Od jakiegoś czasu nachodzi mnie nurtujące pytanie, a mianowicie.
Jeżeli ktoś czytał" Pokarm Bogów" to wie czym jest psychodeliczna teoria powstania człowieka skłonnego do refleksji nad otaczającym nas bajzlem.
Skoro nasi przodkowie stosowali tego typu specyfiki do odkrywania siebie i do lepszego odbierania bodźców, to może te magiczne pyłki pełne piękna krążą w mniejszym lub w większym stopniu po naszych mózgach.
Dla czego rodzą się "niezwykli" ludzie mający niesamowite zdolności.
Ciekawe jest to, że są ludzie który nie mieli styczności z psychodelikami, a inaczej widzą świat niż śmiertelnicy.
Synestezja jest typowa dla psychodelików, a jest człowiek który ujawnił ją w sobie nagle i na całe życie stając się przy tym niesamowitym ludzkim komputerem. Są też ludzie niewidomi posiadający zdolność echosondy, co jest też spotykane na kolorowych tripach.
Jest wiele ludzi posiadających różnego typu zdolności, nawet te całkiem zwyczajne.
Oczywiście media trąbią jak ktos taki się znajdzie bo jak to oni są niesamowici i mogą doświadczać tak cudownych rzeczy. Zapominają, a raczej nie wiedzą, że to co tak pięknie nazywają"narkotykiem" zapoczątkowało nie tylko takich ludzi jak oni, ale i ludzką świadomość. To smutne.
Co jeżeli są to pozostałości po wielkim wybuchu świadomości ?
Jest zbyt wiele wyjątkowych ludzi, bym ze spokojem twierdził, że tak ukształtowało ich otoczenie. To jest w nas gdzieś głębiej. Tylko nieliczni ludzie starają się coś zrozumieć, przysiąść na moment i napawając się chwilą porozmyślać o tym co się aktualnie dzieje. Większość ludzi goni czas, praca i stres.Oni są straceni. Tylko nieliczni są świadomi i to właśnie oni mają w sobie iskrę o niebieskim smaku ; )
Świadomego ciągnie do swego ;]

Tak, to jest głębiej. W genach. Opisany przez Ciebie koleś ma nadaktywność jednej z półkul, podobną, jak u niektórych autystyków / aspergerów, tylko akurat u niego wylosowała się opcja, gdzie nie jest upośledzony społecznie. Innymi słowy jego zdolności wynikają z budowy jego mózgu i połączeń neuronalnych, więc dorabianie tu ćpuńskiej przekminy jest zbędne.
Tak, ci najbardziej świadomi zostają bezdomnymi i zdychają w głodzie i syfie, jebać pogoń za dobrobytem.

Zależy co nazywasz dobrobytem.
Zazwyczaj Ci bezdomni, zdychający w głodzie i syfie są przepitymi żulami, albo ludźmi którzy nagle stracili wszystko, albo odmieńcami co zaprzestali tej pogoni ku pogoni za własnym "ja". Ile ludzi tyle historii.

No a czy autyzm nie jest nadzwyczajny ?
Te dzieci są bardzo zamknięte w sobie, ale widzą niesamowite rzeczy i dostrzegają nieuchwytną pełnię.
A może specjalnie nie są w stanie koegzystować z innymi tubylcami, by nie przekazywać im tego co mają w sobie i co każdy z nas powinien mieć.

Świat składa się z jednego słowa "może".

Ja myślę, że chętnie zamieniliby się z przeciętnym kowalskim. Autystyczna osoba bez pomocy z zewnątrz nie będzie potrafić nawet zawiązać sobie buta.

http://profeo.pl/group/topic/23402/
jedna z teorii z chyba bliższych ci króęgów kulturowych.

to wszystko brzmi jakby ktoś miał jakąś fiksacje...

Ale osoby z Aspergerem są juz bardziej sprawne w zyciu codziennym niz autystycy. A ci ludzie mają niesamowite skojarzenia, często odbierają świat za pomocą synestezji właśnie ale też zdarza się wgląd w naturze wszechrzeczy zupełnie jak po grzybo kwaso kryształach. I miewają tak na codzień. Niektórzy ofc.


Upośledzenie aspergerów w życiu codziennym bierze się z nieadekwatności układu emocjonalnego w porównaniu do ludzi bez tego zaburzenia. Mają mega silne emocje, których nie umieją przełożyć na język swiadomosci, tak samo nie rozumieja emocji innych osób, chociaż potrafią im bardzo współczuć. kręcą je głębokie tematy i odczuwają jedność ze wszechświatem. Nie potrafią rozmawiać na temat dupy marynii, co dla normalsów jest okazją do wymiany emocjonalnej energii i bliższego poznania się - osoby z aspergerem głeboko to nudzi albo wręcz niepokoi, bo wyczuwają jakieś emocje ale nie wiedzą co i to głupie jest.

Współczesny stereotypowy geek ma zespół aspergera.

Tak więc to się zdarza, a zespół aqspergera to moze byc twój dziwny kumpel i prócz tego że jest dziwny, to się nie rzuca w oczy.

