Ćpam sobie sam

Oman wpisał w formularz: Zobaczyłem nad sobą postać. Była uformowana z lodu. Uznałem, że to Bóg. "Czy chcesz czuć się wolny?" – zapytał Bóg.

Strona jest przesadnie kolorowa, graficznie bez ładu i składu. Koślawy nagłówek informuje: to największy polskojęzyczny zbiór opisów przeżyć wywołanych substancjami psychoaktywnymi. Jeśli masz doświadczenia z używkami, narkotykami lub lekami, którymi chcesz się podzielić, możesz się zarejestrować, korzystając z formularza.

Dalej są setki relacji: kto, co, gdzie i po co ćpał. Potem działy: amfetamina, crack, DXM, grzyby, marihuana...

Z relacji Dana: wiek: 17 lat. Waga: 70 kg. Czas: koniec maja, deszczowe dni, u babci na wsi. Moje nastawienie pozytywne. Dawka: 1500 mg benzydaminy, 6 h później 150 mg kodeiny i po kolejnych 4 godzinach dorzucone drugie 150 mg kodeiny.

Z relacji Adama: warunki zewnętrzne: pusty dom, własny pokój, wielkie łóżko i słuchawki z mrocznym industrialem na uszach. Mefedron: 930 mg, tramal 200 mg, pineApple express: 500 mg, noctofer – 2 mg,1 pigułka Amph-I-Bia.

Marcin: – Kiedy nic nie mam, nie ma warunków do przygrzania albo nie ma kasy, wtedy czytam relacje innych. Czasem jest tak, jakbym sam coś wziął. Lecę razem z autorem wpisu. Te relacje są poza tym bardzo pomocne. Nie trzeba wyważać otwartych drzwi. Wie się czego i ile, wie się, jak nie przesadzić. Mój kumpel np. zjadł pierwszy raz w życiu grzyby, przesadził i zwieracze mu puściły. Jak to puściły? – Normalnie, zesrał się. Zjadł siedemdziesiąt górskich grzybów i zesrał się w spodnie. Jakby przeczytał, że siedemdziesiąt to przydużo, to by się nie zesrał. Proste? Dlatego czytam i sam piszę.

Ćpalnia

Z relacji Agaty: 18 lat. Doświadczenie: amfetamina – wielokrotnie, LSD – kilka razy, grzyby – wielokrotnie, kokaina – kilka razy (za droga), DXM – wielokrotnie. – Wpadnij do naszej ćpalni – Agata zaprasza do siebie.

Ćpalnia jest na dalekim Ursynowie w bloku z płyty. To trzypokojowe, przestronne mieszkanie, duże i jasne. Czy raczej mogłoby być jasne, gdyby nie zaciągnięte story. Agata tłumaczy: – Bartek ma światłowstręt, bo wczoraj przeholował ze spidem. Robi kanapki na śniadanie. Bartka nie liczy (przez amfetaminę nic nie przełknie do wieczora), ale są jeszcze współlokatorzy: Marcin i Marta. Niedługo wstaną. W końcu zbliża się południe.

Bartek i Agata od roku są parą. On 19 lat, ona 18. On pierwszy rok psychologii, ale marzy o aktorstwie, będzie zdawał do szkoły teatralnej, ona rok przed maturą. Chce projektować ubrania. Marcin ma przerwę. W ubiegłym roku skończył ogólniak. Teraz się rozgląda i rozwozi pizzę. Marta, jego koleżanka ze szkoły, sprzedaje ciuchy w galerii handlowej.

Od trzech miesięcy wynajmują wspólnie mieszkanie. W salonie pusto. Sofa, dwa fotele, telewizor. Na podłodze płyty, trochę książek. Na stoliku przy sofie gruba jak cegła "Toksykologia leków". Sterczą z niej zakładki. Agata: – Chłopcy wczoraj wertowali ją do rana.

Bartek poznał Marcina na narkotykowym forum, a właściwie jego receptę na wytrącanie kodeiny z lekarstw: przeciwbólowych i zatrzymujących kaszel. Szybko przypadli sobie do gustu. – Mają te same zainteresowania – mówi Agata. Obydwu bardzo interesuje ćpanie. Jeden drugiego podkręca.

Bartek, choć otwarty na wszelkie eksperymenty, to przede wszystkim blanciarz – miłośnik marihuany i haszyszu. Wie, jak palić w bibułce, fajce, fifce, rurce, butelce, wiadrze, kuchennej folii, karabinie, łazienkowym kranie. Wie też, jakie różnice w samopoczuciu palącego wynikają z zastosowania poszczególnych narzędzi.

