Siemka,

Od jakiegoś roku nie ćpam nic oprócz buprenorfiny (terapia substytucyjna), pregabalina 300-0-150 (jak zalecił lekarz), no i od półtorej roku biorę też kwetiapinę, lekarz wpierdolił mnie z początku na 450mg, podnosząc cały czas dawki bo kwetiapina nie usypiała ani trochę, przez to że wpierdalałem końskie dawki majki, fentanylu i tramadolu. W końcu wylądowałem na OIOM'ie, poszedłem na terapię substytucyjną i nagle kwetiapina zaczęła mnie wpierdalać w glebę, poza tym przy zasypianiu czułem się turbo "dziwnie", jakbym miał zaraz zejść albo zapadał się w łóżko. Zacząłem schodzić z dawki i przy 300mg zacząłem mieć halucynacje jak kładę się spać. Szmery, kapiąca woda na podłogę, kroki. Na początku jak panikowałem to dokładałem po 25mg i za każdą kolejną tabletką było gorzej zamiast lepiej, do momentu aż słyszałem baardzo głośne szepty w całym pokoju. Ostatnio zszedłem na 225mg i halucynacje są bardzo drobne, słyszę jak kapie woda w kącie albo jak coś małego chodzi po podłodze, ale jest zdecydowanie lepiej.
Pytanie jest takie, czy halucynacje mogą być wywoływane właśnie przez wpierdalanie kwetiapiny w takich ilościach, kiedy nie mam zdiagnozowanej żadnej choroby psychicznej? Dodam, że kiedyś eksperymentowałem z kwetiapiną na własną rękę i po zażyciu 100mg miałem potworne mary nocne, widziałem jak ktoś na mnie biegnie z drugiego końca pokoju, miałem paraliże senne itd.
Halucynacje pojawiają się tylko i wyłącznie w nocy i tylko wtedy, kiedy zaczyna działać kwetiapina. Wiem, bo kładłem się bez niej, żeby sprawdzić czy dobrze rozumuję, leżałem długo i żadnych halucynacji nie było.
Jestem prawie pewien, że to kwetiapina, ale pytanie czy jest jakiś cień szansy, że to schizofrenia, która objawia się tylko w nocy? W dzień radzę sobie bardzo dobrze, mam wymagającą intelektualnie pracę, mam kobietę od kilku miesięcy, tylko te szmery mnie niepokoją. Tak jak mówię jestem prawie pewien, że to skutki uboczne kwetiapiny, ale w takiej sytuacji, kiedy nie ufa się własnej głowie, dobrze jest usłyszeć od kogoś, że wszystko ze mną ok.
Z góry dzięki za odpowiedź, bo lęk, że mogę mieć frenię jest mocno dopierdalający.

A i jakbym miał porównać do czegokolwiek te halucynacje (a przerabiałem wszystkie możliwe substancje psychoaktywne/stany po nich) to jest to dokładnie to co miewałem na początku brania zolpidemu, halucynacje o podłożu "baśniowym" (stworki), czasem widziałem fraktale, był też taki okres na wyższej dawce kwetiapiny, że czułem jak chodzą po mnie robaki. Nie jest to psychoza, ani delirium, bo odróżniam te dźwięki od prawdziwych. Wszystkie te objawy działy się na granicy między wybudzeniem a snem, a kiedy wstawałem z łóżka, lub podnosiłem głowę, wszelkie objawy znowu znikały.

ty jak tak masz od kwetiapiny to kwetiapina.

Tak myślę, bo nigdy nie miałem problemów z głową, w rodzinie nikt też nic nie miał z głową poza bezsennością, zaś moja historia z ćpaniem z pewnością mogłaby drzemiącą schizofrenię wybudzić ze snu. Dlatego chciałem się dopytać czy ktoś miał tak jak ja, żeby mieć haluny po kwetiapinie czy innym leki przeciwpsychotycznym, bo w necie są o tym szczątkowe wzmianki (i to właśnie u osób, które brały te leki mimo że nie miały żadnych problemów psychicznych). Dwubiegunówkę mam na 100% wykluczoną w szpitalu psychiatrycznym (gdzie wbiłem się pod pretekstem bipolara, a tak naprawdę chciałem sobie zrobić detoks od opio), zaś groźba schizofrenii jest na tyle niepokojąca, że chcę usłyszeć czyjąś podobną historię.

I kolejny wątek to jakie są wasze doświadczenia z odstawianiem kwetiapiny? Jak często i jak bardzo mogę zmniejszać dawkę, żeby mi się nic nie odku*wiało? Mój psychiatra powiedział tylko "proszę próbować schodzić", ale nic więcej nie doradził.

Jeśli jesteś na dawkach rzędu 200 mg+ nie odstawiaj cold turkey, bo bezsenność, nerwica, nadpobudliwość, gonitwa myśli i parę innych atrakcji gwarantowane na kilka następnych dni i nawet benzo cię nie położy, a przynajmniej mi nie pomogło. Chyba, że oddział toksykologiczny + zapięcie w pasy, wtedy jakoś przez to przejdziesz.

Jeśli 100 mg i poniżej brane przez krótki okres czasu (6-12 miesięcy) bezpieczniej moim zdaniem byłoby stopniowe redukowanie dawki o 25 mg co tydzień, lub częściej bo to nie benzo. Ja tak robiłem wdrażając w międzyczasie mirtazapinę ze względu na problemy ze snem i udało się.

Jakby nie patrzeć to gruba chemia działająca na 6 rodzajów receptorów i 29 podreceptorów, więc może i nie uzależnia fizycznie, ale organizm po nagłym braku substancji zareaguje objawami z odbicia, które nie są przyjemne. Trzeba go stopniowo odzwyczaić.

