EdwardZnienacka pisze:

Już chyba nie ma szans znaleźc amanity, hm ?

Krwawa Dłoń Ulsteru pisze:

Czerwone kapelusze mają moc i są dość smaczne. Jakby ktoś nie wpadł, to polecam dopalić na peaku.

pokolenie Ł.K. pisze:

?

Krwawa Dłoń Ulsteru pisze:

A tak na poważnie, czym charakteryzuje się mocne muchomorowe doświadczenie (poza niemożnością dopalenia)?

pokolenie Ł.K. pisze:

To co się działo później pamiętam, jak na takiej intensywności doświadczenia zadziwiająco dobrze, problem tylko nieco z chronologią zdarzeń co można wytłumaczyć tym, że czas przestał istnieć (znaczy obywałem się bez niego, ale o tym trochę później).

A więc psychodeliczny rollerkoster, albo to, co ktoś na erowidzie określił jako "loop", choć moje określenie wydaje się trafniejsze bo ostatecznie to nie było zwyczajne zapętlenie, tylko środek lokomocji i droga jednocześnie. Zupełnie bez ostrzeżenia, nagle, wszystkie zmysły zaczęły odbierać tylko szum a ja zostałem wrzucony w coś co wyglądało jak właśnie rolerkoster zrobiony z tego, co widać na ekranie nie łapiącego sygnału telewizora. Wrażenie, że teraz to już tak będzie, zwyczajnie - skończyła się projekcja świata. I te fale/spadanie i bycie wynoszonym, największa mieszanka euforii i cierpienia następujących cyklicznie, jakiej zdarzyło mi się doświadczyć, wznoszenie się ku świadomości, wolności i euforii, szczyt fali - punkt przeczucia tego co się zaraz stanie-i spadanie nie w nieświadomość, która byłaby błogosławieństwem, ale w znużenie, grozę i udręczenie. Jak ktoś czytywał Castanedę - tak właśnie mógłbym wyobrazić sobie zmierzanie do dzioba Orła - każda myśl czy uczucie, którego próbowałem się uchwycić po prostu wypadała mi i wpadała w niosący mnie percepcyjny szum, a jednocześnie wciąż robiłem coś - przebywając na tym euforycznym, wznoszącym brzegu fali gorączkowo upraszczałem wszystko - siebie, kiedy znajdowałem się znowu w tym miejscu, okazywało się, że jest ukryta opcja-coś z tego co zdążyłem zrobić było łatwiej dostępne, nie musiałem zaczynać wszystkiego od początku. Pytania i odpowiedzi, ale to ciągle za dużo, nagle pierdut - "jakie jest najważniejsze pytanie?". Może teraz to i głupie, ale chodziło o to, co pozwoliło mi wysiąść - pytanie, które jest odpowiedzią-"jakie jest najważniejsze pytanie?".
Myślę o tym teraz i wydaje mi się takie sobie, najwyżej sprytne ,bo myślę i jest to tylko jedna z rzeczy w mojej głowie. Wtedy była jedyną. Momentalnie wszystko zatrzymało się i wysiadłem. Ale bynajmniej nie tutaj.

Bo oto moi drodzy okazało się, że jestem językiem. Nie w sensie anatomicznym, tylko lingwistycznym, w znaczeniu relacji między ludźmi i rzeczami, które sobie w swoim czasie (pozaczasie) tworzyłem jako środowisko aby się rozwijać. A muchomor jak zapewne się domyślacie był furtką jakiej nie omieszkałem sobie pozostawić aby przypomnieć sobie swoją naturę. Doprawdy, bycie Bogiem o czym przez chwilę pomyślałem było poniżej moich ambicji i zainteresowań.

