a propos
marze o komorach DS udostępnianych dla zwykłych ludzi ,że tak powiem "rekreacyjnie"]

Są ale nie w Polsce. Wiem, że koszt kupna takiej to 2 do ponad 7 tysięcy euro.

tak ,wiem o tym.
koszt samej sesji również jest drogi (sesja trwa dwie godziny) - więc niestety dla zwykłych ludzi rzecz to nie jest...
a w Polsce mają być komory DS ,słyszałem

Rysiuzklanu nie zrozumiałeś mnie chyba. Interesuje mnie w tym stan depersonalizacji. Dysocjacja jedynie wqrwia :). Zresztą pisząc tamtego posta miałem dużo mniejsze doświadczenie, jednak stanu depersonalizacji nie doświadczyłem do dziś.

to, co Ty masz na mysli, kojarzy mi sie z 'Rzeznia Numer Piec' Kurta Vonneguta. tam byl motyw, ze facet czul sie jak zwierze w kosmicznym zoo. chociaz czy to wciaz nie podchodzi pod tradycyjna definicje depersonalizacji?
mysle, ze wlasnie w snie najczesciej sie z tym spotykamy. to w koncu musi juz byc gdzies zakodowane w podswiadomosci, same psychodeliki przeciez nie 'produkuja' depersonalizacji, tylko ja 'wyciagaja' z czlowieka. taki wrodzony lek.


raz medytowalam podczas fazy dxmowej i wlasnie w fazie, gdy wizualizowalam rozproszenie sie mojej swiadomosci w przestrzeni i zlaczenie z nia, stracilam przytomnosc. to chyba najbardziej wyrazne uczucie depersonifikacji, jakiego doznalam. bez zadnej otoczki, po prostu sie rozplynelam i przestalam byc soba. przez chwile mialam uczucie, ze nie moge byc pewna, czy kiedykolwiek wroce do siebie jak 'ja'.

miewam tez przy mieszaniu dxm z roznymi srodkami (galka, mj, alko), ze zaczynam powoli dystansowac sie od swojej osoby. wszystkie dzwieki dochodza do mnie z tak daleka... czuje sie jak ktos obcy uwieziony w ciele, kto (chcac, nie chcac) przysluchuje sie niedotyczacym go sprawom (najczesciej niezrozumialym). czas wtedy zawsze sie zapetla lub straszliwie zwalnia, a ja jestem coraz dalej, coraz dalej. z czasem patrze na cialo rowniez z daleka. jakbym byla balonikiem na hel, ktory ktos trzyma na sznureczku, a wszystkie zdarzenia wokol odbijaja sie w nim i drza na jego powierzchni.
jestem wtedy bez twarzy. wszyscy sa bez twarzy. jakby postaci z kreskowek. bez oczu, ust, nosow. jakby wszyscy byli z plasteliny. ciezko to opisac. ale kiedy ja przestaje byc soba, 'bycie soba' tez przestaje istniec.
cos w ten desen.

Ja na raz miałem takie przeżycie i co ważne byłem wtedy czysty. Właśnie tak, nic nie brałem a mój stan umysłu taki który teraz ciężko słowami opisać, nie widziałem co prawda ludzi jako dziwnej masy ale sama natura, świat realny był zupełnie mi nie pasujący, tak na zbliżeni jakby, gdy spoglądałem na drzewa, widziałem pojedyncze liście i zdawało mi się że widzę płynąca w nich wodę i zachodzące procesy. Dźwięki dochodzące były czyste i wszechogarniające. Ten dzień wstrząsnął mną coś ostro.

