Wstęp.

W wątku viewtopic.php?p=87939#87939 dotyczącym Davida Icke'a, gdzie pojawiły się opinie twierdzące, że "bajki o kosmitach" głoszone przez w/w gentlemana, mają się do całości jego przekazu, jak pięść do nosa i lepiej byłoby, gdyby David zrezygnował ze swoich "reptiliańskich obsesji", a skupił się jedynie na demaskowaniu złowieszczych macek globalnej władzy, prowadzących do wszechobecnej kontroli i represji ze strony NWO, padły również opinie, że w ogóle "temat kosmitów" to jeden wielki humbug i oszustwo, mający na celu oddalenie, odseparowanie ludzi od prawdy, czyli knowań uzurpatorów zamierzających zdominować ekonomicznie i społecznie lud pracujący miast i wsi. Na co ja zwróciłem uwagę na fakt, iż nawet jeżeli "kosmici" są wymysłem, to "odpowiadają oni naszym żywotnym potrzebom" jak tytułowy miś w "Misiu" Barei, co w efekcie "zeszło" na dyskusję o tym, że "istnieje prawda czasu i prawda ekranu", też jak w "Misiu" Barei.

Poruszyłem tam dość (może zbyt) poważnie kwestię względności prawdy o istnieniu "kosmitów" i prawdy jako takiej, po to, aby zwrócić uwagę na fakt, iż teorie Davida Icke'a są w tej kwesti tyleż fascynujące i "o wysokim faktorze dziwności", co niepełne i podszyte ignorancją.

Niestety dyskusja potoczyła się - nie bez mojej winy - na ciężkostrawne tory ontologiczne, epistemlogiczne (teoriopoznawcze), toteż poczułem potrzebę wyartykułowania moich poglądów dotyczących "kosmitów" w osobnym wątku. Robię to również dlatego, iż zostałem "posądzony" o obłąkańcze propagowanie fikcji w tej kwestii, co gorąco pragnę sprostować i wyjaśnić, że moje stanowisko jest tu dalekie od propagandy i wielce odmienne od wizji samego Davida Icke'a i entuzjastów jego teorii.



SEKRET GŁUPCÓW


1. Obcy, ósmy pasażer Nostromo, czyli życie jest snem.

Jeżeli mamy mówić o kosmitach, to najpierw spójrzmy jak z nimi obchodzi się i co nam o nich mówi popkultura. Bo w popkulturze znajdujemy metaforę głębszych treści i próbkę całości kondycji poznawczej społeczeństwa, które ową popkulturę konsumuje, akceptuje i adoruje.

Na początku, kiedy już doniesienia o "latających spodkach" rozpowszechniły się w masowej świadomości, narodziło się amerykańskie kino sci-fi lat 50'tych i 60'tych, które opisywało kosmitów w różnych kontekstach, ale zazwyczaj w kontekście "zimnowojennym", czyli jako uzewnętrznienie lęków związanych z ewentualną agresją komunistycznego ZSRR na Amerykę. Spośród dziesiątek lepszych lub gorszych obrazów, wymienić w naszych rozważaniach należałoby przynajmniej dwa wybitne filmy tego nurtu: "Forbidden Planet" i "The Day, the Earth Stood Still". I może jeszcze "Invasion of the Body Snatchers" oraz "Village of the Damned".

Potem przyszły szalone i psychodeliczne lata 70'te, gdzie bezdyskusyjnym szczytem osiągnięć kina opowiadającego o "kosmitach" są "Bliskie spotkania trzeciego stopnia", jako ucieleśnienie, odzwierciedlenie ducha i idei które tak zrewolucjonizowały świat i życie społeczne w owych czasach.

A potem przyszedł rok 1979 i... coś się stało: na ekrany wszedł film "Alien" Ridleya Scotta. Film, który duchem i ideą wdarł się już w lata 80'te. A zrozumienie treści niesionych przez tę genialną filmową metaforę, jest kluczowe zarówno dla mojego dalszego wywodu, jak i dla pojmowania zjawisk fundamentalnych dla naszej kondycji poznawczej.

Dla wielu, "Alien" to po prostu atrakcyjna estetycznie, heroiczna opowieść science - fiction, jakich wiele. W rzeczywistości zaś Ridley Scott zawarł w tym obrazie metaforę dramatu poznania i zakodował wyraźny przekaz o charakterze społecznym.