Nie mam na myśli ayahuascowego "wszystko jest wszystkim" ani szałwiowych, depersonalizacyjnych lotów. Mówię o personalnym, logicznym, potężnym doświadczeniu intelektualno-wizyjnym. Bycie Językiem nie przeszkadzało mi w pamiętaniu, kim była osoba, która tego dokonała. Stałem sobie na własnych nogach w jakimś czarno-brązowym obszarze, a obok leżało sobie pozwijane w takie jakby rolki moje życie. Wiedziałem, że jestem tu i ono się skończyło, że będę mógł jak zechcę oglądać je i zmieniać. Nie czułem się samotny, czułem raczej ulgę i ciekawość.
Później/wcześniej stałem sobie w podobnym obszarze i rozmawiałem z moim kolegą Krzywym, który był ostatnią osobą która pozostała. Wiedziałem,że kiedy powiem mu to co wiem, wtedy już go nie będzie, czułem wdzięczność dla niego, że kiedy był to był i tyle ciekawych rzeczy się wydarzyło i tyle się nauczyłem. W rękach trzymałem swoją gitarę, co kształtu gitary bynajmniej nie miała, dotykałem po prostu wszystkiego co w rzeczach może być zajebistego, sprężystości, ciężaru, lekkości, szorstkości, wszystkiego. Pomyślałem o mojej gitarze i byłem zachwycony że coś takiego wymyśliłem.
Później/wcześniej widziałem byt i niebyt w postaci dwóch wyłaniających się z czarnego tła żywo-srebrnych monet, które obracały się ku sobie, stając się jedną czarną moneta, która znikała w tle.
Później/wcześniej stwierdziłem, że coś mi przeszkadza i kiedy zlokalizowałem źródło, zachwycony że i to wymyśliłem nahaftowałem sobie na kołdrę.

To co się stało później jest nie do opisania,było natomiast z pewnością najbardziej przerażającą rzeczą jakiej doświadczyłem w życiu.Myślę,że wiem teraz co ludzie mają na myśli opisując pustkę ponieważ to było właśnie to. Było tak,jakby całe moje wcześniejsze życie z wszystkimi i wszystkim było jednym długim snem z którego obudziłem się w pustce w której nic nie istnieje,nigdy nie istniało i nie miało istnieć w przyszłości.Nic nie jest bardziej przerażające i zwichrowane niż umysł nie tylko odcięty od wszystkiego ale także zdający sobie sprawę,że to wszystko nigdy nie istniało,że było tylko marzeniem.Czas wyciagał się tak dalece w przyszłość,że przestawała ona istnieć,przeszłość,teraźniejszość i przyszłość były jednym.Zanosiłem do kogos kogo nie było błagania o śmierć,ale dla samotnego nieśmiertelnego bytu nie było ucieczki

Niezwykle trudno to opisac,ale spróbuję:
Było tak,jakbym wiedział wszystko i nie wiedział niczego w tym samym czasie.Bez przerwy ucząc się w nadziei znalezienia wyjścia,zbliżenia do celu i nagle zdając sobie sprawę,że to wszystko zrobiłem juz wcześniej i wcale nie przyniosło mi powodzenia.Świadomość,że nigdy nie opuszczę tego cyklu blaknącej pamięci i błogiego zapomnienia przezywanego tylko po to aby powtórnie odnaleźć siebie w kolejnej rozdzierającej serce podróży odkrycia i porażki.Od nowa i od nowa,prędzej i prędzej.Każda rotacja tego cyklu była coraz mniejsza i mniejsza,szybsza i szybsza.Teraz to musi się wyjaśnic,zatrzymać,to będzie prawdziwa lekcja dla mnie,wreszcie mogę to ogarnąć.Cykl zaczyna się rozmywać i dotrwałem z pewnością kresu tego wszystkiego.
I nagle BUM! Cykl był częścią cyklu.
Frustracja,zawód,strach,wściekłość.

Mój umysł został pochwycony w pętlę i byłem przekonany,że będę zmuszony myśleć to samo wciąż od nowa przez resztę życia

Mówię o personalnym, logicznym, potężnym doświadczeniu intelektualno-wizyjnym.

Od nowa i od nowa,prędzej i prędzej.Każda rotacja tego cyklu była coraz mniejsza i mniejsza,szybsza i szybsza.

I nagle BUM! Cykl był częścią cyklu.