Ja miałem bardzo podobnie (chociaż wiekszość moich tripów była pozytywna), tylko że zamiast mefedronu pojawiła się kodeina, czyli zamiast euforii był błogostan. I teraz tak samo to odbieram - strasznie nienaturalny stan, który z czasem rozwalił mi psychikę doszczętnie (stałem się typowym ćpunem-egoistą), a wcześniej było już tak zajebiście. Ale życie to wzloty i upadki. Wierzę, że jeszcze kiedyś się ogarnę i znowu będę pokonywać problemy z uśmiechem na twarzy, a nie uciekać przed nimi.
Moim zdaniem wyolbrzymiają i jeżeli szybko czegoś z tym nie zrobimy, nie przepracujemy tego na trzeźwo, tylko wpadniemy w błędne koło, to te rozkminy zaczną nas przerastać i będzie jeszcze gorzej. Skoro na trzeźwo podchodzisz z dystansem do potknięć to znaczy, że psychodeliki Ci nie służą, bo ciągłe wkręty i analizowanie każdej sytuacji może naprawdę doprowadzić do obłędu. Tripowanie raz na rok i skuteczne wprowadzanie zmian w codziennym życiu, bez pomocy substancji, faktycznie daje dużo dobrego, ale jeżeli wpadnie się w schematy i tripowanie staje się zwykłym ćpaniem, w dodatku schizującym, to już jest nieciekawie.

@Ijudet, wiem co muszę robić z sajko czy bez, i robię to, właśnie o to chodzi, że obiektywnie patrząc z moim życiem i samopoczuciem jest coraz lepiej (żeby nie było, nie wmawiam sobie, że 'dobrze jest jak jest' tylko - lepiej śpię, już się nie przeziębiam co dwa tygodnie, nie pasożytuję na rodzince bo pracuję, nie kłócę się już tak często z bliskimi itp.) W swoim tempie składam życie do kupy po kilku latach użalania się nad sobą i ćpania wszystkiego jak leci. To nie jest tak, że wrzucam jakiś psychodelik i płaczę jak to nic mi w życiu nie wychodzi, tylko przypominam sobie - tego nie zrobiłam, a miałam zrobić, spóźniłam się na zajęcia, powiedziałam coś głupiego - to irytujące i nie jestem pewna, czy odtwarzanie na pętli drobnych potknięć faktycznie w czymś pomaga. Nie da się w ogóle w życiu nie popełniać błędów.
Jak ćpam raz na jakiś czas to te myśli się nie pojawiają, więc jak pisze kfs - może czas się na jakiś czas pożegnać z sajko. Ale łatwe to nie będzie - wbrew temu co duża część ludzi tutaj myśli - od tripowania można się mocno uzależnić :-)

Moim zdaniem psychodeliki mogą pomóc (nie muszą, większości ludzi nic nie dają) tylko stosowane w dużych odstępach czasu, inaczej stają się narkotykiem jak wszystko inne, wtedy też uzależniają. Większy potencjał daję dysocjantom, jednak w nie jeszcze łatwiej się wrąbać. Mówi się, że dawka jest trucizną, a czy ktoś określił jakie dawki zatruwają umysł?

@Son moze to po prostu idealizm, w takim razie witaj w gronie tych, którym szczescie niepisane, zawsze jest cos co mozna poprawic. Jesli to to, to tez zawsze bedziesz tak sie czuc po sajko. No chyba, ze s&s bedzie akurat na tyle ciekawy, ze po prostu nie zaczniesz sie zastanawiac :3

Wątpię, biorę od siedmiu lat i to się z roku na rok zmienia :-D

Pogarsza? U mnie wlasnie tak. Z kanna od jakichs 3 lat.

Życie jest jakie jest, to, nad czym można pracować, to swoje podejście-takie jest moje podejście.
W związku z tym, racjonalnie użytkując substancje psychoaktywne, dziwnie nazwane, bo narkotykami zgłębiłam różne stany psychiczne, a przypadkowo wrzucając za-dużą dawkę psychodelika miałam trip, w którym objawiło mi się wiele pięknych rzeczy. Ze względu na to, że była to substancja obarczona bl-wejście było jak umieranie, uczucie gorsze, niż najgorsza grypa i gorsze, niż najgorsze strucie. Każdy oddech był cierpieniem, czułam, jak by przygniotła mnie góra. Walczyłam z tymi wrażeniami, a gdy doszłam do kresu walki-położyłam się, żeby umrzeć, bo moja walka była skończona. Wtedy przed oczami zobaczyłam siebie, w świecie. Wizje symbolicznie przedstawiały to, że byłam zamknięta na świat, bo bałam się, że za tą skorupką nieczułości którą sobie ochronnie wytworzyłam-jest strasznie. Gdy sobie to uświadomiłam-czułam jak bym rozpadła się na cały wszechświat, jak bym otworzyła się na świat, zharmonizowała, ujednoliciła z nim i poznała dobro, w tym dobro kochającego świata, absolut, z którego wszystko się wywodzi i do którego wraca. To było coś, jak sen o dobrym łonie i wyjście na świat.
Może mieć to jakiś związek z tym, że podczas porodu były duże komplikacje. Na jednym z tripów dowiedziałam sie, że rodząc się miałam wodę w płucach, ogólnie nie było dobrze.
Tak czy owak-to przeżycie jest znacznikiem milowym w moim życiu. Po tym zeszłam sama sobie z drogi i dałam sobie prawo żyć. Żyć jak każdy, tak żyć, jak ptaki w drzewach sławią śpiewem chwałę pana. Dodatkowo wtedy poznałam, empirycznie, totalnie, co to jest dobro. Czym jest dobro. I to, że dobro różni się od zła, i to, że szkodzić nie warto.
I że lęk jest złym nauczycielem. Warto przez życie iść z podniesioną głową i patrzeć naprzód. Nie ma się co w życiu bać. Największym zagrożeniem jest nieświadomość, świadomość rozwiewa mroki psychiki i okazuje się, że tak naprawdę, to wszystko jest w porządku. I że nie jest się złym człowiekiem, którego serce jest skażone złem.

