26 listopada 2019Pawlikqqq pisze:

26 listopada 2019spider321 pisze:

26 listopada 2019cbsz pisze:

oczywiście trzeźwość nie jest wcale lepsza pod względem przyjemności ji emocji bo używka jest lekarstwem na każdy stan. w uzależnieniu dążymy do hedonizmu, ciągłe branie daje nam stan którego na trzeźwo nie osiągniemy i to jest kuszące w używkach. ale jakim kosztem? kosztem zdrowia, pieniędzy, godności a nawet życia. żeby być trzeźwym trzeba wiedzieć po co chcemy być trzeźwi. to musi być świadomy wybór. będąc trzeźwym nie doświadczam stanu po opio i benzo albo MDMA ale za to mam lepsze zdrowie fizyczne i psychiczne, wracają punkty IQ, mam pieniądze i godność i mam większą możliwość żyć dłużej. to jest mój wybór

trzeba by znać umiar- ja miewam z nim problem

Życie na trzeźwo jest po prostu n u d n e. Trzeba sobie obliczyć, plusy i minusy, co nam więcej daje co zabiera, ograniczyć czy skończyć. Jak się nie ma umiaru polecam rzucić w piz.. (przynajmniej na jakiś czas.)

28 listopada 2019birdboy pisze:

Życie na trzeźwo jest zupełnie nie do zaakceptowania i szczerze zazdroszczę innego punktu widzenia; wizja tkwienia we własnej świadomości przez kolejne x lat okropnie mnie przeraża, każdy kolejny dzień jest jak bezcelowe przedzieranie się przez ciasny, wyłożony potłuczonym szkłem tunel, a fakt przymusowej akceptacji zasad gry na którą wcale nie wyraziłeś zgody jest zupełnie absurdalny. Mogę ograniczać własną narkomanię, staram się nie traktować tego jako rozwiązanie moich problemów, ani nie opierać na tym życia, ale prędzej czy później coś zakurwię; zresztą każde inne rozwiązanie w mniejszym bądź większym stopniu sprowadza się do ucieczki. Strasznie to wszystko smutne, tym bardziej, że kawał przede mną życia, a nie widzę żadnej możliwości na zmianę tego toru myślenia :(

27 listopada 2019mukbak pisze:

W sumie, to już 4 miesiące abstynencji i wyjebali mnie właśnie z ośrodka i póki co siedzę w psychiatryku. Mam zamiar dalej trwać w abstynencji i jadę ponownie na półroczną terapię, elo

28 listopada 2019birdboy pisze:

@Pawlikqqq No właśnie póki co brak zarówno chęci jak i bliskich osób, a póki nie naprawię niektórych relacji to chyba nie mam do czego wracać. Potencjalne zaangażowanie w terapię z pewnością jest kluczem do trzeźwości, tylko czy trzeźwość jest kluczem do szczęścia? Mocno w to wszystko wątpię i zasadność dbania o własne życie wydaje mi się bardzo chwiejna.