Znacie? To posłuchajcie:

Pierwsza scena filmu pokazuje nam stalowe cielsko statku kosmicznego przemierzającego bezkresne przestrzenie Kosmosu. Już wiemy, kto jest bohaterem i podmiotem opowieści - statek kosmiczny Nostromo. Następna scena bardzo szybko przenosi nas do wnętrza statku, byśmy mogli zauważyć, iż coś się zaczyna dziać: do statku dotarł sygnał, "obcy" sygnał, którego komputer pokładowy zwany Matką nie potrafi odkodować, odczytać, zrozumieć. W następnej scenie widzimy, że załogę statku tworzy siedem osób plus kot, którzy się właśnie budzą z hibernacyjnego snu, przywołani do przytomności przez "zdezorientowany" komputer pokładowy, który wyjaśnia od razu załodze, że tak jest zaprogramowany, by obudzić załogę w razie napotkania "obcego" sygnału. Załoga "kreci nosem", trochę się kłóci, ale w końcu decyduje się postąpić zgodnie z procedurą i umową, której zobowiązali się przestrzegać i postanawia zmienić kurs frachtowca, by zbadać charakter i źródło "obcego" sygnału.

Mamy tu od samego początku filmu metaforę dramatu (wydarzenia) wewnętrznego (o charakterze psychologiczno-poznawczym), w którym Nostromo to opancerzone, stalowe i naszpikowane elektroniką, pół-technologiczne Ego, świadomość, podróżująca przez zimne i niepoznane otchłanie nieświadomości. Kiedy do świadomości dociera nowa i niepoznana treść "z zewnątrz", świadomość "budzi się" z błogiego snu, letargu, a raczej budzą się poszczególne, kluczowe i żywotne jej składowe, reprezentowane tu przez poszczególnych "członków załogi". To one podejmują, po burzliwej dyskusji decyzję wedle wcześniej przyjętych, odgórnych wytycznych i norm, by zmienić kurs i dotrzeć do źródła emitującego nowe (obce, nieznane) treści - zgodnie z zaakceptowaną na starcie podróży umową mają one obowiązek nie ignorowania takich sytuacji (sygnałów).

Kolejne sceny ukazują nam wyprawę załogi Nostromo na nieznaną planetę, gdzie znajdują oni rozbity statek kosmiczny wraz z okaleczonym śmiertelnie ciałem obcej istoty, a stan owego statku i ciała świadczą o tym, że cokolwiek się tam zdarzyło, miało miejsce w bardzo zamierzchłej przeszłości, gdyż ciało obcej istoty jest skamieniałe, a sam sygnał jest równie "stary", co wydarzenia na rozbitym statku. Podczas badania wnętrza obcego statku, jeden z członków załogi opuszcza się wgłąb otworu w podłodze i dociera do wielkiego, przypominającego wnętrze, trzewia żywej istoty pomieszczenia, w którym znajdują się dziwne organiczne twory. Podczas bliższego oglądu jednego z nich, badacz zostaje zaatakowany i pozbawiony przytomności przez obcy organizm, który ściśle przywiera mu do twarzy i głowy. W międzyczasie inna członkini załogi - Ripley - odcyfrowuje przy pomocy komputera Matki obcy sygnał i interpretuje go jako przestrogę, ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. Po przetransportowaniu zaatakowanego członka załogi z obcego statku i planety na Nostromo, okazuje się iż jest on nieprzytomny, acz żywy, a obcego organizmu nie da się usunąć, gdyż podczas prób usunięcia tryska on kwasem z żył. Ku zaskoczeniu jednak załogi po pewnym czasie ów obcy intruz obumiera, a zaatakowany odzyskuje przytomność i będąc wedle słów lekarza perfekcyjnie zdrowym udaje się na posiłek. Podczas beztroskiej rozmowy w trakcie posiłku, pośród nagłego ataku, krzyku i chaosu i rwetesu, z trzewi zaatakowanego wcześniej członka załogi w spektakularny sposób, brutalnie i krwawo, wydziera się na zewnątrz dziwny stwór o pyszczku pełnym zębów, po czym ucieka i kryje się w zakamarkach statku Nostromo.

Powyższe sceny i zdarzenia również odwołują się do fragmentu ludzkiego procesu poznawczego i metaforycznie go przedstawiają. Są metaforą aktywności naszego umysłu w zetknięciu z nowymi i obcymi treściami. Znamienne w tym akcie filmu są dwie kwestie: pierwsza, która sugeruje odbiorcy, iż nowa treść pojawiająca się w świadomości jest de facto bardzo stara i ma genezę w wydarzeniach prehistorycznych, ewolucyjnie pierwotnych (skamieniałość). Akt ten zawiera również scenę odwoływania się do podświadomości w procesie zejścia w głąb "organicznych" (świetnie przedstawionych przez scenografa Gigera) czeluści, gdzie świadomość napotyka i zostaje skonfrontowana z treścią o wrogim, obcym i agresywnym charakterze, która jest w stanie część tej świadomości opanować i w efekcie zniszczyć, wykorzystując ją do zainfekowania całej świadomości, całego ego, jakim jest statek Nostromo, któremu na nic zdał się pancerz odgradzający go od nie(pod)świadomości...

