"Zrobiliśmy to, co robią rodzice, którzy kochają swoje dzieci, którzy mają zasoby. Poszukiwaliśmy ekspertów: pediatrów behawioralnych, naturopatów, zielarzy, alergologów" - pisze Wayne Scott, pisarz i felietonista "Huffington Post" i wyjaśnia, dlaczego pozwala nastoletniemu synowi leczyć problemy ze zdrowiem psychicznym za pomocą marihuany.
"Zrobiliśmy to, co robią rodzice, którzy kochają swoje dzieci, którzy mają zasoby. Poszukiwaliśmy ekspertów: pediatrów behawioralnych, naturopatów, zielarzy, alergologów" - pisze Wayne Scott, pisarz i felietonista "Huffington Post" i wyjaśnia, dlaczego pozwala nastoletniemu synowi leczyć problemy ze zdrowiem psychicznym za pomocą marihuany.
Syn Wayne'a Scotta, pisarza, nauczyciela i psychoterapeuty z Portland, od dziecka zmagał się z problemami psychicznymi. Odmawiał jedzenia, w związku z czym miał niski poziom cukru we krwi i często zdarzały się zasłabnięcia. Na porządku dziennym były napady złości, a wtedy bił, kopał, gryzł. "Kiedyś krzyczał bez przerwy 50 minut. Mierzyłem ze stoperem" - pisze Wayne Scott w felietonie dla "HuffPost"
A potem przepraszał. Wayne Scott ma na biurku grubą teczkę z jego przeprosinami. W wieku 12 lat napisał:
Czasami brakuje mi kontroli. W takich chwilach nienawidzę siebie. Postaram się to naprawić w przyszłości. Ten list nie jest po to by, wywołać litość ani skrócić karę. Chcę tylko powiedzieć: przepraszam. Nienawidzę cię na to narażać
To okrutna kombinacja dla dziecka - masz chorobę psychiczną i jej świadomość oraz wiedzę jak mocno ranisz bliskich ci ludzi - z tego rodzi się dojmujący wstyd.
Rodzice robili wszystko, by pomóc: czytali fachową literaturę, zabierali chłopca do wszystkich możliwych specjalistów.
"Zaczęliśmy od suplementów naturopatycznych, które działały krótko. Następnie przeszliśmy na antydepresanty, a potem na leki na nadpobudliwość, chociaż jego lekarz powiedział, że nic nie jest idealne. Gdy dorósł, zdaliśmy sobie sprawę z wyzwań związanych z zaburzeniami odżywiania — jego kubki smakowe nie komunikowały się prawidłowo z mózgiem, a większość potraw smakowała gorzko. Zabraliśmy go do dietetyka." - Scott relacjonuje pielgrzymkę po lekarzach i terapeutach.
Nikt nie potrafił podać jednoznacznej diagnozy, a chłopakowi i nic nie pomagało.
Pierwszego jointa zapalił, mając 14 lat. Rodzice od razu się dowiedzieli, chłopak dostał "burę" i wykład o szkodliwości i skutkach palenia marihuany. Nie przejął się za bardzo. Towar kupował na czarnym rynku, banalnie dostępnym dla młodzieży. Przyjaciółka rodziny, a jednocześnie pracownik socjalny, doradziła rodzicom, żeby skupili się na jego postępach w szkole i relacjach przyjaciółmi. "Jeśli dobrze sobie radzi w tych obszarach, zioło nie jest najgorszym problemem." Obserwowali syna uważnie. A schemat był taki: CBD rano, by przepędzić lęk, trochę marihuany wieczorem, po odrabianiu lekcji. Nic więcej.
Kiedy miał 15 lat ogłosił, że pisze manifest i końcem lata dostarczył pięciostronicowy list napisany na maszynie, wyjaśniający rodzicom i swojemu psychiatrze, którego uwielbiał, że odstawia leki, z ich uciążliwymi skutkami ubocznymi. Chce używać marihuany do regulowania swoich emocji. Podoba mu się, że to roślina produkowana w ziemi, a nie jest substancją chemiczną - argumentów była masa i o dziwo brzmiały racjonalnie.
Znał też wszystkie argumenty przeciw: że tzw. trawka jest zła dla rozwoju mózgu i może prowadzić do słabych wyników w szkole i uzależnienia. "Nie lekceważył tych ostrzeżeń, ale próbował naprawić swoje życie emocjonalne i nie znalazł niczego, co by również działało" - pisze Wayne Scott. Mówił, że woli marihuanę od samobójstwa, i że to jego ciało, jego emocje i jego wybór.
Wszystko szło dobrze - syn Scotta skończył szkołę z dobrymi wynikami, wyciszył się, rodzice widzieli poprawę. Co najważniejsze chłopak zaczął normalnie jeść - odzyskał apetyt, a po roku zniknęła jego chorobliwa chudość.
