ja jestem z twierdzy breslau. Ale we wro nie znam nikogo w temacie. Jak bywam u znajomych w wawie to sobie wtedy motam na dłużej.

ah.

opium,Makowiec,opium crudum,Laudanum,Meconium,Succus Thebaiccius,Gum opium,Lateks opium.
Nazwy obce:ros.Opij;niem.opium;Mohnsaft;ang.opium;fr.opium officinal.
opium to zasuszony sok mleczny otrzymany przez nacięcie niedojrzałych torebek nasiennych maku lekarskiego wysokomorfinowego (Papaver somniferum L.) wyschnięty na powietrzu. Do produkcji morfiny,kodeiny i innych alkaloidów a także do przyrządzania opium concentratum oraz opium pulveratum (sproszkowanego opium) stosuje się szarobrunatne bryły różnej wielkości o ciemnobrunatnym przełomie, swoistym zapachu i bardzo gorzkim smaku.
Zawiera ono skomplikowaną mieszaninę różnych związków: żywic,tłuszczów, białek, substancji mineralnych oraz alkaloidów. opium zawiera następujące alkaloidy:morfinę, narkotynę(noskapinę), laudanozynę, kodeinę, tebainę, papawerynę, retykulinę, narceinę, ksantalinę, kodaminę, kryptopinę, lantopinę, kwas mekonowy oraz inne pozostałe stanowiące głównie sole kwasu mekonowego. Dalej wystepują w nim kwas mlekowy, kauczuk, sterole, żywice naturalne oraz flawonoidy.Zawartość alkaloidów dochodzi do 25-30%. Dotychczas wyodrębniono w opium 25 alkaloidów. Zidentyfikowano zaś ponad 40. Najwięcej jest w makowcu morfiny (8,5-23,5%) oraz narkotyny (5-8%), w mniejszej ilości występują w nim: laudanozyna, kodeina, tebaina, papaweryna i inne alakloidy.(Różne źródła podają inaczej).
opium bardzo trudno rozpuszcza się w eterze, alkoholu i wodzie (1:5000), Temp.topn.254*C.

Krótka charakterystyka poszczególnych najważniejszych alkaloidów:

1.morfina:
Nazwa systematyczna (5alfa,6alfa)7,8-dide-hydro-4,5-epoksy-17-metylomorfinan-3,6diol;
wzór sumaryczny:C17H19NO3;
SMILES:CN1CL23C4C1C5=C2C(2C(=C(C=(5)O)OC3C(C=4)O;
Masa molowa:285,4g/mol;
Słabo rozpuszczalna w wodzie, rozpuszczalna w alkaliach;
Temp. topnienia:240*C z rozkładem (dot.warunków standardowych 25*C,1000hPa);
morfina jest pierwszym w ogóle alkaloidem wyodrębnionym w stanie krystalicznym z surowca roślinnego. Została ona wyodrębniona z makowca przez Friedricha Wiliama Serturnera w 1806 r. a
odkrycie to zapoczątkowało erę badań nad alkaloidami. morfina jest, jak wynika z jej wzoru, trzeciorzędową zasadą heterocykliczną, zawierającą jedną grupę hydroksylową i jedną grupę fenolową. Dzięki obecności tej ostatniej, morfina rozpuszcza się w alkaliach. morfina jest substancją bezbarwną krystalizującą z 1cz. wody. W stanie bezwodnym topi się w temp. 240*C z rozkładem. Znalazła zastosowanie w medycynie jako środek przeciwbólowy. Należy do narkotyków, do których ustrój łatwo się przyzwyczaja. Częste jej używanie prowadzi do nałogu, zwanego morfinizmem. Występuje pod postacią chlorowodorku lub siarczanu.
Chlorowodorek morfiny:
Nazwy obce: ros. Chłoristowodornyj morfin; niem. Morphinhydrochlorid, Salzsauers Morphin; ang. Morphine Hydrochloride; fr.Chlorhydrate de morphine, Hydrochlorate de morphine.
C17H19O3N*HCL*3H2O. cz.375,84. Soli bezwodnej 85,62%; H2O 14,38%; morfiny bezwodnej 75,92%;HCL 9,70%; dla soli bezwodnej C 63,45%, H 6,26%; CL 11,02%; N 4,35%.
Bezbarwne igiełki o jedwabistym połysku lub biały, krystaliczny proszek bez zapachu o gorzkim smaku. W temp.100*C traci wodę krystalizacyjną i staje się żółtawy.
Temp.topn.240*C z rozkładem. [alfa]25 przez D= 111* (sory, że piszę to słowami ale nie mam na klawiaturze przycisków z odpowiednimi oznaczeniami) (w 2,2% roztworze wodnym).
Rozpuszcza się w wodzie (25cz.), w wodzie wrzącej (1cz.), spirytusie (55cz.), spirytusie o temp. 60*C (6cz.), glicerynie (20cz.); nierozpuszczalny w chloroformie i eterze, pH około 5.

2.NARKOTYNA(noskapina)-Wzór sumaryczny:C22H23NO7.
Narkotyna,odkryta w 1817 r. przez Robiqueta, występuje w makowcu w największej ilości po morfinie (do8%). Jest to substancja stała, topniejąca w temp.176*C, o charakterze słabej zasady. Utleniana kwasem azotowym rozpada się na kotarninę i aromatyczny aldehydokwas, zwany kwasem opianowym.
3.LAUDANOZYNA: jest N-metylo-1,2,3,4-tetrahydropochodną papaweryny. W makowcu znajduje się w odmianie prawoskrętnej. Topi się w temp. 80*C. Wprowadzona do ustroju wywołuje skurcz mięśni.