Marcin to z kolei domorosły ekspert od mieszania, gotowania, palenia, odparowywania, podgrzewania, rozsmarowywania, kruszenia, mielenia wszystkiego, co można zapalić, wypić, wyssać, wstrzyknąć, wywąchać, wciągnąć do nosa, wetrzeć w dziąsła, wsadzić pod powiekę, pod język.

W ten sposób wypróbował już marihuanę, kodeinę, amfetaminę, kokainę, meskalinę, szałwię, LSD, muchomory, grzyby halucynogenne, haszysz, a także aviomarin, relanium, haloperidol, tramal, acodin, clonazepam oraz wszystko, co można kupić w sklepach z dopalaczami.


Agata mówi wprost: – Stąd też to wspólne mieszkanie. Żeby móc swobodnie brać co i kiedy najdzie ochota. Nie spowiadać się rodzinie z wychodzenia, wracania, źrenic jak spodki albo szpilki, bezsenności, senności, złości, śmiechu, łez, słowotoku i tego, że ostatnio rozmawiało się o Bogu z mopem. Rodzice chwalili samodzielność, zaradność. Sąsiedzi zaraz ich polubili – tacy mili, grzeczni młodzi ludzie. Proszę – tyle się mówi, że młodzież rozwydrzona, bez zasad, a tu? Żadnych burd, głośnych imprez, a przecież czwórka młodych mieszka razem.

A pierwszy zakup do nowego mieszkania to strzykawki. Zamiast parapetówki wspólna próba: jak wchodzi feta podana w żyłę. I wspólne wnioski: opada dekiel.

Agata: – Nie, nie, nie. To nie tak, że przeszliśmy na strzykawki i teraz to zaczniemy się kłuć i będzie jazda bez trzymanki po równi pochyłej. Nie ma takiej opcji. To tylko eksperyment, może bardziej hardcorowy, ale tylko eksperyment jak wszystkie poprzednie i wszystkie następne. To część przemyślanego planu – ciągnie. – Powiedzieliśmy sobie, że pomieszkamy razem przez rok i damy sobie czas na ostrą zabawę, spróbujemy, czego się da. Później wyhamujemy. Ja pójdę na studia. Marcin chce wyjechać z Polski, Bartek iść do szkoły teatralnej. Życie się zmieni. Ale na razie mamy czas, ochotę i naszą "ćpalnię".

Rok ćpania i hamowanie. Czy to się może udać?

– A czemu nie? – Agata mówi szybko i pewnie. Co i rusz śmieje się do siebie, z własnych słów albo myśli. Ciągle powtarza: ćpać, zaćpać, ćpun – jakby się jej podobało brzmienie, jakby się nim napawała. O wynajętym ze znajomymi mieszkaniu kilkakrotnie mówi: "nasza ćpalnia" – Nie wiem, jak reszta, ale ja mam wszystko pod kontrolą. Są zabawki, których nie tykam, ale też próbowałam różnych różności i wiem, że siła, z jaką te środki mają uzależniać, to mit.

Wśród jej znajomych nie ma osób, które czegoś by nie brały – jest tego pewna. Ale nie ma też ostentacyjnych, ćpuńskich imprez, z białymi ścieżkami wysypanymi na stole albo z nabitą ziołem fajką krążącą z rąk do rąk. – Każdy coś ćpa, najczęściej legalne dopalacze. Nikt tego nie ukrywa, ale też nikt się specjalnie nie afiszuje – opowiada Agata.

Potrzeba

Z relacji Konrada: 17 lat. Środek DXM w postaci leku na kaszel acodin. Miejsce dom. Zamknąłem się w łazience, ponad godzinę siedziałem pod prysznicem. Matka waliła do drzwi. Jak wyszedłem, to chodziłem jak robot, bo tak na mięśnie działa DXM. Potem położyłem się do łóżka i byłem w stanie między snem a jawą. Matka była w paranoi, nie wiedziała, co się ze mną dzieje.

