Zastępca mera Paryża ds. zdrowia zaproponowała stworzenie czterech nowych bezpiecznych pomieszczeń do konsumpcji narkotyków w mieście oraz autobusu, w którym można będzie palić crack.
Zastępca mera Paryża ds. zdrowia zaproponowała stworzenie czterech nowych bezpiecznych pomieszczeń do konsumpcji narkotyków w mieście oraz autobusu, w którym można będzie palić crack.
Pomieszczenia do konsumpcji narkotyków (Drug Consumption Room, DCR) zapewniają bezpieczne i aseptyczne otoczenie, w którym przyjmowanie narkotyków odbywa się pod nadzorem personelu medycznego. Umożliwiają one również dostęp do opieki zdrowotnej i informacji na temat możliwości leczenia zmarginalizowanym grupom społecznym (szczególnie bezdomnym), które w przeciwnym razie mogłyby o tym nie wiedzieć. We Francji istnieją już dwa takie pomieszczenia; jedno w szpitalu Lariboisiere w Paryżu, które dziennie wykorzystuje około 165 osób oraz drugie w mieście Strasburg.
Zastępca mera Anne Souyris proponuje stworzyć kolejne cztery placówki w Paryżu oraz połączenie autobusowe, które służyłoby jako mobilna placówka. We Francji obecne placówki przeznaczone są dla osób, które przyjmują narkotyki, takie jak heroina, metodą wstrzyknięcia. Proponowany autobus ma być przeznaczony głównie dla tych, którzy palą crack. "The Connexion" podaje, że oficjalna szacowana liczba ludzi palących crack w miejscach publicznych w Paryżu to nawet do 500 osób.
Souyris powiedziała, że crack staje się coraz bardziej rozpowszechniony w Paryżu i że, zażywający powinni mieć prawo do korzystania zarówno z istniejących już placówek, jak i z tych nowo planowanych. Z jakiegoś powodu, korzystającym nie pozwala się na palenie cracku-kokainy w istniejących pomieszczeniach z wyjątkiem tych, którzy w nich wcześniej wstrzykiwali sobie narkotyki. Oznacza to, że ludzie, którzy palą crack, ale nie wstrzykują innych narkotyków, nie mogą korzystać z tych pomieszczeń.
Souyris nalega, że „musimy zmienić prawo”, ponieważ „konsumpcja cracku w północno-wschodnim Paryżu jest alarmująca”.
Souyris mówi, że proponowany autobus ma być placówką łatwo dostępną dla ludzi z różnych obszarów, którzy nie mają możliwości dojazdu. Ona twierdzi, że „zażywający crack są tak chorzy, że nie są w stanie sami szukać pomocy, więc należy ją im zapewnić – stąd pomysł na autobus”.
Benjamin Jeanroy – współtwórca i kierownik polityki antynarkotykowej we francuskiej organizacji ECHO – powiedział TalkingDrugs, że obecna polityka nie rozwiązuje skutecznie problemu publicznego palenia cracku w Paryżu:
„Wiele osób pali crack na niektórych stacjach metra w mieście. Nie jest to dla nich bezpieczne i może zakłócać spokój. Musimy tych ludzi przemieścić, ale to samo w sobie nie rozwiąże problemu. Jedyne rozwiązanie to więcej bezpiecznych miejsc dla ludzi palących crack. Autobus to genialny pomysł, jeśli jest poprawnie zrealizowany”.
Jeanroy ostrzega jednak, że „bieżąca i przyszła atmosfera polityczna nie wróży dobrze tym nowym propozycjom”.
Zanim cztery placówki i autobus, proponowane przez Souyris, zostaną otwarte, wymagana jest zgoda krajowego ministerstwa zdrowia i rady miasta. Ponieważ wniosek pochodzi od wysokiej rangi urzędnika miasta, uzyskanie zatwierdzenia na szczeblu miasta wydaje się możliwe, jednak uzyskanie krajowej aprobaty może być bardziej skomplikowane. Zezwolenie na pierwsze w Paryżu pomieszczenie do konsumpcji narkotyków zostało udzielone przez administrację byłego prezydenta Francois Hollande’a, który pochodził z tej samej partii co mer Paryża Anne Hidalgo. Obecny prezydent Emmanuel Macron ma jednak niezwykle napięte stosunki z merem Hidalgo, które mogą ulec dalszemu pogorszeniu w związku ze zbliżającymi się wyborami na mera w 2020.
