[obrazek tymczasowo niedostępny] Historia
- Arylcykloheksyloaminy pierwotnie tworzone były w poszukiwaniu anestetyków, w latach 60.. Pierwszymi zsyntezowanymi przedstawicielami tej grupy były fencyklidyna (PCP) i ketamina. W latach 70. odkryto ich potencjał rekreacyjny, objawiający się w ich halucynogennych i euforycznych efektach. Od tamtego czasu rodzina arylcykloheksamin była rozwijana i obejmuje m.in. stymulanty, substancje znieczulające, mające właściwości neuroprotekcyjne, oraz tak zwane designer drugs.
- Arylcykloheksyloaminy wykazują działanie głównie poprzez antagonizm receptora NMDA, inhibicję wychwytu zwrotnego dopaminy i agonizm receptora μ-opioidowego. Odnotowane zostały przypadki agonistów receptora σ (sigma), antagonistów receptorów nACm, oraz agonistów receptorów D2. Antagonizm NMDA składa się na anestetyczne, antykonwulsyjne, neuroprotekcyjne i dysocjacyjne efekty, blokada transportera dopaminowego efektuje stymulacją, euforią i, w większych dawkach, psychozami. Na znieczulenie i euforię dodatkowo składa się aktywacja opioidowego receptora μ. Nie wszystkie te profile występują jednocześnie, definiowane są poprzez strukturę związku.
Nazwa i link Podstawniki w grupie fenylowej: Azot zawarty w: Obecność tlenu w pozycji 2': 3-HO-PCP 3-hydroksy piperydyna nie 3-MeO-PCE 3-metoksy NHC2H5 nie 3-MeO-PCP 3-metoksy piperydyna nie 3-MeO-PCPr 3-metoksy NHC3H7 nie 4-MeO-PCP 4-metoksy piperydyna nie Etketamina 2-chloro NHC2H5 tak Fencyklidyna brak piperydyna nie Ketamina 2-chloro NHCH3 tak Metoksetamina 3-metoksy NHC2H5 tak Metoksyketamina 2-metoksy NHCH3 tak Tenocyklidyna tienyl zamiast fenylu piperydyna nie Tiletamina tienyl zamiast fenylu NHCH3 tak
