dokładnie mam taką samą sytuację, zjebana szkoła, rzuciłem pracę i nie mamzbytnio gdzie mieszkać, dokładnie jak Ty myślę o wyjeździe za granicę, przynajmniej na trochę, zarobic, odłożyć.. najgorsze, że to nie jest spowodowane ćpaniem (nie jestem w nic wjebany, czasami sobie zapalę, chociaż już mniej, ketonów nie tykam, może jakieś 10% mojej sytuacji życiowej wynika z prochów) tylko moją zjebaną psychiką, którą chcę sobie jakoś poukładać by powychodzić na prostą, by chciało mi się i bym miał siły na nią wyjść

właśnie dostałem odpowiedź od kumpla z uk, londynu. możliwe, że będę miał się gdzie zaczepić - podobno nie tak źle tam z pracą, jak to mówią dookoła. tylko nie można być wybrednym - ja nie jestem :). cieszę się, że nie jestem sam, a to dodaje siły. ja jestem już zdrowy(albo jestem na dobrej drodze), poza moim zjebanym układem nagrody(nie przez narko). mam zamiar go naprawić ciężką pracą, która będzie satysfakcjonująca(choćby finansowo). w pl nie dam rady, więc wyjeżdżam. trzymaj się chłopie dasz radę.

Ja mam odwrotnie, ale też potrzebuję ułożyć sobie życie. W inny tylko sposób.
Mam pracę, raczej stałą, ale mało płatną (budżetówka), jakieś tam życie w mieście, w którym mieszkam, ale wszystko jest tak różne od moich wyobrażeń o swoim życiu w wieku 24 lat, że robi mi się niedobrze. :emo:
Pewnie dlatego, że zawsze byłam tchórzem i jedyne, na co miałam odwagę, to wpadanie w uzależnienia. Kiedy jednak widzi się uciekający czas i znajomych dziadziejących w nudnych związkach i jeszcze nudniejszych pracach (lub odwrotnie - miotających się bez konkretnego celu), chce się ruszyć z miejsca.
Nie wiem za bardzo od czego zacząć, ale myślę, że jestem blisko momentu, w którym mi odpierdoli i zrobię cokolwiek drastycznego, by zmienić ten marazm.

Jak jestem trzeźwy to dla mnie cały ten burdel to gówno. A na trzeźwo ciężko zmienić nastawienie. Chodzi o to, że co bym nie robił to i tak chuj, bo bez sensu, bo się umrze, bo się skończy itp. takie użalające pierdolenie. Za to gdy jest mj, nie myślę o tym czy ma coś sens czy nie ma, po prostu robię, żyję. Ale czy to ma sens, upalanie się każdego dnia? Chyba ma skoro lepiej mi. Jestem ciekaw jakie życie ma palacz z np. 40 stażem (jeżeli dożyje, bo nie jebnie na raka). Czy jest dobre czy nie, jak on na nie patrzy itp.

proszę, jak zawsze, w odpowiednim momencie pan elliot hulse wrzucił mądry vid. http://www.youtube.com/watch?v=-kyhXttV ... e=youtu.be

polecam. jestem z siebie dumny, że wpadłem na to sam, podświadomie. :D pozdro.

Klucz do sukcesu jest wszystkim znany. Wynaczanie pojedynczych "kroków" i ich konsekwentna realizacja. Jeśli będziemy chcieli zmienić wszystko na raz, to nic z tego nie wyjdzie.

Mądre planowanie i konsekwencja w działaniu są jedyną drogą do osiągnięcia celu.

ukladanie sobie zycia ? Wlasnie sie za to biore.. Bo jak to mowia, jak sie jebie to wszystko na raz. Baba odeszla, studia olane, praca sie skonczyla. Czas sie pozbierac, tez mysle o wyjezdzie za granice tylko zastanawiam czy to jest dobre rozwiazanie, czy tylko ucieczka od tego wszystkiego. Ale jak czlowiek nie sprobuje, to nie bedzie wiedzial. A 020122 wyzej dobrze prawi, malymi kroczkami i mozna isc do przodu :)

Ja to robię tak. Kładę się na łóżku. Wyciszam umysł i odnajduję pierwszą istotną minirzecz którą mam ochotę wykonać. Powiedzmy 50 pompek. Robię je, a w trakcie myślę, że zrobię jeszcze 20 za karę, że przez chwilę myślałem żeby nie zrobić tamtych 50. Robię więc 70 i później tak się jeszcze motam w brzuszkach, tricka cisnę itp. Myję się, robię dokładnie tą potrawę na którą mam w danym momencie ochotę. Idę w jakieś kompletnie dziwne miejsce, bo akurat mam na to ochotę. Robię bardzo dziwne rzeczy, aż w końcu normalizuje się to do chęci przeciętnych. Dziwne chęci są po prostu nudne dla mnie. Sam siebie karcę za każdą porażkę która mnie spotyka. Nawet jeśli wygląda to tak jakby to była tylko i wyłącznie wina osób trzecich, wiem, że skoro sobie na to pozwoliłem to jest ostatecznie moja wina. Wtedy przeskakuje na tworzenie pomysłów do realizacji. I je realizuje. Wtedy te wcześniejsze potrzeby są pikusiem przy tym co zaczynam właśnie robić. Staję się terminatorem życia. W ten sposób chcę zawładnąć nad światem.

Ważne na samym początku stanąć przed lustrem i prawdziwie powiedzieć sobie kim się kurwa jest. Czy warto się czegokolwiek wstydzić, czy też warto się z czymś obnosić. Aż dojdziecie do fajnego wniosku, że jesteście po prostu ludźmi i macie po prostu cechy, nie wady i zalety. To jest ważne według mnie, ciężko wtedy jest zdemotywować człowieka, który zna dokładnie samego siebie wewnętrznie i zewnętrznie.

Jedyną drogą mówisz ?XD czyli jak zrobię inaczej to się nie uda ? moim zdaniem tych dróg jest przynajmniej kilka :D jedną z nich jest wystarczy chcieć.
Jestem w trakcie układania sobie życia ale planować to nie ja nie potrafię. Konsekwętny też nie jestem ale bardzo chcę i zacząłem od samego siebie. Udało mi się poukładać w głowie na tyle że kilka różnych dróg osiągnięcia swojego celu i staram się cieszyć każdą chwilą. Czy to oznacza, że mi się nie uda ?

Nie uda się. Kto się cieszy każdą chwilą? Głupi zawsze się śmieje. Kilka dróg.. chyba się zagubiłem w takim rozumowaniu.