[<<] [H] [>>] |
3. Chemiczna modyfikacja LSD
Kiedy w wyniku badań farmaceutyczno-chemicznych odkrywany jest
nowy rodzaj czynnego związku, niezależnie od tego, czy jest to
związek pochodzenia roślinnego, czy zwierzęcego, czy też produkt
syntetyczny, jak to było w przypadku LSD, chemicy, poprzez zmianę
jego struktury cząsteczkowej, czynią starania wyprodukowania nowych
związków o podobnym, a moze i poprawionym działaniu, albo też o
innych cennych właściwościach. . Nazywamy ten proces chemiczną
modyfikacją czynnej substancji określonego typu. Z dwudziestu
tysięcy substancji produkowanych rocznie na świecie w
chemiczno-farmaceutycznych laboratoriach badawczych, przeważającą
większość stanowią związki będące wynikiem modyfikacji stosunkowo
niewielu typów związków czynnych. Odkrycie prawdziwie nowego typu
związków aktywnych - nowego zarówno w odniesieniu do chemic - jest
rzadkim szczęściem.. Wkrótce po odkryciu psychicznego skutku
działania LSD przydzielono mi dwóch pracowników do pomocy w
prowadzeniu na szerszą skalę chemicznej modyfikacji LSD i w
dalszych studiach nad alkaloidami sporyszu. Badania chemicznej
struktury alkaloidów sporyszu typu peptydowego, do którego należy
ergotamina oraz alkaloidy z grupy ergotoksyn, były kontynuowane z
udziałem dr. Theodora Petrzilki. Pracując z dr. Franzem Troxlerem,
wyprodukowałem dużą liczbę chemicznych modyfikacji LSD.
Próbowaliśmy także uzyskać głębszy wgląd w strukturę kwasu
lizerginowego, dla którego badacze amerykańscy zaproponowali wzór
strukturalny. W 1949 roku udało nam się poprawić ten wzór i
określić prawdziwą strukturę wspólnego jądra wszystkich alkaloidów
sporyszu, włączając w to naturalnie także LSD.
Badania peptydowych alkaloidów sporyszu doprowadziły do pełnego
określenia wzorów strukturalnych tych substancji, które
opublikowaliśmy w roku 1951. Ich poprawność została potwierdzona
poprzez całkowitą syntezę ergotaminy, która została dokonana 10 lat
później przy udziale dwóch młodych współpracowników, dr. Alberta J.
Freya i dr. Hansa Ott. Inny współpracownik, dr Paul A. Stadler, był
główną osobą odpowiedzialną za praktyczne wdrożenie tej syntezy do
procesu produkcji na skalę przemysłową.
Syntetyczna produkcja peptydowych alkaloidów sporyszu z użyciem
kwasu lizerginowego, otrzymywanego z hodowli specjalnych odmian
grzyba sporyszu - miała olbrzymie znaczenie gospodarcze. Procedura
ta jest stosowana przy uzyskiwaniu materiału wyjściowego do
produkcji lekarstw. Hyderginy i Dihydergotu. Powróćmy jednak do
chemicznej modyfikacji LSD. Począwszy od roku 1945, wiele
pochodnych LSD zostało wyprodukowanych przy współudziale dr.
Troxlera, lecz żadna z nich nie była bardziej halucynogenna, niż
LSD. W rzeczywistości, najbliżsi krewni LSD byli znacząco mniej
aktywni na tym polu.
Istnieją cztery możliwości zajęcia przestrzeni przez atomy tworzące
cząsteczkę LSD. W języku technicznym są one wyróżnione
przedrostkiem iso- oraz literami D i L. Poza LSD, precyzyjniej
nazywanym dwuetyloamidem kwasu D-lizerginowego, wyprodukowałem i
podobnie przetestowalem w doświadczeniach na samym sobie pozostale
trzy przestrzennie odmienne formy tego związku, a mianowicie
dwuetyloamid kwasu D-izolizerginowego (Izo-LSD), dwuetyloamid kwasu
L-lizerginowego (L-LSD) oraz dwuetyloamid kwasu L-izolizerginowego
(L-izo-LSD). Te trzy ostatnie formy LSD nie wywoływały żadnego
skutku psychicznego w dawkach poniżej 0,5 mg, co odpowiada
20-krotnej ilości ciągle wyraźnie aktywnej dawki LSD. Substancja
najbardziej zbliżona do LSD, monoetylamid kwasu lizerginowego
(LAE-32), w którym grupa etylowa została zastąpiona atomem wodoru w
dwuetyloamidowym rodniku LSD, okazała się być około dziesięć razy
mniej psychoaktywna niż LSD. Halucynogenny skutek działania tej
substancji jest także znacząco odmienny i przypomina efekt zażycia
środka nasennego. Efekt usypiający jest jeszcze bardziej wyraźny w
przypadku amidu kwasu lizerginowego (LA-111), w którym obydwie
grupy etylowe LSD zostały zastąpione przez atomy wodoru.
Wyniki, które zebrałem w porównawczych doświadczeniach na samym
sobie z zastosowaniem LA-111 i LAE-32, zostały potwierdzone w
późniejszych badaniach klinicznych.
Piętnaście lat później spotkaliśmy się z amidem kwasu
lizerginowego, produkowanym syntetycznie na potrzeby tych badań,
występującym naturalnie jako aktywny składnik magicznego,
meksykańskiego narkotyku: ololiuqui. W jednym z następnych
rozdziałów zajmę się bardziej szczegółowo tym nieoczekiwanym
odkryciem.
Niektóre rezultaty chemicznej modyfikacji LSD okazały się być
wartościowe dla medycyny. Stwierdzono, że pochodne LSD są
halucynogenne bardzo słabo lub wcale, lecz zamiast tego odznaczają
się mocnymi skutkami działania, specyficznymi dla innych obszarów
aktywności LSD. Jednym z takich skutków jest efekt blokowania
neuroprzekaźnika serotoniny (dyskutowany już wcześniej w rozdziale
poświęconym farmakologicznym właściwościom LSD. Ponieważ serotonina
pełni rolę w stanach zapalnych o podłożu alergicznym oraz w
procesie powstawania migreny, specyficzna substancja blokująca
serotoninę miała duże znaczenie dla badań medycznych. Dlatego
poszukiwaliśmy w sposób systematyczny pochodnych LSD, które nie
wywołują efektu halucynacji, lecz mają możliwie największe
właściwości blokowania serotoniny. Pierwsza z takichsubstancji
została odkryta w grupie bromo-LSD, i stała się znana w obszarze
badań medyczno-biologicznych pod nazwą BOL-148. W naszych
poszukiwaniach antagonistów serotoniny, dr Troxler wyprodukował
następnie jeszcze mocniejsze i działające jeszcze bardziej
selektywnie związki. Najaktywniejszy z tych związków trafił na
rynek lekarstw jako środek przeciwko migrenie, pod nazwą handlową
"Deseril" lub, w krajach anglojęzycznych, "Sansert".
[<<] [H] [>>] |
Komentarze
ciekawi mnie to czy możnaby tem proces odwrócić , tzn. z np. proszków na ból głowy
stworzyc lsd :)