4.kodeina:
Nazwa systematyczna (5R,6S,9R,13S,14R)-3-metoksy-17-metylo-4,5-epoksymorfin-7-en-6-ol;
Inna nazwa: 3-metylomorfina,
Wzór sumaryczny:C18H21NO3;
Masa molowa:299,364g/mol;
Wygląd: bezbarwne lub białe krystaliczne ciało stałe lub biały proszek bez zapachu o gorzkim smaku.
Właściwości: rozpuszczalność w wodzie<0,1g/100cm3; Temp.topnienia 155*C (428,15K+-1*);
Temp.wrzenia 250*C (523,15K) (dotyczy warunków standardowych 25*C, 1000hPa).
Ogólnie:alkaloid fenantrenowy, składnik opium. Kryształy trudno rozpuszczalne w wodzie, rozpuszczalne w alkoholu i eterze. [alfa]=15 przez D=-136* (w 2% alkoholu),-112* (w 2% chloroformie). Rozpuszcza sie w wodzie o temp. pokojowej (120cz.), w wodzie wrzącej (17cz.), spirytusie (2cz.), chloroformie (1cz), eterze (25cz.), benzenie (14cz.), alkoholu amylowym, metylowym, dwusiarczku węgla, w nadmiarze amoniaku, rozcieńczonych kwasach; prawie nierozpuszczalna w eterze naftowym i roztworach wodorotlenku potasowców. Inne nazwy- Codeinium (KtzF), metylomorfina, Morphine Methyl Ether. Nazwy obce: ros.Kodein- osnowanije; niem.Codein;ang.Codeine;fr.Codeine.
C18H21O3N8H2O. cz.317,4. Dla soli bezwodnej: C 72,22%; H 7,07%; N 4,68%.
W organiźmie przekształca się w morfinę. kodeina jest eterem metylowym morfiny. Zawiera on zmetylowaną grupę fenolową. Nie zawierając wolnej grupy fenolowej nie rozpuszcza się w alkaliach. W medycynie znajduje zastosowanie jako środek uśmierzający kaszel. Można ją otrzymać syntetycznie z morfiny przez metylowanie. Występuje także w postaci soli fosforowej metylowej pochodnej morfiny.

5.TEBAINA: Wzór sumaryczny:C19H21NO. eter dwumetylowy morfiny. W opium znajduje się w ilości ok.1%.
Substancja biała, nierozpuszczalna w wodzie, rozpuszczalna w eterze i alkoholu. Tebaina jest eterem metylowym
formy enolowej kodeinonu tj. ketonu powstającego po utlenieniu kodeiny. Tebaina nie znalazła zastosowania w lecznictwie bezpośrednio, lecz służy jako surowiec do wyrobu środków leczniczych. Papaweryna, laudanozyna i narkotyna mają identyczny szkielet budowy.

6.PAPAWERYNA:Wzór sumaryczny:C20H21NO4. Rozpuszczalna w wodzie, nierozpuszczalna w chloroformie.
Występuje w lecznictwie jako Chlorowodorek Papaweryny. Papaweryna jest 1-C4;5;-dimetoksybenzylo)-6,7-dimetoksyizochinoliną. Jest to substancja krystaliczna, topniejąca w temp. 147*C, optycznie nieczynna, stosowana w lecznictwie jako środek przeciwskurczowy.
Chlorowodorek Papaweryny,Papaverini hydrochloridum, Papaverinum Hydrochloricum.
Nazwy obce: ros.Papawerin chłoristowodornyj; niem.Papaverinhydrochlorid; ang.Papaverine Hydrochloride; fr.Chlorhydrate de papaverine. C20H21O4N*HCl. C.cz.375,84. C.63,91%; H.5,63%;Cl.9,43%;N.3,73%;HCl.9,70%;
Papaweryny zasady 90,3%. Alkaloid (wolna zasada, freebase) otrzymywany z makowca (0,5-2,5% wszystkich alkaloidów makowca). Biały krystaliczny proszek bez zapachu o gorzkawym smaku. Rozpuszcza się w wodzie (40cz.), spirytusie i chloroformie; nierozpuszczalny w eterze. Ph 0,05 molowego roztworu 3,9. Roztwory wodne mają odczyn słabo kwaśny. Roztwory można wyjaławiać przez ogrzewanie w autoklawie lub sączenie.

7.POZOSTAŁE ALKALOIDY: Retykulina,Narceina,Ksantalina,Kodamina,Kryptopina,Lantopina,Kwas mekonowy oraz wiele innych stanowiących głównie sole kwasu mekonowego.

8.KWAS MLEKOWY:CH3*CH(OH)COOH. Jest rozpuszczalny w wodzie i alkoholu, trudno rozpuszczalny w eterze,

9.KAUCZUK:Wykazuje dużą aktywność chemiczną.

10.FLAWONOIDY: Są nierozpuszczalne w wodzie.

11.ŻYWICE NATURALNE: Są nierpzpuszczalne w wodzie, na ogół rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych.

12.STEROLE (filosterole):

Zbiór opium z maku lekarskiego:

