Psychoterapeuta, który sam odbił się od narkotykowego dna. Historia Roberta Rutkowskiego

Zdarzało mu się wylądować na głodzie, w środku nocy, na Dworcu Centralnym i prosić o pieniądze na narkotyki. Dziś Robert Rutkowski, ekspert w dziedzinie psychoterapii, pomaga innym.

pokolenie Ł.K.

Kategorie

Źródło

Alateja
Katarzyna Szkarpetowska

Odsłony

988

Zdarzało mu się wylądować na głodzie, w środku nocy, na Dworcu Centralnym i prosić o pieniądze na narkotyki. Dziś Robert Rutkowski, ekspert w dziedzinie psychoterapii, pomaga innym.

Robert Rutkowski jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych psychoterapeutów w kraju. Zapraszany do programów telewizyjnych jako ekspert w dziedzinie psychoterapii i rozwoju osobistego. Autor bestsellerowych książek „Pułapki przyjemności” i „Oswoić narkomana” (napisanych w duecie z Ireną A. Stanisławską).

Rozmowy z pacjentami zawsze zaczyna od słowa „dziękuję” (to z jednej strony niewiele, a z drugiej bardzo dużo).

Dziękuję pacjentowi za zaufanie, że zdecydował się obcemu facetowi powierzyć kawałek siebie – i to tę część, która boli – a dopiero później pytam, z jakim problemem przychodzi

– mówi Robert Rutkowski.

Robert Rutkowski: Bardzo doskwierało mi życie

Jako młody chłopak sięgnął po narkotyki. Miał wtedy osiemnaście lat. Nie była to marihuana czy LSD, ale heroina – jeden z najmocniejszych i najszybciej uzależniających narkotyków. Wziął z bezsilności. Z poczucia przytłaczającego niepokoju i wewnętrznej niezgody.

Bardzo doskwierało mi życie. Brakowało mi bezwarunkowej akceptacji mojego ojca, który nie umiał okazać, że jestem dla niego ważny. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego skoro jestem owocem miłości, moja matka i mój ojciec tak się nienawidzą. Żyłem w ciągłym napięciu, między jedną awanturą a drugą

– wspomina.

Narkotyki napięcie redukowały. Czyniły życie znośniejszym. Nie można było nie brać. To znaczy można, ale organizm „domagał się” ich. I to w coraz większych dawkach. Nie do zniesienia stawał się głód psychiczny i fizyczny, obydwa objawiające się potwornym bólem. Najpierw brał, żeby czuć się wyjątkowo; potem brał po to, żeby czuć się normalnie (jeśli w przypadku uzależnienia o normalności można w ogóle mówić).

W głowie tłukła mi się myśl, że muszę coś z tym zrobić, że muszę sobie poprawić nastrój, bo przecież chcę się czuć normalnie. Marzeniem już nie była chęć mistycznego odlotu, tylko pragnienie zwykłej, szarej normalności

– opowiada w książce „Oswoić narkomana”.

Na głodzie, w środku nocy, na Dworcu Centralnym

W tamtym czasie nosił maski. Jego bliscy podejrzewali, że bierze, jednak pewności nie mieli – wyprowadzał ich skrupulatnie w pole, manewrował. Dziś sam zastanawia się, jak udawało mu się tak długo oszukiwać bliskich. „Gdy mówię o tym teraz, z perspektywy trzydziestu paru lat, mam wrażenie, jakbym opowiadał historię obcego człowieka” – przyznaje.

Zdarzało mu się wylądować na głodzie, w środku nocy, na Dworcu Centralnym i prosić o pieniądze na narkotyki, mówiąc, że to na bilet. Zdarzało mu się płukać brudną, zakrwawioną strzykawkę w zardzewiałym hydrancie. Zdarzało mu się ukraść rodzicom pieniądze, a nawet wynieść z domu zbierane przez dziesięciolecia książki. To ostatnie szczególnie leży mu na sercu:

Do tej pory nie potrafię się z tym pogodzić, więc gdy wchodzę do antykwariatu, zostawiam po kilkaset złotych. Jest to dla mnie miejsce, w którym tak naprawdę powinienem uklęknąć i przeprosić za swoje grzechy, bo przez wiele lat, gdy jechałem po towar, najpierw sprzedawałem książki.

