Cześć!
Jestem już po kilku epizodach brania SSRI. Od dziecka zaburzenia lękowe, obsesyjno-kompulsywne, ataki paniki/agorafobia w miejscach publicznych, poza domem no i raczej niskie poczucie własnej wartości, częste uczucia zazdrości, zagrożenia itd. Pierwsza styczność u mnie z SSRI była w 2016 roku. Pomogła skończyć mi technikum, bo było bardzo źle ze mną pod względem ataków paniki. Od tamtego czasu zejść i powrotów do paroksetyny miałem z 5. Zawsze brałem paro ok. roku albo ponad rok i w dawcę max 20mg. Za każdym razem dawała radę i było lepiej i stabilniej. Wadą na pewno było zawsze mniejsze libido i ospałość, no i może problem z tym, aby się np. wzruszyć, gdy niebędący na tabletkach nie mam z tym większego problemu - czyli jakieś może bardziej ukryte uczucia itp. Po drodze kilka przygód z psychoterapiami bez większych efektów, aktualnie też jestem w psychoterapii.

Ostatnie odstawienie paroksetyny zacząłem na początku października 2022, mniej więcej w połowie listopada byłem już czysty (zawsze odstawiam powoli, kilka tygodni zmniejszając dawkę o ćwiartki). Nigdy nie traktowałem SSRI jako czegoś na stałe, brałem to gdy naprawdę musiałem funkcjonować, ale zawsze finalnie wiedziałem, że trzeba te wszystkie emocje wcześniej czy później przepracować. No ale niestety zaraz po odstawieniu się zaczęły jazdy związane z moim związkiem trzyletnim. Przestałem widzieć sens tego związku, panikować na jego tle, że będę musiał zerwać z dziewczyną, przestała mi się podobać, widzę w niej same wady, wzrost nie taki, nos nie taki, idąc do różnych miejsc, spotykając jakieś dziewczyny na drodze zacząłem porównywać je do mojej, że one są dużo ładniejsze, że ta czy ta bardziej by pasowała do mojego wzrostu, do mojej budowy itp. no generalnie ostra jazda, rozmyślanie od rana do wieczora na te tematy. Osoba, z która dotychczas byłem trzy lata stała się jakaś obca dla mnie, jakbym przestał czuć po prostu jakiekolwiek uczucia pozytywne w stosunku do niej. Przestało mi zależeć. Ale z kolei jak wiem, że ma gdzieś iść z kimś na jakieś imprezki czy coś to potrafię czuć zazdrość (paradoks? :D). Zaraz po nowym roku (chyba z tego napięcia spowodowanego tymi myślami) zaczęły powracać ataki paniki w miejscach poza domem, stany depresyjne, zero apetytu, nie chce się jeść, żyć, najchętniej rzuciłbym ten cały związek, wyjechał gdzieś daleko, zdystansował się od tego wszystkiego, ale z drugiej strony... czuję obawę przed popełnieniem jakiejś głupiej decyzji w stanie, gdy może nie do końca myślę racjonalnie (nie wiem tego). W ogóle mam problem z podejmowaniem teraz decyzji, ciężko mi się na cokolwiek zdecydować. Wcześniejsze odstawienia też powodowały podobne myśli, to się zdarzało już w tym związku, ale teraz to jest jakieś apogeum.

Byłem z tym wszystkim znów u psychiatry - psychiatra stwierdził, że być może szkoda byłoby stracić takiego trzyletniego związku i że warto wziąć leki i może wtedy podejmować jakiekolwiek decyzje. Kazał albo wrócić na paroksetynę, albo spróbować czegoś nowego i dał fluoksetynę.
Jestem w kropce, totalnie nie wiem co mam zrobić, czy do nich wracać, czy próbować nowy SSRI - fluokstynę, czy w ogóle przeczekać to wszystko. Jest mi ciężko, nie ukrywam. Mam w sobie też takie przemyślenie, że naprawdę we mnie się mogło coś skończyć jeśli chodzi o ten związek i wracając na te tabletki znów będę miał kolorowe okularki, ale pod spodem problem stale będzie... a ja będę udawał, że jest OK.

Niby mówi się, że właśnie biorąc SSRI jest się bardziej wypranym z uczuć niż bez ich zażywania i nie wiem co jest prawdziwsze pod względem odczuwania choćby miłości... stan lękowy/depresyjny bez leków, czy stan spokojny z lekami? Nurtuje mnie to pytanie.

I drugie pytanie - tak już poza tematem: warto na takie przypadłości lękowe bawić się z fluoksetyną, czy jak już to wracać na paro, które brałem wiele razy i mam jakby na sobie przetestowane? Czy stan "prawdziwego racjonalnego myślenia" zgodnego z moim JA pod względem choćby podejmowania decyzji związkowych realniejszy będzie na fluoksetynie (podobno słabsza), czy na paroksetynie?