Około dwóch tygodni po opadnięciu płatków, makówki sa w pełni dojrzałe jak wskazano powyżej w kształcie kapsułek, następuje zmiana koloru z szarawo- zielonego do ciemnozielonego; łodygi z torebkami nasiennymi rosną prosto lub są zakrzywione w górę. W tym momencie makówki są gotowe do punktowania (lub wyciskania, nacinania albo przebijania). Plony zbiera się poprzez dokonanie
trzykrotnego lub czterokrotnego nacięcia makówki ostrą żyletką lub nożykiem do tektury na około jednego milimetra głębokości.
Dokonanie zbyt głębokiego cięcia może spowodować nadmierne wycieki soku mlecznego w środkowej części torebki nasiennej lub jej zupełne opadnięcie); dokonanie zbyt płytkiego cięcia natomiast może spowodować to, iż sok mleczny (latex opium) nie będzie sączył się jako pożądany (w zbyt małych ilościach). Torebki nasienne nacina się od 2 do 3 razy każda, w godzinach popołudniowych, powodując wycieki kropel białego soku mlecznego na zewnątrz ich skórki. opium
utlenia się, ciemnieje i gęstnieje przez noc a rano zeskrobuje się go z płaskiej powierzchni makówki przy pomocy żyletki lub nożyka do tektury. Proces ten powtarza się przez kilka dni, dopóki każdą makówkę "uszczupli się" z jej opium. Każdy jeden taki proces może przynieść od 10 do 100 miligramów opium, ze średnią 80 miligramów, które jest następnie odłożone w pojemniku do wyschnięcia na słońcu. (Makówki dające najwyższe plony oznaczyć, odciąć od łodygi, rozciąć na pół i suszyć na słońcu a ich nasiona odłożyć na następne sadzenie.) Suszone, surowe opium jest wysokiej jakości produktem lepkim i brązowym do czarnego koloru. Typowa farma będzie produkować od 3 do 9 kg opium na akr. Surowe opium w handlu ma postać kulistych, czasem bochenkowato spłaszczonych szaro-brunatnych brył róznej wielkości o ciemnobrunatnym przełomie, swoistym zapachu i bardzo gorzkim smaku, owiniętych zwykle liśćmi maku, pergaminem lub celofanem.

Otrzymywanie chlorowodorku heroiny- C21H23O5N*HCl z surowego opium:

1.Oczyszczanie opium:
Odwinąć bryłę surowego opium 21% z celofanu, pergaminu lub liści maku i odważyć 100g. Do zlewki wlać 1l wody destylowanej i ogrzewać do temp. wrzenia. Kiedy temp. wody osiągnie 100*C, włożyć 100g surowca i gotować do momentu całkowitego rozpuszczenia bryły w wodzie (wodę można dolewać). Grzejnik wyłączyć, zmontować zestaw do sączenia i sączyć na gorąco wodny roztwór opium poprzez sączek z tkaniny z konopi.(dla większych ilości tj.100g surowego opium lepiej jest jednak wykonać tę czynność w następujący sposób: na zlewkę naciąga się 2-3 warstwy szmatek z konopii i sączy się wodny roztwór opium oddzielając tym samym stałe zanieczyszczenia organiczne tj. stały materiał roślinny, części gleby, części gałązki itp.) Przesącz przenieść na dużą parownicę porcelanową i ogrzewać na wolnym ogniu do postaci grubej, ciemnej pasty. Odparowaną substancję pozostawić do wystygnięcia i wysuszyć. Otrzymujemy 80g opium z wydajnością 80%. opium tak przyrządzone ma spójność jak kit i jest ogólnie o 20% lżejsze i o 20% czystsze niż surowe.

2.Izolacja morfiny z opium:
Odważyć 70g oczyszczonego opium i pociąć lub pokruszyć na małe kawałeczki. Wsypać do zlewki lub dużego garnka, zalać gorącą (80-90*C)lub wrzącą wodą destylowaną do 700 cm3 (1:10) i mieszać intensywnie roztwór aż stanie się jednorodną mieszaniną.(pH=8).Sporządzić mleko wapienne w następujący sposób: przygotować 10g CaO (tlenek wapniowy, najlepiej świeżo wyprażony) i 90 ml wody destylowanej. Tlenek wapniowy zlasować 5 ml wody i do utworzonego wodorotlenku dodać tyle wody, aby otrzymać 100 ml zawiesiny. Odważyć 70 ml gorącego mleka wapiennego, wlać do roztworu morfinatu wapnia mieszając od czasu do czasu przez około jedną godzinę. Odstawić powstałą mieszaninę do następnego dnia przykrywając ją płytką szklaną lub pokrywką(na 24h). (Powyższe czynności można też zrobić inaczej, dzieląc mleko wapienne na kilka części, wlewając je do gorącego roztworu porcjami, intensywnie mieszając przez około godzinę i odstawiając go do następnego dnia.) Rano wartość pH r-ru wynosi 10-12. Intensywnie wymieszać roztwór i przefiltrować zbierając osad wapienny na szmatkach z etaminy lub bawełnianych tkaninach zwilżonych w wodzie. Zebrany osad przenieść pod prasę ciśnieniową, wlać trochę gorącej wody destylowanej i sączyć pod dużym ciśnieniem na szmatki z etaminy mocno naciągnięte na zlewkę lub garnek, a powstały przesącz dodać do uprzednio powstałego przesączu z pierwszego sączenia. Sączenie pod ciśnieniem powtórzyć jeszcze raz, powstały przesącz wlać do uprzednio powstałego, dodać 20 g chlorku amonu i mieszać intensywnie roztwór. Przenieść do dużej kolby stożkowej,lub naczynia po winie, schłodzić na łaźni wodnej do 4*C, wlać 195 ml eteru dietylowego, zatkać szczelnie korkiem, wstrząsnąć intensywnie kilka razy i odstawić do następnego dnia (na 24h). Roztwór przefiltrować poprzez cienką bibułę filtracyjną, zbierając na niej około 7,6g wolnej zasady morfiny i wysuszyć w eksykatorze próżniowym.

3.Acetylacja wolnej zasady morfiny do heroiny(freebase):
Odważyć 2,85 g morfiny freebase (bezwodnej)dodać 2,94 mg 99% 4-dimetyloaminopirydyny (4DMAP), wlać 100 ml chloroformu i 1o ml bezwodnika octowego (C4H6O3) (stosunek 1:3,5).(Zarówno 4DMAP jak i chloroform muszą być oczyszczone i bezwodne, inaczej reakcja nie zajdzie!) Zatkać korkiem gumowym i wymieszać dobrze poprzez wstrząsanie przez kilka minut do momentu, aż morfina rozpuści się całkowicie w roztworze. Odstawić na 8 minut do temp. pokojowej (18-20*C). Czas reakcji=8 minut (reakcja katalizowana).Przemyć powstałą 3- diacetylomorfinę (3,69g) 30 ml gorącej wody destylowanej i przefiltrować.