Pomieszczenia do konsumpcji narkotyków działają obecnie w siedmiu innych krajach europejskich, Kanadzie i Australii; w żadnym z nich nie zmarła ani jedna osoba w wyniku przedawkowania narkotyków. Oprócz pomagania ludziom używającym narkotyków placówki te służą również dobru całego społeczeństwa na wiele innych sposobów, takich jak np. poprawa bezpieczeństwa na ulicach, ograniczenie rozprzestrzeniania się chorób oraz lepszy dostęp do służb ratunkowych.
Kolejne z moich co trzymiesięcznych spotkań z grzybami. Dobre nastawienie, pozałatwiane sprawy, noc, żadnych obowiązków na kolejny dzień.
Budzę się rano i patrzę na otwarty na stole zeszyt. Leży na nim długopis i widnieje kilka zapisków:
Dziś niedziela miłosierdzia. Przecież miłosierny jesteś każdego dnia. Bądź miłościw mnie grzesznemu, choć nie czuję, żebym był siedliskiem zła. Cztery i pół gram kubańskiej wrzucone w lemon teka.
Mieszkanie znajomego. Specyfik zjedzony o 21.00, koniec wszelkich doznań po ok. 10 godzinach.
Moją przygodę z 2C-E rozpoczęłam od przyjęcia dawki 20mg – ok. 2/3 połknęłam, 1/3 zaaplikowałam donosowo po upływie jakichś 20 minut od zjedzenia „bomby”. Już kilkanaście minut po wciągnięciu kreseczki poczułam pierwsze efekty. Żałuję, że nie zaaplikowałam sobie więcej tą drogą, bo wiem że w moim przypadku zjadanie narkotyku daje kiepskie efekty, lecz kolega nastraszył mnie, że proszek straszliwie żre w nos. Okazało się, że moje obawy były mocno przesadzone – specyfik rzeczywiście nie był najprzyjemniejszym, co wciągałam, ale nie plasował się też w czołówce najgorszych.
napięcie i trochę stresu i smutku, wieczór, dom, śpiący rodzice, więc samotnie
To był mój drugi raz z kodeiną, słyszałam o tym wiele i bardzo mnie to interesowało, więc w końcu postanowiłam spróbować. Za pierwszym razem wziełam tylko 10 tabletek - rozgryzłam, ten gorzki okropny smak, popiłam wodą i zjadłam po tym jogurt, ponoć pomaga to na ból żołądka, który powoduje zawarty w thiocodinie sugwajakol. powodu mojej małej masy ciała (44kg) obawiałam się wraz z kumplem, czy te 150mg to nie będzie na mnie za dużo. Po ok 30 minutach poczułam pierwsze efekty, było tak wspaniale, że już na drugi dzień chciałam spróbować większej dawki.
1) Wieczór/noc, piątek, brak dzieci, czysty umysł. Ulice śródmieścia Warszawy. 2) Wakacje, dobry humor. Prawie pusta, szeroka i długa plaża nad Bałtykiem. Bezchmurne niebo. Upał za parawanem, przejmujący chłód na otwartej przestrzeni.
Początek działania LSD objawia się najłatwiej na twarzach – zaczynają w ten charakterystyczny sposób „pływać” i „przenikać”. Jeśli oglądasz film, zdaje się też, że aktorzy trochę zbyt przesadnie wypowiadają swoje kwestie i robią nienaturalne miny. Przerywamy więc oglądanie i przenosimy się na taras, gdzie z nową ciekawością przeglądamy pozostawiony na stole, kupiony parę dni wcześniej, album ze zdjęciami Nowego Jorku.
