne z Ja, a co jest wytworzone przez rozregulowany używkami umysł, normy kulturowe, wzorce wyniesione ze szkoły, kościoła, społeczeństwa itp. i tym samym co jest niechciane oraz 2) przyglądając się myślom, po pozbyciu strachu, wstydu, poczucia winy, dojść do ich przyczyn i u źrodła je neutralizować. Jednak leki to zawsze neutralizacja skutków, "zaleczenie", a wyleczenie to eliminacja przyczyn.
Mi umiejętność medytacji uratowała życie. Nie dodaję tu nawet żadnej duchowej otoczki, chodzi mi o czystą metodę pracy mentalnej.
Jeżeli chodzi o psychodeliki: mi jako osobie przez wiele lat balansującej na granicy paranoi i psychozy, obecnie w tendencji spadkowej, pomagały lepiej zrozumieć siebie i przypomnieć cechy, które uśpiły się w trakcie zaburzonych lat. Ale właśnie umiejętność medytacji umożliwiła mi pracę pod ich wpływem, bo potrafię prowadzić swoje wnętrze jak terapeuta. Ze wsparciem, bez nienawiści i wyrzutów, cokolwiek by się nie pojawiło, a przy zalążkach bad tripa zamiast doprowadzać do eskalacji, bo biorę coś za bardzo do siebie, to wracam do punktu początkowego.
Kiedyś natrafiłem na info, że potencjał informatyczny mózgu umożliwia funkcjonowanie około 100 tys. myśli na raz w podświadomości w danym momencie (coś jak RAM;P, gdzie pewnie 80% z nich to quasimyśli, bardziej informacje, jak ma pracować organizm - regulacja pracy organów itp.), a w świadomości ok. 80 myśli. Dlatego uporządkowanie syfu wymaga metody, czasu i determinacji. Najlepiej małymi krokami. Zdrowieje się dla siebie, więc to przede wszystkim zaburzonemu/choremu ma zależeć na tym. Sam potrafiłem leżeć w wyrze tygodniami. Dlatego małe zmiany, krok po kroku. Nie chcę udzielać chujowych rad typu: <weź się w garść>, ale nawyki i mechanizmy też się nie zmienią same. Różne substancje sprawić wrażenie, iż tobół na plecach jest trochę lżejszy, ale bez pracy to będzie tylko wrażenie.
Mi ruch też pomógł - począwszy tylko od spaceru, przez jazdę na rowerze, potem jogę, a ostatnio siłownię.
Wydaje mi się też, że jest jakaś korelacja między "motywem przewodnim" psychoz i paranoi, a rodzicami, tudzież osobami wychowującymi. Wnoszę po relacjach schizofreników. Czasami zmiana środowiska (w miarę możliwości) może pomóc. Ale też musi być w tym wrodzona podatność, bo nie wszystkie dzieci tych samych rodziców chorują/są zaburzone.
Mam też wrażenie, że "objawy pozytywne" nie są tylko bezsensownym bełkotem czy niechcianym obrazem, jak przyjmują psychiatrzy, ale wyrażają niewyrażone (pewnie lęki, pragnienia), które nie mogą znaleźć ujścia i jest w tym sens, a może klucz do zagadki. Wnoszę po powtarzalności. Dlatego jeszcze raz medytacja, bo wtedy można patrzeć na te objawy bardziej neutralnie, analitycznie.
Jeszcze odnośnie psychodelików: w Holandii są prowadzone terapie w ośrodkach, gdzie pod wpływem LSD lub grzybów dokonuje się regresji i psychoanalizy. Szuka przyczyn, zamiast zaleczać skutki zjebanymi neuroleptykami. ps. Nigdy więcej lurazydonu, nigdy takiego bólu nie czułem. Syn znajomej za taką terapię płacił 25 koła euro.
Ale neuroleptyki to też czasami ostateczne rozwiązanie, które ułatwia funkcjonowanie komuś, kto by przebywał cały czas w psychozie. Nie demonizuję ich całkowicie.
Powodzenia