4.Otrzymywanie brown sugar 3 kategorii:
Wlać 30 ml wody destylowanej i podgrzewać ją do wrzenia. Dodać ostrożnie 20,2 ml 37% gorącego roztworu węglanu sodu wytrącając heroinę freebase i przefiltrować. Wytrąconą heroinę freebase przemyć następnie dwukrotnie w 30 ml gorącej wody destylowanej. Wlać 36,9 ml wody destylowanej (1:10), wsypać 3,69- 7,38 mg pylistego węgla aktywowanego (doskonałymi są np. "Norit" (z drewna brzozowego), "Darco" i "Nuchar"), ogrzewać powstały r-ór do wrzenia w ciągu 5-10 min. i sączyć na gorąco w następujący sposób: wrzący lub gorący roztwór należy szybko przesączyć, unikając oziębienia. Sączy się zwykle przez sączek fałdowany umieszczony w stosunkowo dużym lejku o krótszej szerokiej nóżce; w ten sposób zmniejsza się do minimum możliwość zatkania nóżki lejka przez wydzielające się kryształy. Przed rozpoczęciem sączenia należy ogrzać lejek w suszarce. Lejek umieszcza się w kolbie stożkowej o pojemności wystarczającej do pomieszczenia całego roztworu, kolbę ustawia się na elektrycznej płytce grzejnej lub łaźni wodnej i ogrzewa przesącz do łagodnego wrzenia, tak aby gorące pary rozpuszczalnika utrzymały temperaturę sączonego roztworu. Zapobiega to wydzielaniu się kryształów na sączku i w nóżce lejka. Jeżeli jednak substancja wykrystalizuje na sączku, to należy ją zebrać, przenieść do pierwszej kolby, ponownie rozpuścić i przesączyć. Przesącz przykrywa się szkiełkiem zegarkowym i pozostawia do ochłodzenia. Jeżeli chce się otrzymać duże kryształy, to wytrącony osad należy rozpuścić przez podgrzanie i następnie owinąć kolbę ręcznikiem, tak aby roztwór stygnął powoli. W przypadku gdy pożądany jest osad drobnokrystaliczny, gorący nasycony roztwór miesza się energicznie i oziębia szybko wodą lub lodem. Należy dodać, że duże kryształy niekoniecznie muszą być bardziej czyste niż małe. Na ogół wiele zanieczyszczonych substancji najlepiej oczyszcza się przez powolną krystalizację dającą duże kryształy i następnie przez kilka szybkich krystalizacji prowadzących do małych kryształów. Należy używać sączka fałdowanego. Jeżeli 1-2% środka odbarwiającego w stosunku do masy surowego związku okaże się niewystarczająca to, odbarwienie należy powtórzyć, dodając 1-2% (3,69- 7,38 mg) świeżego węgla odbarwiającego. Niekiedy pewna ilość węgla przechodzi nawet przez gęstą bibułę filtracyjną; przezroczysty przesącz uzyskuje się przez dodanie przed sączeniem nieco miazgi bibuły filtracyjnej lub celitu (ziemi okrzemkowej). Nie wolno dodawać węgla do roztworu przegrzanego, gdyż może to spowodować nadmierne wrzenie i wykipienie cieczy. Pamiętać należy o tym, że nie zawsze najskuteczniejszym sposobem odbarwienia jest ogrzewanie do wrzenia roztworu z węglem odbarwiającym. Jeżeli na skutek ogrzewania roztwór odbarwia się tylko częściowo, to warto spróbować przesączyć zimny roztwór substancji (najlepiej w rozpuszczalniku takim jak alkohol) przez niewielką ilość węgla odbarwiającego znajdującego się w lejku i utrzymywanego w nim przez znajdujący się w nóżce lejka kłębek waty; jest to właściwie oczyszczanie chromatograficzne.
Oczyszczoną heroinę freebase rozpuścić w 936,71 mg (0,937 ml) 12,6% HCl(aq)(wartość pH r-ru wynosi 7-8) i ponieważ nie wszystka heroina rozpuści się w kwasie przefiltrować. Otrzymujemy brown sugar 3 kategorii (75% chlorowodorek heroiny- C21H23O5N*HCl*3H2O).

5. Otrzymywanie białej heroiny freebase:
Aby otrzymać białą heroinę freebase należy zebraną heroinę brown sugar rozpuścić w 753,06 mg (0,753 ml) 25% r-ru amoniaku (aq)(pH=12) i filtrować zbierając białą heroinę freebase na cienkiej bibule filtracyjnej.

6. Otrzymywanie białego chlorowodorku heroiny 4 kategorii:
W celu przeprowadzenia zebranej heroiny freebase w chlorowodorek należy rozpuścić ją w roztworze 377,34 mg (0,377 ml) stęż (38-40%) HCl (aq) i 112,95mg (0,112ml) oczyszczonego acetonu, przefiltrować przez papier filtracyjny do zlewki i odparować na łaźni wodnej do uzyskania białego chlorowodorku heroiny 90%- C21H23O5N*HCl (Czynność tę najlepiej wykonać w próżni).heroina 4 kategorii C21H23O5N*HCl- 90%.

Oczywiście są to przykładowe ilości, każda zmiana proporcji wymaga odpowiednich obliczeń.
Z 100 g surowego opium (bryła) uzyskujemy 80 g oczyszczonego. Z 70 g oczyszczonego opium uzyskujemy ok.7,6 g morfiny freebase. Z 2,85 g morfiny freebase uzyskujemy 3,69 g heroiny freebase. Z 3,69 g heroiny freebase uzyskujemy ok. ( w zależności od ilości Cakt) 3,65g heroiny brown sugar. Z około 3,65g heroiny brown sugar uzyskujemy około 2,90g białej heroiny.

