11 września 2020VERBALHOLOGRAM pisze:

mnie zawsze ciekawiło jak indianie Ameryki północnej po setkach lat tradycji uroczystości peyotystycznych religijnych spożywania kaktusów psychodelicznych, dali się ulec wodzie ognistej przyniesionej przez białą kulturę........

26 grudnia 2020jezus_chytrus pisze:

Szamani [...] Jest to funkcja odpowiadająca dzisiejszemu kapłanowi / znachorowi.

Historia aspiryny, czyli kwasu acetylosalicylowego (ASA), i jej użycie w celach medycznych sięga czasów starożytnych, choć substancja ta w czystej postaci produkowana i sprzedawana jest od 1899 roku. Informacje o lekach sporządzanych z kory wierzby i innych roślin bogatych w salicylany pojawiały się już na papirusach spisywanych w czasach egipskich faraonów[1] w II wieku p.n.e. Około roku 400 p.n.e. Hipokrates pisał o stosowaniu herbaty z roślin zawierających salicylany w celu obniżania gorączki, salicylanów używano również w medycynie wschodu, w czasach antycznych i średniowieczu. Lecznicze właściwości ekstraktu z kory wierzby, takie jak obniżanie gorączki oraz działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne, doceniono w połowie XVIII wieku. Lewis i Clark używali rzekomo naparu z kory wierzby w latach 1803–1806 jako remedium na gorączkę występującą u uczestników słynnej ekspedycji. Już na początku XIX wieku farmaceuci eksperymentowali i przepisywali pacjentom przeróżne środki podobne do kwasu salicylowego, składnika aktywnego zawartego w ekstrakcie z kory wierzby.

Nie oznacza to, że przed 1929 rokiem nikt nie stosował antybiotyków. Wykorzystywano je, a bardzo dobrym przykładem zastosowania naturalnych antybiotyków w leczeniu trudno gojących się ran jest wykorzystanie chleba zmieszanego z pajęczyną bądź pleśnią. Grzyby tworzące „zieloną pleśń”, a konkretnie niektóre gatunki pędzlaka wytwarzają penicylinę – antybiotyk, który skutecznie powstrzymuje namnażanie się bakterii, mogących znajdować się w ranach i wywołujących zakażenia.

Innym przykładem zastosowania naturalnego antybiotyku jest wyciąg z kory drzewa Lapacho, który ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Napar taki sporządzany z kory drzewa Tabebuia impetiginosa oraz innych gatunków Tabebuja stosowany był przez Indian z Peru, Boliwii, Brazylii i Paragwaju. W Europie podobny efekt osiągano wykorzystując korę dębu, która również ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Do naturalnych antybiotyków, wspomagających leczenie należą między innymi miód pszczeli oraz czosnek.

Wódka była znana już od bardzo dawna. Pierwszym potwierdzeniem jest wspomnienie przez starożytnego myśliciela Arystotelesa o tym napoju omawiając destylację alkoholu. Arabowie zainspirowani mędrcami ze Starożytności rozpoczęli sami destylować alkohol i nazwali to Al Koh’l, można przetłumaczyć jako substancję oczyszczoną. Po rozpoczęciu działań z trunkiem oraz wieloletnim kontaktom świata arabskiego z chrześcijańskim arabski produkt rozpowszechnił się dalej.