Stawianie małych kroków jak najbardziej, ale ostrożnie. Bo czasem to zadziała, a czasem da wręcz odwrotny efekt. Niektórym samodzielne wychodzenie ze strefy komfortu pomoże, a inni z niej wyjdą i nie zdziałają tym nic oprócz tego, że nadal będą czuć się chujowo i jeszcze bardziej się zrażą i zakopią w swojej norze. Heh, potwierdzone info.
Opowiadał o tym Dominik Waszek. Najpierw trzeba poznać narzędzia, które pomogą oswoić lęk. Bo kiedy już je ogarniemy, a potem postawimy się w sytuacji, która wywołuje w nas dyskomfort i zastosujemy poznane wcześniej techniki radzenia sobie z tymi emocjami, to poczujemy radość i satysfakcję. A nawet rodzaj ekscytacji, która wyzwoli w nas chęć stawiania dalszych kroków w tym kierunku.
Najgorszy w fobiach jest chyba sam strach przed... lękiem. Typu, ja się boję, że będę się bać. To czasem bardziej przerażające, niż przedmiot fobii sam w sobie.

Co możecie polecić doraźnie w sytuacjach wywołujących silny lęk społeczny?
Ogólnie mam takie lęki od zawsze ale radzę sobie już dobrze w zwykłych, codziennych sytuacjach w porównaniu z tym, co było kiedyś. Tak naprawdę to właśnie ekspozycja na te sytuacje w czasach studenckich i stawianie im czoła (pomimo palpitacji, pocenia i padaki) wpłynęły na poprawę. Unikam spotkań w większym gronie i jestem wycofana z życia społecznego ale to świadomy wybór, dobrze mi z tym i to się nie zmieni.
Teraz jednak nadeszła dla mnie era jakichś idiotycznych prezentacji i publicznych wypowiedzi online Nie mam jak tego uniknąć, a czeka mnie to prawdopodobnie regularnie jeszcze przez jakieś pół roku. Paradoksalnie to gadanie do monitora jest dla mnie jeszcze bardziej stresujące niż normalne spotkania. Pomimo merytorycznego przygotowania dostaję takich palpitacji, drżenia, pocenia, że nie mogę się w ogóle skupić na tym, o czym mam mówić. Mam nagle pustkę w głowie albo pie*dolę jak potłuczona albo recytuję z kartki nie wiedząc nawet, co czytam. Jeśli ta sytuacja ma miejsce z zaskoku, to strach całkowicie mnie obezwładnia. Z kolei jeśli jest zapowiedziana, nie śpię całą noc przed tym i przeżywam to przez kilka wcześniejszych dni. Nie chciałam korzystać z farmakologii w tym aspekcie ale jednak muszę się jakoś wspomóc bo nie wytrzymam tego i spie*dolę ważną dla mnie sprawę, rzucając wszystko w cholerę/ wrócę do zgubnego nałogu alkoholowego/ popadnę w depresję. Każdej z tych opcji wolałabym jednak w tym momencie uniknąć.
Tak naprawdę nie chce leczyć tego kompleksowo, raczej nie podejmę psychoterapii, a już na pewno nie będę brać żadnych SSRI. Planuję iść do rodzinnego po skierowanie do psychiatry. Jest szansa, że przepisze mi coś działającego doraźnie np. benzo? Albo chociaż hydroksyzynę? Czy nie mam co na to liczyć, wyrzuci mnie za drzwi skoro nie chce się długofalowo leczyć? Co powinnam mu powiedzieć, a co lepiej przemilczeć? Czy może polecacie coś innego? Ważne, żeby te środki nie zaburzały za bardzo logicznego myślenia.
Poproszę o konkretne odpowiedzi, bez zbędnego moralizowania i filozofowania

@PogromcaDzików
Podobno dobrze się w takich sytuacjach sprawują leki typu alprazolam (benzo, o których wspominasz). Dobra jest pregabalina (używam doraźnie, więc wiem z własnego doświadczenia).
Są jeszcze substancję pozamedyczne, stymulanty jak amfetamina i podobne.
Każdą z tych substancji trzeba wcześniej przetestować na sobie w warunkach "laboratoryjnych", zanim ją użyjesz "w boju".

@PogromcaDzików jeżeli zamierzasz udać się do psychiatry to nie musisz iść wcześniej do rodzinnego, żadne skierowanie nie jest potrzebne i absolutnie nie obawiaj się wizyty, przedstaw mu ten problem dokładnie tak jak nam tu na forum, magik zorientuje się że nie przyszłaś wyłudzić benzo do ćpania, na pewno nie wyrzuci cię za drzwi wszystko będzie ok.

@PogromcaDzików biorąc pod uwagę Twoje wymagania i warunki to imo albo benzo albo nic. hydroksyzynę na bank dostaniesz, kiedyś Panie w aptekach wydawały ją nawet na gębę, ale zdecydowanie odradzam. tym bardziej, jeżeli chcesz jak mówisz zachować logiczne myślenie
a tak poza tym to problem o którym opowiadasz brzmi mi blisko. wiosną tego roku szczególnie mi to doskwierało, gdy sytuacja dopiero co się zmieniła i wszystko przeszło nagle na tryb zdalny. ja też już wolę jakieś bezpośrednie spotkania niż gadanie do monitora.
natomiast w obecnym momencie czuję się, jakbym wyhodowała jakąś grubszą skórę i już mi tego typu rzeczy problemu nie robią. oczywiście nie wyhodowałam jej samodzielnie, sukces upatruję w max dawce SSRI połączonej z pregabaliną.
sądzę, że dobrze dobrane SSRI mogłoby Ci bardzo pomóc z lękiem społecznym, ale z drugiej strony rozumiem, dlaczego nie chcesz tego brać.

@Satelitarny pierwsze słyszę, żeby ktoś używał pregabaliny doraźnie

Normalnie się stosuje doraźnie pregabaline, ale mi ona nie pasuje. Polecam relanium bo wydaje mi się że szybciej wchodzi niż alprazolam

Dziękuję wszystkim za szybkie i konkretne odpowiedzi. Pójdę do psychiatry, wytłumaczę mu dokładnie, o co mi chodzi i zobaczymy, co dostanę. Jak będzie źle działać, to pójdę znów, żeby dał coś innego. Mam nadzieję, że podejmie od razu słuszny wybór

@PogromcaDzików daj znać jak poszło i co przepisał bom ciekaw powodzenia.

Nie wychodzę praktycznie z domu przez 7 lat, kontakt z ludźmi mam tylko przez internet. Już mi takie głupie pomysły do głowy przychodzą żeby leczyć te fobie opiatami, a później iść na odwyk, ale naogladalem się filmów jak ludzie przez to cierpią i nie wiem czy tego chcę, ale jakby to miało pomoc mi wyjść do ludzi to jestem gotów zaryzykować. Tylko że pewnie wraz z odstawieniem fobia wróci podwójna także durny pomysł ehhhh ja chcę mieć tylko przeciętne życie jak moi znajomi...

Leczenie fobii społeczenej opiatami, to najgłupsza rzecz jaką przeczytałem w ciągu ostatniego kwartału.