@up: mówię raczej o jakimś ogólnym wyobrażeniu o takim mnichu. Że są wytrwali, rygorystyczni i we wszystkim niezachwiani. Bo że są ludźmi jak my - nie ulega wątpliwości. Też mam skłonność do szybkiego załamywania się na porażkach, ale o tyle dobrze, że potem się zacinam i staram się trwać w postanowieniu dalej. To jak z dietą - niewytrzymanie i spałaszowanie batonika nie powinno oznaczać zajadania smutku i przegranej kolejnymi, a potraktowanie tego jak nauczkę i wzięcie się w garść.
Jestem zdania, że jak możliwości nie pozwalają inaczej, to trzeba zacząć od choćby najmniejszych kroków. Zawsze to kroczek w przód. Zamiast czuć, że przegrywa się na całej linii, czuje się, że coś się dla siebie robi. Nie ma co się czasami oglądać na tych, co zelżą, że to cackanie się z sobą - w końcu robi się coś dla siebie, nie dla nich ;) jak zwykle mawiam, lepiej się raz dziennie podciągnąć na drążku niż tego w ogóle nie zrobić, wbrew głosom, że trening winien być starannie wyliczony i przemyślany, bo inaczej gówno da.

Polecam małe kroki, bo zauważyłem u osób z mojego otoczenia, że takie podejście też się sprawdza. Ja jestem akurat takim przypadkiem, że silna samodyscyplina daje u mnie najlepsze rezultaty. Chyba mam to po moim dziadku, który też miał taką łatwość w trzymaniu się swoich postanowień. Któregoś dnia ogłosił że nie zapali więcej papierosa i nie tknie alkoholu. Trzymał się swego postanowienia przez 30 lat aż do swojej śmierci. Ogłosiłem wszem i wobec, że robię sobie taki eksperyment przez rok czasu, żeby zobaczyć jak się będę czuł. To był taki test samego siebie, żeby zobaczyć na co mnie stać. Reakcje przeważnie były negatywne i nikt nie wierzył, że coś takiego może mi się udać, ale ogólnie mówili, że będą mi kibicować. Niektórzy myśleli, że po roku będę wrakiem człowieka, a tymczasem uśmiech mi z twarzy nie schodził i zapał do pracy był coraz większy. Kuzyna to zainspirowało i sam postanowił rzucić używki, chociaż wcześniej patrzył na mnie jak na zjeba, któremu coś się poprzestawiało w mózgu.
Taką naukę też wyniosłem od babci, która będąc dzieckiem trafiła do obozu nazistowskiego w Austrii. Ojca nigdy już więcej nie spotkała ( nawet nie wie w jaki sposób zmarł), matkę i siostrę dopiero po wojnie. Mówiła, że w chwilach głodu, osłabienia i wycieńczenia fizycznego obiecywała sobie, że da radę i nie da się tak łatwo wykończyć tym skurwysynom. Postanowiłem analogicznie podejść do swoich destrukcyjnych nawyków, pokus i przeciwności losu. Ogólnie mocno mnie zainspirowała rozmowa z babcią, bo takie świadectwa dają dużo więcej, niż jakieś coachingowe pierdolenie. Tylko moja zmiana nie miał polegać na ciągłym samodoskonaleniu się. Ogólnie podczas tego okresu wypocząłem jak nigdy wcześniej, bo sobie przewartościowałem pewne rzeczy. Niby pracowałem więcej, ale ta praca była dużo bardziej twórcza i satysfakcjonująca przez co była bardziej zabawą, niż pracą. Dużo czasu spędzałem zajebiście się bawiąc ( często w samotności, bo koledzy woleli najebke) brzdąkając godzinami na gitarze, czytając książki, pracując w wolontariacie, na treningach albo przesiadując w lesie cały dzień. Wcześniej zarabiając dobrą kasę i spędzając urlop w ładnych miejscach musiałem się naćpać albo napić, żeby dobrze się bawić. Zrozumiałem, że najlepsza zabawa jest za darmo i można ją znależć w na pozór błahych czynnościach.
Poznałem faceta chorego na nowotwór ( udało mi się pokonać chorobę) i powiedział mi tak " nawet jak mnie naparzał łeb przez cały miesiąc ( miał guza mózgu) to traktowałem chorobę jako zagadkę, a nie problem. Przez cały ten czas dobrze się bawiłem próbując wrócić do zdrowia. Jakby nie było żle, to pamiętaj, że życie jest zabawą, a nie walką i każdą przeciwność lasu należy traktować jak łamigłówkę do rozwiązania". Także nawet podczas tego okresu rygoru i samodyscypliny bawiłem się coraz lepiej z każdym kolejnym dniem.
Zmianę należy rozpocząć od polubienia samego siebie. Jeśli kogoś lubisz, to nie chcesz mu zaszkodzić. Tyczy się to również nas samych.
Polubiłem siebie i postanowiłem się sobą zająć. Przestałem krytykować samego siebie i podszedłem do tego zadania z przekonaniem, że jak się nie uda to luz, bo coby się nie stało, to mam prawo do błędu i nie wpłynie to na moją samoocenę. W ten sposób podszedłem do zadania na luzie i zdjąłem z siebie presję. Dużo łatwiej idzie wykonywanie wszelkich zadań, gdy podchodzisz do nich bez wygórowanych oczekiwań.
Kiedyś czytałem historię faceta, który chciał zmienić swoje życie i nie potrafił się do tego zabrać. Wszyscy dookoła mówili " musisz się zmienić, zrób coś ze swoim życiem" i im bardziej chciał, tym gorzej mu szło. W końcu jeden przyjaciel powiedział do niego " wiesz co ? lubię cię takim jakim jesteś, dla mnie wcale nie musisz się zmieniać " i co się stało ? naprawdę się zmienił po tej rozmowie.
Tak samo powiedziałem do siebie na samym początku mojej drogi. Naprawdę zacząłem się zmieniać, kiedy zrozumiałem, że będę siebie lubił i szanował nawet jeśli coś pójdzie nie tak.

