[Po przyjęciu ibogainy]

Moja podróż zaczęła się w czasie, gdy dopiero zaczynałem brać narkotyki. Okres ten z pozoru zdawał się być beztroski, a zdobywanie narkotyków nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. W mojej wizji, gdy tylko pomyślałem o heroinie, zaraz pojawiała się zupełnie z nikąd jakaś obca osoba, która częstowała mnie nią. Lecz całkiem niespodziewanie po paru dniach tego beztroskiego, nazwijmy ćpania, heroina nagle znikła, stała się nie do zdobycia w żaden możliwy sposób. Od tego momentu odbyłem podróż w przyszłość, która wywarła psychoterapeutyczny wpływ na moją psychikę. W moich wizjach, zupełnie niespodziewanie z beztroskiej zabawy w narkotyki, wkroczyłem w etap, który ukazuje wszystkie najgorsze konsekwencje tej zabawy. Heroina stała się nie do zdobycia, jakby wyparowała ze świata, który mnie otaczał, a ja cały czas walczyłem z głodem i trudnościami codziennego życia. Zacząłem się staczać w bagno, z którego jak myślałem nie ma wyjścia. Straciłem dom, spałem na klatkach i śmietnikach, tułałem się po dworcach, byłem zatrzymywany przez policję. W stanach moich najgorszych upodleń, głód narkotyczny zrobił ze mnie „menela”. Pojawiła się nagle moja dziewczyna, (która nigdy nie brała narkotyków), nie odstępowała mnie na krok, mówiąc mi cały czas, że mnie nie zostawi i mi pomoże. Świadomość tego, że wraz ze sobą niszczę i ciągnę w dół osobę, którą kocham, wyzwoliła we mnie chęć walki, nie potrafiłem tylko tej walki podjąć. To ostatnia rzecz, którą pamiętam przed przebudzeniem.

Z dnia na dzień odzyskiwał siły i wyglądał trochę lepiej, ale głowa w dalszym ciągu mu drżała. Baliśmy się że to drżenie mogło być następstwem jakiegoś uszkodzenia, ale z czasem to minęło.

Po wybudzeniu dopytywał się o datę. Myliła mu się rzeczywistość z wizjami jakie zobaczył podczas "podróży". Przez pierwsze dni nie potrafił ich odróżnić.

Tak jak wspominałam dopytywał się o datę. Gdy odpowiadaliśmy na pytania nie wierzył nam. Wydawało mu się że jest gdzieś koło Bożego Narodzenia.

Podczas „podróży” wybiegł On w przyszłość. Jak twierdzi przeżył własne dno, został wyrzucony z domu, był brudny, głodny, mieszkał na dworcu. Mówił, że to było okropne i że cieszy się że już wrócił.

IBOGAINĘ zażyłem w trzech dawkach, co 1,5 godziny, po 24 godzinnej przerwie od brania narkotyków będąc na silnym głodzie. Po pierwszej dawce zacząłem odczuwać dziwny szum, brzęczenie i huśtanie. Dolegliwości te coraz bardziej nasilały się, a po chwili od wzięcia ostatniej dawki miałem wrażenie, że zapadłem w sen który dla mnie był rzeczywistością.

Mój stan trwał cztery doby. W tym czasie zdawało mi się że nadal dzień po dniu żyję dalej jako narkoman, coraz bardziej staczając się.

Kiedy powoli zacząłem się budzić, straciłem poczucie czasu, wydawało mi się że od wzięcia IBOGAINY minęło pół roku. Straciłem poczucie rzeczywistości nie wiedząc co jest prawdą, a co tym co zobaczyłem podczas „snu”. Byłem bardzo osłabiony i wygłodniały. Wszystko co mnie otaczało wydawało mi się nowe i dziwne. Do wszystkiego musiałem się od nowa przyzwyczaić.

WIZJA: Kiedy przyjąłem ebogę mój ojciec przyszedł do mnie bardzo szybko. Na początku miał czarną skórę. potem wrócił i miał białą skórę. Potem w ten sam sposób pojawił się mój dziadek (tzn. w białej skórze). To on nadał mi imię eboga. Ponieważ mój dziadek umarł przed moim narodzeniem, zapytał mnie czy wiedziałem w jaki sposób go poznałem. To poprzez ebogę. Potem złapał mnie za rękę i rozpoczęliśmy wielką podróż. Nie miałem uczucia, że szliśmy ale, że płynęliśmy razem. Naszą ścieżką dotarliśmy do stołu ustawionego na niej.

Usiedliśmy przy nim i moja babcia zapytała mnie o wszystkie powody, dla których przyjąłem ebogę. Mężczyzna, który tam był zapisał to wszystko. Podał mi inne. Wtedy mój dziadek zniknął a przede mną pojawił się nagle biały duch. Wziął mnie za ramię i popłynęliśmy. Wtedy dotarliśmy do skrzyżowania. Ścieżka, którą podróżowaliśmy była czerwona. Dwie inne drogi były – biała i czarna. Przeszliśmy przez nie. W końcu dotarliśmy do wielkiego domu na wzgórzu. Był wsparty na jednej kolumnie. Wewnątrz spotkałem żonę ojca mojej matki. Nadała mi ona moje imię eboga po raz drugi jak również dała mi umiejętność gry na harfie ngombi. Powiedziała mi bym pracował do wieczności. Poszliśmy dalej i po przekroczeniu dalszych skrzyżowań dotarliśmy w końcu do wielkiej pustyni. Nic na niej nie było!

Tam ujrzałem pojawiający się z nieba – z księżyca - gigantyczny okrąg, który spłynął w dół i otoczył ziemię niczym tęcza w trzech kolorach – niebieskim, czerwonym i białym. Po obu stronach tego okręgu znajdowały się dwie kobiety. Zacząłem grać ngombi pod tęczą i słyszałem aplauz mężczyzn. Wróciłem. Wszyscy Banzie myśleli, że poszedłem za daleko i umarłem. Odtąd nie widziałem nic w ebodze. Ale za każdym razem gdy ją biorę słyszę duchy, które dają siłę by grać na ngombi. Gram to co słyszę od nich. Harfa zawodzi mnie tylko gdy przychodzę do kaplicy w złym nastroju.

We wszystkich zebranych wizjach, nie tylko w tych wymienionych tutaj, odnotowaliśmy podanych pięć różnych powodów przyjęcia ebogi. W porządku częstości występowania podane powody są następujące: (1) z powodu ponaglenia we śnie przez zmarłego przodka; (2) z powodu ataków czarowników powodujących impotencję, bezpłodność, ból i bezsenność; (3) z powodu niezadowolenia z religii misyjnych; (4) Z powodu chęci poznania Zame (ostatni z bogów stwórców); (5) z powodu ogólnego przygnębienia i osłabienia. Pytano również o treść widzeń. Ale to pytanie jest delikatnej natury i było przedmiotem dyskusji drugorzędnej. Wizjoner może się przemienić w ludowego bajarza i używać standardowe elementy kultu Bwiti, choć nie były one częścią oryginalnej wizji. Poza tym im dalej od przeżytego doświadczenia tym bardziej wypracowana staje się wizja Wielu Banzie umacnia i wzbogaca swoje wizja w miarę kolejnych ich prezentacji. Nie będziemy próbowali zrealizować trudnego zadania klasyfikacji tej drugorzędnej cechy. Zarówno pierwszo- jak i drugorzędne doznania wizjonerskie są integralną częścią kultury Bwiti.