W następnych scenach obserwujemy heroiczną walkę załogi Nostromo z kosmicznym drapieżcą, który okazuje się być "organizmem doskonałym" - doskonałym biologicznie i mentalnie. Członkowie załogi jeden po drugim w desperackich aktach beznadziejnej walki giną w okrutnych i krwawych okolicznościach. W międzyczasie jeden z członków załogi okazuje się być androidem, który zaprogramowany jest by każdy nowy gatunek napotkany w kosmosie przetransportować na Ziemię. Załoga odkrywa ten fakt i niszczy androida, który przed "śmiercią" wyraża swój niekłamany podziw dla zabójczego, obcego gatunku. Komputer pokładowy w tym czasie analizuje wszelkie dane i informuje załogę, iż walka z "potworem" jest beznadziejna, gdyż zabicie takiego organizmu jest niemożliwe.

Mamu tu przedstawienia całej gamy zjawisk, które mają miejsce w świadomości podczas konfrontacji z nową treścią. Świadomość już zdaje sobie sprawę, że ma kontakt z treścią o charakterze zwierzęcym, bezrefleksyjnym, pierwotnym i destruktywnym dla dotychczas wyznawanych norm i przekonań. Ta część świadomości, która jest zainteresowana interakcją z ową treścią, zostaje przez inne składowe świadomości unicestwiona (android Ash). Sam tytułowy Obcy jest tu reprezentacją dzikiej, bezempatycznej, destruktywnej i zwierzęcej części naszego umysłu, która nagle ujawniona sieje spustoszenie w świadomości zdominowanej przez technologię, przyjęte normy społeczne i ustalony, nawykowy sposób pojmowania rzeczywistości. W tej sytuacji świadomość odkrywa, że owa nieakceptowana część jej samej, jest odwieczna i niezniszczalna.

Kolejne wydarzenia w filmie to walka o przetrwanie pozostałej przy życiu Ripley, która postanawia unicestwić potwora doprowadzając do autodestrukcji statek Nostromo wraz z Obcym na pokładzie. Sama Ripley zaś wcześniej zamierza ewakuować się w kapsule ratunkowej. Przezwyciężając pułapki i ataki Obcego, Ripley uruchamia w Matce procedurę samozniszczenia i ucieka do statku ratowniczego wraz z towarzyszem podróży - rudym kotem, dla uratowania którego w ostatnich momentach na Nostromo ryzykuje życie. Kiedy Ripley oddala się na bezpieczną odległość od statku Nostromo, następuje eksplozja, która unicestwia kosmiczny frachtowiec. Spokojna już Ripley nagrywa głosowy raport z wydarzeń dziejących się z jej udziałem na Nostromo i przygotowuje się do długiej podróży. Wtedy okazuje się, ze wcześniej Obcy zdołał również przeniknąć do wnętrza statku ratowniczego, w chwili kiedy Ripley ratowała z opresji swojego kota. Ripley zatem podejmuje ostatnią, desperacką próbę pozbycia się potwora i wcześniej zabezpieczając siebie i kota skafandrem kosmicznym i następnie otwierając śluzę w kapsule, powoduje wyssanie Obcego na zewnątrz statku. Po pozbyciu się intruza, Ripley wraz kotem kładą się do długiego, hibernacyjnego snu.

Końcowe przedstawienia filmu dotyczą ostatecznej rozgrywki świadomości z nieakceptowanym składnikiem jej natury. Ripley, jako najkreatywniejsza, skadowa część świadomości uznaje, że jedynym ratunkiem przed inwazyjnymi i opresyjnymi podświadomymi treściami jest zniszczenie dotychczasowego systemu ego wraz z infekującymi je zwierzęcymi i dzikimi, destruktywnymi elementami. Świadomość (ego) dokonuje aktu dezintegracji. Ocalała tylko jedna "część" świadomości wraz reprezentowanymi przez kota udomowionymi i oswojonymi (cywilizowanymi), akceptowanymi treściami związanymi z pierwotnym i zwierzęcym aspektem świadomości. Kiedy okazuje się, że jednak dbałość o owe oswojone składniki świadomości, powoduje, że do "nowego ego" jakim jest kapsuła ratunkowa jednak przenikają nieakceptowane treści, jedynym sposobem na ich pozbycie się jest wyparcie, wyrzucenie ich na zewnątrz ego, na powrót w czeluście nieświadomości. Po tym akcie wyparcia, świadomość wewnątrz ego ponownie zapada w letarg i sen wraz z opozycyjnymi do "Obcego" oswojonymi i akceptowanymi zwierzęcymi aspektami świadomości. Nota bene, statek ratowniczy nazywa się "Narcissus".

