Bertie pisze:

Parę słów wstępu. Jestem studentem drugiego roku w trakcie sesji. Moja psyche znowu nie wytrzymała i rozsypałem się. Znowu bo miałem już tak 4 lata temu. Warto wspomnieć, że nie brałem do tamtego czasu żadnych używek, poza sporadycznym paleniu mj i alko. Wtedy jeszcze nie wiedzieli co mi jest bo głównie narzekałem na okropny ból głowy, leżałem całymi dniami w łóżku i nie chciałem chodzić do szkoły, ani z nikim się spotykać. Czułem lęk przed chyba wszystkim oczywiście nikomu o tym nie mówiąc. Nie wierzyłem wtedy w coś takiego jak depresja, uważałem to za stek bzdur, coś wyimaginowanego co pozwalało ludziom oderwać się od codziennych obowiązków wmawiając sobie właśnie depresję. Zaczęło się jeżdżenie po lekarzach prześwietlenia głowy, aż w końcu trafiłem do pewnego neurologa, właśnie z owym prześwietleniem, doktor popatrzył na mnie, stwierdził ze fizycznie z głową wszystko ok, zadał kilka pytań, pomacał po karku, miałem strasznie napięte mięśnie, które z tego co pamiętam odpowiadały w jakimś stopniu za stres. Po krótkiej rozmowie dostałem fluoksetynę 20mg i alprazolam 1mg SR oba raz dziennie, alprazolam 0,25mg rano i po południu, oraz 1mg który miał być używany tylko w sytuacjach kryzysowych. Kuracja trwała jakieś dwa miesiące. Pokochałem wtedy xanax, życie stało się nareszcie proste, przestałem odczuwać lęk przed wyjściem z domu, ludźmi, niesprostaniem swoich lub czyiś oczekiwań. Nie wiem w jakim stopniu pomogła mi fluoksetyna, ale po odstawieniu xanaxu pozbierałem się do kupy w niecałe dwa tygodnie. Miałem odstawiać go stopniowo zastępując hydroksyzyną, ale nie spodobała mi się. Powodowała u mnie tylko senność, mogłem spać całymi dniami i nocami, więc odpuściłem sobie zamianę alprazolamu na hydroksyzynę. W tydzień zszedłem z 1mg xanaxu do zera, a drugi tydzień próbowałem się pozbierać i oczywiście udało się. Dwa tygodnie od odstawienia xanaxu wróciłem do żywych. Prozac wtedy też odrzuciłem.
Zdałem dobrze maturę, dostałem się na dobre, aczkolwiek wymagające studia. Pierwszy rok jakoś przebrnąłem. Miałem straszne problemy z zabraniem się do nauki. Im więcej musiałem zrobić tym bardziej wprowadzałem się w taki nijaki stan, kładłem się na łóżko i nie robiłem nic. Czułem lęk przed tym, że mi się nie uda. Sięgnąłem więc po etylofenidat. Z odpowiednią suplementacją i etizolamem co jakiś czas, dałem sobie radę. Tak zdałem pierwszy i drugi semestr. Zostawiałem wszystko na ostatnią chwilę więc nadrabiania miałem strasznie dużo.
Przyszedł semestr trzeci, zrozumiałem, że tak dalej być nie może, żeby co sesje ładować w siebie coraz większe ilości narko, żeby tylko zaliczyć. Oczywiście brałem tylko w czasie sesji i służyło mi to tylko do nauki ilości na tyle małe, aby się nie uzależnić.
No i rozsypałem się znowu strach przed tym, że mogę nie przejść na kolejny semestr, kilka innych stresowych sytuacji w krótkim czasie i bum stałem się warzywkiem. Bezpiecznie czułem się tylko w swoim łóżku. Mimo zbliżającej się sesji nie robiłem nic. Czułem i nadal czuję lęk przed nie wiadomo czym.
Udałem się do lekarza, opowiedziałem o tym co mi się dzieje i znowu dostałem fluoksetynę 20mg dziennie oraz 1mg alprazolamu SR. Później wyprosiłem jeszcze o zwykły xanax 1mg, bo ten o zwolnionym wchłanianiu sprawił tylko to, że mój stan psychiczny ustabilizował się, ale nie poprawiał, czyli dalej cały dzień w łóżku i brak ochoty na kontakt z ludźmi. Teraz biore 0,5-1mg dziennie alprazolamu zwykłego i 1mg SR i jako tako funkcjonuje.
Dzisiaj mija 11 dzień na kuracji, pierwsze trzy dni były ok, dobry humor, chęc do robienia czegoś. Obecnie znowu leżę i nie robię nic, jak muszę gdzieś wyjść to biorę zwykły xanax wychodzę i jest dobrze, inaczej nie daje rady, boje się kontaktu z ludźmi, wyjścia z domu, albo odczuwam straszną niechęć do tego.
Tak się teraz zastanawiam czy moje lenistwo i brak motywacji to nie jest stres wywołany tym, że może mi się nie udać? Biorąc alpre po chwili wstaje i robię to co powinienem.
Przepraszam za tak długi wątek, po alprze czasem jestem dość wylewny, a nie mam z kim się tym podzielić.