A czy ty przypadkiem dawno temu nie byłeś na jednak sam na terapii, bo coś mi się tak kojarzy, ale oczywiście mogę się mylić?


A co do trzeźwości to przeokropnie fetyszyzujecie branie leków. Jak np. mam niedoczynność tarczycy i muszę do końca życia brać leki, żeby dostarczać organizmowi substancji, której mu brakuje do normalnego funkcjonowania, to czemu nie miałabym do końca życia brać leków na CHAD, który mam, albo na uzależnienie, z którym się bujam już od 18 lat? Jeśli ktoś ma amputowaną nogę, to też mu powiecie "Musisz skakać na jednej nodze, nie dostaniesz protezy, to bo byłoby nieuczciwe, to by było nienaturalne wspomaganie się"?

Ja, może dla tego, że mam CHAD zdiagnozowany 9 lat temu, już od dawna wiedziała, że normalne jest to, że jestem i będę na lekach przez całe życie, bo jak na nich nie jestem, to nie mogę normalnie funkcjonować (oczywiście przez lata próbowałam "terapii opiatowej" na mój CHAD, który był pierwotny w stosunku do uzależnienia). W tym roku dotarło do mnie, po wielu rozmowach, że podobnie mam z opiatami i weszłam na substytucję na bardzo małych dawkach. Biorę swoje leki regularnie, czuję się dobrze, docierają do mnie emocje - zarówno te pozytywne jak i negatywne. Zachowuję się w sposób racjonalny, nie mam wyrzutów sumienia, że znowu miałam wpadkę, że znowu nie dałam się pokonać przez narkotyki. Te pół roku na stabilnych, małych acz skutecznych dawkach leków + terapii (na różnych terapiach jestem z pewnymi przerwami od 16 lat), pozwoliło mi poukładać sobie w głowie i w emocjach bardzo bardzo dużo.

No i teraz pytanie - czym właściwie jest życie na trzeźwo? Przecież wszyscy wiemy, że na pewno abstynencja i życie na trzeźwo to nie jest to samo. Sama abstynencja nie wystarczy do tego, żeby być trzeźwym. Czy trzeźwość to dobra jakość życia i bycie użyteczną częścią społeczeństwa? Jeśli mój mózg ze względu na CHAD i uzależnienie nie potrafi wytwarzać pewnych substancji albo w odpowiedni sposób, potrzebny do efektywnego życia oraz przetwarzać tych, które w sposób naturalny się pojawiają, to czy nieracjonalne jest dostarczać ich sobie?

Ja dość wcześnie w swoim życiu trafiłam na pierwszą terapię - miałam wtedy 18 lat i byłam już po heroinowym ciągu. Ponieważ bardzo, bardzo potrzebowałam "rodziny", bardzo szybko i mocno weszłam zasady ośrodka (po pierwszej wpadce - to był ośrodek otwarty), byłam idealną pacjentką. Na prawdę mega mi zależało, żeby być trzeźwą. Po skończeniu terapii (po 1,5 roku) nadal orbitowałam w okolicach ośrodka. I trzeźwość była dla mnie priorytetem, ale popadałam w depresje/ hipomanie (jeszcze nie byłam wtedy zdiagnozowana) i "samoleczyłam" się opiatami, co wiązało się z przeogromnymi wyrzutami sumienia. Po zdiagnozowaniu CHAD zaczęłam brać na nią leki, ale nic tak nie leczyło jak opiaty, na których po prostu mogłam prowadzić normalne życie. Do tego stopnia normalne, że nikt z moich bliskich i dalszych osób, nawet by nie pomyślał, że mogę coś brać (wiedzą tylko 3 osoby, którym sama powiedziałam). Przez 14 lat nikt się niczego nie domyślił. A mnie za każdym razem jak brałam dopadało takie straszne przeokropne poczucie winy, że znowu sobie nie poradziłam, że znowu biorę, że jestem mega słaba bo nie potrafię utrzymać trzeźwości.

Wyjście z tej perspektywy dążenia do trzeźwości na siłę, pomimo moich ułomności (tak jak bieg na 100m bez nogi), jest po prostu bez sensu. Potrzebowałam wielu, wielu lat, żeby to zrozumieć. Wielu lat, które strasznie mnie umęczyły. A teraz, bez wyrzutów sumienia, jest ok i mogę dawać siebie innym, dbać o siebie, nie spędzać połowy dnia na szukaniu opiatów, być stabilną emocjonalnie, rozwijać się. Czy to nie jest trzeźwość?

Napiszę ci z perspektywy alkoholika. Ja zapijałem kiedyś swoją nieśmiałość, fobię społeczną... alkohol pozwalam mi mieć "wyjebane" w tym całym non stop analizowanym świecie. Jestem osobą wysoko wrażliwą i to alkohol zagłuszał.
Po zaprzestaniu picia to wszystko wróciło... ze zdwojoną siłą, bo pozostał jeszxze wstyd o to co robiłem po pijanemu, żal, że mogłem a czegoś nie zrobiłem i jeszcze dużo, dużo innych. Na początku jest moment, że właśnie "trzeźwiejemy" i chcemy wszystko już, teraz... chłoniemy wiedzę, ze wszystkim się zgadzamy a potem zaczyna się pułapka... bo jednak kolorowo nie jest... jest wręcz przeciwnie skurwysyńko szaro... wszystkie problemy zostały i pojawiają się też nowe... chyba w tym okresie najczęściej "zapijamy" a potem wyrzuty sumienia, że sié nie udało... wstyd, czasem kłamstwa i tak do następnego razu.
Ja po ponad 4 latach "trzeźwych"... tak naprawdę zacząłem trzeźwieć trochę ponad rok temu i jeszcze czasem w towarzystwie w pracy się łapię na tym, że dalej myślę "kategoriami pijanego".
Moja trzeźwość zaczęła się gdy zacząłem stawiać czoła m.in. swoim fobią... gdy przestałem myśleć o innych a zacząłem o sobie, gdy zacząłem się szanować i o siebie dbać.
Według mnie jest...

