Nie afiszuję się ze swoją narkomanią, nie chodzę na manify z płachtą z napisem "WE WANT METH", jak niegdyś przeciwnicy prohibicji w Stanach Zjednoczonych przynosili transparenty z napisem "WE WANT BEER", nie obnoszę się z tym, nie mam na ręce numeru obozowego żadnej narkomańskiej metki oraz (obecnie) nie wyglądam na narkomana, ale to ma duży związek z zaprzestaniem używania metylokatynonu 29 czerwca ubiegłego roku. Nie jest jednak wielkim sekretem to, że jestem narkomanem. Dawniej wiedziało tylko wąskie grono osób, tzn. ci, z którymi brałem, później jednak zaistniała niemiła sytuacja - w grudniu 2014 r. pokłóciłem się z liderem mojego byłego zespołu o kwestie finansowe przy produkcji koszulek z logo naszej grupy, przy czym ja zostałem nazwany ćpunem, biedakiem, złodziejem i alkoholikiem. Z nerwów powiedziałem mu, żeby poszedł do U. [jego dziewczyna - dop.] i odreagował poprzez stosunek seksualny z nią, dodając, że znajomy sobie chwalił. Zwieńczyłem to wspólnymi zdjęciami mojego przyjaciela, tudzież narkomana, który dla K. był wrogiem, a dla U. byłym chłopakiem. W przeciągu dwóch godzin kilkaset osób otrzymało wiadomość, z której wynikało, że trzeba na mnie uważać, gdyż jestem intoksykowany i tym samym niebezpieczny. Co dziwne, to z pierwszym nie mogłem się zgodzić, gdyż od dwóch tygodni nie brałem prochów ani nie paliłem trawy, drugie przypieczętowałem, wyciągając spod licznika energii elektrycznej masywny klucz francuski i idąc w miasto w celu poszukiwań tego gnoja. Znajomi z pubu, w którym byłem stałym bywalcem, zaczepiali mnie i pytali: "To prawda, to, co K. na Twój temat mówi?". Tak narodziła się moja niechlubna sława, obecnie nie ukrywam swoich uzależnień - leczę je. A do zespołu wróciłem w lutym 2015 r., żeby w kwietniu znów go opuścić. Historia kołem się toczy.

Tak, przyznaję. Nie afiszuję się, ale rodzina, znajomi, sąsiedzi - wszyscy o tym wiedzą. To mój problem, nie ich. Wiedzieli w szkole, wiedział cały zakład pracy. Parafianie i dalsza rodzina. Dlatego nigdzie nie chodzę, nie zadaję się z byłymi znajomymi. Z rodziną też kontakty zrywam.
Ćpam na ulicy, idę pociągając z butelki. Jaram lufę na światłach, zużyte pompki czasem wbijam w drzewo. Odstraszam potencjalnych "kolegów". Mimo tego, zawsze znajdą się jakieś dziwadła. Widocznie przyciągam popaprańców.
Matka znajomego mówi do niego : "gdzie idziesz, znowu do tego ćpuna ?". Nie lubi mnie.

No ja tak miałem z siostrą, szwagrem i kuzynem, (jeszcze kilku kumpli wie) wgl impreza rodzinna bardziej - alko poszło i chuj poleciałem z tematem :D (rozmawiałem tylko o psychodelikach i w sumie tępiłem resztę), później przez pewien czas chujowo się z tym czułem, generalnie nie polecam nikomu mówić(chyba że przed śmiercią).

Teraz to już staram się trzymać mordę zamkniętą, bo rzeczywiście mało kto rozumie ten temat/świat.

Kurwa pokażesz komuś proch to powie że narkotyk, pokażesz tą samą substancje w roztworze - si. :nuts:

A co do nazwy narkoman, narkotyki, dopalacze, ćpun, ćpanie - to najprostsze słowa jakie mogłem usłyszeć.

Lubię ten temat dlatego chętnie bym o tym rozmawiał nawet dzień w dzień byle z kim, tak jak rozmawiają o tym naukowcy, psychofarmakolodzy, neurochemicy, etnobotanicy itp itd - ale jednak niee.

Ktoś napisał tutaj że lepiej jak wiedzą dalsi znajomi niż np. bliska rodzina - moim zdaniem jak już ma ktoś wiedzieć to lepiej jak bliższa rodzinka - typu siostra/brat/kuzyn/no może rodzice nie ale z takim bratem czy siostrą to możesz pogadać spokojnie w cztery oczy (a że to ta sama krew) to w 99% Cie zrozumie jak jest(no chyba że ktoś już jest na totalnym wykończeniu - typowy ćpun).

Ale jeżeli chodzi o rozwój i naukę/zainteresowanie, o nie częste używanie czy coś takiego to na pewno Cię zrozumie, a taki dalszy znajomy który (ktoś też tutaj napisał) może puścić famę bo się tam kurwa obrazi za byle co, i może być problem na osiedlu/jak ktoś mieszka w mniejszej miejscowości to problem taki że ludzie będą wiedzieć, później faktycznie problemy ze znalezieniem pracy itp.

Mam znajomego co kiedyś herke walił i ziołko raczej do dziś popala(w młodych latach z nim czasem popalałem), generalnie na prawdę spoko ziomek (z opio wyszedł - leczył się), ale spoko, kobitę ma-towarzyski-pomocny-inne zainteresowania ma itp. wkurwi się też ale jak mu nachodzą na głowę to leci ostro, no i do czego zmierzam.

Do tego że go kiedyś zatrudnili do tej firmy gdzie ja pracuje, kurwa patrze to on :D, bajera spoko, tam go obserwowałem to spoko pracował - z nikim nie gadał(jak on to mówił, ze swoimi tylko gada) itp, no i po pewnym czasie może 2tygodnie mój kierownik który znał jego opinie i kim tam był, wgl stoję w pracy z innym kumplem a ten kierownik mówi "kto go tu kurwa zatrudnił, przecież to ćpun". Oczywiście on już nie pracował - max może miech, nie wytrzymał tego co mu tam na głowę wchodzili...

Nie przyznaje sie publicznie do bycia narkomanem. Moje zachowania mowią same za siebie. Np. pracuje pod wpływem Acodinu, benzodiazepin itp. Bywałem nagrzany PST, rzygałem nie raz przy znajomych...
Unikam zawierania znajomosci z przelotnie poznanymi ludzmi zeby mi sie reputacja nie odbijała. Bo kazda osoba, ktora cos tam wie, kogos zna- powiela x-krotnie prawdopodobienstwo że bedziesz znany jako lekoman (w moim przypadku)

A jak aptekarki w mieście wiedzą to się liczy?

Ja na przykład mowie każdemu, że biorę narkotyki i jestem z tego dumny i krzyczę to i policja i dołek i i i kurwa kto się publicznie afiszuje tym, że bierze? 15 lat trzeba mieć?

Jak uprawia się politykę grubej kreski, to nawet nie trzeba się przyznawać.

Raczej nie ma się czym chwalić. Wyrosłem ze szpanowania blantem zaraz po gimnazjum.

Chociaż nosiłbym, bo lubię kontrowersję.
http://www.143clth.com/wp-content/uploa ... 43clth.jpg

Jak ktoś spyta, to powiem. Sam z siebie nikomu nie mówię.