@damian44 Oba stany są tak samo prawdziwe, pytanie jest w którym stanie będziesz przez większość reszty twojego życia, do którego stanu raczej dążysz, do tego na paroksetynie czy bez? No i nie powiedziałbym, że ogląd sytuacji jest lepszy bez. Bardziej chorobowy, twój stan jest bez paroksetyny, więc i patrzenie na rzeczywistość też jakby gorsze.
Nie istniej stan "prawdziwego racjonalnego myślenia", zawsze jest inny, po każdej substancji jest inny, w każdej chorobie jest inny, i każdy człowiek ma inny, nie ma tutaj obiektywizmu. Tak jak już mówiłem, to co będzie bliższe twojemu "ja" jest zależny jaki będziesz w przyszłości.
Ja bym w fluoksetynę nie szedł, słabsza czy nie, ma więcej skutków ubocznych i pomaga mniejszemu % ludzi. Może bardziej sertralina, ja bym w nią celował.
Oczywiście że lepiej jest nie brać żadnych leków, albo "jakie dragi brać, aby nie brać żadnych dragów". Ale pytanie czy jesteś w stanie żyć bez? Da się przez całe życie brać ssri, akceptując rzeczywistość lub czekając na coś nowego co pozwoli ci odstawić ssri. Dla mnie tym czymś nowym jest auvelity, ale to bupropion też jest więc nie wiem, czy jest sens abyś próbował.
Jeżeli pytasz o moje zdania, to jak na mój gust, jeżeli żyłeś na paroksetynie z dziewczyną i było ok. A teraz masz ataki paniki, czujesz duży lęk, to raczej bym od tego stanu uciekał a nie dostosowywał się pod niego. Pamiętaj, że twój lęk o związek może być bardziej endogenny, więc nie wiem czy te problemy dalej będą, może to ty je tworzysz. "Cały świat jest tylko w twojej głowie", świat jest tylko takim jakim ty go widzisz, teraz widzisz że ma zły wzrost, pomedytujesz/weźmiesz paro i będzie miała dobry, a inny wzrost będzie zły, zależy jaki stan ciebie będzie najtrwalszy w przyszłości. Jaką rzeczywistość wybierzesz, bo ty kreujesz rzeczywistość na swoje żądanie w zależności od tego co jest w twojej głowie.
Także ja bym wziął sertralinę i nie podejmował decyzji w stanie, który oceniasz jako pełen lęków i niepokojów. Jeżeli paroksetyna ci jednak nie pasowała myślę, że naprawdę warto spróbować z sertraliną, nie wiem po kiego magik dał ci fluo, gdy weszły próby kontrolne placebo w badaniach klinicznych pozytywne działanie fluoksetyny zaczęło być poddawane w wątpliwość, ale mniejsza.
Czego byś nie wybrał pamiętaj by nie działać pochopnie w życiowych decyzjach, keep your time.
Ps. Chociaż może auvelity też jest opcją do spróbowania, bo w porównaniu do ssri po tygodniu czy dwóch możesz ocenić, czy jest sens w to iść, więc może warto spróbować, skoro tak mało czasu na to potrzeba. Ale raczej nie bierz więcej niż 150 bupropionu, a DXM do 90.

@Detronizator2 dziękuję Ci bardzo za odpowiedź w wątku!
Przyznam się, próbuję tej fluoksetyny w postaci Seronilu. Biorę na noc, wczoraj był siódmy dzień i pierwszy raz w dawce 20mg. Do wczoraj 10mg. Pobędę 3-4 tyg. i zobaczymy jaki będzie efekt. Póki co nie jest łatwo, są objawy różne mało przyjemne (choćby uczucie bycia na kacu), bóle głowy, zmęczenie, ale żyję ;P

Pff. Jak jesteś zmęczony i masz ból głowy staraj się nawadniać dobrze dbać o sód,potas,wapno,magnez w tej kolejności i dieta a nie opierasz się tylko na lekach bo to najprostsze rozwiązanie.
A co do dziewczyny to po co słuchasz w tej sprawie rad jakiegoś psychiatry, przecież to twoje życie, jak widzisz w niej same minusy to nigdy nie będziesz szczęśliwy nawet jakbyś brał 3 różne SSRI. Jak czujesz się na siłach to grzecznie jej podziękuj i szukaj kogoś nowego kto będzie bodźcem do zmiany stanu w jakim się znajdujesz.
Z tego co piszesz to robisz z siebie jakąś ciamajde która nie może sobie z niczym poradzić, nie zastanawiałeś się skąd wzięły się twoje problemy ? One nie spadają z nieba od tak.

@Migomat wiesz co - to nie tak, że widzę w niej same minusy, bo ma multum plusów - to niewątpliwe. Sprawa jest taka, że gdy zejdę z leków to po jakimś niedługim czasie, nie potrafię skupić się na wielu sprawach, bo numerem jeden jest związek i myślenie typu: "czy na pewno jestem z odpowiednią osobą" i zaczynają się jazdy ze zwracaniem uwagi na nią i dochodzę nawet do wniosku, że już nie chcę, i że nie będę szczęśliwy, że chcę być z kimś innym. Na lekach z kolei potrafię poczuć się szczęśliwy i jest mi OK... stąd jest ten problem u mnie z wyborem CO JEST PRAWDZIWE. Problemy pewno, że z nieba nie spadły. Od dziecka mam problem z zaburzeniami lękowymi i obsesyjno-kompulsywnymi. Ataki paniki mam od 9 roku życia... Mam także problem z poczuciem własnej wartości. Jak byłem dzieckiem, to mój tato przechodził przez coś podobnego, miał duże problemy lękowe. Jestem po jednej i drugiej psychoterapii, ale niewiele to dało póki co. Jestem wrażliwcem, co się wszystkim wokół przejmuje, często nie potrafi podejmować decyzji, ma wyrzuty sumienia itd. - no niestety, to jest mój problem i ciągnie się za mną od dziecka.