Według mnie, jako osoby ze zdiagnozowanym ZA, to nie jest w ogóle, tak jak piszesz, kwestia emocji, które przy ZA są raczej blade i przytłumione, a często też taka osoba w ogóle nie zdaje sobie sprawy z tego że przeżywa jakieś emocje (ja np. pytany przez psychologa jak się czuję, odpowiadałem, że normalnie i byłem święcie przekonany, że tak właśnie jest; dopiero dzięki psychodelikom zacząłem zdawać sobie sprawę, że mój oddech jest płytki, postawa ciała, samopoczucie itd. wskazują na to, że jestem zaniepokojony i zestresowany, później już coraz lepiej potrafiłem odgadywać swoje stany emocjonalne, zdawałem sobie sprawę kiedy jestem zdenerwowany, podekscytowany czy smutny, mimo że kiedyś każdy z tych stanów odbierałem jako "normalny"). Z tym żeby osoba z ZA potrafiła jakoś szczególnie współczuć się nie spotkałem. Co do tego, że "kręcą je głębokie tematy i czują jedność ze wszechświatem" to po prostu bzdura. Może niektórzy, ale dla większości takie zdanie w ogóle nie miałoby sensu, ich sposób myślenia byłby zbyt chłodny i analityczny żeby termin "jedność ze wszechświatem" miał dla nich jakiekolwiek znaczenie. A na "głębokie tematy" prawie zawsze nie mają nic do powiedzenia. Nie potrafią rozmawiać na temat dupy maryni, nie dlatego, że wyczuwają jakieś emocje ale nie wiedzą co, bo zazwyczaj nie potrafiłyby wyczuć nawet ewidentnych dla normalnej osoby sygnałów i emocji, tylko dlatego, że umiejętność rozmowy o niczym po prostu wykracza poza ich możliwości umysłowe, bo wymaga poczucia humoru, empatii, dystansu itd., czyli tego, czego nie mają prawie w ogóle.

Jestem również bardzo zainteresowany psychodelikami ale nie tylko. Zapewne wielu z Was mnie wyśmieje i zaleci przestać ćpać lecz nie wyssałem tego z palca.

Wywołane przez 2 dniowy ciąg stymulantowy stany schizofreniczne w połączeniu z tanim dopalaczem marihuanopodobnym odkryły we mnie talent muzyczny.

Wystarczy, że włączę zwyczajny wiatrak na upalne dni zawieszając na nim wzrok, szum, który wytwarzał owy wiatrak zmieniał się w piękną bogatą w dźwięki i profesjonalną muzykę, którą na prawdę bardzo kocham i od niedawna jednym z moich najwiekszych marzen jest ją tworzyc.

I nie jest to na pewno jakiś tam kaprys tych substancji bo doświadczenie przeprowadziłem dziś już wiele razy i za każdym razem dawało ten sam cudowny efekt.

Marzenie to traktowałem tylko jako marzenie nie wiążąc z nim żadnych nadziei bo to co próbiwałem komponować na trzeźwo było do dupy. Poprsotu jedno wielkie zero, stwierdziłem, że z talentem trzeba się urodzić albo bardzo ciężko i długo nad nim pracować - trudno...

Słysząc poraz 3 tę muzykę, która dorównuje najlepszym artystom w tym bardzo bogatym w dźwięki gatunku (Hardstyle) wytwarza we mnie bardzo silne uczucie konieczności działania w tym kierunku a zarazem silne wkurwienie ponieważ nijak nie potrafię udowodnić Wam, że to co tutaj pisze jest prawdą.
Wiem, że strasznie niebezpieczne jest wywoływanie stanów schizofrenicznych na dodatek skutkami ubocznymi stymulantów ale jestem gotów poświęcić zdrowie aby udowodnić jedynie samemu sobie, że mam ten schizofreniczny talent, który narodził się poprzez BARDZO ale to bardzo częste marzenie.

Pozatym wsłuchując się w te dźwięki zapominałem o jakichkolwięk lękach oraz zjazdach występujących po siupie. Lęki szybko wracały ale to przez te pierdolone myszy, które całą noc drapały piszczały jak pojebane w ścianie akurat nademną i skończyły dopiero nad ranem...

Co ciekawe po LSD 150ug tak nie miałem, słyszałem tylko te specyficzne psychodeliczne dzwony, szum i ogólne chaos.
Po marihuanie doświadczyłem 2 razy takich konkretnych omamów; raz nad lasem słyszałem śpiewające anioły a 2 raz słyszałem jakąś tępą techniawkę składającą się z 1 monotonnego dźwięku.

Chętnie poznam inne metody wywoływania stanów wytwórczych, które nie są aż tak ryzykowne.

Co o tym myślicie? Już się boję...

Stymulantów nie biorę, ale podobne rzeczy działy się u mnie po psychodelikach i dysocjantach. Z tym, że zamiast zmuszać się do odtworzenia czegoś, co słyszę, postanowiłem współgrać z wszechobecną melodią; grałem na znakach drogowych, koszach, drzewach, gwizdałem, klaskałem, skakałem... cokolwiek akurat pasowało do rytmu świata, z którym stawałem się jednym. Ogromna radość, której nie mógłbym doświadczyć, gdybym postanowił się ograniczyć i próbować coś odtworzyć np. na komputerze czy instrumencie. To były cudowne chwile i nie zamieniłbym ich na żadne utworzone melodie ani poczucie satysfakcji z pozornego osiągnięcia.