Potem jednak przyszła pandemia i znowu zaczęły się kłótnie, krzyki, wybuch złości - nawet gorsze niż wcześniej.
"Płacząc, wyznał, że od czasu pandemii z jej apokaliptycznymi niepokojami wzrosła jego tolerancja na zioło, potrzebował więcej, aby uzyskać ten sam efekt, koszty rosły. Mimo że podwoiliśmy jego kieszonkowe, nie było go stać na odpowiednią dawkę" - tłumaczy pisarz.
Wtedy zrozumiałem: chociaż powiedzieliśmy, że to problem rodzinny, zostawiliśmy go samemu sobie. Z powodu wstydu odwróciliśmy wzrok
Rodzina wspólnie rozpoczęła starania, by marihuanę kupować legalnie, na receptę. Od początku był jednak pewien problem. Chłopak przecież nie miał diagnozy.
"Nie mam schorzenia objętego ubezpieczeniem" – powiedział na wstępie syn Scotta- "Już sprawdziłem to na Reddit" - dodał.
Wayne Scott, wykorzystując swoją zawodową wiedzę i znajomości, w końcu załatwił dostęp do legalnej marihuany. Czuje jednak z tego powodu wyrzuty sumienia, ale nie dlatego, że podwozi syna po zakup marihuany, ale dlatego, że jest białym, wykształconym, mężczyzną, który wykorzystał swoje przywileje, żeby pomóc dziecku, żeby osiągnąć cel.
W felietonie dla "HuffPost" zwraca też uwagę, że w świecie "upartych dorosłych z dyplomami i białymi marynarkami, z wąskimi definicjami tego, co normalne" jego syn znalazł odwagę, by sprzeciwić się rodzicom i innym autorytetom. Miał odwagę się ratować. Dlatego też pisarz postanowił, że zostanie bohaterem tej opowieści, jako przedstawiciel wielu młodych ludzi z wielkimi uczuciami, którzy, szczególnie w dzisiejszym pandemicznym świecie, czują się zagubieni, zawstydzeni i pominięci.
Nazwa substancji: dekstrometorfan (acodin)
Poziom doswiadczenia: ziele, galka, benzydamina, aviomarin no i dxm wczesniej oczywiscie :p
Dawka: 800 mg (dokladniej 802,5 mg - 53,5 tabletki ;> )
Set&setting: (mam 17 lat, 64 kg wagi), wieczor, sam w pokoju przed kompem, starsza w domu :P, niezle samopoczucie ale po glowie biegaly mi mysli o beltaniu (co wczesniej mi sie nigdy niezdarzylo przy dxm)
Zacisze domowe, noc, mój pokój. Nastawienie psychicznie jak najbardziej pozytywne. Lekka obawa przed ewentualnymi strasznymi wizjami, których mógłbym doświadczyć.
Witajcie. Jeżeli widzicie ten TR, to znaczy, że się udało. To mój drugi Raport na tej stronie. Pierwszy został napisany na moim starym koncie kilka lat temu (może 7 lub 8 lat temu). Był związany z DXM, z którym swoją przygodę skończyłem definitywnie 15 września 2014 roku. Nie chcę Was swoją historią zamęczać, więc tyle słowem wstępu. Przejdźmy do konkretów.
podekscytowanie nadchodzącym doświadczeniem, ogólna wesołość. Remontowany dom na skraju lasu ok. 1km od najblizszej małej wioski dostarcza swoją porcje klimatu.
Początek imprezy ok. 20:00. Wcześniej w drodze jeden browar potem zjadam pyszną pizzę z ok. 50 dorodnymi grzybkami z zeszłorocznych zbiorów. Spodziewałem się ze będą długo wchodzić razem z ta pizzą ale ponieważ poprzedni posiłek był to obiad ok. 13:30 to jednak wchodzą dużo szybciej bo pierwsze efekty czuje po ok. 15min! Pizzę popijam kolejnym browarem i w trakcie wypijam tez 20ml nalewki dziurawcowej zmieszane z 15ml nalewki anyżowo piołunowej.
Dzień całkiem normalny, posiłek spożyty kilka godzin przed zażyciem substancji. Głównym powodem, że był to idealny czas na halucynacje było to, że miałem wolne mieszkanie na kilka dni. Oczekiwałem po prostu miłego doświadczenia, czegoś innego gdyż wcześniej miałem doświadczenia tylko alkoholem i thc.
Jako, że to pierwszy raz z benzydaminą to zdecydowałem się na dwie saszetki Tantum Rosa. Przeprowadziłem ekstrakcje a następnie uzyskany osad zalałem jak najmniejszą ilością soku pomarańczowego. O godzinie 23:30 spożyłem specyfik. Smak bardzo intensywnie słony, okropny ale płynu na tyle mało że było to do przeżycia. Brzuch od razu się odezwał ale zapiłem jeszcze sokiem pomarańczowym i winogronowym żeby zabić smak i jakoś zatrzymałem całość w żołądku.