Dzięki za dobrą i konstruktywną poradę, wiem że jak brałem 375 mg i pewnego dnia wzialem tylko 150 to pociłem się jak świnia, raz gorąco raz zimno i wszystkie objawy odstawienia jak po opio oprócz bólów brzucha. Teraz zszedłem z 225 na 150 i posiedzę chwilę na tej dawce, jest nieprzyjemnie ale znośnie a przynajmniej nie mam już dyskoteki w pokoju jak zasypiam. Niby taki bezpieczny lek, a skutki uboczne czy skutki odstawienia są gorsze niż niejednego narkotyku. Magicy chyba każdy lek niemający potencjału uzależniającego traktują jako "bezpieczny", choćby i wątrobę wypalał od środka albo fiut po nim odpadał. smh. Dzięki raz jeszcze za poradę

Update:
Myślę, że to co powiem może się komuś w przyszłości przydać. Potwierdziło się, że halucynacje, omamy, które miałem przed zaśnięciem były skutkiem ubocznym kwetiapiny. Obecnie biorę około 115 mg i wszelkie omamy wyparowały. Jeżeli ktoś z Was przyjmuje ten lek na sen i nie ma stwierdzonej schizofrenii ani zaburzeń dwubiegunowych, a nagle zacznie miewać omamy czy dziwnie się czuć po tym leku, to bardzo możliwe że jest to skutek uboczny kwetiapiny. Pojedźcie do szpitala psychiatrycznego (nie róbcie jak ja i nie próbujcie tego robić sami w domu), ale nie dajcie sobie wmówić że rozwija się u Was schizofrenia, bo psychiatra wjebie Was na tak wysoką dawkę, że owszem omamy znikną bo dawka ta Was po prostu znokautuje zanim zdążycie cokolwiek usłyszeć lub zobaczyć, ale przy okazji przestaniecie być sobą i pojawi się multum potężnych skutków ubocznych.
Tl;dr
Skutkiem ubocznym kwetiapiny mogą być omamy, mimo że nigdzie prawie to nie pisze.

Update:
Długotrwałe przyjmowanie neuroleptyków powoduje ogromną nadwrażliwość na dopaminę i jest przyczyną tzw. Tardive Psychosis a.k.a Supersensitivity Psychosis. Odkryto to dopiero niedawno, ale mam nadzieję że stanie się to wiedzą powszechną, ponieważ obecnie około 42% osób leczonych neuroleptykami, po 2 latach diagnozowane jest na schizofrenię. Mowa tu o osobach, które nie były leczone tymi neuroleptykami na schizofrenię, a na inne schorzenia. Ta zmiana diagnozy występuje nawet u osób, które przyjmowały neuroleptyki np. na stany lękowe lub bezsenność.
Więc po około 1,5-2 latach od zażywania neuroleptyków, mózg próbuje się przystosować i wykształca więcej receptorów dopaminowych, w dodatku zalewając je dopaminą, żeby wyrównać działanie np. ketileptu. W efekcie osoba dostaje psychozy, ma omamy słuchowe, wzrokowe, dotyku, idzie do psychiatry, a psychiatra zwiększa dawkę neuroleptyku. To z kolei wzmacnia objawy wytwórcze i pogarsza ogólny stan pacjenta. Przez obecny stan rzeczy tym pacjentom rujnuje się życie przez błędną diagnozę i fajnie jakby wzrosła świadomość tego felernego skutku ubocznego jakim jest TP/SSP.
Ja nie przyjmuję już w ogóle kwetiapiny, nie mam żadnych objawów wytwórczych. Jedyne na co cierpię to bezsenność i znerwicowanie. Piszę to, bo być może kogoś to uratuje przed błędną diagnozą. Jak pomyślę, że byłem o krok od bycia wjebanym na 800mg kwetiapiny i bycia zdiagnozowanym jako schizofrenik, to czuję że trzeba zacząć głośno mówić o skutkach ubocznych neuroleptyków.

Dziwne, bo kwetiapina jest rowniez na schizofrenie... Ja po niej normalnie zasypiam i nie mam omamow. Mi sie wydaje, ze to to co Ty bierzesz po prostu pomieszane daje taki, a nie inny efekt. Ta schizofrenie, pozdrawiam

Kiedyś wydawało mi się że mogę roznosić naokoło siebie nieprzyjemny zapach. Trafiłem do szpitala z którego wyszedłem z diagnozą zaburzenia schzitypowego i będąc na 800mh kwetiapiny oraz 15mg arypiprazolu. Po pięciu miesiącach na lekach straciłem umiejętność komunikacji na poziomie emocjonalnym z drugim człowiekiem oraz pojawiła się anhedonia. W szpitalu powiedziano mi że leki będę mógł odstawić po pięciu latach więc na pewniaka zrobiłem to od razu i byłem przekonany że wrócę do stanu wyjściowego. Powrotu po pobycie na tych lekach jednak już nie było :(

Nie mogłem spać, byłem spięty, pobudzony, anhedonia nie znikła, ani nie wróciły mi pozytywne emocje. Najgorsze jednak było to że zamiast myśli pojawił się u mnie ciągły wewnętrzny monolog którego nie byłem w stanie wyłączyć. Trafiłem później do poradni zdrowia psychicznego gdzie powiedziałem że neuroleptyki mnie uszkodziły i że więcej nie chcę takich leków. Lekarz odpowiedział mi na to że leki są bezpieczne i nieuzależniające a moje problemy to nasilająca się choroba. W krótkim czasie zmieniła mi diagnozę na schizofrenię i skazała już na leczenie tylko takimi lekami z których większość przez moją osobę przepierdoliła.

Cieszę się w takim razie że nigdy nie zacząłem słyszeć głosów przez to gówno.