Rutkowski: Nie mam poczucia misji, ale jeśli komuś pomogę…

Odtruwał się kilkadziesiąt razy. Szukał czegoś, co trzymałoby go w pionie. Co byłoby motywacją, żeby nie ćpać. Dziś twierdzi, że w procesie wychodzenia z uzależnienia ważną rolę odgrywa budowanie zdrowego poczucia własnej wartości. I że „kryzys wiary, który się przytrafia wszystkim wierzącym, może być śmiertelnym zagrożeniem dla uzależnionego, jeśli zamieniamy narkotyki na religię bez etapu budowania miłości własnej”.

Co jeszcze odgrywa kluczową rolę w wychodzeniu z uzależnienia – nie tylko od narkotyków, ale też każdego innego – uzależnienia od alkoholu, od seksu, od nikotyny, internetu? POKORA.

Jeżeli ktoś mówi mi: „Ten problem mam już przepracowany!”, zawsze go stopuję: „Włącz pokorę!”. Pozamykane drzwi wcale takie być nie muszą. Mogą być nieszczelne

– uważa Rutkowski.

Narkotyki, ciągi alkoholowe, odbijanie na bagna… Od tamtych wydarzeń minęło ponad trzydzieści lat. Mógłby do nich nie wracać – tym bardziej, że dziś jest wziętym, szanowanym psychoterapeutą. Ale spisał je z nadzieją, że komuś pomogą. Być może nawet uratują życie:

Nie mam poczucia misji, żeby ratować całą ludzkość, jednak jeśli choć jeden człowiek zmieni się dzięki mojej historii, to warto. Mnie też kiedyś pomogła czyjaś historia, dzięki której zrozumiałem i poczułem, że zmiana jest możliwa.

Czytaj także: Dziennik umierania, który pokazuje… jak żyć

*Wypowiedzi Roberta Rutkowskiego pochodzą z książki „Oswoić narkomana” (R. Rutkowski, I.A. Stanisławska, wyd. MUZA SA, 2018)

Oceń treść:

Average: 9.3 (4 votes)

Komentarze

Alkoholik emeryt (niezweryfikowany)

Wrocisz wrocisz
Zajawki z NeuroGroove
  • DPT

Przytulny, pełen magii pokój współtowarzysza podróży, przygaszone światło, cisza, spokój a w tle leci album shpongle.

25.10.2007

Cały dzień chodziłem troszkę zdenerwowany, obawiałem się tego, że coś może pójść nie tak, nigdy nie podawałem żadnych substancji, a tym bardziej narkotyków metodą domięśniową, jednak wszystko udało się z nawiązką. Wraz z forumowym kolegą leśnikiem ok. godziny 23, przystąpiliśmy do przygotowań. Sporządzono mieszaninę, 4ml wody do iniekcji z 100mg DPT Hcl, używając grzejnika, żeby troszkę podgrzać wodę, wszystko się ładnie rozpuściło i zostało przefiltrowane przed nabraniem roztworu do strzykawek.

  • Lophophora williamsii (meskalina)






Podsumowanie




Czy trip zmienil mnie? Mysle, ze nie, aczkolwiek przypomnial

mi o sprawach ktore kiedys widzialem, ktore sa wazne, a o ktorych

zapomnialem. Warto jednak o tym wszystkim pamietac. Pozwolil mi

jednak odpowiedziec na rozne pytania, ktore zadawalem sobie do tej

pory, niestety odpowiedzi nie sa wcale przyjemne.




  • Dekstrometorfan

nazwa substancji: DXM


poziom doświadczenia użytkownika: DXM pierwszy raz, poza tym feta, XTC, ganja, #, bieluń, Gałka, tussipect, pseudoefedryna.


dawka, metoda zażycia: 30 tab. Acodinu (450 mg DXM) "doustnie" :D


set & setting: ciekawy efektów


efekty (duchowe jak i rekreacyjne): póki nie wstałem z miejsca zajebiste :D


  • Dekstrometorfan
  • Retrospekcja

Smutek, zamartwianie się na zapas. Własny pokój pozbawiony światła.

Pojechałem do prawie centrum miasta, żeby zrobić znienawidzoną przeze mnie podróż między aptekami. Kiedyś, jak dobrze pamiętam była w tym szczypta jakieś adrenaliny, nie rozumiem, skąd ona się brała, lecz teraz miałem zupełnie inny problem. W mojej głowie od czasu do czasu gra muzyka, której wcześniej nie słyszałem i jest to ciekawe na swój sposób. Czasem natomiast wciąż i naokoło słyszę niezrozumiałe głosy dwóch ludzi, którzy tak jakby, kłócą się ze sobą. Nie rozumiem ani słowa, ale mętlik w głowie nie pomaga w farmaceutycznych zakupach.

randomness