Ridley Scott w swoim "Alien'ie" zaprezentował mała rozprawkę filozoficzną, która doskonale przedstawiła ducha całych nadchodzących lat 80'tych. Duch ten realizował się poprzez hasła technologizacji, komputeryzacji, kultu geniuszu rodzaju ludzkiego, zwrotowi ku plastikowi, sztuczności i pragmatycznych acz skutecznych postaw typu "self-made man".

Scott nazywając statek kosmiczny: "Nostromo" odwołał się do powieści Josepha Conrada o tym samym tytule, do której mottem jest mniej więcej takie zdanie: "Człowiek żyje tak jak i śni - w samotności".

Godne zauważenia jest również, że kolejne filmy cyklu o Obcym w całkiem udany sposób (choć już nie tak doskonały i konsekwentny symbolicznie) obrazują ducha czasów późniejszych, kiedy w warstwie metaforycznej obce treści zostają w końcu zintegrowane ze świadomością. Znamienne jest również, że ostatnia scena ostatniego "odcinka" cyklu odbywa się "u bram" planety Ziemia, na którą zmierza statek kosmiczny wypełniony po brzegi dzikimi kosmicznymi drapieżcami.

Wyżej przedstawiony i zanalizowany obraz filmowy ma tu nam uzmysłowić mechanizm i zasadę naszego postrzegania samych siebie i treści z których wszyscy pojedynczo i kolektywnie się składamy. Ten film również zawiera przekaz charakterystyczny dla kondycji poznawczej nas współczesnych. Przekaz ten można podsumować sugestią Scotta, iż za wszelką cenę należy unikać kontaktu z naszą prawdziwą naturą i poprzez technologię, poświęcenia i trzymanie się dotychczasowych norm, należy wypierać wszelkie niewygodne dla naszego ego treści, aby tylko ocalić nasze niepowtarzalne osobowości i "styl życia". Heroiczny zryw w obronie nas samych jest jedynie narzędziem do tego aby przez dalsze życie przejść w stanie komfortowego letargu i snu.

Film Scotta w kapitalny sposób eksponuje strukturę naszego umysłu i sposób w jaki "radzi sobie" z tym nasze ego i świadomość.

Ów "sposób" jest oczywistą opozycją do "hippisowskiego" wezwania Spielberga, który w "Bliskich spotkaniach..." przedstawia wizję jakże odmienną, gdzie nowe i obce treści i sygnały pojawiające się w naszej świadomości, po początkowym strachu, przynoszą nam swoiste dary, wzbogacają nas i otwierają na życiową przygodę i pełny kontakt z nieświadomością.

W tym kontekście, nie od rzeczy jest również przypomnienie filmu Freda Wilcox'a "Forbidden Planet" z 1956 roku. Film raczej nie jest żadną wyrafinowaną metaforą, ale w świetle interesujących nas wątków, zawiera kapitalny dla "kwestii istnienia kosmitów" koncept. "Forbidden Planet" (identycznie jak "Bliskie spotkania.." lub "Alien") rozpoczyna się od pojawienia się tajemniczego sygnału o charakterze ostrzeżenia, które zostaje przez odbierającą sygnał załogę statku kosmicznego zignorowana, co prowadzi w konsekwencji do konfrontacji z demoniczną istotą terroryzująca osiadłych na pewnej planecie ludzi. Okazuje się, że owa istota, to materializacja kolektywnej pierwotnej natury, której "wyparła" się wcześniej egzystująca na planecie rasa stworzeń, które oparły swój rozwój na intelekcie i technologii. Ludzie salwują się ucieczką i opowieść się kończy.

W powyższych przykładach ważne jest to, że uwidaczniają one aż nadto wyraźnie, że w obecnych czasach, człowiek "ma problem" ze swoją nieświadomością i nieakceptowanymi, wypartymi ze świadomości w nieświadomość treściami. Ważne jest również to, iż obecnie ludzka kondycja poznawcza w tej kwestii charakteryzuje się postrzeganiem owych nieświadomych treści jako "czegoś obcego", czegoś "z zewnątrz", zaś sama nieświadomość obierana jest jako zewnętrzna i niezależna od umysłu, obiektywna rzeczywistość. "Dziwnym trafem" również wszelkie dotyczące ściśle tego tematu obrazy popkultury, wiążą się z kosmitami, nieziemskimi istotami, gośćmi lub agresorami z kosmosu.