Otrzymywanie odczynników do produkcji heroiny:

eter dietylowy - organiczny związek chemiczny, o wzorze CH3CH2OCH2CH3 lub (C2H5)2O należący do rodziny eterów, zwany często "eter etylowy" lub po prostu "eter". Poprawną nazwą jest jednak eter dietylowy.
Ciecz bezbarwna, ruchliwa, o przyjemnym zapachu, słabo rozpuszczalna w wodzie, bardzo dobrze rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych (np.: aceton, etanol, benzen).
Ma właściwości narkotyczne, nasenne i znieczulające. Zdarzają się osoby spożywające eter, popularnie nazywany kropką.
eter dietylowy otrzymuje się w wyniku dehydratacji alkoholu etylowego (działając nań stężonym kwasem siarkowym w temperaturze 140°C). W przemyśle otrzymywany jest w wyniku dehydratacji par alkoholu etylowego przepuszczanych nad Al2O3 lub zeolitami.
Głównie stosowany jako:
rozpuszczalnik - w ekstrakcji oraz w wielu syntezach organicznych (szczególnie w reakcji Grignarda),
do uzyskiwania niskich temperatur (łaźnia laboratoryjna),
dawniej w lecznictwie jako środek nasenny i znieczulający.
eter dietylowy jest skrajnie łatwopalną cieczą (temperatura zapłonu: -40°C, temperatura samozapłonu 170°C). Z powietrzem (i tlenem) tworzy mieszaninę wybuchową. Jego pary są cięższe od powietrza, co powoduje, że "pełzają" po stole laboratoryjnym, unosząc się z otwartej butelki. Możliwe jest więc podpalenie par eteru, nawet w odległości kilku metrów od otwartej butelki, co powoduje szybkie przeniesienie ognia i pożar. Jest to powód, dla którego należy bardzo ostrożne obchodzić się z nim (dobrze wentylowane pomieszczenie), a w szczególności nie wolno używać otwartego ognia przy wszelkich pracach z eterem.
Bardzo niebezpieczna, w pracach z eterem dietylowym, jest jego skłonność do tworzenia wybuchowych nadtlenków, w wyniku działania światła i kontaktu z powietrzem. Przed jego ogrzaniem należy wytworzone nadtlenki rozłożyć dodając metalicznego sodu. Wydestylowanie eteru do sucha powoduje często eksplozję na skutek tego, że na dnie kolby pozostają nadtlenki.
Bibliografia
Słownik chemiczny, praca zbiorowa, Wydawnictwo "Wiedza Powszechna", wydanie VII, Warszawa 1995.

C2H5OC2H5- eter etylowy, eter dwuetylowy, eter siarkowy. (C2H5)2O. C.cz.74,12.C 64,81% H 13,60%.Bezbarwna, przezroczysta, ruchliwa, lotna ciecz o charakterystycznym przyjemnym zapachu działającym uspokajająco i piekącochłodzącym smaku. W zwykłej temperaturze w 100 ml wody rozpuszcza się około 100 ml eteru.eter rozpuszcza sie w wodzie (15 cz.); miesza się ze spirytusem, benzenem, chloroformem, olejami tłustymi i olejkami lotnymi; rozpuszczalność w wodzie zwieksza się poprze z dodanie kwasu solnego, a zmniejsza sie przy dodaniu chlorków potasowców, azotanów, siarczanów. Jest substancją bardzo niebezpieczną w użyciu i powinien być przechowywany w niskiej temperaturze w szczelnie zamkniętych naczyniach. Należy go przechpwywać w naczyniach szczelnie zamkniętych, w suchym, przewiewnym i chłodnym miejscu, z dlala od ognia (płomieni palników gazowych, lamp, żarzących się papierosów itp.) i wysokiej temperatury, chronić od światła. Jednym z poważnych niebezpieczeństw przechowywania eteru jest mieszanina wybuchowa par eteru z powietrzem, powstająca w temp. około 40*C; powstające nadtlenki etylenowe mogą spowodować również wybuch. eter jest złym przewodnikiem i może wywołać powstanie ładunku elektrycznego powodującego samoczynne zapalenie i wybuch, zwłaszcza w czasie magazynowania w zbiornikach lub w czasie transportu. Dlatego na powierzchni duzych metalowych zbiorników powinny być założone instalacje odprowadzające ładunek elektryczny. wewnątrz zaś takich zbiorników umieszcza się siatki miedziane o gęstości oczek około 35 mm i powierzchni 150 cm2 na każde 5 litrów magazynowanego eteru. Ma to uniemożliwiać tworzenie się nadtlenków. Pamietać należy o również, by w magazynach nie uszkadzać mechanicznie zbiorników. W razie pożaru gasić dwutlenkiem węgla, czterotlenkiem węgla wreszcie piaskiem. eter dwuetylowy ma największe zastosowanie praktyczne spośród wszystkich eterów. Jest on doskonały rozpuszczalnikiem; jest szeroko używany w laboratoriach chemicznych do oczyszczania i krystalizacji związków organicznych oraz do wydzielania substancji organicznych rozpuszczonych w wodzie.

Otrzymywanie:
eter etylowy (C2H5)2O, czyli dwuetyloeter, jest najważniejszy spośród eterów. Otrzymuje się go poprzez ogrzewanie alkoholu ze stężonym kwasem siarkowym do 140*C. Według Maksimowa (1935 r.) powstaje przy tym kwas etylosiarkowy, który rozkłada się w 140*C na siarczan dwuetylowy i H2SO4.
C2H5OH + HOSO2OH <===> H2O + C2H5OSO2OH
140*C kwas eytlosiarkowy
2C2H5OSO2OH ---> H2SO4 + C2H5OSO2OC2H5
kwas eytlosiarkowy siarczan dwuetylowy
Pozostały siarczan dwuetylowy etyluje alkohol na eter:
C2H5OH + C2H5OSO2OC2H5 ---> C2H5OC2H5 + HOSO2OC2H5.
eter dwuetylowy

