Fachowcy z Weedmaps postanowili sprawdzić potencjał suszu z konopi, który został zamknięty w słoiku jesienią 2012 roku. W międzyczasie wiele zmieniło się w prawodawstwie odnośnie konopi, jednakże wyżej wspomniana marihuana nie opuściła słoika przez niemal 5 lat. Czy straciła swoje właściwości?
Pewnie nie raz znaleźliście gdzieś starego topa, który leżał pod kanapą/za szafą przez nie wiadomo ile czasu. Krążą pogłoski, że taka marihuana traci swój kolor, moc, jak i charakterystyczny zapach. Fachowcy z Weedmaps postanowili sprawdzić potencjał suszu z konopi, który został zamknięty w słoiku jesienią 2012 roku. W międzyczasie wiele zmieniło się w prawodawstwie odnośnie konopi, jednakże wyżej wspomniana marihuana nie opuściła słoika przez niemal 5 lat. Czy straciła swoje właściwości?
Stara marihuana znana jest, jako silny środek nasenny. Kiedy THC przez dłuższy czas wystawione jest na działanie tlenu to przekształca się w CBN – kannabinoid, który pomaga zrelaksować się i spokojnie usnąć. W badanym przypadku topy były przechowywane w szklanym słoju, dlatego też działanie tlenu było minimalne. Marihuana po 5 latach nadal posiadała wysokie stężenie THC (18,83%). Degradacja THC do CBN była zatem znikoma, jednakże wyższa niż średnia obecność CBN (0,6%) sprawiła, że spożycie tego suszu wywoływało relaksujący efekt już po kilku chwilach.
Nic dziwnego w tym, że topy straciły swój spektakularny połysk. Ich pierwotny odcień stopniowo matowiał i przekształcał się w kolor podobny do zielonego khaki. Warto jednak powiedzieć o tym, że trichomy pozostały nienaruszone, a ich bursztynowe główki nadal świecą. Niegdyś klejące, lepkie pąki przekształciły się w bardziej suche topy, które z łatwością można rozkruszyć własnoręcznie. Jednakże po dokładnych oględzinach dostrzeżono, że trichomy są wciąż lepkie i gotowe do inhalacji.
Prawie każdy ekspert powie wam, że zapach marihuany to pierwsza rzecz, która ulegnie degradacji. Jednakże terpeny zaskoczyły badaczy pozytywnie, gdyż były obecne nawet po pięciu latach! Po rozkruszeniu topa wyraźnie czuć znany nam zapach. Kiedy otwarto słoik po raz pierwszy po tylu latach to powietrze miało mocny, nieprzyjemny zapach sfermentowanej materii roślin. Jednakże po kilkunastu minutach przy otwartym wieczku powietrze wymieniło się, a w środku słoika znów zaczął panować klasyczny zapach konopi indyjskich. Po rozkruszeniu kwiatu wydobył się przyjemny cytrusowy zapach. Badania laboratoryjne wykazały, że 0,67% terpenów pozostało nienaruszonych.
Był interesujący. Dosyć suchy i ziemisty, o wiele mocniej uderza w gardło. Choć nie jest to najprzyjemniejsze uczucie to jednak trzeba przyznać, że wciąż odczuwalne były cytrusowe akcenty, a sama marihuana jak najbardziej działała odpowiednio.
Werdykt jest prosty. Jeśli odpowiednio przechowujecie marihuanę to możecie cieszyć się jej smakiem, zapachem i właściwościami nawet po kilku latach!
Nazwa substancji: ipomea violacea, czyli powój po prostu.
poziom mojego doświadczenia: dwa lata w częstym towarzystwie mj xD
dawka: sześć nasion wciśniętych do wafelka, bo nie chciało mi się robić ekstraktu.
set&setting: nastawiona na dobrą zabawę, na filozoficzne przemyślenia, nadzieją na haluny. Miejscem spożycia był pokój mój i moich koleżanek na obozie w Czechach.
wcześniej zrobiłem trening siłowym, uczyłem się, spotkałem się znajomymi – miałem dobry humor, i ogólnie dzień określiłem jako produktywny.
Nim przejdę do opisania samego tripu ważne jest to byście chociaż trochę poznali mój światopogląd, gdyż ma to wielkie znaczenie. Jestem osobą zdrowo-rozsądkową, nigdy nie cierpiałem na żadne choroby (czy to psychiczne, czy fizyczne). Jestem bardzo pozytywnie usposobiony do życia; optymista, z dystansem do życia oraz swojej własnej osoby. Dużo się uśmiecham, mam szeroko rozumiane poczucie humoru. Mam przyjaciół, kochającą rodzinę, spełniam się w aktywnościach fizycznych: uprawiam sporty, w zimę morsuje; dbam o swoje zdrowie.
Piękna pogoda, piękny (choć zaniedbany) Park Pałacowy z ogromną ilością zieleni i starych drzew, tęsknota za radosnymi, Pięknymi podróżami psychodelicznymi.
Po dotarciu na miejscówkę w Parku Pałacowym (pałac jest zamurowany i niszczeje, a park dziczeje) zażyłem z ekipą po 17mg 5-MeO-MiPT. Wchodzić zaczęło zaskakująco szybko, gdzieś po 20 minutach. Zaczęło się robić dziwnie, pląsały jakieś zarodki wizuali. Źle obliczyliśmy odległość miejscówki od ścieżki, po której dość często przechadzali się ludzie, więc szybko się przenieśliśmy, póki nas nie zmiotło. Już przeniesieni, odpalamy muzykę z nieśmiertelnego magnetofonu Hitachi. Brzmi inaczej, piękniej, euforycznie, ale jest zmieniona jeszcze w niewielkim stopniu.