Konrad: – Po tym pierwszym tripie mama nie za bardzo wiedziała, o co chodzi – wspomina dzień, który opisał w swojej relacji. – Dopiero później przyznałem jej się, że łyknąłem acodin. Wytłumaczyłem, co to jest i że od tego nie da się uzależnić, ale i tak wysłała mnie na terapię. Pochodziłem trochę, pogadałem z terapeutą, powiedziałem, że to przez ciekawość i miałem spokój. Mama od tamtej pory jest przekonana, że kilka razy w życiu paliłem jointy i nic poza tym. Cóż to znaczy mieć z rodzicami dobry kontakt...

Zawsze byłem zainteresowany czymś więcej niż tym, co na wierzchu. Kręciły mnie mistyczne klimaty, coś niezwykłego. Nie żeby mi tu było na świecie źle. Nie biją mnie w domu, mam co jeść, nie czuję się nieszczęśliwy.

W szkole nauczyciele wciąż robią nam pogadanki o marihuanie, heroinie i amfetaminie. A nikt nie ma zielonego pojęcia o tym, że dzieciaki jedzą paczkami lek na kaszel. Zanim sam spróbowałem, przeczytałem w necie wszystko, co o tym pisali inni. Co to za substancja, na jakie receptory działa, ile jej wziąć do jakiej wagi, na co uważać, jaka jest minimalna dawka psychodeliczna, skutki uboczne.

Odkąd pamiętam, chciałem spróbować narkotyków. Nie wyobrażam sobie życia, które prowadzi większość. Takiego, w którym jest tylko jeden stan świadomości i na wszystko patrzy się tak przeraźliwie realnie.

W dzisiejszym świecie nie pasuje mi to, że nie ma żadnej alternatywy. Kiedyś byli hipisi, potem punki, teraz nie ma nic. To ciężkie czasy dla ludzi, którzy chcą od życia czegoś innego niż większość. Jarocin się skomercjalizował, na Woodstocku Owsiak mówi: "Stop narkotykom". A przecież na amerykańskim Woodstocku właśnie o to chodziło, żeby się naćpać.

Chciałbym poznać grupę osób, z którą można by było stworzyć jakąś alternatywę. Ale dziś nie ma potrzeby sprzeciwu. Nie ma przeciwko czemu protestować. Ja bym chciał na przykład powalczyć przeciwko wojnie w Iraku.

Trip

Z relacji Marka: 16 lat. Miejsce: dom, własny pokój. Wiosna, godzina 21.30, Szałwia, 20 grzybów halucynogennych, 50 mg amfetaminy.

Żyję w domach typu klasa średnia, czyli mieszkanie w bloku, pracujący starzy, samochód w rodzinie, własny komputer i kieszonkowe, które starcza na to, żeby sobie raz na jakiś czas wyskoczyć do kina albo kupić parę paczek leku na kaszel.

Mój trip zaczynał się powoli. Halucynacje najpierw dotyczyły tego, co naokoło. Moja zniszczona wykładzina zaczynała być czerwonym dywanem z jedwabiu, lampka na biurku świeciła jak jupiter na stadionie, a mucha, która latała nad biurkiem, wydawała takie dźwięki, jakby śpiewała jakąś melodię. Po kilkunastu minutach sam zacząłem tworzyć wizję.

Mam kumpla, który osiągnął taki stan, że przez dwie godziny był przytomny, ale nie mógł wstać się odlać, bo stracił władzę nad mięśniami. Mimo wszystko czuł się szczęśliwy.

Na tym polega magia psychodelików. Jak rzygasz po wódzie, to siedzisz nad kiblem i obiecujesz sobie, że nigdy więcej nie będziesz pił i przysięgasz oddać wszystko za spokój żołądka. A tu nawet haft wydaje się sensowną częścią większej całości.

Mam dziewczynę, chodzimy razem do kina, uprawiamy seks, żyjemy normalnie, rozmawiamy o świecie i marzeniach, planach. Ona z kolei nie lubi psychodelików. U niej wszystko na odwrót niż u tego kumpla. Próbowała raz i przez trzy godziny była w paranoi, że zaraz umrze.

Dlatego łykam zawsze sam we własnym pokoju. Rodzice po 21 do mojego pokoju nie wchodzą prawie nigdy, bo specjalnie nie mają po co. Jak coś ode mnie chcą, to zapytają w ciągu dnia, a wieczorami jak siedzę przed kompem i gram albo słucham muzyki, to nie mam ochoty z nimi gadać, oni ze mną chyba też nie.

Zamkniętego w pokoju nic mnie nie zaskoczy. Mogę przygotować sobie muzykę, łóżko czy światło. Mam pod ręką wszystko, czego mi trzeba. Kontroluję sytuację.