Doświadczenie:
W celu otrzymania eteru etylowego dp kolby zaopatrzonej w rozdzielacz i termometr wlewamy 50ml 92%-owego C2H5OH i 50ml H2SO4, po czym kolbę łączymy z pochyłą chłodnicą i ogrzewamy tak długo, aż termometr zanurzony w cieczy wskaże 130-140*C.
Gdy ciecz zacznie destylować (chłodnicę należy studzić mocnym strumieniem zimnej wody0, przez rozdzielacz wkrapla sie stopniowo alkohol. Jako destylat przechodzi eter z częścią alkoholu, zanieczyszczony porowatym kwasem siarkowym oraz SO2 (redukcja kwasu siarkowego przez alkohol). Aby te zanieczyszczenia oddzielić, wykłócamy destylat w rozdzielaczu z roztworem sody, który rozpuszcza cały alkohol i tylko trochę eteru oraz wiąże zanieczyszczenia kwaśne. Na powierzchni zbiera się zatem wilgotny eter prawie zupełnie pozbawiony alkoholu. Oddzieliwszy tę warstwę eterową, suszymy ją bezwodnym chlorkiem wapniowym i destylujemy.

Właściwości:eter etylowy jest cieczą bezbarwną o temperaturze wrzenia 34,6*C i temperaturze krzepnienia -170*C; ma przyjemną woń i podobnie jak chloroform - działa usypiająco. W chirugii bywa stosowany do narkozy. eter pali się jasnym, świecącym płomieniem, jego para również łatwo się zapala. Ponieważ jest on bardzo lotny, należy zachować dużą ostrożność w obchodzeniu się z nim. w miejscu, gdzie uzywamy eteru, należy zgasić wszystkie palniki. Destylować go mozna tylko z ogrzewanej uprzednio łaźni wodnej, spośród której płomien już usunięto, lub znad żarówki elektrycznej. eter ma duże ciepło parowania, toteż, gdy szybko się ulatnia, pochłania z otoczenia wiele ciepła i wywołuje znaczne obniżenie temperatury.

Doświadczenie:
Próbówkę z kilku milimetrami eteru wstawiamy do małej, wąskiej zlewki z wodą i za pomocą zgietej rurki przepuszczamy przez eter szybki strumień powietrza: próbówka oziębia się do tego stopnia, że z zewnątrz pokrywa się lodem (ciepło parowania eteru).


Chloroform (nazwa systematyczna: trichlorometan, CHCl3) - organiczny związek chemiczny z grupy halogenków alkilu; chlorowa pochodna metanu.
Własności chemiczne:
Substancja niepalna i mało reaktywna. W zetknięciu z ogniem pary chloroformu ulegają rozkładowi, z wytworzeniem chloru, chlorowodoru i fosgenu. Podobny powolny rozkład zachodzi również pod wpływem światła, w wyniku czego chloroform często jest zanieczyszczony w/w substancjami.
W reakcji chloroformu z wodnym roztworem NaOH powstaje dichlorokarben, wykorzystywany w syntezie organicznej.
Zastosowanie:
Głównie jako rozpuszczalnik np. przy syntezie białek, analizach środowiskowych, analizach pestycydów, chromatografii, substancja niegdyś używana do narkozy. W syntezie organicznej używany także jako źródło rodników.
Ze względu na dużą szkodliwość jego użycie zostało bardzo ograniczone. Zastępowany jest najczęściej chlorkiem metylenu. Deuterowany chloroform, CDCl3 jest popularnym rozpuszczalnikiem w spektroskopii NMR.
Bezpieczeństwo:
Działa drażniąco na skórę i oczy, szkodliwy przy wchłanianiu przez drogi oddechowe i po połknięciu; w przypadku długotrwałego narażenia lub wysokiego stężenia stwarza poważne zagrożenia dla zdrowia. Może nastąpić nagła śmierć wskutek zaburzeń rytmu serca i zatrzymania akcji serca lub/i zatrzymania oddechu. Działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy (włącznie z wystąpieniem trwałych zmian), wywołuje poczucie senności, nudności, zmniejsza sprawność umysłową, powoduje utratę przytomności. Uszkadza wątrobę i nerki. Prawdopodobnie wykazuje własności kancerogenne.
Chloroform(Trójchlorometan)CHCl3 jest cieczą o słodkawym zapachu, wrzącą w temperaturze 61*C, zestalająca się w temperaturze -70*C. Związek ten otrzymuje się działaniem wapna bielącego CaOCl2 na alkohol C2H5OH. Mechanizm tej reakcji jest dość złożony.
O Cl HOH
CH3CH2OH ---> CH3CH=O ---> CCl3CH=O ---> CHCl3 + HCOOH
alkohol aldehyd aldehyd chloro- kwas
etylowy octowy trójchloro- form mrówkowy
octowy
(chloral)

Wapno chlorowane poczatkowo działa utleniająco, następnie zaś chlorująco. Prawdopodobnie tworzy sie najpierw aldehyd octowy CH3CHO, potem aldehyd trójchlorooctowy, czyli chloral CC3CHO, a ten ulega hydrolizie na chloroform CHCl3. Otrzymany tą drogą chloroform oczyszcza się za pomocą destylacji. Chemicznie czysty chloroform do celów leczniczych (narkozy) otrzymuje się przez rozkład hydratu chloralu CCl3CHO*H2O wodorotlenkiem sodu w zwykłej temperaturze. Chloroform nie jest związkiem trwałey; na powietrzu, a zwłaszcza na świetle, stopniowo rozkłada się wydzielając chlor, chlorowodór i fosgen COCl2. Obecność nawet małej ilości alkoholu hamuje rozkład chloroformu, dlatego też do chloroformu używanego w lecznictwie dodaje się zwykle 1% alkoholu. Chloroform stosuje się w chirurgii jako środek usypiający oraz wywołujący ogólne znieczulenie. Do tego celu uzył go po raz pierwszy Simpson w Edynburgu (1847 r.)
Doświadzczenie:
Do kolby destylacyjnej wprowadzamy 10 ml czystego C2H5OH, 10 ml H2O i 25 g CaOCl2. Kolbę łączymy z chłodnicą i słabo ogrzewamy na łaźni piaskowej. Po zapoczątkowaniu reakcji palnik gasimy. Zawartość kolby mocno się pieni, a do rozdzielacza, jako odbieralnika, przedestylowuje chloroform oraz woda. Chloroform tworzy dolna warstwę destylatu, którą można łatwo oddzielić od wody.

