...rzekła forumowa wyrocznia

fejdeueju, więcej dystansu. współczucie. ommm
nie bucuj się na forum, bo Cię to truje.

panowie wyżej: mówicie, jakby człowiek był podzielony na kawałki. na kwasie, na piwie, w pracy i medytując i na szczycie góry i robiąc kupę jesteś jedną osobą. jedna myśl jest prawdziwa, ta na kwasie fałszywa, a ta medytująca nadprawdziwa? no dajcie spokój.

(at)Fey, osoba, która tyle wie o buddyźmie chyba nie powinna dawać wyprowadzać się z równowagi, co? Ja np mogę i zdrowo rzucałem dziś kurwami. Czemu? Bo nie ma drzemu. Nigdy nie wiem jak się ten cholerny drzem pisze, ale chyba przez rz.

(at)ktośtamponiżej: Ależ jak najbardziej ludź jest podzielony. Można go podzielić ze zwględu na wiek, wzrost, zainteresowania, albo na przykład gilotyną czy tasakiem. Właściwie rzecz ujmując, na wiele sposobów, juz bez rękoczynów i krzeseł elektrycznych. Niby człowiek cały czas jest taki sam, ale jednak niet. Pośród innych człowieków zachowujemy się w jakiś okreslony sposób, będac sam na sam ze sobą na klopie też się jest "innym", choć z pozoru jest się cały czas sobą. Bycie podzielonym lub niepodzielonym to tak właściwie pojęcie względne. Innym się jest podczas zakochania, innym podczas przeżywania traumy - od taki przykład na przykładzie kontrastu. Na różne sposoby się dzielimy, choć czujemy się w jednym kawałku niepodzielni i niepokonani - chodzi tu o konkretne jednostki. Do tego doszedłem po drugim Broku Exporcie.

Wypiję trzeciego i może otworzy mi się bardziej trzecie oko na świat i zbadam nim, niczym Sauron czy jak mu tam było, całą tę sprawę od deski do deski [nie mylić z klozetem jeno z tym przysłowiem, które ma na myśli książki {nie wiem ino w jaki sposób przysłowie może coś mieć na myśli, ale niech tak już będzie }] w myślach tu mam "szczęście może polegać na pokochaniu rzeczy, których się nienawidzi". Zanim wypiję tego broka minie x czasu, więc już tera biorę się do roboty, jakobym miał takowy temat na maturze z Polaka.

Jestem zdania, że po prostu tak nie sądzę Od tego chciałbym zacząć. Mój prywatny i osobisty przypadek szczególnie nie trawi konfitur, czy jak kto woli jaboli, policyjnych językodawców-zuchastrzelaczy. Na tym moim osobistym i prywatnym przykładzie będę bazował w dalszej części hipotezy. Tak, hipotezy, bo to przeca jeno jeden przykład prywatny osobisty, a przykładów jest bez liku, w słoiku na takie przykłady. Jadąc dalej z taczką albo i wózkiem hipermarketu HyperReal ® ™ nie potrafię sobie zwizualizować, że pokochałbym osobę, która bezczelnie sprzedała mnie na psiarni, a przecież tyle razy broniłem mu dupsko przed wpierdolami. Jak niby pokochanie go [kurwa ja jestem hetero!] miałoby mi przynieść szczęście? Pedalizm jest niezdrowy, a poza tym koleś jest głupi i brzydki.

Czy istnieje taka opcja, że można coś nienawidzić, pokochać to niekoniecznie nagle i czuć się z powodu tego szczęścliwym? Stwierdzam jednak, że nie. Czyli chuj strzelił hipotezę! Prędzej już na odwrót - coś się kocha, a tu nagle się to coś znienawidzi i właśnie z tego powodu odczuwa się ulgę. Ulgę, ale czy szczęście? Nie wiem. Zbyt wiele istnieje możliwości - może się chce komu przeprowadzić statystykę? Odczucie, już niech będzie szczęśćia z racji nienawiści może wystąpić powiedzmy na przykładzie dwóch ludziów, z których jeden jest kobietem a drugi mężczyznem. Żyją se w zgodzie ze sobą i naturą, a tu proszę - kłótnia o zbity wazon prababci Marianny Heleny dwódziestej trzeciej, bijatyka, latają krzesła, stoły, noże, *TABORETY*. Rozwód i basta, chuj strzelił bombki i nie będzie choinki, ale za to dumna żona jedzie spoko bez kondoma. No.

Tak więc widzicie, drogie ćpuny, szczęście ni chuja, choćby wszystkie Chińczyki na sobie postawały i dotknęły księżyca, nie może polegać na pokochaniu rzeczy, której [a tym bardziej >których<] się nienawidzi. Moim nieskromnym zdaniem, występuje tu zjawisko absurdalnie groteskowego wykluczania się, co obala tezę postawioną w temacie.

Idę do apteki po Akodyn. Rozkminię to bardziej

Piszę się dżem.

heheh jak tak wymieniałeś o tych środkach że człowiek jest taki i taki po różnych środkach przypomniała mi się lektura 'Ferdydurkę' tam główny bohater walczył z formą, a tutaj mamy do czynienia jakby z ćpuńską formą czyli po kwasie jestem taki a po alko taki i pojawia się pytanie 'Kiedy jestem prawdziwy?' też próbowałem odpowiedzieć na to pytanie ale jedyną sensowną odpowiedzią na tą jest moim zdaniem wykład Terence Mckenna na temat walki z kulturą. Bo tak naprawdę liczy się to czujemy i co myślimy to jest prawdziwe reszta to fałsz i tyle.

a zarzuć linkiem, jeśli łaska.

http://www.youtube.com/watch?v=4pisc1IC7Q4 to chyba to ;>

http://www.youtube.com/watch?v=aNmaGhzPkHs&NR=1 <- ten fragment po głowie będzie mi chodził cały dziś dzień, dwudziesty drugi lipiec od 0:00 aż padnę spać. Pan Terence jest kapitalny ;)

w rzeczy samej, pigułojadzie. człowieka można opisać takimi kategoriami, to co mówisz o maskach, które przybieramy jest w sumie przedmiotem moich studiów, i w znacznej mierze zainteresowań.
hałewer, nie zmienia to faktu, iż jesteś tym samym człowiekiem przez cały czas. to, jak dobrze pogodzisz ze sobą swoje różne role, które grasz w kulturze w znacznej mierze wpływają na to, jak szczęśliwym jesteś człowiekiem. imo. zrozumienie->współczucie->nie masz problemu w głowie z kąfidetem-zdrajcą-sprzedawczykiem
natomiast draxiki traktowane z dystansem, i może niekoniecznie jedzone przez cały czas, pozawalają spojrzeć na 'siebie' z innej perspektywy, i czasem nawet dojść do ciekawych wniosków. przeczytałem to na takim forum, hyperreal. ja tak chyba mam

ed: tak mi powiedział pilznensky prazdroj, a poprzednich jego paru kolegów różnych ras potwierdza. razem z fajo. nazzdrowie!

Jeszcze w III klasie liceum wmawiałem sobie że przed formą uciec się nie da. Teraz mogę powiedzieć że owszem da się lecz tylko do pewnego stopnia.