miumin pisze:

Ktoś wcześniej ciekaw był szczegółów nt takiego oddziału, gdzie nie faszerują lekami, nie wiążą w pasy, a zajmują się człowiekiem. 7F w krakowskim "Kobierzynie" jest jedynym takim oddziałem w Polszy. Nacisk jest tu na terapię analityczną (grupową lub indywidualną, zależnie, jak skierują), schodzenie i eliminację leków, zajmowanie się przyczynami zaburzeń
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenie_osobowo%C5%9Bci .

Prócz 2x w tygodniu (grupowej); 1x w tygodniu (indywidualnej) terapii, obowiązkowy jest psychorysunek (chyba nie trzeba tłumaczyć) oraz pewna ilość dyżurów (sprzątanie swoich sal, przenoszenie obiadu do i z windy wraz z reprezentantami bardziej pechowych oddziałów itp.). Ponadto można liczyć na przynajmniej raz w tygodniu, godzinne rozmowy ze "swoją" pielęgniarką (te bowiem nie przypominają zwykłych "piguł", mają odpowiednie uprawnienia i biorą czynny udział w terapii).

Poza tym jest masa wolnego czasu, który można mniej lub bardziej aktywnie spędzać. Chodzenie na dobrowolną muzykoterapię, biblioterapię (nie ma to nic wspólnego z Biblią lecz z książkami w ogóle), latem do prac w ogródku (nie ma to, jak wpierdalać własnoręcznie wyhodowane pomidory szczególnie, że żarcie stołówkowe, jak to w szpitalach, jest tragiczne), czy legendarną już siatkówkę z alkusami (5D), to tylko niektóre z propozycji, jakie daje nam pobyt w tym pięknym miejscu. I to wszystko w ramach ubezpieczenia!

W jednym z budynków funkcjonuje darmowa kafejka internetowa. Jeśli chodzi o zasięg internetu typu HSDPA, to jest żałosny, mimo, że szpital nie leży wcale na jakimś totalnym zadupiu. Tak przynajmniej było 2 lata temu, teraz może jest lepiej.

Zapomniałbym o gotowaniu z Panem Markiem, który jest oddziałowym dietetykiem, a przy tym całkowitym mistrzem świata jako człowiek. Wrzucam go tutaj bez nazwiska, ale zapytajcie o Pana Marka dowolnego pacjenta lub członka personelu z Kobierzyna, a będzie wiedział o kogo chodzi. Gotowanie z P. Markiem ma tą jeszcze zaletę, że człowiek jada np. smaczne pierogi ruskie zamiast szpitalnego ścierwa, przez co nie chadza głody. Koszty gotowania są znikome, zwykle wykorzystuje się pozostałe po oficjalnych posiłkach produkty, czasem trzeba się złożyć po dwójkę na mąkę czy przyprawy.
Teraz P. Marek już nie pali, ale dawniej można było przesiadywać z nim w palarni (jest i taka, ciasna ale własna, nawet ją odmalowaliśmy podczas mojego pobytu) i słuchać snutych przezeń Stories from Asylum. Świetny człowiek.
Fakt faktem, nie wszyscy żyją z nim w zgodzie, bo jak trzeba kogoś opierdolić, to opierdoli. Jeśli jednak zachowasz podstawowe zasady normalnego funkcjonowania wśród ludzi, dogadasz się bez kłopotu.

Z pewnością napiszę jeszcze na ten temat, bo uważam, że ten oddział trzeba promować. Mnie bardzo pomógł otrząsnąć się ze stanu "niewiedzy o sobie". Wyszedłem stamtąd z dość lekką diagnozą i gdybym kurwa kontynuował terapię... gdybym nie popłynął z dragami... byłoby ze mną naprawdę nieźle.

Z drugiej strony ostrzeżenie: jak chcesz iść tam się opierdalać, to zły adres.
Nie da się zbyt długo, prędzej czy później Cię wypierdolą.
Obowiązuje abstynencja używkowa i seksualna.

Terapia trwa zawsze 6 miesięcy. Oddział nie jest zamknięty, od początku możesz łazić po terenie szpitala (są 3 sklepy, unikaj najbliższej Żabci, gdyż jest tam najdrożej) i nikt Cię nie pilnuje (w praktyce: jak wyjdziesz na miasto, to pewnie też nikt Ci nic nie zrobi, najwyżej przez dwa tygodnie na przepustkę Cię nie puszczą). Musisz tylko wrócić na oddział przed 20. Przez pierwsze dwa tygodnie pobytu formalnie nie możesz wychodzić poza teren szpitala, po tym okresie wypuszczają Cię nawet na 3 dni (pt-sob-nie). Do wykorzystania masz ileś tam dni przepustek, trochę mniej, niż weekendów podczas terapii. W wyjątkowych wypadkach (sprawa urzędowa, uroczystość rodzinna), wypuszczą Cię w tygodniu.

Przez cały wolny od obowiązkowych zajęć czas mogą odwiedzać Cię bliscy i znajomi, nikt tego nie weryfikuje. Ludzie spoza oddziału nie mogą jednak wchodzić na teren oddziału (na dyżurze siedzi zawsze jeden z pacjentów, zapisując nazwiska wchodzących i wychodzących osób i zakazujący obcym wejścia na oddział). Dzięki temu możesz bez obaw mieć w sali laptopa czy portfel z kasą i nikt Ci ich raczej nie ukradnie (chyba, że ktoś z kolegów).

Rozmowa z lekarzem – konsultantem. W jej trakcie podejmowana jest decyzja o kwalifikacji do następnych konsultacji, bądź o dyskwalifikacji z powodu: błędnego skierowania, braku własnej motywacji lub chęci do zastanawiania się nad swoimi przeżyciami, czy nie zachowania abstynencji od alkoholu i środków psychoaktywnych. Również nasilenie pewnych cech, np. antysocjalnych u osób z rozpoznaniem różnych specyficznych zaburzeń osobowości może uniemożliwiać leczenie w warunkach tego oddziału.

Wywiad życiorysowy - z pielęgniarką lub pracownikiem socjalnym

Kwalifikacja psychoterapeutyczna - z psychoterapeutą

Po omówieniu kandydata w zespole terapeutycznym - rozmowa z ordynatorem lub zastępcą

http://babinski.pl/jednostki/oddzialy-s ... nerwic-7-f

Blu pisze:

Wpadłeś w błędne koło trochę, bo żeby nauczyć się radzić sobie ze stresem, lękami czy depresją to najpierw trzeba być trzeźwym. Na twoim miejscu odstawiłbym najpierw benzo i alkohol (samemu a jeśli nie potrafisz to w ośrodku) a potem poszedł na terapię np. behawioralno-poznawczą już poza ośrodkiem.