Nie zmienia to faktu, że szukam, staram się rozeznawać... dieta jest, nawadnianie jest, jest też sport. Pracuję, żyję, mam pasje, tylko nie potrafię być szczęśliwy...

@damian44 jak już zacząłeś z tą fluo to poczekaj i sam ocenisz.Ja osobiście brałem fluo w dawce 20mg i po 4 tygodniach pięknie zadziałała przeciwdepresyjnie,aż żyć się chciało.U mnie niestety pierwsze skrzypce gra nerwica lękowa i musiałem poszukać innego leku.

@tajemniczy25 a to nie jest tak, że jak ona już się dobrze wdroży, to ma także działanie antylękowe? Pewnie zależy od osoby. Mam cichą nadzieję, że na lęki (ataki paniki) w moim wypadku także pomoże, a jak nie to przynajmniej da motywację do wystawiania się na sytuacje, gdzie te ataki paniki przychodzą. Bo przecież mam świadomość, że na ataki paniki potrzeba tak naprawdę swojej własnej pracy, oswajania się z tym lękiem i zaakceptowania go.

To co piszesz ewidentnie wskazuje, że coś tam nie gra między wami, usprawiedliwiasz to sobie odstawianiem leków bo wtedy czujesz się źle i zastanawiasz się co jest przyczyną tego stanu i nie chodzi mi o zespół odstawienia.
Nie wiesz co jest prawdziwe... To ja ci powiem na pewno prawdziwy jest stan bez leków.
Masz lęki napady paniki pisałeś że chodziłeś na psychoterapię i nic to nie dało ? Coś tu ściemniasz tam na pewno odkryli by co jest przyczyną tego, skąd to masz, jakie zdarzenie wywołało te objawy.
Na pewno nie powiedziałeś im całej prawdy więc nic to nie dało proste.
Dietę masz dobrą, dbasz o witaminy,minerały itd uprawiasz do tego jakiś sport wszystko jest według ciebie cacy a ciągle jesteś nieszczęśliwy, dziwne to jest dla mnie.

@Migomat przedstawię to ja tobie tak, masz osobę z chad i możesz nie dawać jej leków i będzie raz w mani raz w depresji lub remisji, albo dać jej leki. I żaden z tych stanów nie jest bardziej prawdziwy. Bo takie coś nie istniej jak "prawda". Jedynym parametrem jest tutaj trwałość pewnych stanów i ich stabilność.
I nie, psychoterapia nie jest taka prosta jak ci się wydaje i generalnie świat jest chyba trochę bardziej skomplikowany niż sobie to wyobrażasz.
A co do obioru atrakcyjności dziewczyny. Przedstawiając to bardzo łopatologicznie, to że jakiś dźwięk jest dla ciebie problemem, gdy leżysz na kacu nie oznacza, że problem jest z dźwiękiem. Bo problem jest z kacem. Więc to zwłaszcza w tej sytuacji nie jest jednoznaczne. Rozumiesz @Migomat?

@Migomat Co mi z tego, że poznam przyczynę moich problemów, ataków paniki itd.? To są jakieś schematy we mnie, przyzwyczajenia, nawyki. To je trzeba zmieniać, je przepracować. Mogę chodzić na terapię psychodynamiczną 5 lat, opowiadać o dzieciństwie, traumach itd. i co? I nagle jak to powiem, to moje myślenie się zmieni? Nie działa to tak, próbowałem. Być może za niedługi czas dam sobie jeszcze jedno podejście do psychoterapii w nurcie poznawczo-behawioralnym. Może tutaj coś zaskoczy. Jeszcze końcem września byłem z dziewczyną na wakacjach, na tygodniowym wyjeździe za granicą, byłem na paroksetynie wówczas - nie było takich myśli.

Kiedyś już byłem w jednym związku, 10 miesięcy. Po pół roku pojawiły się podobne myśli. Wtedy nie zniosłem tego, zakończyłem to. Niby było lepiej.

Teraz to trwa trzy lata... i jakoś boję się to tak nagle zakończyć. Boję się, że mogę tego później żałować. Są takie dni, kiedy czuję, że coś jeszcze z tego może być, ale te "gorsze" to 99% czasu niestety. Dlatego uważam, że to może to jakaś iluzja, jakiś lęk przysłania mi te dobre rzeczy. I stąd takie spojrzenie na to wszystko.

Nie wiem, daję sobie jeszcze jakiś czas... na podjęcie ostatecznej decyzji.