Poza rok 2008 - raport z regionalnych konsultacji ONZ

Niestety, konsultacje nie objeły tak wielu uczestników, jak to było by pożądane: Komitet NGO nie dysponował odpowiednimi funduszami, by pokryć koszty podróży i zakwaterowania, tak więc tylko nieliczne kraje UE były reprezentowane, włączając w to Austrię, Belgię, Cypr, Węgry, Włochy, Norwegię, Portugalię, Szwecję, Wielką Brytanię, Holandie i Polskę, którą reprezentowała Fundacja TRANSFORMACJA. Niektóre międzynarodowe organizację także wzieły udział w spotkaniu, między innymi, Euroasian Harm Reduction Network, IDPC, ENCOD, EURAD, ITACA itp. Agenda spotkania podkreśliła trzy kluczowe zagadnienia:

1) Podkreślenie osiągnięć NGO na polu kontroli narkotyków, z szczególnym uwzględnieniem kontrybucji do Planu Akcji UNGASS z 1998 roku, takich jak osiągnięcia na polu polityki, angażowania społeczności, prewencji, terapii, rehabilitacji oraz społecznej reintegracji.

2) Ocenę najlepszych praktyk związanych z mechanizmem współpracy między NGOsami, rządami oraz agencjami UN na różnych polach oraz zaproponowanie usprawnienia lub nowych mechanizmów pracy z UNODC i CND.

3) Zaadaptowanie serii pryncypiów wysokiego ładu, opartych o Konwencję oraz skomentowanie ich dla UNODC i CND, by te wzięły je pod uwagę i stworzyły wytyczne dla przyszłej debaty na tematy związane z polityką narkotykową.

Te trzy cele były dyskutowane przez przedstawicieli organizacji pozarządowych w trzech grupach roboczych. Nie było łatwo osiągnąć konsensus, jako że grupy te składały się z przedstawicieli od prohibicyjnego podejścia (EURAD, San Patrigango), po pro-legalizacyjny, proponujący alternatywy do obecnego systemu kontroli narkotyków (ENCOD, Senlis Council). Dyskusja przeradzała się w bardzo emocjonalną, szczególnie gdy dochodziło do takich kwestii jak kryminalizacja użytkowników narkotyków, lub programy redukcji szkód. Większość organizacji wyrażało potrzebę większej elastyczności i przezroczystości systemu kontroli narkotyków ONZ, który często zmieniał się w wrogi i odrzucający zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego. UNAIDS został podany jako dobry przykład tego w jaki sposób angażować społeczeństwo obywatelskie w znaczący sposób, podczas gdy INBC zostało skrytykowane jako niezrównoważone i nie przezroczyste ciało pracujące w wierzy z kości słoniowej. Przeważało ogólne poczucie frustracji społeczeństwa obywatelskiego w zakresie obecnego systemu ONZ. Niektórzy uczestnicy myślą, iż problem bierze się z braku jasnych definicji i rozróżnienia pomiędzy problematycznymi i nie-problematycznymi użytkownikami narkotyków. Inni uważali, iż takie rozróżnienie spowoduję jeszcze większą stygmatyzację nadużywających narkotyków, którzy potrzebują najbardziej pomocy (choć stanowią kilka procent ogólnej populacji użytkowników narkotyków).