Zaznaczam, że wszelkie odczucia związane z użytkowaniem psychodelikow są wysoce abstrakcyjne i subiektywne, w związku z tym to jest tylko moja historia. Nie mówię, że tak na świecie jest, i że taki świat jest. To były moje wrażenia.

Dużo mi to pomogło, dało odwagę by być sobą i pewność siebie. Wiem, że mogę na sobie polegać, być dla siebie dobrym oparciem. Doświadczenie umierania-dosłownie zdychanie, przejście w świat wizji, w których przy otwartych oczach widziałam inne przestrzenie, doświadczenie pobytu w zaświatach- były dla mnie bardzo pouczające i budujące, odkryłam pokłady wewnętrznej siły, o której nie wiedziałam i przekonałam się o tym, że nie jestem zła, wewnętrznie zła, wyklęta.


Ale-by nie było tak cukierkowo-doświadczenie było tak silne, że długie dni dochodziłam do siebie, czułam się, jak bym miała w głowie wielkie przeorane wyrobisko. Zrozumienie doświadczeń i przemyślenia nad nimi są budujące. Trip-wrażenie znika, pyk i nie ma. A jak człowiek powyciąga wnioski, bywa, że się przydają.

A co do oczyszczenia przed braniem psychodelików-osobiście polecam. Czy da się? Tak, da się.
W dzień tripu nie jem ciężkiego żarcia, dzień przed nie baluję. Jestem wyspana, zadowolona, czuję, że jestem w harmonii ze sobą.
Mięcha ogólnie nie jem, przerobionego jedzenia z fabryk też, ale- przed tripem warto oczyścić choć trochę ciało, bo toksyny podnoszą poziom odczuwanego stresu. I umysł to maszynka zależna od używanego paliwa.
Nie bez powodu praktykujacym różne sztuki mentalne zaleca się lekką dietę, wyciszenie, unikanie 'jazd', unikanie pomieszanego towarzystwa, niegonienie za światowymi sprawami. Warto na to zważyć. Nie mówię, że branie dragów=duchowość. Mam na myśli to, że zręczne środki mające przygotować ciało i ducha do zgłębienia z uwagą i koncentracją wewnętrznych wrażeń są dobrymi i sprawdzonymi środkami, o szerokim zastosowaniu. Proste plecy, głęboki spokojny oddech...


Ale-zaznaczam- nie mówię, ze bez narkotyków nie da się do tego dojść. Bo jak widzicie- tu są proste zwykłe wnioski, oczywiste rzeczy. Tak to jest, że wiedza ukryta to nie czarny krwawy okultyzm, tylko wiedza która jest często na samym wierzchu, a ukryta przed okiem. Nie ufam ludziom, którym siódmy astral się zwala na głowę.

Jak najbardziej WYZWOLI! Tylko musimy nauczyć się z tego korzystać, a nie w kółko wmawiać sobie, że "tu jak byłem naćpany to było zajebiście, ale to nie jest rzeczywistość, bo na trzeźwo ona jest taka i taka".
Trzeba sobie uzmysłowić, że RZECZYWISTOŚĆ obiektywna jako taka nie istnieję i że zarówno jak jesteś naćpany czy też nie jest to RZECZYWISTOŚĆ! Nie ma wtedy tego całego błędnego koła "kiedy wróciłem do rzeczywistości..." z którego biorą się wszelkie paranoje, NIE! Uzmysłów sobie wreszcie, że ZARÓWNO TO JAK I TAMTO TO RZECZYWISTOŚĆ!!!
Nic innego nie istnieję! Tylko RZECZYWISTOŚĆ!

Polecam książkę "TRUE HALLUCINATIONS" Terenca McKenny. Bodajże, ukazała się na rynku polskim nakładem Okultury...ale nie jestem pewien :scared:

dzieki dragom zaczalem wychodzic do ludzi :D

tak znalazlem dziewczynd dziekí pvp i przez to samo ja stracilem
urzadzilismy kanciape po pvp. Normalnie bym nie mial pomysloz co gdzie dać.

I mnostwo drobnostek nie wartych uwagi.