Otrzymywanie Octanu sodu:

Reakcja1: NaOH+CH3COOH-->CH3COONa+H2O
Reakcja2:CH3COOH+NaHCO3-->CH3COONa+CO2(I)+H2O
Doswiadczenie:
Ad1) Do 40g wodorotlenku sodu umieszczonego w zlewce o poj.200ml wlać 60 ml 80% roztwóru kwasu octowego. Roztwór ogrzewać przez parę minut w płomieniu palnika Bunsena pod sprawnie działającym wyciągiem.
Lepiej jednak do produkcji bezwodnika octowego użyć handlowego octanu sodu.


Otrzymywanie chlorku acetylu:
I:
3C2H4O2+PCl3--->3C2H3OCl+P(OH)3 Aby otrzymać chlorek acetylu w kolbie opatrzonej wkraplaczem i chłodnicą zwrotną umieszczamy 180ml kwasu octowego lodowatego C2H4O2 (kwas octowy 100%)i z wkraplacza wkraplamy ostrożnie 136ml trójchlorku fosforu PCl3. Do odbieralnika chronionego od wilgoci bezwodnym chlorkiem wapnia destyluje zwiazek o składzie C2H3OCl, który różni się zatem w składzie od kwasu octowego tym,że jedna grupa wodorotlenowa została zastapiona atomem chloru. Chlorek acetylu musimy oddzielić od utworzonego wodorotlenku fosforu. B.Bobrański: "Chemia organiczna" 1973 PWN
II:
4CH3COONa+POCl3--->2(CH3CO)2O+NaPO3+3NaCl. Jeżeli tlenochlorek fosforu poddać reakcji z nadmiarem octanu sodowego bezwodnego, powstaje chlorek acetylu, który reaguje z pozostałym octanem sodowym w myśl przytoczonego wyżej równania. M.Fieser, L.Fieser: Chemia organiczna 1957 WNT
III: CH3COOH+PCl5--->CH3COCl+HCl+POCl3. Do kolbki okrągłodennej poj.250ml zaopatrzonej we wkrapalacz i chłodnicę zwrotną wlewamy 25g kwasu octowego lodowatego (kwas octowy 100%-( bezwodny)). Z wkraplacza wkraplamy ostrożnie 20g PCl5 i zaczynamy powoli ogrzewać kolbkę. Gdy HCl wyparuje wówczas intensywniej ogrzewamy kolbke i w temp. 55*-57*C destyluje do odbieralnika chronionego od wilgoci bezw.chlorkiem wapnia chlorek acetylu, który musimy oddzielić od wodorotlenku fosforu. Stanisław Tołłoczko "Chemia organiczna" PWN Warszawa 1954r. POCl3 jest cieczą wrzaca w temperaturze 110*C, która należy od otrzymanego chlorku kwasowego oddzielić, ponieważ często temperatura wrzenia otrzymanego chlorku kwasowego leży blisko temp. wrzenia tlenochlorku fosforu, rozdział droga destylacji frakcyjnej nastręcza trudności.
IV: CH2=C=O+HCl--->CH3COCl. keten + kwas chlorowodorowy . (Metoda ze wzgledu na trudność otrzymania ketenu w warunkach domowych tylko do wykonania w profesjonalnych laboratoriach chem.)
V: C2H4O2+SOCl2-->C2H3OCl+SO2+HCl. Jako środka chlorującego najlepiej jest uzyć chlorku tionylu SOCl2, który daje wyłącznie gazowe produkty uboczne. Chlorek acetylu jest zwiazkiem nadzwyczaj aktywnym pod względem chemicznym i dlatego ma duze znaczenie w syntezie organicznej. Z wodą reaguje natychmiast odtwarzając kwas octowy. CH3COCl+HOH--->CH3COOH+HCl dlatego teżmusi być chroniony od wilgoci. Podobnie jak z wodą reaguje on szybko z alkoholami np. z alkoholem etylowym. B.Bobrański "Chemia organiczna"PWN 1973 Warszawa .
VI: Chlorek acetylu mozna łatwo otrzymac przez destylację mieszaniny złozonej z równomolowych ilości kwasu octowego i chlorku benzoilu. C6H5COCl+CH3CO2H<===>C6H5CO2H+CH3COCl. Rolę chlorku kwasowego może równiez spełniać chlorek benzylidynu; ogrzewanie kwasu octowego 100% z chlorkiem benzylidynu prowadzi do utworzenia mieszaniny chlorku acetylu i chlorku benzoilu. Oba chlorki kwasowe można z łatwością rozdzielić przez destylację. C6H5CCl3+CH3CO2H<===>C6H5COCl+CH3COCl+HCl. Reynold C.Fuson "Reakcje zwiazków organicznych" WNT 1966 Warszawa

Bezwodnik octowy (zwany też tlenkiem acetylu, eterem diacetylowym lub octanem acetylu) jest żrącą, higroskopijną, toksyczną cieczą o wzorze sumarycznym (CH3CO)2O lub C4H6O3. Krzepnie w temp. -73°C, zaś wrze w temp. 139°C. Pary 3,5 raza gęstsze od powietrza. Ma niewielkie ciśnienie par - 4 mmHg w temp. 20°C. Temperatura zapłonu (palności par) wynosi 54°C. Pod wpływem wilgoci z powietrza rozkłada się na kwas octowy. Bezwodnik octowy stosuje się jako środek odwadniający i rozpuszczalnik w syntezie materiałów wybuchowych (np. HMX) i ogólnie w chemii organicznej, oraz do produkcji leków np. aspiryny.

