W takim razie Ty kieruj tematem rozmowy i sposobem leczenia. Jeśli pomaga Ci pisanie to umów się z terapeutą na pisanie - poza rozmową będziesz w domu przygotowywać jakieś krótkie teksty na wybrane albo zadane tematy. Możesz mu te teksty dawać, możesz je zachowywać dla siebie, możesz czytać fragmenty podczas spotkania itp. Terapia powinna być dostosowana do Ciebie, nie daj się wrzucić w schematy.
Te pytania o kalorie to debilizm - terapeuta Cię podpuszcza a jednocześnie skłania do myślenia o tych kaloriach, nawet gdy już o tym zapomnisz i problem masz z czymś innym. Zresztą, zaburzenia żywienia to wierzchołek góry lodowej - to objaw problemów z psychiką, z samoakceptacją, a nie główny problem. Trzeba drążyć, ale niekoniecznie tam, gdzie wiercą terapeuci.

Ciekawy pomysł, myślę, że byłoby mi znacznie łatwiej, wszak mówienie kompletnie mi nie wychodzi. Choć z drugiej strony, gdy już zaczynam pisać, wiem, że piszę, aby wszelakie emocje znalazły ujście, każdy tekst zawiera w sobie cząstkę mojej duszy. Przelewane myśli są tak dogłębne i tak intymne, że nie wiem, czy miałabym odwagę pokazać to komukolwiek.
Poza tym musiałabym wtedy przestać kłamać, a w wielu kwestiach kłamstwo jest dla mnie znacznie korzystniejsze, aniżeli mówienie prawdy.

Zresztą kluczową kwestią jest tutaj to czy ja rzeczywiście szukam tej pomocy. Czuję się bezpiecznie w swoim świecie, wygrzałam tu sobie miejsce i wciąż leniwie na nim siedzę. W przypadku całkowitego otworzenie się na pewno poczułabym zagrożenie, pokazałabym komuś swój świat, a ten ktoś zapewne chciałby weń ingerować.

Jak mówię - w ogóle nie musisz tego nikomu czytać albo jak chcesz to możesz czytać tylko fragmenty. To ma pomóc Tobie, a nie terapeucie. Myślę, że możesz mu nawet powiedzieć, że pewne szczegóły czy tematy są dla Ciebie zbyt intymne - dobry terapeuta nie powinien naciskać i na siłę tego z Ciebie wyciągać. Chyba, że się popłaczesz przy jakimś temacie - wtedy podrąży, znajdzie przyczynę (której sama możesz nie znać) itd.
Ale jeśli nie chcesz pomocy, to nikt Ci nie pomoże. Jeśli chciałabyś wyjść z tego błędnego, ciepłego koła, powinnaś mieć jakiś cel albo motywację, żeby z tego wyjść. Mając do wyboru znajome, ciepłe gówno i nieznany świat, w który trzeba by wejść, uczyć się go od nowa, uczyć siebie od nowa myśleć i funkcjonować, to wiadomo, że się nie chce. Nie wiadomo też, czy Restart działa poprawnie.

W każdym razie jeśli znajdę dobrego terapeutę, postaram się Twój pomysł wcielić w życie.
Kiedyś na pewno chciałabym z tego wszystkiego wyjść, ale jeszcze nie dziś.

też mam to w planach, gdyż przez narkotyki i czynniki wywołujące ich zażywanie czuję się dobita. ale boję się cholernie, mimo to nie radze sobie ze sobą

a jak ogólnie wygląda taka psychoterapia?
przychodzę, gadam, ktoś słucha... i co dalej?
w ogóle szlag mnie trafia, bo na refundowaną przez nfz psychoterapię trzeba czekać około czterech miesięcy -.-
do tego czasu może człowieka szlag trafić, a i tak mają to w dupie.

a nie wziełaś pod uwage że rzeczywiscie masz zaburzenia i zamiast sie opierac i negowac to zrozumiec OCB. Ciężko stwierdzić czy to TY jesteś oporna czy masz zjebanego terapeute. Jak w każdym zawodzie pełno opierdalaczy.

Po tych kilku postach mogę stwierdzić, że jest to jeden z Twoich głównych problemów i dlatego nie pasuje Ci taka terapia. Wiem co zaraz sobie pomyślisz, ale zanim coś napiszesz to zastanów się czy jeżeli szczerze rozmawiasz z najlepszą przyjaciółką to nie czujesz się potem lepiej? Ja też wolę rozmawiać z przyjaciółmi (których można policzyć na palcach jednej ręki), a raczej pisać, tak jak Ty, ale jeżeli znajdzie się odpowiedniego psychologa (a o to bardzo trudno i niestety można się zrazić do wszystkich potem) to naprawdę z pomocą innej osoby można wyjść z niezłego gówna z którym trudno sobie poradzić samemu.
Ale myślę też, że zrozumienie problemu to już połowa sukcesu i jeżeli ktoś naprawdę chce się zmienić i ma do tego dużą motywacje i samozaparcie, to uda mu się bez pomocy terapeutów, "leków" i tej całej "otoczki medycznej", bo przemysł farmaceutyczny i lobby psychiatryczne tylko czekają, żeby napchać się kasą na problemach innych ludzi i to jest najbardziej dołujące i zniechęca.
Właśnie, a czy dobrze się czujesz w swoim świecie? Skoro postanowiłaś się leczyć to chyba jednak nie i tu jest cały problem, żeby znaleźć odpowiednią drogę do innego świata. Piszę o tym, bo sam mam dokładnie taki problem - przez kilka ładnych lat zbudowałem sobie swój własny świat, w którym czuję się "dobrze" (z pozoru, bo w głębi duszy jest mi chujowo), dodatkowo barierę, przez którą nie dopuszczałem do siebie innych i nie akceptowałem jakiejkolwiek pomocy ze strony bliskich. Teraz dopiero, po przejechaniu się na niektórych psychodelikach i w obawie o swoje życie, postanowiłem coś zmienić, jednak to jest tak trudne, że zdecydowałem się na pomoc innych i czuję się z tym dużo lepiej, że przynajmniej próbuję coś zmienić. Ale muszę to robić małymi kroczkami, bo jak tylko dojdzie do jakiejś większej ingerencji ze strony kogoś innego to od razu się cofam i znów próbuję się jak najbardziej zamknąć w sobie i to jest już moje podświadome działanie.
Życzę Ci powodzenia i wytrwałości.

Można się dostać na psychoterapię refundowaną? Jak? Trzeba mieć coś zdiagnozowane? Prosiłbym o wskazówki jak najlepiej ogarnąć jakąś kompleksową terapię.
@down: Dzięki Blu o to mi chodziło.

Jeśli chcesz iść na refundowaną to powinieneś mieć skierowanie od psychiatry, on też dokona wstępnej diagnozy. Chyba że chodzi ci tylko o leczenie uzależnienia od dragów to wtedy masz darmową terapię w Monarze albo w poradni leczenia uzależnień NFZ i nie musisz mieć skierowania.