Dzięki Randy za świetnego posta. Podziwiam taką konsekwencję i determinację - mi po szybkim czasie niestety brakuje już sił i stare demony krzyczą coraz głośniej, domagając się zastrzyku nagłej i silnej przyjemności. Metoda stopniowych zmian (na miarę aktualnych możliwości) to chyba jedyne co może mnie uratować. Na chwilę obecną radykalnie muszę na pewno podejść do tematu alkoholu, z którym płynę ostatnio nadmiernie - zaprzestać picia i trzymać się tego konsekwentnie (tu akurat nie ma półśrodków i nie ma mowy o umiarze czy stopniowym redukowaniu). Wiem, że nie będę w stanie równolegle wdrażać większej ilości postanowień, gdyż będzie to stwarzało większe ryzyko nawrotu.

A czemu by nie? :)
http://www.focus.pl/czlowiek/komora-dep ... nych-13184

A to czemu?

Trochę mnie rozbawiło, że szalonykot uzasadniał tutaj swoje o "wejściu na wyższy poziom" cytatami Nietzschego, w którego przypadku człowiek faktycznie został pokonany, ale przez chorobę psychiczną 0o
Osobiście miewam ataki poczucia totalnego bezsensu, w trakcie których moje postanowienia obumierają, silna wola zanika. A jak staram się sobie wmówić, że to jednak ma sens to dopada mnie poczucie winy, że nie jestem nieautentyczny, kłamcą, oszukuję samego siebie i to nie jest droga. Z drugiej strony mówię sobie, że skoro nic nie ma sensu to kłamstwo nie ma sensu tak samo jak prawda, więc co to za różnica, że coś sobie wmówię. A potem mam ataki, że niby zostałem zaprogramowany, narodziłem się człowiekiem i działam jak człowiek istota społeczna, w tym powinienem poszukiwać sensu i wtedy mnie dopada poczucie winy, że nie jestem dobry jak na człowieka.
Jeszcze słaby jest strach przed tym, że jak będę stosował te wszystkie metody typu nofap i stymulacje to po prostu zbuduję sobie osłonkę przed rzeczywistością i będę żył w iluzji. (trochę jak narkotyk, lecz w drugą stronę). Plus poczucie, że ocenianie człowieka ze względu na osiągnięcia to kpina, poczucie, że człowieka powinno się oceniać na miarę możliwości i mimo, że względnie być może jestem sukcesywny, to wciąż nie wystarczająco.
Być może bełkot i trochę nie na temat, ale pisałem z serca xD może ktoś ma podobnie i się wypowie

Czyli sedno tematu to zrezygnowanie ze wszystkich przyjemności i doskonalenie się? Tylko jaki jest cel tego wszystkiego?

Bycie najdoskonalszą wersją samego siebie bez wspomagaczy :D

Myślę, że dieta wegetariańska też by dała dużo. Jeść dużo bananów (potas, magnez, tryptofan budujący serotoninę czy jakoś tak).

Bez mięsa i tłuszczu zwierzęcego mózg umiera.
Wracając do tematu, to propozycje przedstawione przez autora są ciekawym pomysłem na regenerację układu nagrody. Sam mam zamiar się odmulić i zacznę powoli wdrażać styl życia paleo, niestety muszę brać póki co ssri, zobaczymy jak pójdzie.