Synteza bezwodnika octowego z chlorku acetylu i bezw.octanu sodu:

Octan sodu bezwodny: bezwodny odczynnik otrzymuje się z produktu krystalicznego CH3*CO2Na*3H2O, przez ogrzewanie go w dużej porcelanowej parownicy ogrzewanej bezpośrednio małym płomieniem. Substancja najpierw przechodzi w stan ciekły i wydziela się przy tym para wodna; po odparowywaniu wody krystalizacyjnej produkt z powrotem zestala się. Aby usunąć pozostałą wodę, masę ostrożne ogrzewa się nieco silniejszym płomieniem, przy czym należy ciągle poruszać palnikiem i odstawic go zaraz po stopieniu substancji. Należy zwrócić uwagę, aby nie przegrzewać topiącej się masy; wydzielanie się palnych gazów oraz zwęglenie substancji świadczy o tym, że ogrzewanie było zbyt mocne. Stopioną sól pozostawia się do zakrzepnięcia, a nastepnie usuwa się ją z naczynia, gdy jest jeszcze ciepła, za pomocą łopatki lub noża. Bezwodną sól trzeba szybko sproszkować i przechowywać w szczelnie zamkniętym słoiku. Handlowy, topiony octan sodu zwykle nadaje się do użytku; jeśli trzeba, to topi się go powtórnie i utrzymuje w stanie stopionym przez kilka minut w celu usunięcia wody pochłoniętej w czasie magazynowania.

Bezwodnik octowy
CH3*COCl+CH3*CO2Na-->(CH3*CO)2O+NaCl
W kolbie kulistej poj.100ml zaopatrzonej we wkraplacz umieszcza się 25g(0,3mol) drobno sproszkowanego bezwodnego octanu sodu, a do wkraplacza nalewa się 20g (18ml 0,25mol)chlorku acetylu. Kolbę oziębia się w łaźni z lodem i wodą i po kropli dodaje się ok. połowę chlorku acetylu. Zawartość kolby miesza się dokładnie przez ostrożne wstrząsanie i uderzanie kolby dłonią. Następnie dodaje się po kropli pozostałą ilość chlorku acetylu, uważając aby wydzielające się ciepło reakcji nie doprowadziło mieszaniny do wrzenia. Montuje się zestaw do destylacji i przeprowadza destylację ogrzewając kolbę świecącym płomieniem palnika Bunsena, który utrzymuje się w ciągłym ruchu wokół dna kolby, aby zapewnić równomierne ogrzewanie i zmniejszyć niebezpieczeństwo pęknięcia kolby. Ogrzewanie prowadzi się dopóki destyluje ciecz. Do destylatu dodaje się około 2-3g dokładnie sproszkowanego bezw.octanu sodu w celu przeprowadzenia nieprzereagowanego chlorku acetylu w bezwodnik octowy. ponownie przeprowadza się powolną destylację zbierając bezwodnik octowy wrzący w zakresie 135-140*C. Wydajność 20g (77%).


Uwaga!: powyższy artykuł został napisany tylko i wyłącznie w celach baukowych. Nie stanowi on (podkreślam z całą stanowczością!!!) zachęty do produkcji chlorowodorku heroiny. Narkotyki to zło i powinny być zwalczne!
heroina należy do b. niebezpiecznych narkotyków i nie powinna być stosowana przez ludzi!

Oczywiście w poprzednich opisanych przeze mnie syntezach w tym wątku z urzyciem większej ilości węgla aktywowanego przed wsypaniem go do chlorowodorku heroiny lub heroiny freebase należy utworzyć wpierw wodny roztwór heroiny freebase lub chlorowodorku o odpowiednim stężeniu (masa chlorowodorku heroiny lub heroiny freebase: masy rozpuszczalnika (wody destylowanej lub alkoholu) powinna wynosić 1:9 -1:10).

@ Heroine2
z całym szacunkiem, ale po co n-ty raz wsadzasz tu to samo? czyta się źle, a przewijanie strony to koszmar.
synteza hery do najtrudniejszych jak wiemy nie należy. lepiej to przenieś do działu syntezy. tam ma to sens.

To jest tu niby dla "garażowych chemików". Ale moje osobiste zdanie jest takie, że komuś nie związanemu z chemią (np. mnie) czyta się to źle. Heroine2, nie możesz się pozbyć swoich skrzywień, chemicznych, tzn. starasz się tłumaczyć to po ludzku ale Ci to nie wychodzi...składnia jest dalej typowo chemiczna. Ale mniejsza z tym bo z przepisu i tak nie skorzystam pomimo, że nawet z tymi wadami da się przez niego przejść. Po pierwsze dlatego, że nie mam morfiny, a po drugie dlatego, że bałbym się wstrzykiwać sobie produkty tak skomplikowanej (jak dla mnie) syntezy. Za dużo tam chemikaliów, których nie do końca skutecznie mógłbym się pozbyć, a które mogły by mi zrobić "ziaziu".

Gum@ - wątpię, żeby chemicy, którzy zajmują się syntezą heroiny, przejmowali się przesadnie, czy wszystko odparuje.
Robiąc to samemu, możesz zrobić wszystko co się da, żeby w towarze nie było żadnych niepożądanych substancji.

szczególnie, że ci chemicy z reguły wyglądają tak:
[ external image ]

specialisci sa
nie pytaj o wiek pytaj o doswiadczenie
oni to wysysaja z mlekiem matek

z mlekiem ma(k)tek ;-)

a byl tu niedawno nawet filmik, ze w afganistanie, jak dzieci marudzą to im matki dmuchają oparami opium do buzi, żeby się uspokoiły. Ah czemu ja się tam nie urodziłam :'(


tu macie link do tego http://www.youtube.com/watch?v=KCO95uFf ... re=related