Szaleństwo dochodzi do stopnia w którym jestem matrycą, swojego rodzaju "istotą" która jest podłożem mojego istnienia. "Ja" jestem tylko jakimś wypaczonym, wykoślawionym bytem którego życie nie ma żadnego sensu. Widzę siebie w sytuacji gdy chodzę po mieście (wspomnienie mnie który przestał istnieć) i jest to żałosne jak jakaś kiepska bajka. Widzę wszystko z perspektywy pustej istoty która sie we mnie wciela i mną steruje, ta istota zła i mną gardzi. Istnieją takie stany umysłu w których "ja" znika w bagnie chaotycznej obrzydliwości. Poszczególne części starego "mnie" mieszają się i scalają jak bezładna kupa gnoju. Zaciera się poczucie płci, seksualności, życia, ciała, wspomnień, miesza ze wszystkim i na wszystkie sposoby. Stajesz sie "istotą" wiesz że byleś nią zawsze a wszystko co przeżywasz "normalnie" to jakiś absurd bez sensu i iluzja. Mam wrażenie jakbym włączył się w drugi strumień świadomości kogoś kto jest we mnie zawsze ale w normalnym stanie jest ukryty. I to jest ten prawdziwy strumień. A nie jest nim moje życie.
Do tego dochodzi poczucie obecności "ich". "Oni" skanują, oni wiedzą, oni się w ciebie wczuwają i przesłuchują twoje myśli. "Oni" stają się tobą i zaciera się granica. "Ich" obecność jest nie przyjemna. A "oni" wymagają czegoś ale nie wiesz czego. Chcesz "to" zrobić żeby się uwolnić ale nie wiesz co "to" jest.
Nie ma już mojej twarzy, w lustrze jest ktoś inny. Choć wygląda jak ja.
Obłęd.
DXM over

nie lubię dysocjantów, po szałwii jak zapominam kim byłem, gdzie jestem i w ogóle o fakcie człowieczeństwa, nie ogarniając co się dzieje, to nie jest to fajne i nic mi nie oferuje, nie rozwija osoby

natomiast po kwasie mając zwiększone zdolności poznawcze, oglądając w lustrze obcego, szczęśliwego człowieka, pamiętając całe jego życie, wiedząc wszystko co on, a nawet jeszcze więcej, ale nie czując z nim żadnej więzi... powiem tak, bałem się strasznie tego stanu i wkręty, że niby nie wrócę już do normalności, cierpiałem bardzo z powodu braku JAKICHKOLWIEK uczuć, myślenie o moich relacjach z bliskimi było takie kartonowe, jak wydmuszka, ale był post factum stan piękny i wyzwalający, wiele rzeczy zrozumiałem, poznałem i zmieniłem na plus :) uspokoiło mnie to, wyleczyło kompleksy, zwiększyło poczucie własnej wartości, późniejsza empatia dała zrozumienie bliskich i moich relacji z nimi, parę negatywnych cech(np. patologiczna zazdrość, czy próba kontroli swojej dziewczyny) się pozbyłem.

podsumowując - zamiast żreć jakieś śmieci robiące papkę z mózgu, zawieszające i neurotoksyczne jak DXM, czy palić szałwię, która tylko prowadzi do "ujebania", doła i negatywnego wrażenia obcych myśli i rąk w głowie - żryjcie kwachy, grzyby i pixy

Do pewnych rzeczy trzeba dojść samemu. Twoja opinia na temat szałwii jest zwyczajnie subiektywna i z rzeczywistością nie ma zbyt wiele wspólnego. Tamtą lub tą. Nieistotne. To zależy od pojmowania. Twoje jest niekompletne.

To jaką normę mam przyjąć, jak nie subiektywną, masz jakąś lepszą miarę? Kumpel też słyszał jakieś głosy, które mu cośtam KAZAŁY, poza tym złapał lekkiego doła i był wyprany z emocji na parę dni po szałwi - tylko że mu się to spodobało... Napisz może, co w takim razie ona konkretnie oferuje, a czego ja nie dostrzegam.

Nie ma żadnej normy.

Nie napiszę, co oferuje, bo to zależy, co w Tobie siedzi.

Wyprany z emocji? To może być całkiem spora zaleta. Zależy jak na to patrzeć.

Możesz dostrzec od razu lub nigdy. Na to też nie ma reguły.