Czy można mówić o trzeźwości po latach nałogów i używek? Mózg i receptory są już tak zmienione i zwichrowane, że bez używki jest znacznie większy haj. Dopiero po można spojrzeć na życie na trzeźwo i przytomnie. Jeśli przez lata pompowało się sobie przykładowo dopaminę, to po zaprzestaniu ta sama dopamina zaczyna wylewać się z uszu, a mózg gotuje się i kipi, wtedy dopiero jest jazda. Ponoć tylko przez chwilę, czasem jednak można nieźle polecieć nawet na przestrzeni lat. Trzeźwość potrafi zasadzić niezłego iście narkotycznego kopa. Szczególnie trzeźwość zakrapiana procentami.
Nikogo nie namawiam żeby nie było do ćpania. Każdy ma swój rozum którego powinien używać i własne doświadczenia w tym temacie.

To nie tak działa.

Może się wylewać uszami, tylko nic to niezmienia jak receptory są rozje***ne

Ja kiedyś do muzyki potrzebowałem bakania, fety żeby odlecieć. Teraz wystarczy mi melisa lub nawet bez niczego żeby osiągać stany mistycznego uniesienia przy słuchaniu muzyki, jeśli to ma jakieś znaczenie.

No właśnie chyba o to chodzi, że mi po latach siłowania się ze sobą, abstynencji, która bywało i trwała kilka lat, nigdy nie miała tak, że "nawywijałam" coś jak byłam nietrzeźwa, robiłam rzeczy, których bym żałowała. Ja właśnie przez te wiele lat, czekałam na to dno, podnosząc się i udając że nie są mi potrzebne koła ratunkowe żeby pływać. Nigdy nie pojmowałam co to znaczy dotknąć dna, bo mój instynkt samozachowawczy nigdy mi na to nie pozwalał. I pewnie przez całe życie bym się tak bujała pomiędzy abstynencją a płynięciem. Teraz jestem na lekach, które wypisuje mi lekarz, na lekach, które nie pozwalają na dobieranie opiatów innych opiatów a wysycają receptory. I nie mam potrzeby brania, bycia na haju, nic nie dobieram, nie ruszam alkoholu ani innych narkotyków, bo tego nie potrzebuję. Jak coś złego się dzieje, to jestem w stanie w sposób dobry dla siebie zapanować nad emocjami.

W planach jest zejście z leków na okres ciąży, jeśli uda mi się również pod opieką lekarzy, w ciążę zajść i powrót na nie po urodzeniu. Doskonale rozumiem co piszesz, bo na prawdę długo, bardzo długo ufałam terapeutom i terapeutką w tę konieczność bycia abstynentką, żeby być trzeźwa i rozumiem ich tok myślenia, czyszczenie się neuroprzekaźników itd. W końcu doszłam do wniosku, ok z różnych przyczyn, w tym CHAD, nie jestem wstanie żyć, nie męcząc się i nie przeznaczając dużo energii, na to by nie brać. Nagle się okazało, że po dostarczeniu małej ilości opiatów zapychających receptory moje życie może wyglądać zupełnie inaczej. Czy to jest szkodliwe, podejrzewam, że tak. Każdy lek wpływa jakoś na organizm. Ale z drugiej strony będąc w długiej depresji nawrotu również nie jestem w stanie o siebie dobrze dbać. Nigdy nie myślałam, że wejdę na substytucję, a to była bardzo, bardzo dobra decyzja.

Byłem. Ale nawet przed terapią widziałem, że na każdym kroku się okłamuję byle tylko uzasadnić kolejnego strzała/tabletkę. Może ty jesteś wyjątkem, a może jednak nie. Czas pokaże. Jednakowoż wiekszość ćpunów używa leków jako chwilowego zamiennika ćpania i mentalnie tkwią cały czas w tym samym zakłamaniu, w tych samych schematach.

Trochę się dziwię, że chcesz mieć dziecko będąc narkomanką na substytucji, do tego z CHADem i depresją. Ja bym się nie odważył.

Przestańcie siebie atakować, nie raz dobre ćpanie pomaga ale nałogowe niszczy. Decyzja zależy od was. Jesteśmy tylko ludźmi.

Negatyw napewno tak robi, to wiadomo.
Ja staram się nie, ale wcześniej na to wychodziło. Lepiej czuję się póki co z lekami niż bez bo to mi daje takie podtrzymanie się belki jak bym miał spadać.
Co będzie dalej, zobaczymy, na razie dwa leki (pregabe i trazodon) odstawiam do zera, parox biore i zwiększam dawkę, żeby mi wystarczyła solo - jest to jednocześnie stopniowe popuszczanie belki. W końcu i ją odstawie. Nie boję się tego, wręcz mnie ciekawi jak sobie będę radził. A co do używania...
Jest tak wiele schematów i możliwości, żeby w to znowu wpaść, że wole teraz o tym nie myśleć i ewentualnie gdy będę się zastanawiał to zacznę terapie.
Jeśli oczekujesz od ćpania pomocy to tylko sobie robisz kredyt. Z biegiem czasu dostrzegam, że jest cholernie oprocentowany. I nie chodzi tu tylko o uzależnienie.