Większość reprezentantów NGO postrzegają używanie narkotyków jako sprawę dotyczącą praw człowieka i czują, iż konwencje narkotykowe nie są kompatybilne z konwencjami praw człowieka (IDPC opublikuje niedługo raport na ten temat). Adwokaci użytkowników narkotyków wskazywali, iż dyskusja na temat polityki narkotykowej powinna być o ludziach i o narkotykach. Wskazywali oni, iż prawo do zdrowia powinno być w centrum polityk kontroli narkotyków. Inni wskazywali społeczne dobre poczucie jako centrum dyskusji. Niektórzy wskazywali, iż prohibicja narusza prawa do prywatności i wolności myśli. Jednakże, prohibicjoniści odrzucali prawa człowieka w kontekście narkotyków, oraz podkreślali ważność konsekwencji obecnego mechanizmu kontroli narkotyków ,bu chronić nie używających ich. Wiele organizacji donosiło o nie intencyjnych negatywnych konsekwencjach mechanizmów kontroli narkotyków, dla przykładu podając rosnącą liczbę przypadków przedawkowań, roznoszenie się chorób przenoszonych przez krew i eskalację przemocy na ulicach. Nie było konsensus pomiędzy organizacjami w sprawie tego, czy karna legislacja ma wpływ na ogólne wzorce używania narkotyków. Adwokaci szwedzkiej polityki twierdzili, iż jest to efektywny model polityki narkotykowej, co zostało skrytykowane przez przedstawicieli Szwedzkiej Unii Użytkowników Narkotyków, którzy twierdzili, iż użytkownicy narkotyków nie mają dostępu do najbardziej podstawowych usług, a ich prawa człowieka są często naruszane przez władze. Portugalscy przedstawiciele wskazywali, iż nowy raport (opublikowany przez IDCP) pokazuje, iż dekryminalizacja przeprowadzona w 2001 roku przyniosła pozytywne skutki, a tylko marginalny wzrost używania konopi.

Wszyscy uczestnicy czują, iż rola organizacji w adwokacji polityki narkotykowej rośnie, mimo że organizacje zwykle nie koordynują swoich wysiłków. Brak profesjonalnej wiedzy pomiędzy tworzącymi polityki wskazywany był jako główną przeszkodę w oparciu polityki na dowodach. Implementacja strategii narkotykowych nie jest monitorowana i oceniania przez rządy, a przy tym istnieje potrzeba zrównoważenia wysiłków redukcji podaży i popytu. Podczas spotkania toczyły się interesujące debaty na temat tego czy powinien powstać szkic, nowej, alternatywnej konwencji narkotykowej skupionej na redukcji szkód, jako podstawowego pryncypium, lub ograniczyć się tylko do politycznej deklaracji która podkreśliła by znaczenie zdrowia publicznego i zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego. Trzy opcje zostały wyartykułowane podczas spotkania. Według pierwszej, potrzebujemy czwartej, nowej 'konwencji redukcji szkód'. Inni twierdzili, iż w ogóle nie potrzebujemy żadnych konwencji, a indywidualne kraje potrzebują więcej miejsca na manewry przy tworzeniu polityki. Niektórzy aktywiści pracujący z ciałami ONZ od dłuższego czasu wskazywali, iż nie ma realnej szansy zmiany świata w konwencjach ONZ ponieważ kraje członkowskie opierają się głębokim strukturalnym reformą. Twierdzą oni, iż maksymum tego co można osiągnąć jest naciski na UNGASS by zaadaptować polityczną deklarację z bardziej progresywną agendą (na przykład odnoszącą się do problemu HIV/AIDS).

Wiedeński Komitet NGO powinnien przygotwać rarport z konsutlacyjnych regionalnych spotkań, który będzie przedstawiony Komisji ds. Narkotyków w Marcu - by zapewnić, iż głosy społeczeństwa obywatelskiego będą słyszalne przez polityków. (Według plotek, są dwa progresywne szkice rezolucji, jedne przygotowywany przez Unię Europejską, a drugi przez rząd Szwajcarii dotyczący praw człowieka i kontroli narkotyków). Jednakże, tylko narodowe rządy mają odpowiednią pozycję by zmienić system kontroli narkotyków, tak więc istnieje potrzeba zintensyfikowania działań adwokackich na narodowych poziomach.

International Drug Policy Consortium (IDPC) zorganizowało satelickie wydarzenie po zamknięciu oficjalnej sesji, na którym dowiedzieć można było się, iż obecnie nikt nie koordynuje lokalnych działań adwokackich i nie ma zasobów by uruchomić kampanię, by wzmocnić zaangażowanie pro-reformujących dążeń rządów krajów UE by rozmawiać o przestarzałych mechanizmach kontroli narkotyków. Istnieją co prawda pojedyncze inicjatywy, dla przykładu wiedeńska kampania ENCOD, oraz holenderscy profesjonaliści wzywający swój rząd do otwarcia międzynarodowej debaty na temat konwencji kontroli narkotyków - lecz potrzeba większego zaangażowania w adwokacji na wysokim poziomie konsultacji z przedstawicielami rządów narodowych.

Źródło: drogriporter.hu + spostrzeżenia własne