Wszystko zaczęło się od wypadku, albo wypadek był pewnego rodzaju katalizatorem. Słoneczna pogoda, rześki, sierpniowy poranek i ja na rowerze, jadący do pracy. Ja kontra samochód.
Diagnoza: uszkodzone nerwy w ramieniu i połamany palec.
Wiare porzuciłem już dawno, ale leżąc na sorze przez moment pomyślałem, że bóg chyba na prawdę na mnie spogląda, przynajmniej od czasu do czasu.
Po wyjściu ze szpitala, po czterodniowym pobycie, mimo że ręka napierdalała jak szalona, cieszyłem się, że w końcu odetchnę od roboty.

Mija kilka minut. Pierwszy oddział był gotów do wymarszu. 

Generale, melduję, że smak jest ohydny...

Jak kania z indywidualną dla muchomora nutką smaku. Zjadłem wszystko z wielkim trudem. Pojawiło się uczucie ogromnej suchości. Pamiętam, że żułem wszystko bardzo długo, wiedząc, że ma to olbrzymi wpływ na efekt.

Już kiedy kończyłem ostatniego muchomora (jedzenie tego wszystkiego trwało dobry kwadrans) poczułem, że coś się zmieniło, ale nie potrafiłem powiedzieć, co.

Po ponad dwuletniej nieobecności tutaj postanowiłam znów napisać raport. Przez ostatnie dwa lata moje nastawienie do substanicji psychodelicznych bardzo się zmieniło. Początkowa szczeniacka fascynacja przerodziła się w respekt, a ostatnie doświadczenie tylko utwierdziło mnie w szacunku do tych darów Natury.

Bezgraniczna ciemnosc, cisza wkolo

Nic, tylko czern! Beznadziejna

sytuacja, strach, lek. Wokol czuc

zapach bezsilnosci, smak katastrofy.

Nicosc!

Ciemnosci otaczaja moje cialo. Widze

jedynie czern. Sam nie wiem czy mam

jekies cialo poniewaz nie czuje go, nie

widze go.

Slysze wiatr w oddali, lecz nie czuje go.

Jedynym moim pragnieniem jest czuc.

Gdzie jestem? Czyzbym umarl?

Czyzby ta bezsilnosc

mialaby towarzyszyc mi do konca? Do

konca czego? Mnie? Swiata? A moze

swiat juz sie skonczyl?