14 listopada 2019nezumi1 pisze:

A uciekłbyś od własnej matki, która trzęsie się z zimna i błaga Cię o kawałek chleba? Bo to mniej więcej podobny poziom trudności. Border to zaburzenie, które odciska bardzo głębokie piętno na partnerze. Ja wiem, że czytając moje posty normalny człowiek myśli tylko "no co za pojeb, czemu jej nie rzuci w pizdu?!", ale to serio tak nie działa. Jedyną skuteczną metodą byłoby całkowicie urwać kontakt, ale proces rozstania z borderką zawsze wygląda tak samo. Kłócicie się na śmierć i życie, ona wyzywa Cię od najgorszych (Ty jej nie mówisz tego, co naprawdę myślisz, bo ją chronisz, więc po prostu zbierasz ciosy), lecą talerze, kurwy i walenie bez opamiętania po czułych miejscach. Ale borderka doskonale potrafi wyczuć ten ostatni moment, w którym może Cię jeszcze urobić. I wtedy co? Zmienia się w tę drugą siebie, tę, w której się zakochałeś. Nagle nie jest wkurwiona, tylko mała, biedna, smutna i zagubiona, błaga o to, żebyś ją przytulił, mimo że 10 minut wcześniej wyzywała Cię od śmieci. Mimo że wiesz, że gdyby zniknęła z Twojego życia, to z pomocą magika bardzo szybko byś odżył, nauczył się lubić samego siebie, odzyskał jakiekolwiek poczucie własnej wartości i kontrolę nad swoim życiem. Ale to wszystko nie ma żadnego znaczenia, bo widzisz, że ta zapłakana dziewczyna to już nie ten potwór, który chwilę wcześniej rozpierdalał mieszkanie, wrzeszcząc jak esesman na obozie, tylko ktoś zupełnie inny, ktoś dla Ciebie najważniejszy na świecie, kto potrzebuje Cię jak nigdy wcześniej.

To nie jest opis konkretnej sytuacji, tak jest zawsze. To schemat, którego po kilku latach szarpaniny nie da się złamać. Partnerzy borderów są zwykle świetnie obeznani z teorią, ale kompletnie bezsilni w kwestii praktyki. I to nie są jakieś odosobnione przypadki, takich par są tysiące, sam znam niejedną.