Zdrowotne skutki boru
Boraks i kwas borowy mają w zasadzie taki sam wpływ na zdrowie – są dobrymi środkami antyseptycznymi, przeciwgrzybiczymi i przeciwwirusowymi, jednocześnie charakteryzują się łagodnymi własnościami antybakteryjnymi. Bor jest niezbędny dla zachowania integralności i funkcji ścian komórkowych oraz do przekazywania sygnałów przez błony komórkowe. Bor jest rozprowadzany w całym ciele, zaś najwyższe jego stężenie znajduje się w gruczołach przytarczyc, kościach i szkliwie zębów. Jest on niezbędny do dobrego funkcjonowania kości i stawów, regulacji wchłaniania oraz metabolizmu wapnia, magnezu i fosforu poprzez wpływ na przytarczyce. Bor jest dla przytarczyc tym, czym jod dla tarczycy. Niedobór boru powoduje nadczynność przytarczyc wydzielających zbyt wiele hormonu polipeptydowego, który podnosi poziom wapnia we krwi poprzez uwalnianie go z kości i zębów. Prowadzi to do zapalenia stawów, osteoporozy i próchnicy. Wraz z wiekiem wysoki poziom wapnia we krwi prowadzi do zwapnienia tkanek miękkich, powodując skurcze mięśni i sztywność, zwapnienie gruczołów dokrewnych, szczególnie szyszynki i jajników, miażdżycę, kamicę nerkową i zwapnienie nerek prowadzące ostatecznie do ich niewydolności.
Niedobór boru, w połączeniu z niedoborem magnezu, jest szczególnie szkodliwy dla kości i zębów. Bor wpływa na metabolizm hormonów steroidowych, a zwłaszcza hormonów płciowych. Zwiększa niski poziom testosteronu u mężczyzn i poziom estrogenów u kobiet w okresie menopauzy. Pełni też pewną rolę w konwersji witaminy D do postaci czynnej, zwiększając absorpcję wapnia i odkładanie się go w tkance kostnej i zębach, ale nie powodując zwapnienia tkanek miękkich. Pozostałe korzyści to poprawa problemów z sercem, wzrokiem, łuszczycą, równowagą, pamięcią oraz funkcji poznawczych. Związki boru mają właściwości przeciwnowotworowe i są „silnymi czynnikami antyosteoporozowymi, przeciwzapalnymi, hipolipidemicznymi, antykoagulacyjnymi i antynowotworowymi”.

Jeżeli by porównać toksyczność chlorku sodu (soli kuchennej) oraz boraksu, nie znajdziemy dużej różnicy między toksycznością obu substancji. Same zarzuty toksyczności na podstawie badań LD50 (śmiertelna dawka dla połowy badanych osobników), są same w sobie śmieszne. Mimo wszystko porównajmy:

Chlorek sodu
Najniższa opublikowana dawką, która spowodowała śmierć człowieka to 1000mg/kg, czyli dla 80kg mężczyzny dawka 80g (ok. 10 łyżeczek) chlorku sodu była dawką śmiertelną.
LD50 dla chlorku sodu to dawka 3000mg/kg (szczury) oraz 10000mg/kg (króliki)

Boraks (tetraboran sodu)
LD50 dla boraksu to dawka 2400mg/kg (szczury), 2000mg/kg (królików), czyli jeżeli jesteś 80kg królikiem musisz przyjąć 160g boraksu, żeby umrzeć (:

Tyle, że karta charakterystyki podana jest dla bezwodnego boraksu, a ten, który dostępny jest powszechnie to uwodniony boraks (tetraboran sodu * 10H2O). Po przeliczeniu dawki śmiertelne wyglądałyby tak:
LD50 dla boraksu to dawka 4548mg/kg (szczury), 3790mg/kg (królików)

Teraz wyobraźcie sobie, że solą kuchenną solimy jedzenie z solniczek, a boraksu nikt nigdy nie kazał jeść garściami - jednak nadal znajdują się przeciwnicy suplementacji borem.

Obliczenia mówią same za siebie.