Konkin pisze:

@up, no właśnie to tak nie działa. Psychiatrzy średnio 365 razy w roku próbują być robieni w chuja przez bystrzejszych i normalniejszych ludzi, niż thalchemist. Oczywiście zastrzyków nie musisz brać, ale nie oszukujmy sie, to kwestia tygodni zanim znowu wylądujesz w szpitalu i zostaniesz ukłuty. Nie wydaje mi się żebyś miał już wybór. Najlepsze co możesz zrobić to spierdolić za granice i przestać ćpać, z nadzieją, że już więcej niczego nie odpierdolisz.

thalchemist pisze:

z powodu nadużywania stymulantów byłem hospitalizowany 12 razy, za każdym razem byłem po przedawkowaniu stymulantów, głównie alfy pvp.

Czy mam prawny obowiązek przyjmowania tego świństwa?

Oczywiście rodzice twierdzą, że moje próby samobójcze to był skutek brania prochów wszelakiej maści i teraz widzą niby ogromną poprawę w moim zachowaniu, ale ja chyba lepiej wiem, kiedy czułem się źle i czym to było spowodowane, prawda?

thalchemist pisze:

Za zaatakowanie ojca nożem nie odpowiadałem prawnie, przyszedł do szpitala psychiatrycznego sędzia i zaproponował mi po rozmowie z lekarzem, że jeśli zgodzę się na leczenie psychiatryczne, sprawa zostanie umorzona.

Zgodziłem się, psychiatra mnie "przekonał", że moje objawy zgadzają się ze schizofrenią, zacząłem brać leki w szpitalu, spytałem czemu nie dostanę leku na depresję, uzyskałem odpowiedź "bo ty masz schizofrenię, a nie depresję". Czułem się na tych lekach do tego stopnia beznadziejnie, że skoro leki na schizofrenię nie pomagały, a wręcz pogarszały sprawę i nie miałem szans na leki na depresję, poszedłem na warsztaty terapii zajęciowej, wszedłem w przerwie na rusztowanie na wysokość 5 piętra i skoczyłem, próbując się zabić. Mam amputowany staw skokowy wskutek obrażeń po upadku. Tak się kończy zaufanie organom państwowym typu lsędzia lub psychiatra w szpitalu psychiatrycznym.

Co do języków obcych to władam biegle angielskim, ale nie chcę wyjeżdżać. O pójściu do szpitala na obserwację i nie przyjmowania leków celem zobaczenia, czy mi coś będzie myślałem i nawet spytałem swojego psychiatrę. Odparł, że stanowił bym zagrożenie dla innych pacjentów i nie można tego zrobić.

W całej historii chodzi o to, że rodzice widzą ogromną poprawę w moim zachowaniu, a ja widzę dramat w swoim samopoczuciu