apropo wszechobecnej depresji, ostatnio mnie tak naszło:

Może ta cała epidemia "depresji" wśród w miarę młodych ludzi (głównie mam tutaj na myśli całą klasę średnią i w górę, bardziej jest to chyba widoczne na zachodzie niż u nas) wynika z tego, że paradoksalnie nie mają jakiś wielkich problemów.
Wojny nie ma, głodu nie ma, największym życiowym problemem jest wybór dobrego laptopa/samochodu/studiów, itd. A wydaje mi się, że bez kontrastu ciężko jest docenić to co się ma. Tak jak czas wolny docenia się dlatego, że większość czasu spędza się zapierdalając w robocie, a pieniądze docenia się dopiero wtedy, kiedy przyszło nam na nie ciężko zapracować, tak samo stabilna sytuacja socjoekonomiczna może być doceniona dopiero kiedy jej zabraknie. Jeśli od dziecka żyję w jako takim dobrobycie to ciężko będzie mi zauważyć, że tak naprawdę mam zajebiste życie - to wszystko będzie dla mnie kompletnie normalne, "mdłe" i płytkie. A z tego to już tylko krok do depresji, bo nic nie doceniam => nic mnie nie cieszy w życiu => depresja.

To tylko taka teoria, raczej nieodnosząca się do wszystkich, chociaż myślę, że dla pewnej części ludzi może być sensowna.

Był francuski dokument nt. leków psychotropowych i sugerowano w nim, że ich największe spożycie jest w regionach najbiedniejszych. Poza tym jako przyczynę depresji podawano wyścig szczurów, chęć sprostaniu wymogom otoczenia itd. Więc jeszcze coś innego.